2,424 matches
-
ale anilor care au precedat cele două revoluții, cea de catifea din Cehoslovacia și cea insurecționară din România, sunt substanțiale. N.C. Munteanu era, practic, singur, cu garda mereu ridicată în fața „câinelui său, Securitatea“ care, fără ureche muzicală, știa doar să latre și să muște. În jurul lui Havel, semnatarii cartei 77 erau relativ numeroși și, cum povestește el, de „orientările cele mai diverse. Erau troțkiști, comuniști reformatori, socialiști de variate tendințe, partizani ai liberalismului, ai democrației creștine, ai conservatorismului, ba chiar și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2167_a_3492]
-
cartier, cocioabe și maghernițe la fel ca în romanele lui Eugen Barbu. Pacientul administrativ, reclamantul vorbește pe o gaură practicată în geamul biroului, la fel de mare cât pumnul de aur al lui Leonard Doroftei. Telefonul de interior nu funcționează. Câinii te latră până să ajungi în clădire, frica ține loc de probă de inițiere în „tainele“ poștei. Doamnele de la biroul de lucru cu publicul nu cunosc nici măcar numărul centralei telefonice a instituției. Până la urmă cererea mea a rămas în suspans, la voia
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1949_a_3274]
-
unterzögersdorf“, al echipei Monochrom din Viena. De văzut Tripletele muzicale și dulcele Bruno Triplettes de Belleville - cum să nu-l îndrăgești pe Bruno, cățelul rotofei marcat de traumele copilăriei: un tren de jucărie îl calcă pe coadă, iar el va lătra întreaga viață la trenurile care, fatalmente, vor trece continuu pe la geamul casei. Souza își crește nepotul pentru a face din el un mare campion. Biciclistul este însă răpit în timpul Turului Franței, iar bunica pornește, împreună cu Bruno, să îl salveze. Tripletele
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2171_a_3496]
-
și mai ales cu ce s-o hrănesc pe Minodora în zilele acelea grele. Pământul era în paragină și începea din nou să se vorbească despre colhoz. Tot atunci s-au întețit ridicările de familii de români. Peste noapte câinii lătrau și se auzeau tușituri înfundate de motor iar a doua zi, constatam îngroziți că încă o familie a dispărut fără urmă. Cuvintele "deportare în Siberia" care se vehiculau din ce în ce mai des, îmi înghețau sângele în vine. În locul familiilor ridicate s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
vale împrejmuită din toate părțile de piscuri. De jur împrejur erau terenuri cultivate, iar râul de la marginea drumului sclipea frumos. În zare se înălța o dâră de fum alb. Ici-colo, se vedeau rufe întinse la soare și se auzeau câini lătrând. Stivele de lemne din fața caselor se înălțau până la streșini și aproape pe fiecare stivă dormea câte o pisică. Drumul era presărat cu case, dar n-am văzut nici măcar un singur om. Peisajul se repeta. Autobuzul intra în pădurea de cedri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
ieșitură a drumului, pentru a trece cealaltă. Satele erau acum mai mici, iar suprafața cultivată nu mai era atât de întinsă. Muntele părea mult mai abrupt. La oprirea autobuzului, câinii, la fel de mulți ca și în alte sate, au început să latre care mai de care. La stația la care am coborât eu, nu am văzut nici oameni, nici terenuri cultivate, ci doar o plăcuță pentru stație, un râuleț și o potecă ce urca în munte. Mi-am aruncat rucsacul pe umeri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
rock local din care răbufnea melodia Madonnei, „Like a Virgin“. Era un contrast violent Între Înfățișarea cât se poate de tradițională a bărbatului și preferințele sale muzicale neconvenționale. Frână brusc, scoase capul pe fereastră, și, după ce o fluieră pe Zeliha, lătră „Mi-ar plăcea oricând așa o bucățică!“. Următoarele cuvinte au fost acoperite de cele ale lui Zeliha. — Care e problema ta, tâmpitule? Nu mai poate o femeie să meargă liniștită prin orașul ăsta? — De ce să mergi pe jos când aș
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1878_a_3203]
-
să afle dacă ați sosit. — Nu, nu l-am văzut niciodată. — E un om foarte simpatic. — Sunt sigur. Ofițerul Îi aruncă o privire peste umăr și spuse: Știți că despre el circulă o vorbă? — Da? Care? Mai mult mușcă decât latră. Ajunseră la o ușă pe care scria „Coordonator de proiect“ și, dedesubt, pe o plăcuță lustruită, „Căpitan Harold C. Barnes, USN“. Ofițerul se dădu În lături și Norman intră Într-o cabină cu lambriuri. Din spatele unei stive de dosare se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2313_a_3638]
-
