2,135 matches
-
polițistă, ținînd legătura prin radio cu Morineau, află că Lucas plecase spre Argoz, În urma unui apel de ajutor lansat de Gwen Le Bihan, cam cu douăzeci de minute mai Înainte. Îngrozită, Marie Întoarse capul spre pasagera ei, care nu se clintise. - E cu neputință, Gwen era cu mine! exclamă Marie. Vino aici după mine, Stéphane! - Păi... Comandantul mi-a ordonat să merg la fabrica de faianță și... - Imediat! CÎteva minute mai tîrziu, mașina Méhari frîna brusc lîngă cea de teren ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
de mare care o făcuse pe Marie să se topească Încă de cînd era o puștoaică. Acum stătea țeapănă Între părinții ei, simțind o dorință violentă de a fugi de mascarada aceea prea bine orchestrată. Cu toatea astea, nu se clinti. Știa că Lucas era undeva, acolo, nu avea decît să Întoarcă spre el capul. Tocmai se pregătea s-o facă, dar Milic Îi puse mîna pe umăr. Știa prea bine ce simțea ea. Mai știa și că avea să facă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
simți că-i Îngheață sîngele În vine. O salvă forța pe care i-o transmiseseră generațiile de soții de marinari bretoni din care se trăgea. Se Întoarse cu fața spre Ryan și se stăpîni, dreaptă, mută și În aparență de neclintit. - Credeam că m-ai recunoscut, cînd cu dineul de la castel... Atunci ți-a căzut din mînă tava... De ce n-ai spus nimic? - În prima clipă am știut că tu erai, dar apoi m-am Îndoit, privirea ți-era cenușie și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1941_a_3266]
-
îndelung la ele, mai mult decât ar fi fost permis. Sunteți surori sau mamă și fiică? întreabă arătând în același timp poruncitor către mormanul de plicuri de pe podea și degringolada de pe birou. Suntem și una și alta! răspund în cor, neclintite în postura lor țeapănă și rigidă. Aha! exclamă ca pentru el. Știam eu că ceva nu era în regulă, totul merge aiurea de la o vreme, numai așa se poate explica inexplicabilul. Se uită în ochii lor aproape transparenți, lipsiți de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1567_a_2865]
-
întunecate. Uneori, Lupino se trezea prins în joaca lupișorilor și păcat ar fi fost să nu admită că trăia atunci cele mai fericite momente din viața lui. Lupino era băiat de pripas. Îl găsiseră lupii, într-o dimineață cețoasă, stînd neclintit pe-un mușuroi de furnici. Dăduseră peste un puiuț îngrămădit și speriat, care tremura din toate încheieturile. L-au înconjurat și l-au mirosit lupoaicele, îngrijorate că solitarul ar putea reprezenta o amenințare pentru puii lor gata să se nască
by Crenguţa H. B. Docan [Corola-publishinghouse/Imaginative/1108_a_2616]
-
nu este obiectivă în nici un fel și în nici un sens, ea nu are nici un obiect deoarece nu poartă în sine raportarea la obiect, pentru că esența sa nu este această raportare. În cazul în care cunoașterea inclusă în mișcarea de a clinti mâinile și în faptul de a o face posibilă ar avea un obiect, în situația dată aceste mâini și deplasarea lor potențială, această mișcare a mâinilor nu s-ar produce. Cunoașterea s-ar găsi în fața sa ca în fața oricărui lucru
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
trecu din nou prin fața ferestrei, ducând calul de căpăstru. Înainta spre potecă, fără să se mai uite îndărăt și se făcu nevăzut, urmat de cal. Un bolovan se auzi rostogolindu-se domol. Daru se întoarse către prizonier. Acesta nu se clintise din locul lui dar îi urmărea fiecare mișcare cu privirea. - Așteaptă, spuse învățătorul în arabă și se îndreptă către ușa camerei. Pe prag se răzgândi, se duse la catedră, luă revolverul și-l băgă în buzunar. Apoi, fără să se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
Era limpede că nu înțelege. Mânia punea stăpânire pe Daru. În același timp își simțea stângaci și ne la îndemână trupul mare, înghesuit intre cele două paturi. - Culcă-te aici, spuse cu nerăbdare. Ăsta-i patul tău. Arabul nu se clintea. Îl strigă pe Daru: - Ascultă! Învățătorul îl privi. - Jandarmul se întoarce mâine? - Nu știu. - Vii și tu cu noi? - Nu știu. De ce? Prizonierul se ridică și se întinse peste pătură, cu picioarele către fereastră. Lumina becului îl izbea drept în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
