6,028 matches
-
vedem ce trăznăi mai face Bridget. Trebuie să o supraveghez. Nu trebuiră să se uite prea departe. Cât timp Ruby vorbise cu Buddy la telefon, o trupă se formase și a Început să cânte cu Bridget ca vocalistă. —Doamne Sfinte, exclamă Ruby, trebuie să fi insistat să cânte un cântec. Se uită la Bridget care stătea sus pe o masă, cu sutienul scos pe deasupra rochiei, cântând Îngrozitor de fals și bâțâindu-se cum putea mai bine. —Like a vir-ir-ir-ir-gin, touched for the
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2001_a_3326]
-
vinde un lucru anume, ci un stil de viață: să fii în centrul acțiunii, să afli o știre importantă înaintea altora și, nu în ultimul rând, să fii autor, să ai un nume la care persoana necunoscută din fața ta tresare, exclamând surprins: „Parcă am mai auzit de dumneata”. Ascuns, nedeclarat și indecent de mare, prețul acestor minunate bucurii trebuie achitat - în rate, în avans, în leasing, după meritele și rezistența fiecăruia: de la concesii mărunte, până la un stres teribil, zilnic reeditat. Cine
[Corola-publishinghouse/Science/2252_a_3577]
-
aduce succes rivalilor. 3.2.6. Problema Lumii Mici Mai simplu spus, ideea Lumii Mici apare în orice situație socială în care două persoane ce interacționează pentru prima dată descoperă că au cunoștințe sau chiar prieteni comuni și, în consecință, exclamă: Ce mică e lumea! Înainte de a defini problema Lumii Mici și de a prezenta soluția propusă de doi fizicieni, Watts și Stogartz (1998), apelând la elemente din teoria grafurilor, voi prezenta două exemple de comunități a căror structură prezintă proprietăți
Rețelele sociale: teorie, metodologie şi aplicații by Marian‑Gabriel Hâncean () [Corola-publishinghouse/Science/608_a_1349]
-
microbi, credea el. La un moment dat ajung la un semafor și John vede cum o pădure de oameni aștepta cuminte să traverseze. Își amintește brusc de problemele demografice ale Chinei, despre care a învățat la școală. Văzându-le cumințenia exclamă cu voce tare că în America așa ceva ar fi imposibil. Ce spui?",îl întreabă Ann de pe locul din față al limuzinei. Spun că americanii nu ar fi atât de răbdători la trecerea pentru pietoni". Aaa !!!, da, ai dreptate!", vine răspunsul
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
erau binecuvântate de preot. Brusc, colegul său de vânătoare face câțiva pași laterali, depărtându-se ușor de cărarea pe care mergeau. Lovește cu cuțitul la baza unui arbust după care privește cu atenție la coaja lemnului. Da, vom avea noroc!", exclamă satisfăcut în timp ce revine către Toure și încearcă să-i explice ceva arătându-i coaja de o anumită culoare a arbustului. Se afundă în pădure în timp ce se aud tot mai des zgomotele pe care animalele și păsările sălbatice le produc asemenea
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
criză economică, revăd, în memorie, atitudinea plină de surpriză a unei studente americane care, aflată într-o excursie la Moscova, era îndemnată mai mult decât ferm de către polițiștii ruși să ocolească, cine știe de ce, o anumită zonă stradală. Aceasta a exclamat indignată: ,, Ce aveți cu mine? Aceasta nu este o țară liberă?". Aceasta este poziția tipică pentru occidentali care, educați și crescuți în libertate, nu pot accepta existența unei stări sociale și politice caracterizată prin lipsa libertății, chiar cu forma sa
[Corola-publishinghouse/Science/84937_a_85722]
-
trei mari Capadocieni, Vasile era cel practic, Grigorie din Nazianz, vorbitorul și scriitorul, iar Grigorie de Nyssa, gânditorul”{\cîte 5}. Cunoscutul patrolog francez F. Cayré, referindu-se la caracterul Sfanțului Vasile și la darurile cu care Dumnezeu l-a înzestrat, exclama: „trăsătură dominantă a caracterului Sfanțului Vasile pare să fie o «deplinătate armonioasă» a darurilor cu care acesta a fost înzestrat. Biserică s-a bucurat de un număr restrâns de astfel de oameni, atât de desăvârșiți și atât de cumpătați. A
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
Scriptură acum pe Dumnezeu, Care cu pricepere Își laudă parte cu parte operele Sale. Dar laudă cuvenită o va aduce și când va sfârși de creat întreaga lume”{\cîte 26}. În același gând, în omilia a IV-a la Hexaemeron, exclama: „Dar pot, oare, ochii mei vedea cu atâta amănunțime frumusețea mării, câtă s-a arătat Celui Ce a făcut-o?”{\cîte 27} Din frumusețea celor văzute, Sfanțul Vasile ne învață să-L deducem pe Cel Prea Frumos și să ne
Editura Ortodoxia. Revistă a Patriarhiei Române by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/166_a_478]
-