nimic de-nțeles, lipsa acesta de taine se va-ntoarce odată împotriva Atoatenăscătorului... Mi-e frig, un patefon hăcăie, strigoi bătrân: "du-te-n..., băi, îmbuibă-te și lasă-ne să ne tărăim agale singuri viermii victoriși!"... Ce vremuri, se latră de sus, de foarte de sus, dar jos nimeni nu mai ascultă, ne paște o moarte de la distanță (o fi moartea noastră?!) A îmbătrânit, mi-e dragă, mulți n-ar da-o nici pe șapte vieți... De ce totuși ne-am
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
de vânt și o expresie uscată pe zilele fără oameni ...pădurea aleargă un zgomot viu: îl ademenește să-i simtă ai nimicului colți de fiară: acum, chiar acum, vorbește omul ruginit: în ploaie cântece de sete, zum face viața, zum ...latră câinii din pavaj fanfarele trecând pe biciclete și-un interior rezemat de alt interior, luna bătrână și oarbă doarme beată pe cerul de vizavi, fericirea e o armă caldă, îți tremură în mână ...preamilostivul târziu de scris, preacuratul frig de
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]
-
nimeni nu deschide vreo fereastră, cușca sufleorului universal este goală. mai toate ușile sunt larg deschise și chiar ferestrele blocurilor (mai ales cele de la parter și de la primul etaj, ca și cum locatarii ar fi sărit, brusc, pe fereastră). niciun cîine nu latră nicăieri, nicio pasăre nu zboară în văzduh. arborii par paralizați, înghețați ca și cum ar fi de sticlă, nicio frunză nu vibrează. Dumnezeule, unde sunt oamenii ? Ce se întîmplă, unde este incendiul ? se întreabă din nou X. Vocea nu zice nimic. Dar
Negustorul de începuturi de roman by Matei Vişniec () [Corola-publishinghouse/Imaginative/605_a_1341]
-
m-am Întors; p-ormă am luat-o razna pă niște coclauri care sunt o rușine că Încă mai ie În capitală; io sufeream ca argentinean - dumicatu cui le-a făcut! - și mă amețise niște dulăi, că, numai ce să lătrase unu, la toți le cășunase să mă surzească primprejur, că mahalalele din Vest nu ie sigure pentru jupâni și nu are pază dă nici o culoare. M-am liniștit pă loc, fincă am văzut că ieram pă strada Charlone; dântr-o dugheană
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
pe Avenida Alvear, pe poetul Însuși, salutând-o, ca un tot unitar de culoare galben-pai, mustață rară și jambiere, pe baroneasa de Servus. După cum s-a dus vestea, el ar fi spus: — Doamnă, e multă vreme de când nu vă aud lătrând! Aluzia era evidentă. Poetul se referea la pechinezul care o punea pe doamnă În evidență. Pe lângă faptul că e politicoasă, frăzuța ne revelează dintr-un foc doctrina lui Herrera; nu spune nimic de drumul de mijloc; trecem - o, miracol de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1894_a_3219]
-
a paie uscate, a bălegar încins. Ulița dreaptă de la gară pînă la capătul celălalt era mărginită de salcîmi piperniciți. Case palide, gălbui în lună, fără garduri ori cu împletituri de nuiele rare, căzute pe o parte. Cîte un cîine adormit lătra răgușit. Un somn greu stăpînea în jurul lui, încît fără nici o explicație i s-a făcut frică. Nu era un speriat, dar să ți se pară că ești singurul om viu într-o așezare în care nimic nu mișcă în afara cîinilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
să mă găzduiți. Sînteți domnul Ali, proprietarul hotelului, nu?" Turcul mormăi ceva și pînă la urmă deschise. În mînă nu ținea nimic primejdios, era tocmai cheia. Vorbea curat românește, poate doar avea o intonație mai ciudată, parcă se răstea, parcă lătra. "Eu sînt proprietarul, numai că nu prea știu ce mai țin. Aici la Medgidia în afara zilelor de tîrg nu vine nimeni. Iar hotelul devine atunci tractir. Știți ce-i aia tractir?" Nu știa, dar n-avea chef să asculte explicațiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1507_a_2805]
-
o neânțelegere liniștită. Seara, târziu, după miezul nopții, am fost trezit din somn de câini. Era o hărmălaie în curtea vilei. Mă scoteau din sărite câinii, mai ales o cățea pe care o hrăneau toți, se îngrășase și toată ziua lătra trecând de la o vilă la alta... Heam, heam, heam... Radu Boureanu era foarte grijuliu cu ea, îi dădea oase, o mângâia... Aruncam în ei cu pietroaie... Mirosind miloșii în jurul vilei-cantină, veniseră cu duiumul, flocoși și poltroni, nu fugeau când îi
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
ei?... Că nu iubesc animalele... îmi aminteam animalele... Bisisica... câinii la noi în curte nu-i râzgâia nimeni, nu-i îndopa să hămăie la fereastră fără nici un rost, se duceau dracului la paie și se încolăceau acolo până dimineața... Ăștia lătrau toată noaptea pe toate tonurile și de la toate distanțele, când credeai că a tăcut unul, începea celălalt... Am ieșit afară cu un alpenștoc în mână, pe care îl cumpărasem din oraș să urc cu el la cota 1400 și am
