4,492 matches
-
făcând pe prostul. Există o limită. Proștii au răbdare să fie tratați ca niște proști, însă asta nu ți se aplică ție și greșelilor tale. Ascultă, e firesc ca mama ta să sufere, iar tatăl tău vitreg să se rușineze. Maimuță! De-acum încolo, ce-ai să faci? Deși îl certa pentru lipsa lui de perseverență, Otowaka regreta soarta lui Hiyoshi. Fusese prieten apropiat cu Yaemon și știa prea bine că Chikuami se purtase urât cu copiii săi vitregi. Se ruga
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
aseară? — Te poți preface că nu înțeleg, dar eu știu. Cred că te-ai dus la Nagoya. Nu zău? — Și cred că ai fost să spionezi în castel, unde ai ascultat o convorbire secretă între guvernator și Shibata Katsuie. — Taci, Maimuță! Fii atent ce vorbești! — Bine, atunci, spune-mi adevărul. Nu te ascunde de un prieten. O știu de mult, dar n-am spus nimic și te-am pândit. Ești ninja-ul Seniorului Nobunaga, nu-i așa? — Tokichiro, nu mă pot
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o expresie neobișnuită, ca și cum ar fi fost uimit că cineva fusese mai iute decât el. — Cine ești? îl întrebă. Scoțându-și coiful, soldatul se pregăti să îngenuncheze. Nobunaga sărise deja în șa. — Nu e nevoie. Cine ești? — Sandalagiul dumneavoastră, Tokichiro. — Maimuța? se miră din nou Nobunaga. De ce purtătorul lui de sandale, ale cărui sarcini se mărgineau în grădină, era primul care apărea gata pentru luptă? Avea un echipament simplu, dar nu-i lipsea platoșa, gambierele și casca. Aspectul de luptător al
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și mecanismele lăuntrice ale societății. Întrucât era încă tânăr, dacă s-ar fi vădit un conducător capabil, dușmanii săi ar fi luat măsuri. Șeful slugilor, Fujii Mataemon, intră în fugă și-l strigă pe Tokichiro, care se odihnea în colibă: — Maimuță, vino degrabă. — Ce este? — Te cheamă! — Hmm? — Stăpânul a întrebat pe neașteptate de tine și mi-a poruncit să te aduc. Ai făcut ceva? — Nimic. — Ei, oricum, hai mai repede, îl zori Fujii, luând-o la fugă într-o direcție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
depozitele de lemne și cărbuni. — L-am adus, se prosternă Fujii, când stăpânul său trecu pe-alături. Nobunaga se opri. Aha, l-ai adus? repetă el, cu ochii oprindu-i-se asupra făpturii lui Tokichiro, care aștepta mai în spate. Maimuță, vino încoace. — Stăpâne? — De azi încolo, te numesc la bucătării. — Vă mulțumesc foarte mult, doamne. — Bucătăriile nu-s locul cel mai potrivit unde să te distingi cu lancea, dar în afara gloriei câmpului de luptă, sunt deosebit de importante pentru apărarea noastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de gunoi pentru incapabili. Până și ceilalți servitori din dospodărie și ajutoare ale samurailor priveau de sus posturile din bucătării, iar pentru samuraii mai tineri acolo nu exista nici o ocazie sau perspectivă de avansare. Mataemon îl înțelegea și-l consola: — Maimuță, ai fost mutat într-o muncă fără răsunet și presupun că ești nemulțumit. Dar, de vreme ce ți s-a mărit salariul, n-ar trebui să consideri că ai mai avansat un pas în lume? Ca purtător de sandale, deși e un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
și a scutierilor, încurajându-i să folosească lemne și cărbuni cât mai mulți, pe niște oameni care până atunci se chirciseră în fața muștruluielilor de a economisi! — E groaznic de mărinimos în postul lui de data asta, nu? Poate că Domnul Maimuță a lăsat proaspăta avansare să i se urce la cap. Dar dacă ne luăm după el, s-ar putea să-ncasăm o săpuneală de n-o s-o putem duce! Oricât de darnic era, servitorii își stabiliră singuri limitele. La Castelul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se instruiască și chiar să exerseze izolarea într-un castel sub asediu, astfel încât stabili un regim fără nici o clipă de răgaz, de dimineața până seara. Aceste reguli, desigur, erau valabile și pentru el. Când era de față Tokichiro, se înveselea. — Maimuță, cum mai merge treaba? — Bine! Am constatat efectele ordinelor dumneavoastră, dar încă mai aveți. Tot nu-i de-ajuns? — Ar mai fi multe. Mai lipsește ceva? — Modul de viață de la castel trebuie să le fie imprimat și orășenilor. — Hm. Înțelg
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
