3,245 matches
-
individuale au fost puse în „patul procustian” al teoriei neoclasice, nimic nu a rămas în afara analizei economice. Aspirații intime, virtuți ideale și sentimente nobile ori stări emoționale detestabile au fost amestecate în „cutia magică” a actorului economic perfect rațional, căutător perpetuu al utilității maxime. Căsătoria și crima, dragostea și ura, prietenia și inamiciția au devenit simple relații de afaceri, evaluate instrumental în termenii de utilitate și dizutilitate. Ceea ce în trecutul nu prea îndepărtat ar fi fost considerat cinism dezagreabil sau în
Capitalul uman şi dezvoltarea economică Influenţele capitalului uman asupra dezvoltării economice by Mircea ARSENE () [Corola-publishinghouse/Science/100960_a_102252]
-
miniere de exploatare, instituite sau date, conform legilor azi în vigoare, se vor respecta pe durata pentru care s-au acordat, iar exploatările miniere existente făcute de proprietar numai cât timp le vor exploata. Nu se vor putea face concesiuni perpetue. Toate concesiunile și exploatările prevăzute în aliniatul precedent vor trebui însă să se conformeze regulelor ce se vor stabili prin lege, care va preved ca și maximum de durată al acelor concesiuni și exploatări și care nu va trece de
Drepturile omului reflectate în Constituţiile României din 1923 şi 1938 by Marius Hriscu () [Corola-publishinghouse/Science/1672_a_3044]
-
real și este de larg interes pentru tot grupul țintă: studenți, absolvenți, metodicienii facultății noastre și mentorii profesori din învățământul preuniversitar. Prof. univ. dr. Ovidiu Gabriel Iancu Decan, Facultății de Geografie și Geologie Universitatea ”Alex. Ioan Cuza”, Iași ARGUMENT Reforma perpetuă a sistemului educațional românesc cuprinde și determină temporal schimbări în cascadă care au afectat serios rigoarea și inflexibilitatea sistemică, moștenită, din perioada regimului comunist. ”Ciclul Bologna” a determinat o reformă rapidă a programelor universitare care, la o primă vedere, au
Mentoratul în geografie: Ghid metodologic pentru practică pedagogică - studenţi, absolvenţi şi profesori-mentori by Viorel Paraschiv () [Corola-publishinghouse/Science/1702_a_3117]
-
mereu în „Cetatea Eternă”. Cum este Dșteptarea fiului... „la mormântul” tatălui?! Sau la alte vechi morminte?! Să fie el un „pelerin pribeag”?! Ideal ar fi să conștientizăm aceste trăiri. „Zborul peste ocean, peste ceața colorată a prezentului” devine „misiunea” sa perpetuă. Aflat în fața „pietrei eterne” știe ce vrea și ce se vrea de la el. Zidurile care nconjoară cetatea eternă îmbrățLșeazăși sfințesc în tăcerea lor supremă istoria evreilor, a musulmanilor și-a creștinilor martirizați. Zidurile de piatră, în tăcerea lor, eternizeazăși visurile
În braţele lecturii by Livia Ciupercă () [Corola-publishinghouse/Science/1219_a_2214]
-
până la „otrava veghei...” (Emil Cioran) nu mai e decât un pas. însă n-avem voie să uităm că „există întotdeauna o umbră strivitoare” (Bernard-eenri Lévy) care veghează asupră-ne, Fă „încheierea timpului nu este moartea, ci timpul mesianic în care perpetuul se convertește în etern” (Emmanuel Levinas). Interesant ar fi să analizăm succint și stilul acestui expozeu (făcând trimitere doar spre câte un singur exemplu), presărat cu: termeni jurnalistici (p. 9), expresii/ziceri populare (p. 96), expresii ideomatice (p. 63) sau
În braţele lecturii by Livia Ciupercă () [Corola-publishinghouse/Science/1219_a_2214]
-
purtător de daltă, pulsațiile nașterii sporesc sub arcuiri vrăjite: „infinitul se îngroapă / râvnește răGăcini / fără sfârșit / fără început spre cer”, „recunoștință” (Sub daltă). Laitmotivul „vezi” se dorește nu doar conștientizare a treptelor zămislirii operei de artă, cât mai curând clocot perpetuu, îndumnezeit: „sub mâna ta se ascunde / Dumnezeu” (Sub daltă) între creațiile lui Brâncuși și versificările lui Tudor Gheorghe Calotescu există vizibile puncte convergente, „Vărutul dintre cer și Sământ”, „tăcerea de taină”, „durerea dulce a sacrificiului de sine...” (A împlinit 135
