19,653 matches
-
șuturi atît de puternice, Încît deseori plonjau În marea În care dispăreau definitiv. Mereu marea; nu avea să-și amintească nici măcar o singură zi din viață În care să n-o știe prin preajmă, și chiar Încercase uneori să se obișnuiască, fără succes Însă, cu gândul că existau ființe omenești care nu o văzuseră niciodată și care trăiau atît de departe de țărm, Încît nu aveau nici măcar o idee clară despre existența ei. „Mie, spunea Pierre, bucătarul de pe ultimul vapor, mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
era Încet, greoi, oarecum nesigur și legănat, ca al marinarilor neobișnuiți să calce prea des pe pămînt sau ca al unei ființe care petrecuse veacuri Întregi nemișcată În fundul unei gropi. Mersul lui Oberlus era, dimpotrivă, rapid și nervos, căci se obișnuise cu neregularitățile pămîntului vulcanic de pe insulă, sărind de pe o stîncă pe alta ca o capră Însuflețită de o stranie vitalitate, exultînd de bucurie și nerăbdător să apuce o altă zi la lumina căreia să poată verifica, În prima baltă de pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
Monterrey ridică ancora, Își desfășură pînzele și se Îndepărtă, legănîndu-se, spre miazăzi. - Cum te cheamă? - Sebastián. - Sebastián și mai cum? S-ar fi zis că Întrebarea Îl lua prin surprindere și trebuia să se gîndească, de parcă n-ar fi fost obișnuit ca cineva să se intereseze de numele lui de familie. - Sebastián Mendoza, spuse În cele din urmă. - Unde te-ai născut? - În Valparaíso. - Cunosc Valparaíso... CÎți ani ai? - Nu știu. - Nici eu nu am știut niciodată cîți ani am... Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
ați asigurat că sînt un monstru și ați repetat asta de atîtea ori, că am terminat prin a mă ascunde aici, pe stînca asta cheală, spuse el trăgînd aer În piept, după un asemenea discurs lung, cu care nu era obișnuit. Dar m-am săturat de asta... Dacă sînt diferit pentru voi, atunci și voi sînteți diferiți pentru mine. - Și ce legătură am eu cu toate astea? protestă chilianul. Ce vină am eu pentru cîte ți s-au Întîmplat ție, dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
acceptase supus toate eforturile care i se impuseseră. Începînd din acea clipă, Într-un fel de acord tacit care nu avea nevoie de explicații suplimentare, Sebastián Mendoza se transformă În șeful de echipă și maestrul său, iar norvegianul Knut se obișnui să-l urmeze ca un cîine credincios, făcînd tot ceea ce-i spunea și repetînd, ca un papagal fără haz, toate vorbele acestuia. Se uita În jur cu coada ochiului cînd celălalt Îl căuta din priviri pe Oberlus, se așeza la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
liniștiți, să doarmă. Își imagina comentariile lor din cele clipe pe puntea-platformă, Însuflețiți la gîndul de a se bucura de o zi diferită, o zi care nu avea nimic În comun cu celelalte - monotone pînă la disperare - cu care se obișnuiseră dintotdeauna. Să țopăie pe pămînt, să vîneze iguane și broaște-țestoase, să mănînce carne proaspătă, să facă baie pe plajă, să pescuiască printre stînci și să se distreze pe socoteala unui monstru diform, odios și abominabil nu era un program obișnuit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
obișnuiseră dintotdeauna. Să țopăie pe pămînt, să vîneze iguane și broaște-țestoase, să mănînce carne proaspătă, să facă baie pe plajă, să pescuiască printre stînci și să se distreze pe socoteala unui monstru diform, odios și abominabil nu era un program obișnuit În viața unui vînător de balene, resemnat dintotdeauna să nu aibă parte de altă distracție În afara celei oferite de marea care trecea pe sub chilă sau de norii care alunecau deasupra velelor. Iar el, Oberlus, „Regele Insulei Hood” și stăpînul a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
atenție unei prăzi prea mari. Nu era un bun Înotător, dar nici distanța nu era mare, și ajungînd acolo nu se simți obosit cînd se agăță de marginea bărcii de rezervă, ci numai excitat. Așteptă, iscodind din apă, cu ochii obișnuiți de-acum cu Întunericul, să apară o santinelă care, după cum presupunea, moțăia la prora, total străină de primejdie, sigură pe sine și pe faptul că vaporul era zdravăn ancorat În mijlocul unui pașnic golf solitar, În inima celui mai pașnic și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
