19,653 matches
-
dinafară, și pe dinăuntru. Apăru Toader, vesel ca-ntotdeauna, deși nu era cazul, și-l ajută pe stăpânul lui să-l dea jos pe bărbatul din trăsură. Toader nu scoase o vorbă, nu se miră și nu făcu presupuneri, era obișnuit ca Alexandru să intre în tot felul de dandanale. — Fugi după frati-meu, să vină la mine-n cameră, îl rog. Mișu sosi imediat și, fiindcă Toader îl prevenise bucuros că e un domn care pare făcut bucăți, își luase
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
n or să știe sau n-or să vrea să știe adevărul, au să-i facă lui Mille plăcuță cu nume de stradă. Poate chiar aici, pe Sărindar, spuse șoptit Pavel. Apoi își aprinse o țigară de foi. Procopiu era obișnuit cu asemenea idei originale și sumbre: una din obsesiile colegului său era viitorul, iar acum, că scria și-un roman despre asta, aproape că nu mai trăia în prezent. Iar viitorul lui Pavel se deosebea radical de toate viitorurile prietenilor
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
înainte barzoiul, mai ales că și ai lui erau tot migdalați. Apoi ogarul își primi, în sfârșit, mângâierea și fu scos în curte, unde alergă ca un nebun prin viscol. Îi venea și Generalului să facă la fel, dar se obișnuise să nu arate ce simte. Rămase neclintit lângă ușă, între cele două statui dezbrăcate și insensibile la frigul de-afară. Iedera se lipea de fațada casei, apoi rafalele o făceau să se zbată, dar fără s-o poată rupe. Iedera
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
n are curaj. Nu pare să audă ce i-a povestit. A dat doar din cap, ca și cum ar fi auzit-o și a murmurat un da, da, care putea să însemne la fel de bine nu, nu sau orice altceva. Agata era obișnuită cu asta și nu i-o lua în nume de rău, numai că uneori avea mare nevoie de un om care s-o audă. Când a ales între cei doi bărbați, știa că, măritându-se cu doctorul, ea va fi
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
tare drăguț, țin la el ca la un frate al zăpăcelilor mele. Și, din vorbă-n vorbă, mi-a spus că e găzduit de Alexandru, dar nu la casa cea mare, ca să nu spun la palatul Livezeni, cum se mai obișnuiește, ci într-o mică locuință a lui, din centru. Iată că aflu noutăți, jumătate mă bucură, fiindcă înseamnă că are suflet, jumătate mă mâhnește, fiindcă știu la ce folosesc asemenea locuințe. Bine măcar că acuma e ocupată de un bărbat! 2
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
portmonee de antilopă. Pe una o ținea la el, pe cealaltă i-a încredințat o, din prudență, avocatului Movileanu. Costache se întrerupse și sorbi din cafeaua cu coniac, zâmbind ușor. — Cunoașteți un avocat bun, specializat în divorțuri? Generalul, care era obișnuit să asculte totul până la capăt înainte de a pune vreo întrebare făcu două semne: unul din cap, care însemna da, și unul din mâna dreaptă, care însemna, mai târziu, acum termină ce-ai început. Costache continuă, așadar. Cu avocatul Movileanu, se
Viața începe vineri by Ioana Pârvulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/586_a_1309]
-
Nimic nu se pierde, spun oamenii de știință ca să ne obișnuiască cu ceea ce face și pentru literatură, dăruindu-ne Reflecții la...reflecții, cu un subtitlu Pe portativul anilor, noi înțelegând că autorul, o dată cu venirea primăverii, în ajunul Sfintelor Paști, ca un bun gospodar care este, vrea să-și cantoneze în timp
Constantin Huşanu by Reflecţii la reflecţii. Pe portativul anilor () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91645_a_93023]
-
Găsesc mai ușor drumul spre glorie îndeosebi cei frustrați de elogii. Geniile apar, din când în când, ca stimulent. Dar și ca avertizare. În cazul oamenilor celebri, se poate spune că trupul se sacrifică pentru confortul numelui. Geniile s-au obișnuit cu aprecierea : prost adaptat la mediu. Cei mai mulți scriitori au fost în timpul vieții niște bieți amatori. Profesioniști au devenit după aceea. Geniul amplifică, nu risipește disperarea. Nici oamenii de geniu nu pot rata întotdeauna paranoia. La români, geniul este asociat zdrențelor
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
au mizat pe bestii. Unele popoare sunt strânse în brațe de istorie până la sufocare. Cinci secole s-au străduit turcii și tătarii să ne explice cam cum va arăta venirea comuniștilor. Puțini dintre diplomații lumii prind trenul istoriei. Ne-am obișnuit să așteptăm surprizele istoriei cu geamantanul pregătit. Comunismul consacrase regula celor trei F : frică, frig și foame. Oamenii scuipă și fac pipi pe învățăturile istoriei. Pe soclurile istoriei se mai cațără unii prin efracție, ori prin uzurpare. Istoria a fost