În braţele lecturii by Livia Ciupercă () [Corola-publishinghouse/Science/1219_a_2214]
-
mai bună calitate. IV. Sinteze Ioan Petru Culianu Fascinația lecturii Ideal ar fi ca viața noastră să devină, mereu, o acumulare in crescendo de frumoase realizări, de veghe și de înnobilare în spațiul generos al logosului, prin exemplaritate și în perpetuu dialog cu propria noastră conștiință. Numai astfel, vom avea sentimentul că ființa noastră „reprezintă încoronarea creației” noastre. și-n acest context, permiteți-mi să ne-amintim de o personalitate a științei și culturii universale, care se numește IOAN PETRr CrLIANr
În braţele lecturii by Livia Ciupercă () [Corola-publishinghouse/Science/1219_a_2214]
-
I. Negoițescu, RL, 1993, 4; Gheorghe Grigurcu, Componentele unei istorii literare, VR, 1993, 1; Cornel Ungureanu, Erotica magna, O, 1993, 5; Mircea Mihăieș, Magistrul fără ucenici, O, 1993, 5; Nicolae Balotă, Un condotier al literelor, RL, 1993, 6; Cornel Regman, Perpetuă revenire, RL, 1993, 6; Horia Stanca, Tânărul Negoițescu, RL, 1993, 6; C. Țoiu, Amintirea lui Negoițescu, RL, 1993, 7; Gheorghe Grigurcu, Ion Negoițescu, CNT, 1993, 7; Nicolae Balotă, Negoițescu sub semnul lui Narcis, „22”, 1993, 12; Monica Lovinescu, La moartea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288404_a_289733]
-
pusă în actul rostirii simultan cu voința de autoproiecție nelimitată a eului. Multe poeme din Faruri, vitrine, fotografii (1980), debutul editorial al poetului (Premiul Uniunii Scriitorilor), tatuează organismul imaginativ cu stimulii realității, exaltă o mitologie barocă a destrămării și recombinării perpetue, pe care o spulberă din nou prin ironia parodică, foșnesc la tot pasul aluziile culturale, imediat caricate, golite de miez, invadate de referințele la tehnică, informatică, design, sport, rock and roll, suprarealism și motociclism, poetică de stroboscop deopotrivă exultantă și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286129_a_287458]
-
cât și spiritul. Aceste crize nu pot fi definite nici ca dureri spasmotice ale fizicului nici drept convulsii numai afective sub apăsarea cărora sufletul își consumă agonia. Ele sunt situări extreme într-o condiție de insuficiență și damnare existențială, de perpetuuă descomplectare, dezarmonie și dezacord între elementele ce nu mai pot alcătui astfel echilibrul unei integrale unități. Ființa umană care suportă drama terifiantă a acestei experiențe nu este, astfel, lovită de intensitatea unei dureri fizice sau de profunda tulburare ce poate
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
fără tendință spre o posibilă diminuare întru sfârșit. Stoparea temporalității echivalează cu ieșirea din paradigma existenței terestre, cu moartea în semnificația și înțelesul ei comun. Orbul trăiește fiecare clipă întru moartea însăși a tuturor clipelor sale și evadarea din întunericul perpetuu spre o lumină fără apus, spre o strălucire ce nu se relevă ochiului profan. Această resurecție o speră cel fără vedere dar temporalitatea resimțită drept povară ce staționează și obligă la staționare ontică pare a amâna mereu descătușarea din crepusculara
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
continuă să trăiască ea rămâne prezentă ca loc metafizic decupat, ca breșă vidă în sfera propriei împrejmuiri. Ceea ce menține această paranteză ontică, acest refugiu rezervat nimănui și mereu descomplectat, ne-reocupat și indisponibil unei alte noi prezențe, este tocmai conștientizarea perpetuă a faptului că cel drag cândva nouă continuă să trăiască chiar dacă atât de îndepărtat ființei noastre. Locul său nu poate fi negat și anulat, el rămâne ca tribut strident pentru clipa de fericire nerostită când alături de cel drag am trăit
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