din seara trecută. — Am terminat treburile. Să ne întâlnim diseară, să vă destindeți și să vă distrați, insistă el. La un han local, le făcu cinste cu un banchet, îmbătându-se și el plăcut. * * * Tokichiro era fericit. Singur, dar fericit. — Maimuță, spuse Nobunaga, care continua uneori să-l numească astfel, ai făcut economii la bucătărie, de când te-am însărcinat cu ea. Dar e o mare pagubă ca un om ca tine să rămână acolo. Te avansez la grajduri. Împreună cu noua misiune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
glasul său limpede și manierele alese pe care le învățase ca paj al lui Nobunaga îl făceau pe Tokichiro, care nu avea încredere în propria sa înfățișare, individos. La urma urmei, nu-i putea împiedica pe oameni să-l numească Maimuță. Prin urmare, nimic nu detesta mai mult decât să audă spunându-se despre cineva că era „un om chipeș”. Iar Inuchiyo era, cu siguranță, un om chipeș. — Plănuiești să i-o dai pe Nene de soție? Fără intenție, ajunseseră cumva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de pe estrada de lemn, cu o expresie și mai arogantă decât cea a stăpânului său. Când oamenii ca Tokichiro veneau cu câte o cerere la Nobunaga, Inuchiyo asculta cu un zâmbet superior care-i adâncea gropițele de la colțurile gurii. Iarăși Maimuța? Inuchiyo nici măcar nu trebuia s-o spună. Într-un fel, singurul său ochi privea drept în adâncul omului. Tokichiro îl găsea arogant și nu-și prea făcea de lucru cu el. În timp ce Tokichiro stătea de vorbă cu santinela de la poarta
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
urmare, punctul slab al castelului e aprovizionarea cu apă. Nu se găsește destulă pentru o bună apărare, în caz de asediu...” În timp ce bombănea astfel de unul singur, un om cât un uriaș se apropie și îl bătu pe umăr. — Domnule Maimuță. Ești de serviciu? Tokichiro ridică privirea spre chipul vorbitorului și în același moment găsi o soluție a problemei. Nu, e un moment potrivit, răspunse el cu sinceritate. Celălalt, desigur, era Maeda Inuchiyo. Nu avuseseră ocazia să stea de vorbă după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sinceritate. Celălalt, desigur, era Maeda Inuchiyo. Nu avuseseră ocazia să stea de vorbă după ultima întâlnire, iar faptul că îl întâlnea întâmplător acum, în afara castelului, era de bun augur. Dar înainte de a apuca să spună ceva, Inuchiyo îl întrerupse: — Domnule Maimuță, în castel ai spus ceva despre o chestiune delicată în legătură cu care voiai să stăm de vorbă. Întrucât sunt în timpul liber, te ascult. — Ei, ce voiam să spun... Privi în jur și șterse praful de pe un bolovan aflat lângă șanț. — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Nene refuză s-o primească. — Bine, și atunci a cui soție va fi? Astfel provocat, Tokichiro își arătă pieptul cu degetul, răspunzând: — A mea. Inuchiyo râse din nou, dar nu la fel de tare ca înainte. Ține-ți glumele în frâu, Domnule Maimuță. Te-ai uitat vreodată în oglindă? — Mă faci mincinos? — De ce s-ar logodi Nene cu unul ca dumneata? Dacă e adevărat, ce vei face? — Dacă este, te-aș felicita. — Vrei să spui că n-ai nimic împotrivă ca Nene și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Mă faci mincinos? — De ce s-ar logodi Nene cu unul ca dumneata? Dacă e adevărat, ce vei face? — Dacă este, te-aș felicita. — Vrei să spui că n-ai nimic împotrivă ca Nene și cu mine să ne căsătorim? — Domnule Maimuță... — Da? — O să râdă lumea. Nu se poate face nimic când o relație se bazează pe iubire, chiar dacă oamenii râd de noi. — Chiar vorbești serios, nu-i așa? — Așa e. Când unei femei îi displace bărbatul care o curtează, îl evită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
diferență incomparabilă. Ukon era fiul lui Yamabuchi Samanosuke, guvernatorul Castelului Narumi, prin urmare fiu de vasal al clanului Oda. Îi era mult superior omului care stătea în fața lui, într-o haină albastră veche. — Ce îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Nu era deloc firesc din partea lui. Toți îl numeau Maimuță, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla îndeobște nu-l deranja. Azi, însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Ukon era fiul lui Yamabuchi Samanosuke, guvernatorul Castelului Narumi, prin urmare fiu de vasal al clanului Oda. Îi era mult superior omului care stătea în fața lui, într-o haină albastră veche. — Ce îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Nu era deloc firesc din partea lui. Toți îl numeau Maimuță, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla îndeobște nu-l deranja. Azi, însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
