2,424 matches
-
în cap. Poate ar trebui să mergi la un doctor, nu se putu abține Lisa să spună. —Vorbesc despre spirite care mă ghidează, idioato! Ele îmi spun ce să creez. Un terrier Yorkshire, purtând o pălărie miniaturală, lipăi în cameră, lătrând ascuțit și abundent. —Ooooo, vino la mami. Frieda luă câinele și îl strânse la pieptul ei enorm, târându-l peste bucăți de materiale și peste o brioșă. —El este Schiaperelli. Muza mea. Fără el, geniul meu ar dispărea pur și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
poster și le lăsă pe amândouă să atârne, ținându-le între degetul mare și cel arătător de la fiecare mână. Pe fond roșu sau pe fond albastru? —Roșu, spuse Joy. —Albastru, spuse Ashling. Nu știu, mustăci Ted. Clodagh spune... Care Clodagh? lătră Ashling, întrerupându-l. Cine Clodagh? Prietena mea, Clodagh? — Da, am trecut pe la ea... —Pentru ce? Ca să îmi recuperez jacheta, spuse Ted defensiv. Ce mare brânză? Am uitat jacheta acolo când am stat cu copiii, nu e nici o crimă. Ashling nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2243_a_3568]
-
de etern revoltat : M-ați izgonit ! Mă-ntorc în nemurire,/ Să-mi caut altă omenire-n loc ;/ Să-i dau și ei mistuitorul Foc ;/ Și ferecat de-o nouă-nlănțuire/ S-aștept să se mai năruie un cer,/ Să mă mai latre încă-o omenire.../ Și-așa, din izgonire-n izgonire,/ Să-mi port prin Haos râsul meu stingher. Eroul lui Victor Eftimiu reacționează diferit când este alungat de cei pe care i-a susținut mereu. Confruntat cu josnicia oamenilor, Herakles îi
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
Despre viețile și doctrinele filosofilor din care citează de multe ori aproape exact. El preia astfel numeroase anecdote și vorbe de duh puse pe seama lui Diogene, de la alegerea numelui de „câine”, întrucât se gudură pe lângă cei care îi dau ceva, latră pe cei care nu îi dau și își înfige colții în ticăloși (VI 60) la constatarea că, dacă locuitorii din Sinope l-au condamnat la exil, în schimb el i-a condamnat pe aceștia să rămână acolo (VI 49), de la
În dialog cu anticii by Alexandra Ciocârlie () [Corola-publishinghouse/Journalistic/836_a_1585]
-
bot, parcă încercând s-o înghită. Pielea scorțoasă a trosnit între colții ei; coada animalului și labele, care ieșeau dintre fălcile cățelei, se clătinau cu o iuțeală îngrozitoare. Deodată Norma schelălăi jalnic: vietatea apucase totuși s-o muște de limbă; lătrând și schelălăind de durere, își descleștă fălcile și am văzut că reptila sfârtecată încă i se mai zbătea de-a curmezișul botului, prelingându-i pe limbă, din trupul ei aproape strivit, mult lichid alb, asemănător cu cel pe care îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2007_a_3332]
-
piardă mințile, eu, omul incredulității... Nu știu dacă alaltăieri seară am făcut bine că am rămas. Altfel, astăzi aș cunoaște Începutul, dar nu și sfârșitul poveștii. Sau n-aș fi aici, cum sunt acum, izolat pe colina asta În timp ce câinii latră departe, jos, În vale, ca să mă Întreb dacă acela fusese cu adevărat sfârșitul sau dacă sfârșitul abia trebuie să vină. M-am hotărât să merg mai departe. Am ieșit din biserică, cotind la stânga pe lângă statuia lui Gramme și apucând-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
lui pozitivă, devine diplomat. Vorbește În afara paharului când gafa au făcut-o alții, abate discuția În altă parte. Dar nu ne interesează, nu e niciodată creator, colportează, deci nu vine să ofere manuscrise la edituri. Imbecilul nu zice că pisica latră, ci vorbește de pisică atunci când alții vorbesc de câine. Vâră bețe-n roatele regulilor de conversație, iar când le vâră bine, e sublim. Cred că-i o specie pe cale de extincție, e un purtător de virtuți eminamente burgheze. Îi trebuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
lăsat de băut. Mai luăm una? Nu-mi răspunde, mă faci să mă simt vinovat. Pilade!” „Și stupidul?” „A. Stupidul nu greșește În comportament. Greșește În raționament. E ăla care zice că toți câinii sunt animale domestice și toți câinii latră, dar și pisicile sunt animale domestice, deci latră. Sau că toți atenienii sunt muritori, toți locuitorii Pireului sunt muritori, deci toți locuitorii Pireului sunt atenieni.” „Fapt care-i adevărat.” „Da, Însă din Întâmplare. Stupidul poate să spună și ceva just
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