cu tot trupul la pândă. Arabul se ridică încet, sprijinindu-se în coate, cu gesturi de somnambul. Așezat pe marginea patului, așteptă, neclintit, fără să-și întoarcă privirea către Daru, ca și cum ar fi ascultat cu toată ființa. Daru nu se clinti, își aminti că revolverul rămăsese în sertarul catedrei. Cel mai bun lucru ar fi fost să intervină pe dată. Totuși continuă să-l observe pe prizonier, care, cu aceeași mișcare alunecoasă, își lăsă picioarele pe dușumele, așteptă puțin, apoi porni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
cu pași firești, dar fără să facă cel mai mic zgomot. Se îndrepta către ușa din fund, care dădea spre magazie. Apăsă pe clanță cu grijă și ieși, trăgând ușa după el, dar fără s-o închidă. Daru nu se clintise: "Fuge, gândea el. Cu atât mai bine!" Totuși își încordă auzul. La găini era liniște: însemna că omul e pe podiș. Atunci ajunse până la el un zgomot slab de apă, despre care se întrebă ce poate fi, până în clipa în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
Îmbrăcă peste flanelă o haină de vânătoare și se încălță cu bocanci. Așteptă în picioare ca arabul să-și pună turbanul și sandalele. Trecură prin școală și învățătorul îi arătă tovarășului său ieșirea. - Du-te, spuse el. Arabul nu se clinti. - Vin și eu, spuse Daru. Arabul ieși. Daru intră în cameră și făcu un pachet cu pesmeți, curmale și zahăr. În sala de clasă, înainte de a ieși, șovăi o clipă în fața catedrei, apoi trecu pragul școlii și încuie ușa. - Pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
și o ridică la suprafața apei, pe care începu să alunece încet, la capătul unui drug înalt de fier, ce alerga pe cer, de-a lungul cablului. Negrii traseră prăjinile pe bac. Omul și șoferul ieșiră din mașină și rămaseră neclintiți la marginea plutei privind în susul apei. Nimeni nu vorbise în timpul manevrei, și, chiar și acum, toți stăteau la locurile lor, nemișcați și tăcuți, în afară de unul dintre negri, care-și răsucea o țigară din hârtie groasă. Omul privea către locul unde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
ideea e minunată, și că domnul inginer va vedea lucruri foarte interesante. Se adresă negrilor, vorbindu-le vreme îndelungată, și arătând când spre d'Arrast, când spre fluviu. Negrii îl ascultau fără un cuvânt. Când comandantul tăcu, nimeni nu se clinti din loc. El le vorbi din nou, cu glas repezit. Apoi se adresă direct unuia dintre oameni, care negă dând din cap. Comandantul spuse atunci câteva cuvinte cu o voce poruncitoare. Omul se desprinse dintre ceilalți, oprindu-se în fața lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
s-o ascundă cu grijă în pumn, chiar înainte de a se fi îndepărtat cu totul. Un alt bărbat intră după el în grotă, încovoindu-și spinarea. D'Arrast se întoarse și privi. În jurul lui pelerinii așteptau, fără să-l vadă, neclintiți sub ploaia care curgea din copaci în văluri subțiri. Aștepta ca și ei, în fața grotei, în aburul ploii, și nu știa ce. De o lună, de când venise în această țară, aștepta întruna ceva. Aștepta, în căldura roșie a zilelor umede
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
încăperii, de unde paharul și lumânarea fuseseră luate, câteva fete, în stare semihipnotică, dansau cu mișcări lente, mereu gata parcă să se lase depășite de ritmul tobelor. Cu ochii închiși, drepte, se legănau ușor înainte și înapoi, aproape fără să se clintească din loc. Două, obeze, aveau chipul acoperit cu un văl de rafie. Între ele se afla o negresă înaltă și subțire, pe care d'Arrast o recunoscu de îndată ca fiind fata gazdei sale. Era îmbrăcată cu o rochie verde
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85083_a_85870]
-
vrut să fiu ce-a exista e peste poate: Un vis aievea-ntr-o poveste de iubire, Care în taina nopții albul văl și-l scoate Și dăruindu-se te poartă-n nemurire. Am vrut și încă vrerea-mi este neclintită, Să fim un dor ce-n două trupuri se împarte, Și de-mi va fi mplinită ruga mea șoptită, Nimic și nimeni nu ne va putea desparte. Introspecție Când pleoapele grele de lacrimi neplânse Striveau între gene tristeți de-altădată
Căutări prin vara arsă de cuvinte by Nicolae Stancu ; ed. îngrijită de Vasile Crețu, Nicoleta Cimpoae () [Corola-publishinghouse/Imaginative/472_a_1434]
-
aduni lumina din apa ce vei bea, și numai bucurie să lași în urma ta. M-ai întrebat: cei omul? Nu știu, nu am aflat. Mi ai spus: Zărește pomul și vezi cât de înalt și cât de drept privește, cum neclintit stă el cu cerul când vorbește. Și tu să fii la fel La mijloc de cărare, Ca la-nceput de drum, O altă întrebare: Ce-ai învățat acum ? Răspund cu-nfrigurare: Un pic din fiecare Și-acum mă cred bogat