propria-i descoperire. Ce mai lunetă! Cea mai bună pe care am văzut-o vreodată... O să mă ajute să-mi păzesc oamenii... Deodată Își curmă vorba, ca și cum s-ar fi simțit obosit În urma unei discuții Însuflețite cu care nu era obișnuit sau s-ar fi văzut asaltat de o grabă bruscă, Îngrijorat ca nu cumva să se trezească cineva de pe puntea-platformă. Tăcu mîlc, trăgînd cu urechea, și Îl liniști faptul că nu se auzeau decît scîrțîitul ritmic al navei și sunetul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
se bucurase de o adevărată plenitudine și aproape fericire, dar Îi era limpede că niciodată nu avea să se mai Îmbarce pe un vapor, pentru că, după toți acei ani de singurătate și independență, nu se simțea În stare să se obișnuiască din nou cu dovezile de ură sau frazele pline de dispreț ale celor care-l Înconjurau. Acum era Oberlus, Regele Insulei Hood, și Învățase ce Însemna să fii liber și, Într-un anumit sens, puternic. Răzvrătirea de la Început și dorința
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
pe ei și sînt credincioși, cinstiți și muncitori... Aceste insule sînt raiul pe pămînt, și sînt acolo, așteptînd ca cineva să le ia În stăpînire. - Am să mă gîndesc, făgădui Carmen. Și Își ținu făgăduiala, gîndindu-se la asta vreme Îndelungată, obișnuindu-se cu ideea că viața ei În arhipelag ar fi ca și cum s-ar Întoarce la anii petrecuți la hacienda din Cotopaxi. Diego Ojeda era un bărbat plăcut, cultivat, atrăgător și, după toate aparențele, din cale-afară de senzual, lipsit de spiritul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
limpede că trebuia să o includă și pe cea a bătrînului ei tată, erau prea multe pentru conștiința ei, pentru simplul delict de a fi refuzat să aparțină În totalitate unui bărbat. De cînd se ținea minte, Niña Carmen se obișnuise să privească În jur, revoltîndu-se Împotriva blîndeții cu care celelalte femei - inclusiv mama sau sora ei - acceptau să se transforme În proprietatea privată a soților lor, supuse și resemnate să joace un rol care nu-l depășea cu mult pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
se proiecta pe pămîntul bătătorit din dreptul intrării și fu nevoită să strîngă din dinți ca să nu strige de spaimă cînd silueta lui se profilă În golul orbitor de la intrare. El rămase acolo cîteva clipe, fără Îndoială pentru a-și obișnui ochii - „singurul lucru decent pe care Îl pusese Domnul pe chipul acela monstruos“ - cu penumbra și Înaintă apoi, șchiopătînd ușor, pînă cînd se opri În fața ei și o cercetă cu o privire care părea că vrea să o hipnotizeze. — Cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
pe care Îl clocea. Îl sparse de o piatră mică și-i bău cu nesaț conținutul. Căută apoi alte cuiburi și ouă și le mîncă lacom pe toate cele care nu aveau Înăuntru un embrion de pui. Ochii i se obișnuiseră cu Întunericul, ceea ce Îi Îngăduia să distingă contururile la cinci-șase metri distanță, și asta făcu pentru vreo jumătate de oră, pînă cînd găsi ce căuta: un grup de stînci care aveau În mijloc o mică adîncitură cu apă curată și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
-și dea seama cînd o femeie mințea sau cînd țipa de plăcere, dar era perfect capabil să priceapă, mai bine ca oricine altcineva, cînd Îi era cuiva silă de el și observase - avea certitudinea asta - că cel puțin ea se obișnuise cu prezența și contactul lui. Nu o mai simțea crispată și Încleștată cînd se apropia de ea și Începea s-o mîngîie, iar cînd o pătrundea nu se mai confrunta cu rigiditatea si uscăciunea din primele zile, ci cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
comentariu, mărginindu-se să o privească fix, ca și cum ar fi vrut s-o hipnotizeze. - Nu te uita așa la mine, Îi atrase ea atenția. Nu mă mai sperii. La Început leșinam numai cînd te vedeam, dar cu timpul m-am obișnuit cu fața ta... Ți-am spus vreodată că ești cu adevărat Înspăimîntător? Și, mai mult decît prin sluțenie, atragi atenția prin aceea că În tine există ceva inuman... Oricît de mult aș fi vrut să văd dincolo de chipul tău, Încercînd
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
