18,158 matches
-
foarte consecvent în naționalismul său cultural, toate aparentele inconsecvențe și contradicții fiind tactici puse în slujba strategiei sale sămănătoriste. Un politician mult mai bun decît Iorga, Bismarck, atunci cînd a pus capăt așa-numitei Kulturkampf ca să nu se ajungă la divizarea nouîntemeiatului Reich și a fost acuzat de "inconsecvență" și "că se contrazice", a replicat: "O voi face din nou!" Ceea ce voia să spună arhitectul politicii realiste era că el prefera războiul împotriva Franței sau a Austriei unui război civil. Dar
by NICHOLAS M. NAGYTALAVERA [Corola-publishinghouse/Science/1017_a_2525]
-
Roman”. McCloy se referea la Germania, unde guvernele militare aliate au trebuit să reconstruiască totul de la zero: legea, ordinea, serviciile, comunicațiile, administrația. Din fericire, aveau resursele necesare. Spre Est, lucrurile stăteau mult mai rău. În concluzie, Hitler a contribuit la divizarea continentului la fel de mult ca Stalin. Istoria Europei Centrale (teritoriile Imperiilor German și Habsburgic, nordul fostului Imperiu Otoman și chiar extremitatea apuseană a teritoriului țarilor ruși) a fost dintotdeauna distinctă, ca amploare, de cea a statelor-națiune din Vest. Dar nu neapărat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
În iunie 1946, Italia a decis În urma unui scrutin să devină republică, Însă cu o diferență relativ mică de voturi (12,7 milioane pentru abolirea monarhiei, 10,7 milioane pentru menținerea ei), iar rezultatul n-a făcut decât să exacerbeze divizarea politică a țării: tot Sudul, cu excepția regiunii Basilicata, votase pentru rege (În Napoli, de exemplu, În proporție de 80%). Grecii, În schimb, au votat În septembrie 1946 pentru menținerea monarhiei. Belgienii și-au păstrat și ei monarhia, dar l-au
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
și Churchill s-au Întâlnit la Potsdam (În perioada 17 iulie - 2 august 1945, cu Attlee În locul lui Churchill după victoria laburiștilor În alegerile generale britanice), ei au reușit să cadă de acord În câteva privințe: expulzarea nemților din Europa de Est, divizarea administrativă a Germaniei pentru a facilita ocupația, obiectivele „democratizării”, „denazificării” și „decartelizării”. Dincolo de acest nivel general al bunelor intenții, au Început dificultățile. S-a convenit ca economia germană să fie tratată unitar, dar În același timp li s-a acordat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Îi datorau Întreaga lor carieră: dacă Germania ar fi rămas o țară unită sau cvadrizonală, este greu de crezut că un obscur politician local din zona Rinului, catolică și apuseană, ar fi ajuns În vârful ierarhiei. Dar Adenauer nu urmărea divizarea Germaniei, oricât de utilă i-ar fi fost În plan personal. Principalul său adversar În primii ani ai Republicii Federale era Kurt Schumacher, protestant din Prusia Occidentală și promotor neobosit al unității germane. Spre deosebire de Adenauer, el ar fi acceptat fără
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
propria lor surpriză și spre recunoștința uimită a locuitorilor), dar blocada sovietică, amplificând efectul loviturii de stat de la Praga, i-a convins și mai mult de necesitatea de a crea o Germanie de Vest; Între timp, populația germană accepta treptat divizarea țării. Franța s-a alăturat Bi-zonei În aprilie 1949, formând o entitate economică vest-germană unică, cu 49 de milioane de locuitori (față de numai 17 milioane În zona sovietică a Germaniei). Ca majoritatea aventurilor diplomatice ale lui Stalin, blocada Berlinului a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
cancelar al Republicii. Criza Berlinului a avut trei consecințe majore. În primul rând, a dus la crearea celor două state germane, rezultat pe care nici unul din cei patru Aliați nu Îl urmărise cu patru ani În urmă. Pentru puterile occidentale, divizarea devenise un obiectiv atrăgător și realizabil; dincolo de idealul proclamat al reunificării Germaniei, nimeni nu se grăbea să treacă la fapte. Nouă ani mai târziu, când Charles de Gaulle l-a Întrebat pe prim-ministrul britanic Harold Macmillan ce părere are
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o repeziciune ce avea să șocheze generațiile următoare, lupta europeană dintre fascism și democrație, abia Încheiată, a fost Înlocuită de o nouă falie: cea dintre comuniști și anticomuniști. Pozițiile politice și intelectuale pro și contra Uniunii Sovietice au apărut Înainte de divizarea postbelică a Europei. Dar linia care despărțea Estul de Vest, stânga de dreapta s-a Întipărit În viața culturală și intelectuală europeană În acești ani: Între 1947 și 1953. Circumstanțele erau neobișnuit de favorabile. Între cele două războaie, extrema dreaptă
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
o țară stagnantă și drept unica șansă de reformă socială și politică reală, PCI a polarizat În jurul său un cortegiu de savanți și scriitori care confereau politicii de partid o aură de inteligență, responsabilitate și chiar spirit ecumenic. Dar, după divizarea Europei, strategia lui Togliatti a devenit problematică. Criticile adresate PCI de către Soviete la prima Întâlnire a Kominformului În septembrie 1947 au dovedit hotărârea lui Stalin de a-i controla mai ferm pe comuniștii italieni (și francezi): tacticile lor politice urmau