Căutări prin vara arsă de cuvinte by Nicolae Stancu ; ed. îngrijită de Vasile Crețu, Nicoleta Cimpoae () [Corola-publishinghouse/Imaginative/472_a_1434]
-
și inteligență. Ambii bărbați erau înalți, supli, chipeși (dacă nu de-a dreptul frumoși), cu un smoc des de păr argintiu și cu o tendință de a protesta împotriva Mersului Lucrurilor. Amândoi și-au urmat carierele cu un devotament de neclintit. Amândoi erau generoși, sensibili, sinceri. Amândoi își adorau soțiile. și amândoi mă făcuseră să mă simt... iubită. În multe seri de vineri, Jackson m-a găsit lucrând peste program și m-a luat pe sus, invitându-mă să iau cina
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
să-mi scurtez singură această perioadă de huzur.) I-am explicat lui Bea că pantalonii mei de trening sunt afectați de o criză groaznică de teamă de separare, dar ea a insistat. După care m-a implorat. Nu m-am clintit însă din loc. Așa că Bea i-a dat înainte: — Mă întreb dacă James stă acum bosumflat, pe canapea. — Ne vedem într-o oră, am bolborosit ridicându-mă. Trebuia să recunosc că-și jucase cartea la mare artă. Așa cum știam amândouă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
sala de conferințe, cu mișcări rapide și eficiente. ședința nu fusese încheiată și, după expresia lui Dawn, îmi dădeam seama că mai avea mai multe chestii despre care trebuia să discute cu Vivian. Cu toate astea, nimeni nu s-a clintit din loc. Când Vivian a dispărut din câmpul vizual, Lulu s-a întors către mine cu o căutătură feroce. — Bucură-te cât ține, Claire, a rânjit ea disprețuitoare. Vocea îi era așa de înveninată încât, involuntar, mi-a scăpat un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
vizite a lui Lucille în New York. În timpul orei de cocktailuri (oră care dura, de fapt, trei ore), mă chinuisem, plină de vitejie, să fac conversație. Dar, pe bune, despre ce am fi avut să discutăm? Prietenii lui Lucille erau de neclintit când venea vorba de puritatea distracțiilor lor, plătind pe altcineva care să se ocupe de tot - începând cu decorarea caselor și terminând cu pregătitul apei în cadă, pentru baie. O femeie plătise chiar și o bonă cu normă întreagă, ca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
cucerit Comitetul Central, să știți că cioroii și hahalerele străzii au făcut-o, chiar dacă n-au avut nici o organizare, eram prins în rîndurile lor. Începem noi să izbim ca niște berbeci în ușile alea înalte, care nici vorbă să se clintească, dar nu renunțăm așa ușor, și bum, bum, continuăm ciocăneala, închipuindu-ne că pînă la urmă o să cedeze, că o să pîrîie balamalele, dar tot degeaba, pînă cînd unul mai dezghețat ne strigă idioților, astea se deschid înspre exterior, nu mai
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
e ceva colosal, începe să-i explice, cu gîndul la Pistruiatul, Andrei, și Calu, tiparnițe, manifeste, ilegalitate, dărîmături. O experiență unică, e ca și cum ai avea cel mai mare teatru de operațiuni din lume desfășurat înainte, în care nimic nu se clintește de la locul său fără încuviințarea ta. Buftea, Fabrica de Cărămidă, strada 30 Decembrie, totul la un loc, își mai amintește, asta bineînțeles cu o singură condiție, să fii regizor adevărat, adaugă. — Cred că mă confunzi cu altcineva, începe să-i
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
decît la Baricadă despre cine era vorba. — Trebuia să-ți faci rost de niște fotografii cu toate figurile astea triste, zice Dendé, eu numai pe ăștia i-am urmărit cît am stat la Ceas. Cinci ore fix nu m-am clintit din locul ăla. Aproape toată lumea bună a Loviturii s-a perindat pe acolo mai devreme sau mai tîrziu. Am observat și am notat totul. Pe la și jumătate însă am fost nevoit să-mi iau tălpășița. La fix aveam întîlnirea. Mi-
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]
-
armele la piept, aliniați de-a curmezișul străzii. — Parchează aici, îi face semn domnul Președinte, indicîndu-i să oprească la marginea trotuarului. — Cu ăștia nu știu cum o scoatem la capăt, arată Sena înspre militarii care nu dau nici un semn că o să se clintească din loc. — Sînt de-ai noștri, zîmbește domnul Președinte cu gura pînă la urechi, apăsînd pe butonul centurii de siguranță, pregătindu-se să coboare. Sînteți sigur că v-au recunoscut? întreabă Sena trăgînd frîna de mînă. — în situații de-astea
Dansul focului sau 21: roman despre o revoluþie care n-a avut loc by Adrian Petrescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1317_a_2723]