metamorfozele interioare remise de aceasta se păstrează în efectele lor, pentru cei constant îndurerați efervescența prefacerilor interioare este și ea neîntrerupt activă. Aici profunzimea, deschiderea spre transcendența întemeietoare nu este doar o calitate interioară cumulată ci una ce se dobândește perpetuu asemeni fluidității cristaline revărsate dintr-un izvor al stâncilor înalte. Cotidianul alunecă învăluitor pe lângă atomul pulsativ al suferinței evitând decodarea mesajelor ce răzbat dinspre interioritatea tensionată în propria concentrație incandescentă a celui îndurerat. Valența revelatorie, profetică a suferinței ca oracol
by Marius Cucu [Corola-publishinghouse/Science/1085_a_2593]
-
aparențe. De aceea, nu de o revoluție de tip islamic și nici de o reformă puritanistă a sensibilității culturale avem noi astăzi nevoie, condamnând fără echivoc expresiile exotice ale diversității, ci de o vibrație subtilă, plină de compasiune, în uvertura perpetuă a hermeneuticii iubirii. A veghea în cetate nu înseamnă să-ți trâmbițezi egoist certitudinile. Luminile Evangheliei sunt blânde și, tocmai de aceea, pătrunzătoare. La antipozi, sloganurile fundamentaliste, împachetate fără calm și cu multă ostentație, nu trimit decât la setea de
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
este abandonată asceza reîntoarcerii la tradiție. Ecumenistul voiajor nu iubește vigilența și preferă în locul reacției spontane în conversație doar stereotipia, mimetismul, sloganul călduț sau aproximația stearpă. Ecumenismul se consumă adesea într-o foarte veselă atmosferă de sindrofie fără cauză - o perpetuă prefață la redactarea unor documente care anunță succesul eshatologic al imanenței. La ce bun, atunci, să mai așteptăm un sfârșit? Reîntoarcerea la izvoarele comune ale tradiției Bisericii din primul mileniu nu înseamnă o muzeificare a trecutului. Contemplarea memoriei sfinte a
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
retrospectiv, nici nu legitimează prospectiv violența și absurdul veacului, din trecutul cel mai îndepărtat până în prezentul imediat al lumii. Așa cum ne arată tratatele de apologetică ale Bisericii primare, gândirea teologică este gata să judece foarte aspru orice amănunt din istoria perpetuei căderi a omului. Așa cum pocăința este datoria zilnică a oricărui suflet ce caută să se sfințească, critica tuturor instituțiilor veacului poate fi temelia unei continue renașteri. Este foarte probabil ca, în dimensiunea sa umană, Biserica să dețină păcatele oricărei instituții
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
nu alungă mirarea. Uimirea îmblânzește gesturile mai mult decât cuvintele; gesturi de copil, care cuprind mângâierea tandră sau atingerea temătoare, fără să cunoască violența poftei sau plăcerea manipulării. Prin contemplația naturală, misticul își însoțește mirarea, nevăzut și neauzit, cu o perpetuă laudă (Evagrie Ponticul). Monahul face în sine sinteza între percepția oculară a lumii - care pentru greci este un mic rezumat taumaturgic - și sensibilitatea auditivă a poeticii iudaice, înclinată teocentric spre imnografie. Pe scurt, monahul este cel care, cu toate simțirile
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Pe scurt, durerosul proces de trecere de la pocăința psihologică- care începe cu părerea de rău, sentimentul datoriei neîmplinite și rușinea pentru goliciunea lăuntrică a lui Adam - la pocăința ființială (metanoia) are deci consecințe uriașe. Pe de o parte, acest eveniment perpetuu descoperă importanța unică a principiului ipostatic, mărturisit ca atare doar în Evanghelie. O subtilă tensiune între particular și universal menține în joc nevoia ascultării de duhovnic și importanța crucială a libertății. În fapt, pe aceste două premise funcționează și comunitatea
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
profeților, Psalmii, Evangheliile canonice și ortodoxia teologică sintetizată în Crezul de la Niceea (325) constituie cadrele hermeneutice ale încercării lor. Chipul lui Hristos, învăluit în lumina Duhului, se va manifesta atunci ca icoană mișcătoare sau mozaic caleidoscopic în matricea unei Revelații perpetue. Dată fiind universalitatea acestor referințe, nu se mai pune problema unei restituiri subiective, de tip impresionist, a unui arhetip imaginar. Chipul lui Hristos, zugrăvit în culoare sau cuvinte, se va naște nu dintr-un exercițiu arbitrar al fanteziei, ci prin