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
si-au ucis părinții. Imbecilul este imun la autocritică. Convinși de ingratitudinea posterității, unii poeți actuali și-au instalat deja bustul pe balcon ori în spălătorie. Nimeni nu imploră dispensă de prostie. Fără proști, ar sucomba și umoriștii. Ne-am obișnuit ca adevărul să miroasă a hoit. Troglodiții cred că numai mușchii întrețin munca. Și proștii au simțul momentanului. Analfabeții vor să reinventeze o artă accesibilă nivelului lor „ intelectual ”. Imbecilul propulsat devine fiară. Mulți contemporani de-ai noștri prind muște cu
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
singuri. Meseria de psihiatru va fi scutită, se pare, în viitor de spectrul șomajului. Deocamdată, tehnica are morminte, nu și temple. Globalizarea îi oferă omului contemporan sute de țări, dar nu-i poate lua patria. Epoca noastră vrea să ne obișnuiască să trăim fără speranță. Când mă așez la computer, mă înțeapă în nări nostalgia cernelii. Capitalismul sălbatic ne-a transformat din subnutriți în hămesiți. Se pare că nu economia va omogeniza planeta, ci ignoranța. Calculatorul nu elimină erorile, dar nu
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
reabilita statutul depreciat al muncii. Scrisul este o încercare de exorcizare a magmei lăuntrice. De regulă, premiile sunt instrumente mediatice. Care nu prea au legătură cu arta. Arta ar mai putea destrăma fibra egoismului din noi. Am început să ne obișnuim cu arta refuzată de fior. Arta pur comercială atrofiază gândirea consumatorului. În surâsul trist al Giocondei există și semne al viitoarelor noastre alienări. Arta de consum profanează sensibilitatea umană. Avem cărți de tarabă, dar și cititori de același calibru. Și
Chef pe Titanic by Vasile Ghica () [Corola-publishinghouse/Imaginative/528_a_1305]
-
am moștenit de la părinți. Trebuie să-l dăm copiilor mai departe, să nu ceară pomană de la alții...". Se așternuse o liniște profundă. Se auzea numai zgomotul ritmic al locomotivei, precum și al roților ce treceau peste macaz cu care urechea se obișnuise. Toți așteptau un epilog mai optimist. Între timp, au terminat de mâncat. Femeia a strâns bucata de pâine și roșiile rămase într-o bocceluță, pe care a introdus-o într-o traistă ceva mai mare, a aruncat ziarul cu fărâmituri
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
scoase afară sub nici o formă. Ele au devenit mai impertinente ca de obicei, se plimbau peste tot și ciupeau fără jenă până la sânge orice găseau descoperit. Erau chiar mai agresive decât cele din Bărăgan, cu care după un timp se obișnuise. După o înțepătură în ceafă de care, poate, nici nu s-ar fi sinchisit, a urmat o alta la mână, ceva mai zdravănă. Puțin deranjat, a scos mâna pe fereastră să-și tempereze senzația neplăcută și, involuntar, a privit în
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
nefaste și ale căldurii excesive și ale fumului de țigară. Pentru câteva minute, în compartiment se instalase liniștea; o liniște relativă. Numai pocnetul sacadat al roților metalice, ce treceau peste macaz, și pufăitul ritmic al pistoanelor, cu care urechea se obișnuise deja, aminteau călătorilor că aceste mecanisme se străduiesc din răsputeri să-și facă datoria și să-i ducă la destinație cu bine. Călătorii nu au altceva de făcut decât să aibă încredere în perfecțiunea lor. De pe locul lui, Florin se
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
la ea. Împins de instinct, contrar oricărei rațiuni, răsucindu-se puțin spre stânga își schimbă poziția direct spre soții Carp ca să-i poată avea în față și, fără nici un fel de introducere, întrerupse tăcerea cu care cei din compartiment se obișnuiseră deja. Din felul cum ați discutat despre finul dumneavoastră, am înțeles că vă plac copiii... În momentul acela, Bidaru și-a dat seama că a făcut o gafă, deoarece o grimasă abia perceptibilă de durere apăru ca din senin pe
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
un cadru orizontal și care acum îl aștepta acasă cu nerăbdare, abia spălată cu motorină și unsă cu vaselină. Cu asemenea imagini optimiste a ajuns la destinație. La stânga, ca o văduvă însingurată într-un decor verde auriu, străjuia o casă obișnuită de om înstărit, fără gard însă drăguță, în mod sigur naționalizată, cu o inscripție nu prea mare deasupra ușii de la intrare pe care scria Sfatul Popular al... și încă ceva fără importanță. La numai câțiva metri în față, trona un