răspunde, mă faci să mă simt vinovat. Pilade!” „Și stupidul?” „A. Stupidul nu greșește În comportament. Greșește În raționament. E ăla care zice că toți câinii sunt animale domestice și toți câinii latră, dar și pisicile sunt animale domestice, deci latră. Sau că toți atenienii sunt muritori, toți locuitorii Pireului sunt muritori, deci toți locuitorii Pireului sunt atenieni.” „Fapt care-i adevărat.” „Da, Însă din Întâmplare. Stupidul poate să spună și ceva just, dar din rațiuni greșite.” „Se pot spune lucruri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
vin să ard totul”. „Atunci ăsta-i un loc bântuit de fantome, sper”, zise Lorenza. „Acum, da. Pe timpul unchiului Carlo, nu, era foarte vesel. Era georgic. Acum vin aici tocmai fiindcă-i bucolic. E frumos să lucrezi seara, În timp ce câinii latră În vale”. Ne arătă camerele unde trebuia să dormim: mie, lui Diotallevi și Lorenzei. Lorenza privi odaia, atinse patul vechi cu cuvertura lui mare, albă, mirosi cearșafurile, zise că i se părea ca Într-un basm al bunicii, pentru că miroseau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2112_a_3437]
-
să cînte un alt cîntec. Îi știa cuvintele și Începu să-l fredoneze Încet. „Soldatul are ceva! Are ceva! Are ceva ca lumea! - ca lumea!ca lumea!“ Undeva, Într-un cărucior, plîngea un bebeluș; Îi auzi respirația Întretăiată. Un cîine lătra pentru că stăpînul lui Îl Întărîta cu-n băț. Dinspre lacul cu bărci se auzeau scîrțîitul și pleoscăitul vîslelor, ștrengăriile fetelor și băieților, iar dinspre străzile care mărgineau parcul, desigur, geamătul continuu al motoarelor. Dacă se concentra, i se părea că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
că Fraser făcea același lucru, pentru că după un timp se opri din vorbit și-i surprinse privirea lui Duncan, arătînd aproape Îndurerat. — E al naibii de ciudat, nu-i așa? Mă tot aștept să apară Chase sau Garnish și să Înceapă să latre la noi. „Stați Înăuntru!“ „Dați-vă Înapoi!“ „Stați lîngă uși În picioare!“ L-am văzut pe Eric Wainwright anul trecut. Ți-l amintești? Și el m-a observat, știu asta - dar s-a făcut că nu mă vede. Era În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
un bubuit puternic ci mai curînd un vum Înăbușit. Acesta fu urmat de zgomotul unor obiecte care se prăbușeau pe undeva prin apropiere: lemne În cădere, țigle lunecînd și sunetul aproape muzical al sticlei sparte. Vreo doi cîini Începură să latre. Ce-a fost asta? strigă Mickey. Se dusese la ambulanță și scotea tărgile. Se Întîmplă ceva? — Așa se pare, spuse Kay. — O conductă de petrol? — Pariez că-i la vreo fabrică, zise gardianul frecîndu-și barba. Se uitară În sus, pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2284_a_3609]
-
O singură scăpare, o vorbă nelalocul ei și te confruntai cu o problemă. Era dezorientant și deși poloul continua să existe, cursele de porci și PVH-ul de asemenea, Privett-Clampe descoperi că munca îl urmărea pretutindeni, ca un câine vagabond, lătrând încăpățânat chiar și-n mijlocul celei mai încântătoare vânători sau a unui meci de polo, dintre cele mai extenuante. Într-un an, chipul i se ridă, iar mustățile ajunseră să capete forma binecunoscută. Pentru a înrăutăți lucrurile și mai mult
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
-urile și bicicletele pentru armată. Dând colțul, Pran se confruntă cu un spectacol neobișnuit. Trei soldați englezi, bărbați din Somerset de culoarea cărămizii, aplecați asupra unui muncitor sikh. Merg în urma acestuia, care se târăște pe stradă. — Jaldi! Jaldi! Nemernic negru! latră subofițerul. Omul care se târăște încearcă să le spună că locuiește aici, de ce nu-l lasă să meargă pe picioare? Albii nu dau semne că l-ar înțelege. — Dă-i ’nainte acolo și taci! Chalo! Dar el nu are alt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2322_a_3647]
-
un târg cu curvulița aia că cunoaște prezența. Mănâncăac tot ce-mi stă În putință să-i țin curun libertate mănâncă mănâncă. Dar aici Înăuntru Ar trebui să ies În oraș mai există cineva. Dacă iei un câine și să latri chiar tu? Îl sun pe Geu exist, mai trebuie să fie șiurgându-mi balele, zgândărindu-i uralții. Mai mulți ca mine. De la o vreme Lennox știe, iar Gillman, puțoiu ăla sunt din ce În ce mai data viitoare. Computerul e doar la fel de bun ca conștient
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2026_a_3351]
-