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
Folosind un pretențios jargon fenomenologic, am putea spune că, prin suprapunerea intenției subiective a individualităților cu atenția pasivă a tradiției, se verifică vitalitatea Crezului unei adevărate comunități creștine 1. Prezența unor asemenea semafoare în traficul nostru cultural, care se resoarbe perpetuu într-un orizont spiritual - fie că este vorba despre traduceri, studii, eseuri, articole, recenzii sau interviuri -, reprezintă o garanție sigură că suntem încă vii și în putere. Doar după ce am obținut această certitudine, apelul înțelepților la retorica deșertăciunii („deșertăciunea deșertăciunilor
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
face din „Dumnezeul părinților noștri” un Absolut fără identitate - „noaptea în care toate vacile sunt negre”. Arta improvizațieitc "Arta improvizației" O viziune dinamică asupra adevărului, axată pe ontologia participației în formele cunoașterii, pune modestia onorabilă a savantului sceptic alături de metanoia perpetuă a teologului mirat de mereu surprinzătoarea revelație divină. Când o viziune participativă despre adevăr va oferi regulile dialogului între teologie și cultura modernității, neînțelegerea dintre îndoielnici și mărturisitori nu va mai fi drapată cu ipocrizie, dar nici declarată o fatalitate
[Corola-publishinghouse/Science/1881_a_3206]
-
și slăbit sau, mai degrabă, și-a schimbat natura. Senioriei funciare clasice, care, am văzut, a cunoscut importante răsturnări începînd cu epoca carolingiană dezmembrare a marilor domenii, știrbire a rezervei, distribuită ca loturi unor noi arendași sub formă de contracte perpetue sau contracte de arendare și de arendare mixtă (métayage), rarîmițarea loturilor de pămînt ale țăranilor dependenți (manse), transformate în loturi mai restrînse (masures, casaux, villainage), pentru care seniorul percepe o redevență fixă în bani (cens) sau în natură (champart), loturi
by Serge Berstein, Pierre Milza [Corola-publishinghouse/Science/962_a_2470]
-
în etnos și mitologic, dar mai ales tărâm afectiv. Vârstnic, poetul se voia un perfecționist. Curată eroare a fost ideea de a întreprinde, târziu, restaurarea la rece a textelor de odinioară, cu argumentul că arta e o „îndeletnicire în devenire”, perpetuă nostalgie a desăvârșirii. Remaniindu-și operele, în 1965 restauratorul lucid din Cântece tăcute nu se mai identifica emoțional cu cel care altădată vorbea de partea hipnotică a poeziei, adică de starea de grație, irepetabilă, echivalând cu arătarea sau cu revelarea
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287984_a_289313]
-
ea se retrage după ce s-a arătat destul; ea face acest lucru, fiindcă a fost văzută, iar spectatorul se retrage fiindcă a văzut-o. Ea nu are altă întrebuințare pentru lume. Cu toate acestea, legătura dintre natură și suflet subzistă perpetuu"." "Ajungînd prin studiu la cunoașterea spirituală a principiilor, învățăm totodată adevărul hotărîtor, de neinfirmat, unicul adevăr, și anume că "eu nici nu sînt, nici nu este ceva al meu, nici nu exist"." Anume natura eului este încă deosebită de suflet
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
el dispunea de trupe, iar prinții învecinați, dacă erau egali ca putere, trebuiau adesea să-i plătească tribut; totuși, ei nu-l plăteau decît dacă erau siliți la aceasta. Astfel, întreaga atmosferă nu era una de liniște, ci una de perpetuă luptă, fără însă ca prin această luptă să se dezvolte sau să se promoveze ceva. Era lupta de voințe între un prinț mai energic și altul mai slab, era istoria dinastiilor stăpînitoare, dar nu a popoarelor; era un șir de
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]