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
tratatului. O Germanie nenuclearizată era ceea ce dorea Moscova În schimbul unui compromis În Berlin; americanii erau dispuși să-și piardă din popularitate la Bonn pentru a atinge acest obiectiv. RFG a acceptat nu fără resentimente vetoul Înarmării nucleare, așa cum acceptaseră și divizarea Berlinului, pentru a-i reține pe americani. Între timp, tratatul confirma o direcție nouă În strategia sovietică: atenția URSS părăsea Europa pentru a se Îndrepta spre alte continente. Stabilizarea Războiului Rece În Europa, probabilitatea redusă ca el să devină „fierbinte
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
dar credea sincer, se pare, că o Germanie demilitarizată va fi lăsată să-și hotărască soarta și că acest lucru Îi va favoriza pe socialiști. În consecință, el se opunea virulent orientării prooccidentale a lui Adenauer, care părea să aprobe divizarea pe termen nelimitat a Germaniei. Pentru socialiști, restabilirea unei Germanii suverane, unite și neutre din punct de vedere politic era mai importantă decât orice complicație internațională. Schumacher era iritat mai ales de entuziasmul lui Adenauer față de proiectul integrării vest-europene. În
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
conform căruia capitalismul e inerent disfuncțional, iar socialismul Îi este superior moral și economic. Dar, spre deosebire de comuniști, ei nu credeau că decesul capitalismului era iminent, nici că trebuia grăbit prin inițiative politice. Misiunea lor, revelată după decenii de criză economică, divizare și dictatură, era să folosească resursele statului pentru a elimina patologiile sociale asociate cu formele capitaliste de producție și cu funcționarea neîngrădită a economiei de piață, construind nu utopii economice, ci societăți viabile. Politica social-democrată nu era Întotdeauna pe placul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
lui Brandt, regimul de la Bonn a stabilit relații diplomatice cu România și, un an mai târziu, cu Iugoslavia. Adenauer insistase mereu că În Europa Centrală nu putea fi vorba despre destindere sau dezarmare câtă vreme nu exista o soluție pentru divizarea Germaniei și disputele teritoriale de la frontiera estică. Refuzând să se opună construcției Zidului Berlinului În 1961, Statele Unite demonstraseră Însă că nu doreau să riște o confruntare armată pentru a menține deschisă frontiera din Berlin; iar America refuza, după cum a confirmat
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
ei erau foști primari ai Berlinului: Brandt, Richard von Weizsäcker, viitorul președinte al federației, și Hans-Jochen Vogel, succesorul lui Brandt la conducerea SPD. Acestor oameni le era clar că Aliații vestici nu-și vor asuma riscuri inutile pentru a surmonta divizarea Europei - idee reconfirmată când Occidentul a urmărit cu mâinile În sân invadarea Cehoslovaciei de către membrii Tratatului de la Varșovia. Dacă vest-germanii doreau să depășească impasul central-european, trebuiau să o facă ei Înșiși, negociind direct cu autoritățile din Est. Plecând de la aceste
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
1993. La prima vedere, scindarea Cehoslovaciei este un caz clasic de erupție a sentimentelor etnice În vidul postcomunist: „Întoarcerea istoriei” ca resurecție a națiunii. și chiar așa a fost trâmbițată de propriii protagoniști locali. Dar, la o privire mai atentă, divizarea țării În două state separate, Slovacia și Republica Cehă, demonstrează Încă o dată, la scară provincială și În inima Europei, limitele acestei teorii. Nu lipsea „istoria” invocată În astfel de cazuri. Cehii și slovacii, oricât de asemănători le-ar părea ei
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
noul Partid Național Slovac a obținut doar 13,9% În alegerile pentru Consiliul Național Slovac și 11% din voturi pentru delegați la Adunarea Federală (parlament). Mai puțin de un votant slovac din șapte a optat pentru singurul partid care promova divizarea țării după criterii etnice. Dar, În cursul anului 1991, Forumul Cetățenesc a Început să se dezintegreze. Alianța avea ca fundamente un dușman comun (comunismul) și un lider popular (Havel): comunismul luase sfârșit, iar Havel era acum președintele republicii, mai presus
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
iulie 1992, Consiliul Național Slovac a votat pentru adoptarea unui nou drapel, a unei noi Constituții și a unui nou nume: Republica Slovacă. O săptămână mai târziu, Klaus și Mečiar (cel din urmă Încă sub șocul „succesului”) au convenit ca divizarea țării să intre În vigoare la 1 ianuarie 1993. În acea zi, Cehoslovacia a dispărut și cele două republici constituente au apărut pe hartă ca state separate, cu Klaus și Mečiar ca prim-miniștri. Václav Havel, care Încercase În zadar