și În cele din urmă făcu un gest nepăsător, ridicînd mîinile ca și cum ar fi vrut să Înfrunte ceva care se afla cu totul În afara razei lui de acțiune: - Ce mai contează un dușman În plus sau În minus? Întrebă. SÎnt obișnuit cu ei dintotdeauna... Și ține minte: poate că a existat un moment În care te-am iubit, am fost blînd cu tine și am nutrit speranța că soarta mea se va schimba și că am găsit o femeie care să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2009_a_3334]
-
îi împingi pe creștetul capului atunci când nu te folosești de ei. Trebuie să te uiți pe deasupra lor. Arăți ca un urs koala speriat când îi dai așa în sus, bleguțule. —Prostii, începu Charlie să râdă. Da, a râs, sunt sigură. Obișnuia să râdă mult, de multe ori de ceva ce spuneam eu: nu se poate să fi inventat așa ceva, nu? Iar asta e partea cea mai importantă a unei relații de succes, așa ni se spune mereu. Simțul umorului. Cuplul care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
arată bine și vorbește frumos. Așa că nu e totul clar, absolut deloc. Chiar și cea mai simplă soluție ar putea fi una complicată - dacă înțelegi la ce mă refer. Mă face să mă simt destul de deprimat, trebuie să recunosc: nu obișnuiam să las lucrurile astea să mă afecteze, numai că - ei bine, ideea că se ceartă pe copiii ăia ca pe niște obiecte, care sunt aruncate de colo colo, doar ca să poată părinții să-și ia partea... Nu știu, câteodată mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
Nici ziua nu fusese una prea proastă. În cea mai mare parte a timpului mă întrebasem ce mama naibii fac eu cu munca mea - Dumnezeu știe ce s-a întâmplat cu idealurile timpurii și ambițiile mele; privesc cu disperare persoana obișnuită cu succes mediocru care am devenit. Dar interogatoriul de azi, asupra acelui tată, a făcut exact ce voisem eu: l-a arătat drept genul de individ iubitor, cum într-adevăr și este. O influență cu totul pozitivă, după părerea mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
jos dimineața să vină poșta, de parcă ar aștepta ceva. Mereu zice că așteaptă o revistă sau un catalog, dar e nespus de veselă și se poartă ca o fetiță, ne cumpără chestii și ne dă bunătăți. Sally și cu mine obișnuiam să ne întrebăm dacă nu cumva are vreo aventură, dar cumva nu pare să fie așa. În orice caz, eu n-am observat. Problema e că, dacă mă gândesc la ceea ce există în mod obiectiv, ajung să vreau să nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
să spun. Apropo, ce mai face tatăl tău? —Tata? — Da. Nu prea ai vorbit despre el în ultima vreme. Mereu făceai asta. Mă întrebam doar dacă e ok. Când a zis asta, chiar m-a pus pe gânduri. Așa era- obișnuiam să îi povestesc despre cazurile lui tata și alte chestii. Erau mereu destul de interesante, când aveau de-a face cu divorțuri și alte chestii; era tare că-mi mai zicea câte ceva despre lucrurile de-a dreptul ciudate la care ajung
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
dormeau părinții mei. Nu era baie la ultimul etaj, iar Charlie era nevoit să facă o tură jos ca să o folosească pe cea de lângă dormitorul meu. Ar fi fost mult prea riscant să se furișeze la mine în cameră, așa că obișnuia să lase un bilețel sau desen în baie când avea chef de un pic de hârjoană, cum ar fi zis tata. Bineînțeles că bilețelele nu erau niciodată grosolane: de fapt, erau concepute pentru a fi cât se poate de inocente
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
care să se certe și nici acum nu sunt, dar sarcasmul mamei și felul enervant de a vorbi al lui tata, ca și cum ar fi la tribunal tot timpul, mă scot din sărite și văd cum se irită unul pe celălalt. Obișnuiam să îi invidiez pe prietenii mei de la școală, când îmi povesteau cum părinții lor urlă și țipă și chiar aruncă lucruri - părea așa teatral și cumva italienesc, pe când la mine acasă era liniște și plictiseală. Câteodată inventam chestii despre cum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]
-
mine acasă era liniște și plictiseală. Câteodată inventam chestii despre cum se ceartă mama și tata, doar ca să îi fac să pară mai interesanți - ba chiar voiam să divorțeze, ca să pot fi trimisă de la unul la altul, așa ca Annabel. Obișnuia să primească niște cadouri uluitoare de la tatăl ei. Numai că acum, când acasă nu mai e chiar atât de senin, simt altceva. Aș vrea să fie exact cum era înainte. Charlie A veau să mai treacă alte două săptămâni până
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2259_a_3584]