Viața ca o pradă by Marin Preda [Corola-publishinghouse/Imaginative/295611_a_296940]
-
ca să dorm bine.“ „A fost odată un căluț indian.“ „Și îl chema Winnetou...“ „Ascultă. Nu era căluț indian din ăla apaș, ci unul indian budist.“ „Adică.“ „Adică el credea că e reîncarnarea unui câine și se comporta ca atare.“ „Adică?“ „Lătra la oameni“ „Super.“ „Se scărpina după ureche și alerga după pisici... Fugărea pisici indiene.“ „Da’ șoricei mânca?!“ „Nu, că el era budist, iar budiștii nu fac rău niciunei vietăți.“ „Aha.“ „Și avea stăpân sau era singur? Nu vreau să fie
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2212_a_3537]
-
ca tine? — Vino, îl ciufuli el cu afecțiune, hai să luăm ceaiul înainte să-l atace câinele. Auzind dinspre bucătărie sunetul de rău-augur pe care îl scoate un câine când se linge pe bot, se repeziră jos, țipând. Wild Rover lătră în semn de recunoștință. — Al naibii câine. A mâncat pâinea cu usturoi. — Cel puțin ne-a lăsat castronul cu spaghete. — Asta numai pentru că n-aveau parmezan, se încruntă Jack, cu un aer amenințător. Deși se simțea puțin vinovată de viteza
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2261_a_3586]
-
jos, cătră barba și mustățile cărunte; dumneaei era uscată, cu obrajii supți și cu un nas lung, care privea spre cer. Cucoana Adela avea o pisică roșă, Floricica; cuconul Vasile, un copoi mare, Osman; și când Osman lua la goană lătrând pe Floricica, care fugea de-și scotea ochii, scuipând, cu coada înfoiată cât un măturoi - dumnealor se luau la ceartă: cucoana ridica țipând ascuțit mânile și nasul cătră cer, boierul înjura gros cu nasul întors amenințător spre pământ. Pe urmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu ochi uimiți furtuna din stradă, oamenii și femeile care ieșeau de pretutindeni întrebându-se, repezindu-se, izbindu-se - se întoarse, năvăli iar în casă și ieși numaidecât cu pușca. —Haah! țipă iar cucoana Caliopi, un câne turbat!... Și cânii lătrau, și oamenii se prăbușiră în toate părțile și se întoarseră cu ce putuseră apuca, cu ciomege, cu bastoane, cu ostrețe rupte din garduri, doi servitori se arătară cu furcile - și începură goana. Cânele străin se strecura rânjind prin șanț, pe sub
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu ciomege, cu bastoane, cu ostrețe rupte din garduri, doi servitori se arătară cu furcile - și începură goana. Cânele străin se strecura rânjind prin șanț, pe sub garduri; din când în când clămpănea la năvălirile prea înaintate ale dușmanilor care-l lătrau furioși; apoi, când răcnetele și fâșcâiturile oamenilor îl împresurară, o porni ceva mai repegior, cu coada mai strânsă pe pântece. Era foarte umilit și parcă nu cerea decât să fie lăsat în plata Domnului. Dar o piatră îl ajunse, apoi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
cu nările larg deschise, și îndată scoase capul. —La stânga pădure... La dreapta văd un fel de sat... Pe-aici trebuie să fie casele cucoanei Roza, dar nu se văd... Și începu a râde înveselit. Satul era gol. Nici cânii nu lătrau. Oamenii erau undeva, la lucru, pe câmpiile întinse. Totuși, un om sta rezemat în băț la o cotitură, sub geana întunecoasă a pădurii și parcă ne aștepta. Un om! strigă doctorul, ca și cum ar fi făcut o mare descoperire. Stați! Bădișorule
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
se deslușiră aripile înălțate și neclintite ale morilor. Și sub două speteze ardea o luminiță, care clipea din când în când ca un ochi somnoros. Spre lumina aceea m-am urcat, cu pași repezi. Un câne, în lanț, începu să latre; auzii pași dupăind pe scânduri. Simții că în prag a ieșit femeia lui Dragoș. Ridicai capul. Pot să-ți spun cu încredințare că prin întuneric i-am văzut foarte deslușit ochii. Uite, asta voiam să-ți spun. Acuma îmi aduc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]
-
stătu la îndoială, o luă harnic la deal, și nu-și domoli pasul până ce nu zări prin întunecime grămezile mari ale coșerelor. Le ocoli încet; voia să iasă la fundul bordeiului. Dar îl simți dulăul cel alb și începu a lătra cu mânie. Se repezea necontenit prin întunecime, parcă voia să-l deie la pământ. „Măi Colțun, măi Colțun...“ îl chema cu prietinie flăcăul; dar cânele nu voia să înțeleagă. Apărându-se cu bățul, înainta încet spre bordei. Un glas gros
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2100_a_3425]