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
au obținut chiar mai mult decât și-au propus; cei mai mulți oameni nu au fost nici Încântați, nici copleșiți de regrete. Ca și În cazul dezmembrării Uniunii Sovietice, puterea statului și mașinăria politică adiacentă nu au fost amenințate, ci doar duplicate. Divizarea Cehoslovaciei a fost efectul hazardului și al circumstanțelor. Dar și opera oamenilor. Dacă la putere ar fi fost alte personaje - dacă alegerile din 1990 și 1992 se soldau cu alte rezultate -, povestea ar fi fost alta. Contagiunea a avut și
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Croația, Alija Izetbegoviæ vorbea În numele musulmanilor din Bosnia, iar Slobodan Miloševiæ a semnat atât pentru Iugoslavia, cât și pentru sârbii bosniaci. Din perspectiva americanilor, Dayton Însemna găsirea unei soluții la războaiele iugoslave care să nu implice o Împărțire a Bosniei. Divizarea Bosniei ar fi Însemnat o victorie pentru sârbi (care puteau apoi să se alipească la republica vecină, formând Serbia Mare din visul lor naționalist) și ar fi echivalat cu o acceptare internațională a epurării etnice ca procedeu de formare a
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
un sistem ideologic, ci coordonatele politice și geografice ale unui Întregul continent. De 45 de ani - cei mai mulți europeni nici nu apucaseră acele vremuri sau nu și le mai aminteau - rezultatul incomod al celui de-al doilea război mondial era neschimbat. Divizarea accidentală a Europei, cu toate consecințele ei, ajunsese să pară un dat firesc. Apoi, deodată, totul s-a spulberat. Deceniile postbelice au căpătat retrospectiv o cu totul altă semnificație. Considerate cândva Începutul unei noi ere de polarizare ideologică permanentă, ele
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
alte popoare. După 1989, mulți ruși au fost surprinși de ingratitudinea declarată a fostelor națiuni surori care În 1945 au fost eliberate de sub jugul fascist prin sacrificiile trupelor sovietice. Cu toate acestea, În Rusia amintirile erau polarizate. Mai mult, această divizare a fost instituționalizată prin intermediul a două organizații civile care promovau perspective critice diametral opuse asupra trecutului comunist al țării. Memorial, fondată În 1987 de disidenții liberali, avea scopul de a descoperi și a comunica adevărul despre istoria sovietică. Membrii săi
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
voia sa. Căderea comunismului, ca factor declanșator al unei noi revoluționări a istoriei europene, a schimbat, În opinia lui Tony Judt, În mod radical perspectiva asupra unor fenomene ce păreau să țină de logica de fier a politicii (Războiul Rece, divizarea continentului În două părți ce nu comunicau, confruntarea dintre politicile economice ale Estului și Vestului european etc.), dar care s-au revelat a fi doar „accidente” ale istoriei. Drept urmare, „viitorul Europei se anunța cu totul diferit; la fel și trecutul
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Persecutați pe Nedrept (VONS) 523; comunism democratic 405-406; Congresul Scriitorilor Slovaci 403; Curtea Extraordinară cu Juri 56; demisia guvernului 566; demonstrații ecologiste 565; demonstrații studențești 405, 409; destalinizarea 288-289, 402; dispoziția liberală (de la Începutul anilor ’60) 403; distribuția veniturilor 402; divizarea 583, 602-606; „divorțul de catifea” 602; drepturi și libertăți 522; ecologie 453; eliberarea 564-570; evenimentele de la Strahov 405; evenimentele reformatoare (din 1968) 405-407; excluderea din Planul Marshall 97; Forumul Cetățenesc 566-569, 604, 638; impunerea unei dictaturi militare 409; invazia sovietică
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
743-747; Comunitatea Europeană a Cărbunelui și Oțelului (CECO) 154; Consiliul de Securitate al Națiunilor Unite 110; controlul statului asupra corporațiilor industriale 506-507; criticarea Planului Marshall 100; demonstrațiile de la Nanterre 377-378, 382; demonstrațiile studențești 377-381; depopularea satelor 503; descentralizarea regională 643; divizarea politică 503; efectul filosofiei germane 441; efectul luptelor coloniale 268; eforturile de modernizare politică internă 268; epurarea colaboraționiștilor 52; EuroDisney 718; „evenimentele” din mai 1967 377-381; evreii - vezi evrei; fermele În perioada postbelică 282-283; Frontul Național 677, 679; Frontul Popular
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]
-
Bi-zona 125; centru al Europei 696-697; cheie a viitorului Europei 103; comunismul În perioada postbelică 67-68; Consiliul Economic al Bi-zonei 125; contribuția la NATO 227; decalaje economice regionale 690; decizii postbelice 123; devotament pentru construirea prosperității 255-256; distrugere materială 30; divizarea 113, 127, 226; evrei În 737-739; Germania de Est - vezi Germania de Est; Germania de Vest - vezi Germania de Vest; harta Germaniei și Austriei după al doilea război mondial 64; intelectuali 194; membră NATO 587; Memorialul Holocaustului 752; miracol economic
[Corola-publishinghouse/Science/1961_a_3286]