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
realitate și nu în vis, pentru soție, aceeași geantă cu aceeași încărcătură constituia o enigmă. Era de neînțeles de ce soțul ei, așa pe nepusă masă, în miez de noapte, și-a încărcat pe ascuns geanta și ce avea în ea? Obișnuită cu ordinea, ca orice adevărată gospodină, încercă să o ridice. Se opinti în zădar. Era prea grea. Aseară, când ne-am culcat era goală, îi reproșă ea soțului; am scos din ea până și traista aceea veche pe care vreau
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
călătoreau un anumit interval de timp prin aer, i se înfigeau în ochi și urechi, iar alții mai băgăreți, strecurându-se pe sub gulerul cămășii, îi ajungeau până și în sân. Se lăsase întunericul de-a binelea. Nu apucase să se obișnuiască cu el, când luminile orașului s-au aprins brusc. Privi la ceas. Era fix șaptesprezece. Vara, la această oră, soarele ar mai fi avut un drum lung până să se ascundă după orizont. Acum însă, pe lângă întuneric, se făcuse și
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
el. Nu frigul era vinovat, ci vântul și umezeala care, trecând ca prin ciur prin lenjeria intimă de vară, îl șfichiuia, precum pe un bidiviu lovitura de bici. Nu era însă nici o nenorocire. Știa că peste câteva minute se va obișnui cu frigul, ceea ce înseamnă că organismul său, trecut prin încercări mult mai dificile, în scurt timp, se va acomoda cu noua situație. În cele peste șaptezeci de primăveri și veri consecutive, timp în care și pielea i se tăbăcise într-
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
lungile ierni siberiene dimineața, la semnalul dat de trompet, ieșeau în pielea goală pe terenul din apropiere și, după o scurtă înviorare, se frecau bine cu zăpadă pe tot corpul, pentru a pune sângele în mișcare și pentru a se obișnui cu frigul. După un asemenea masaj, îmbrăcați numai cu o simplă rubașcă, aveau impresia că se află la ecuator. În baraca vecină locuiau italieni. Cu toții erau flămânzi și se gândeau numai la mâncare, însă santinelele aveau ce aveau cu italienii
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
de el? Unul mai frumos și mai sănătos, nici că se poate. Totuși, pentru a pune sângele în mișcare, trebuia să grăbească pasul. În cel mult douăzeci de minute va fi la el acasă. Tolănit în fotoliu, ca un motan obișnuit cu lenea, după o ceașcă de ceai fierbinte, va uita de lapovița ce i se lipea de haine, va uita de vântul în rafale și cu gândul la ceva frumos va dormi ca un prunc. Într-adevăr, la o jumătate
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
vinovați de moartea străbunului lor, adică pe toți cei proveniți din aceeași peșteră cu tine. Trist!... Foarte trist!... Presupun că următorii au nimerit mai bine... Exact, au fost mai precauți, cu mai multă glagore și gândire mai apropiată de realitate; obișnuiți cu întunericul, au privit în jos. După ce au coborât mai multe trepte, au intrat în niște încăperi luxoase, luminate electric. Acolo, și-au lepădat hainele ponosite și uzate de vreme ca apoi, cu ajutorul unor detergenți speciali și a unor tehnicieni
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
De acum încolo, ocazionalii curioși vor trebui deviați de la acele bizare aspecte, apărute pe neașteptate, ce ar da naștere la interpretări eronate și vor trebui îndreptați spre o altă direcție. În consecință, va trebui să-i mintă, iar la întrebări obișnuite de tipul: "Ce mai faci? Cu ce te mai ocupi? Lumea te vede cam rar... Am crezut că....", răspunsul va trebui să fie pe măsură: Proaspăt ca un castravecior. Curat ca după o baie în clăbuci de săpun. Înviorat ca
by ANTON PETROVSCHI BACOPIATRA [Corola-publishinghouse/Imaginative/944_a_2452]
-
milă măcar pentru fiii săi. Apoi, tăindu-i-se capul lui Miron, a fost pus în acelaș mormânt cu soția sa. Dar nu după multă vreme a urmat boala și sfârșitul lui Vodă-Cantemir. Constantin-Vodă suferea de rinichi blocați cu nisip. Obișnuia să asculte slujbele cele lungi ale Bisericii, din evlavie ce avea, fiind făcute de Patriarhii ecumenici ai Constantinopolului, Alexandriei și al Ierusalimului, în Biserica lui Vodă-Barnovschi, din Iași de pe Ulița Beilicului. Stând prea mult în picioare, după una din slujbe
ANUCA Fata pădurarului by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/265_a_503]