fereastra, dar mânerul mi-a rămas în mână, așa că am lovit cu pumnul gemulețul, care s-a spart, m-am tăiat, sângele meu s-a amestecat cu al ei, am înjurat, am urlat pe stradă cu putere, ca și cum aș fi lătrat, cu furia unui animal bătut. S-au deschis uși și ferestre. Am căzut la pământ. Am căzut. Am căzut din nou. De atunci, trăiesc doar în această cădere. Mereu. XVII Hippolyte Lucy stă lângă Clămence, aplecat deasupra ei cu toate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
la Bassepin și ne înnebunea cu fonograful lui. A trebuit să așteptăm până la sfârșitul lui ianuarie ca să-și ia tălpășița și să nu-l mai vedem niciodată. Mierck mă luă tare de la-nceput. — Cu ce drept ați mers la Uzină? lătră la mine. Nu-i răspunsei. — Ce căutați? Cazul este rezolvat, iar vinovații au plătit. — Așa se spune, e drept..., îi răspunsei, ceea ce avu darul să-l înfurie și mai tare. — Ce? Ce insinuați? — Nu insinuez nimic. Îmi fac meseria. Exact
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
să știu absolut totul, iar schimbarea aceasta este atât de radicală, atât de neașteptată, parcă tot sângele mi s-ar fi scurs din trup, mă reazem de balustradă, suspine seci îmi sfâșie gâtul, scâncetele unui câine părăsit, Udi, nu pleca, latru eu către strada pustie, întoarce-te la mine, nu pot trăi fără tine, Udi al meu, Udighi, întoarce-te. Exact aici stătusem și așteptasem răsăritul, de aici o văzusem pe Zohara grăbindu-se, alerga în rochia ei albă să ne
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
deocamdată, se oprește, în fața unei clădiri cu fațada terminată, eu deschid geamul, mă răpești, întreb eu, iar el râde, ceva de genul ăsta, mă trage afară din mașină, târându-mă după el înăuntrul clădirii, un câine uriaș vine din spate lătrând puternic, iar eu mă retrag, chircindu-mă de durerea gleznei care e la un pas de a fi mușcată, așa îți trebuie, îmi spun mie însămi, așa îți trebuie, dar imediat după aceea se transformă într-un animal jucăuș, tăvălindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
au mers în sala de briefing. Pe rastelele dindărătul lor se înșirau cele mai ciudate arme. Strânși la un loc, câțiva încropiră un barbut. Se îndreptară din șale alene când intră Gorman și Burke, dar săriră în picioare când Apone lătră la ei: ― Aten...țiune! Toți, ca unul: brațele lipite de corp, cu ochii ficși, concentrați asupra ordinului ce urma să vină din partea sergentului. Gorman îi trecu în revistă din ochi. Soldații erau mai înțepeniți decât în chesoanele criogenice. Locotenentul mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
supușilor ce-l urmează în surghiun. Să trecem la altele mai vesele, cinstind astfel această masă de la care nu văz să lipsească vreun lucru. Frumos și adevărat ai grăit - zise Barzovie-Vodă, aruncând și dânsul un os grasului de câine ce latră mulțumit de două-trei ori. — Iată - continuă Vulture - Măria-Sa pomenea că fugeam spre Cetatea Albă unde aveam ori niște stupi ori o ibovnică. Din câte s-a putut vedea când am ajuns, nu erau stupi. Și nu întâmplător. Ca să înțelegeți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
imediat. „Samantha“ suna prea a genul de persoană care are fotografii cu ea în bikini de plasă, strălucind de la stratul gros de ulei de corp și cu un zâmbet luminos. Nu înțeleg moda asta ca fetele să își scurteze numele, lătră Sir Richard, dar într-un fel prietenos. Ale mele sunt amândouă cu moda asta, iepe prostuțe, deși au nume frumoase cu care să se mândrească. Unde sunt Susan și Belinda? S-a întors să se uite prin încăpere. —Trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2162_a_3487]
-
deși acum i-ar putea-o fura oricine. Câinele Osman care era lup a devenit un ceea ce se cheamă: câine ușernic. Chiar dacă nu umblă pe la alte uși decât a noastră. Dar nu mai hămăie - n-o să-l mai aud niciodată lătrând. Din azi În mâine, din azi În mâine, războiul s-a Îndepărtat. Bubuiturile au devenit din ce În ce mai șterse; s-au pierdut Încolo, spre Răsărit. Oamenii vorbesc mereu de Nistru, Nistru. Nistru. Stau În calidor. Cu, la picioare, Osman. Aștept. Aștept să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1924_a_3249]
-
te mai sclifosi ca un copil răsfățat! — Nu-i adevărat. A Început să se lumineze... cerul are o culoare tare tristă... Și unde mă aflu eu acum s-a distribuit deja laptele și-l aud și pe băiatul cu ziare. Latră și-un cîine... Primul tramvai a și plecat din depou... — Termină cu prostiile! Îți Închid telefonul. — Nu! O să va pară rău pe urmă dacă vă despărțiți de un om În felul acesta... Vreau să mă sinucid. M-am gîndit toată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]