clanului Oda. Îi era mult superior omului care stătea în fața lui, într-o haină albastră veche. — Ce îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Nu era deloc firesc din partea lui. Toți îl numeau Maimuță, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla îndeobște nu-l deranja. Azi, însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
îngâmfare! exclamă el, roșu la față. Maimuță! Băi Maimuță! strigă, dar Tokichiro nu răspunse. Nu era deloc firesc din partea lui. Toți îl numeau Maimuță, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla îndeobște nu-l deranja. Azi, însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci la fel ți-am spus și eu. Sunt adesea plecat la Castelul Narumi, așa că nu-ți țin minte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
firesc din partea lui. Toți îl numeau Maimuță, de la Nobunaga până la prieteni, iar porecla îndeobște nu-l deranja. Azi, însă, era altceva. — Ești surd, Maimuță? — Ce prostie! — Cum? — Chemi omul, și pe urmă îi vorbești nerozii. Ce-i aiureala asta cu maimuța? Toată lumea te numește așa, deci la fel ți-am spus și eu. Sunt adesea plecat la Castelul Narumi, așa că nu-ți țin minte numele. Fac rău că-ți spun la fel ca și ceilalți? — Da. Există oameni cărora li se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Împreună cu Nobunaga, în grădină mai erau patru sau cinci servitori, inclusiv Shibata Katsuie și Maeda Inuchiyo. Îmbrăcat cu haina albastră, Tokichiro se apropie grăbit, oprindu-se la peste douăzeci de metri de Nobunaga, unde se prosternă la pământ. — Vino-aici, Maimuță, ordonă Nobunaga. Inuchiyo îi pregăti imediat un scăunel. — Hai mai aproape. — Da, stăpâne. — Maimuță? Am auzit că aseară ai aruncat niște vorbe destul de mari la șantierul de la zidurile exterioare. — Ați și aflat, stăpâne? Nobunaga își forță un zâmbet. Tokichiro nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Maeda Inuchiyo. Îmbrăcat cu haina albastră, Tokichiro se apropie grăbit, oprindu-se la peste douăzeci de metri de Nobunaga, unde se prosternă la pământ. — Vino-aici, Maimuță, ordonă Nobunaga. Inuchiyo îi pregăti imediat un scăunel. — Hai mai aproape. — Da, stăpâne. — Maimuță? Am auzit că aseară ai aruncat niște vorbe destul de mari la șantierul de la zidurile exterioare. — Ați și aflat, stăpâne? Nobunaga își forță un zâmbet. Tokichiro nu părea omul care să fi rostit acele cuvinte mari; acum se pleca în fața lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
nu-i va încuraja relele apucături? Ceea ce am spus era corect, iar munca lui, în termenii serviciului față de dumneavoastră, nu prea poate fi declarată conștiincioasă. Până și acea mică reparație a durat aporape peste douăzeci de zile și, mai mult... — Maimuță, ai de gând să-mi arunci vorbele astea mari chiar și mie? Ți-am auzit deja predica. Credeam că grăiesc ceea ce vede toată lumea, cu siguranță nu mă jucam cu vorbele. Dacă așa e, de câte zile ar fi nevoie ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
face? Din tonul său înțelegător reieșea clar că nu dorea ca Tokichiro să fie silit să comită seppuku, dacă nu reușea. Stând puțin mai drept, Tokichiro răspunse cu convingere: — Voi reuși negreșit. Totuși, Nobunaga îi ceru să se mai gândească. — Maimuță, gura e pricina celor mai multe dezastre. Nu te încăpățâna într-o problemă atât de măruntă. — Voi avea zidurile gata pentru inspecția dumneavoastră, în trei zile, repetă Tokichiro și se retrase. În ziua aceea, reveni acasă mai devreme ca de obicei. — Gonzo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
simți pentru prima oară ușurat din toată inima. — Am reușit! izbucni el, pe negândite. Totuși, n-avea de gând să rateze acea ocazie; se amestecă printre ceilalți, lucrând în glod, trudind ca un nebun, următoarele trei noți și două zile. Maimuță! Îl striga cineva. Văzu că era Inuchiyo, care arăta neobișnuit de agitat. — Inuchiyo. — Am venit să-mi iau rămas bun. — Cum? — Am fost exilat. — De ce? — Am tăiat pe cineva în castel, iar Seniorul Nobunaga m-a pedepsit. De azi încolo
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]