pe care, aparent, scriitorul nu o avea, făcându-l, bunăoară, să se simtă insignifiant în fața masivității lui Sadoveanu, cel care tipărea în mod obișnuit trei volume într-un an. ("Uitați-vă cum scrie, parcă ar curge din el!", ar fi exclamat într-un cerc de intimi, cu referire strictă la autorul Baltagului). Debilitatea fizică se agravează o dată cu instalarea surdității: Surzenia m-a epuizat, m-a intoxicat, m-a neurastenizat. Trebuie să fac eforturi ucigătoare pentru lucruri pe care cei normali le
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
sensul că Patul lui Procust dobândește aspectul unei "simfonii neterminate". Suntem de acord cu cei care au inclus această ficțiune în categoria "romanelor cu final deschis". Am fi extrem de împăcați cu sine dacă, la finalul lecturii, un cititor avizat ar exclama în maniera lui Nicolae Iorga: "Un nou Camil Petrescu se ivi." BIBLIOGRAFIE I OPERA 1. Petrescu, Camil, Doctrina substanței, Editura Științifică și Enciclopedică, București, 1988; 2. Petrescu, Camil, Opere, I-V, ediție îngrijită de Al. Rosetti și Liviu Călin, Editura
[Corola-publishinghouse/Science/1457_a_2755]
-
capăt de laiță și stând în genunchi m-am apucat de scris. Când am ajuns la propoziția Moșul era mai țanțoș ca un cocoș, am scris cuvintele mai și țanțoș legate între ele. Dându-mi seama de greșeala făcută am exclamat: vai, am legat pe mai cu țanțoș! Sora mai mare, Hareta, care se afla lângă mine cu o foarfecă în mână a intervenit prompt: lasă că le dezleg eu, cu foarfeca! Toți cei de față au râs, iar acest episod
Lumina Educaţiei by Vasile Fetescu () [Corola-publishinghouse/Science/1635_a_3037]
-
case cu vreo șapte camere, mobilate luxos și în stilul rafinat italian): „Închipuiți-vă că vi se «ia» de către Stat această casă și că deveniți cel mult «chiriași», iar pe deasupra că nu veți mai avea dreptul - «Cum, Dio mio!», au exclamat - decât la o singură încăpere - și, dacă depășește spațiul «legal», se va trage o perdea sau un paravan, în fine, eventual un perete ușor, ca s-o împărțiți cu alții; în celelalte camere, suplimentare, ar fi aduse persoane total necunoscute
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
cinci intervievate de a sintetiza într-o singură frază ce-au însemnat avorturile provocate pentru ele. Jumătate din întregul lot investigat au refuzat să răspundă, cu motivația „Nu știu să spun”. „Un păcat” - au sintetizat faptul cinci intervievate, „groaznic” - au exclamat două femei, „a fost crunt” - au opinat alte două și „foarte dureros” - au răspuns trei. Nuanțarea răspunsurilor este relevantă pentru semnificațiile respectivului decret ca fapt de viață și memorie individuală. Redăm în cele ce urmează câteva dintre acestea: „Cea mai
[Corola-publishinghouse/Science/2369_a_3694]
-
unor limbi prea „tocite” (franceza și engleza) „care nu se potrivesc cu dezabuzarea deopotrivă juvenilă și solemnă a poemului” (6 ianuarie 1971 Ă 431). Recitește Luceafărul, care Ă spune el Ă n-ar avea pereche în toată literatura franceză, apoi exclamă: „Ce limbă avem! Nu cunosc alta mai poetică! Din păcate, e intraductibilă. Tradus, Eminescu devine aproape caraghios, oricum teribil de minor și învechit”. Iată fascinația anonimatului și a ratării, ilustrată de limba în care se regăsește, fără a mărturisi explicit
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
Cioran o folosește după ce citește Sentimentul românesc al ființei, cartea lui Noica. Fusese atras el însuși de această vacuitate, din moment ce, după ce se lasă fermecat, în versul Căci te priveam cu ochi păgâni, de cuvântul păgâni, pe care-l crede tulburător, exclamă: „Ce absurditate să scrii în limbile astea «civilizate», convenționale” (23 februarie 1979 Ă 362). Astfel, sensul, adică adevărul, s-ar naște nu din numirea exactă, ci din adâncimile întunecate ale limbii. Se întreabă într-un loc: „Cum să traduci în
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
iluzia paradisului recuperat sau recuperabil și să locuiască infernul. Casa demonului e Infernul. Dar această complementaritate nu-i face strigătul mai puțin autentic. Dimpotrivă, el însuși ascunde o boală. După ce fusese invitat în casa de la țară a lui Eugen Ionescu, exclamă: „E așa de splendidă, că te scârbește definitiv să te mai întorci în Parisul acesta mai coșmaresc ca niciodată. Nu mai e un oraș, ci un Babel înspăimântător, cu care m-am obișnuit așa cum ești silit să te obișnuiești cu
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
mea se curmă / Și-n stingerea eternă dispar fără de urmă”. Or, capătul acesta, sprijinit de moarte, îi rămâne lui Cioran inaccesibil. Tocmai de aceea, după ce evocase eșecul de la Dieppe, care-i dăduse pentru o clipă iluzia întâlnirii cu Dumnezeu, Cioran exclamă cu disperare: „De ce am părăsit Coasta Boacii?!” (6 februarie 1979 Ă 361). E strigătul originar al scrisului cioranian, din care se desprind, ca niște particule oarecare, cărțile târzii, aparținând istoriei. Strigătul acesta disperat dublat de umbra mâhnirii, a disprețului și
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
am trăit extazuri frecventeă ce vor rămâne pentru totdeauna culmile vieții mele. De atunci, n-am mai avut decât simulacre” (II, 304-305). Sunt însă numai supoziții. „N-o să știu niciodată cum eram cu adevărat acum patruzeci de ani!” (III, 216), exclamă. Totuși, cu simulacrele de-acum, bănuiește că nu-i decât caricatura celui din anii aceia îndepărtați, „de febră și de nebunie”. Așadar, bănuit că e un impostor, Cioran se denunță el însuși drept un „melc prefăcut” (II, 232). Îi blamează
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
să mă dezamăgească” (III, 359-360). Pe de altă parte, cum a fi natură înseamnă a fi lipsit de conștiință, identificarea cu ființa este posibilă și în alt fel decât calea, ratată, a misticismului. „Dacă ne-am putea mărgini să privim!, exclamă el. Din nenorocire, ne încăpățânăm să înțelegem” (III, 76). Să privim și să ascultăm, am putea adăuga. Momentele lui Cioran de extaz, de pierdere a sinelui său disperat și a conștiinței de sine torturante țin tocmai de o astfel de
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
real. Totul este ireal” (III, 393). Dar a crede astfel înseamnă a pune între prezență și absență semnul egalității. Mai mult, a coborî cu negarea de sine până acolo unde spaima se transformă în fascinație. La un moment dat, Cioran exclamă, aparent în afara oricărui context: „Această febră în stare pură, sterilă, și acest strigăt înghețat!” (I, 21). Exclamație greu descifrabilă. Dar, cum secvențele care înscriu aceste cuvinte au în centru tocmai problematica aparenței și a neantului, țin să cred că febra
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
de fapt, nici nu contează. Omul, cu atât mai puțin. Cum am văzut deja, teama că s-ar putea să aparțină celor care mistifică îl macină nu o dată pe Cioran. „Cât îmi urăsc poltroneria, lipsa ereditară de demnitate!” (II, 57), exclamă la un moment dat. Iar ceea ce urmează ține de atitudinea pe care Cioran o manifestă cu consecvență față de sine însuși: „Azi după-amiază am trecut prin transele silei de mine însumi, ba chiar m-am detestat cu o furie ucigașă. Mă
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
de bici” (II, 28). Iată-l aici în ipostaza care-l salvează, de abulic, admirând, însă, energiile elementare, ba chiar figurile contradictorii, cum este adesea el însuși. Ca să se salveze, citește, adesea, cărți despre figuri de întemeietori. „Culmi ale abuliei!”, exclamă la un moment dat. Și continuă: „Ca să scap de ele, citesc din când în când o carte despre Napoleon. Curajul celorlalți ne servește uneori de întăritor” (I, 12). Lucrurile sunt însă duse și mai departe. Amintindu-și de admirația pentru
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
în sânge și în remușcare. M-am rătăcit în Litere din neputința de a ucide sau de a mă ucide. Această neputință, această lașitate, doar ea a făcut din mine un scrib” (I, 10). Este momentul în care, disperat, Cioran exclamă: „Dintr-un scuipat al diavolului, iată din ce sunt plămădit” (I, 11). Consacrat literelor, el țese mreaja care-l desparte de lume și în care, captiv, sinele își construiește sentimentul unei libertăți explozive. Conștient, însă, că totul e consecința unei
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
acest motiv, al neputințelor, doar că o face cu voluptate, căci neputința devine ea însăși sens, în măsura în care devine cel puțin tărâm de explorat. Ura, disprețul, dezgustul, greața de sine însumează tot acest curaj negativ în care Cioran excelează. „Mizeriile mele!”, exclamă la un moment dat, pentru a continua: „singurul lucru care mă preocupă cu adevărat. Tot ce am scris se reduce la o meditație pe marginea lor; au fost întotdeauna însăși materia gândurilor mele, unicul obiect al obsesiilor mele” (II, 64
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]
-
-l admiră pe Talleyrand pentru cinismul său practic este totuna cu cel care-i iubește pe evrei, pentru „visarea lor continuă la o condiție diferită” (III, 304). Conștiința acestei contradicții, a acestei „sinteze irealizabile” ș„Am fost oare făcut ca să exclam sau ca să rânjesc?” Ă se întreabă Cioran (III, 342), sau, în alt loc, constată: „Trăiesc între rânjet și urlet. / La mijloc: un suspin sfărâmat” (II, 308)ț îl duce cu gândul la o frază a lui Simmel, pe care ar
[Corola-publishinghouse/Science/1920_a_3245]