4,492 matches
-
mai bine ca oricine. Ah, te-ai repezit. — Sângele fierbinte al tinereții! La asta m-am gândit, după ce-l tăiasem, dar era prea târziu. Propria fire îți iese la iveală fără voie, chiar dacă ți-o reprimi. Ei, așadar... Pleci imediat? — Maimuță, să ai grijă de Nene. Întâmplarea asta arată că ea și cu mine nu eram sortiți unul altuia. Să ai grijă de ea. Cam în același timp, un cal nărăvaș și neînsoțit străpungea întunericul, galopând din Kiyosu spre Narumi. Grav
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
atât, prevăzând inspecția lui Nobunaga, pusese ca pietrele și lemnele rămase să fie duse din castel, iar locul să fie măturat. Pe negândite, chipul lui Nobunaga se lumină de surprindere plăcută. — A reușit! Uitați-vă aici! Priviți ce-a făcut Maimuța! Întorcându-se spre ajutoarele sale, vorbi ca și cum a lui ar fi fost izbânda: — Unde e? Chemați-l aici pe Tokichiro. — Acela pare să fie Domnul Kinoshita, care vine pe Podul Karabashi, spuse un servitor. Podul era drept în fața lor. Iar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
tactica sau autoritatea. — Negreșit, v-ați trezit foarte devreme în dimineața asta, doamne. Puteți vedea ce am făcut cu zidul castelului. Nobunaga coborî privirea și la picioarele sale îl văzu pe Tokichiro, îngenuncheat deja, cu ambele mâini lipite de pământ. — Maimuță? izbucni el în râs. Abia acum văzuse chipul lui Tokichiro, care după trei zile și trei nopți nedormite părea acoperit cu un strat de tencuială aspră, pe jumătate uscată. Avea ochii injectați și hainele mânjite cu noroi. Nobunaga râse din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cu apă, cât și dintr-al posibilităților de atac și apărare. Aș dori să vă propun cu tărie, stăpâne, să vă mutați de la Kiyosu la Muntele Komaki. La auzul acestei sugestii, Nobunaga se încruntă la el și îl repezi: — Destul, Maimuță! Te lași dus de val. Du-te și te culcă imediat! Am înțeles, stăpâne. Tokichiro ridică din umeri. „Am învățat o lecție,” își spuse el. „E ușor să dai greș în împrejurări favorabile. Nu mă mir că mă dojenește când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în total cam vreo două sute. V-am așteptat ca să vă însoțim. Printre arcașii lui Yoshinari se afla și Mataemon, iar Tokichiro era și el în mulțime, în fruntea a treizeci de pedestrași. Nobunaga îl observă de îndată. „E aici și Maimuța.” Din șa, privi peste cei două sute de ostași emoționați. „Iată ce partizani am,” își spuse el, cu ochii luminându-i-se. În fața valurilor furtunoase ale celor patruzeci de mii de soildați dușmani, oamenii lui nu erau decât o corăbioară sau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe față cu apă rece, mâncă micul dejun și se pregăti de drum. Am plecat! anunță el, fără însă a-i spune valetului unde se ducea. Și, cu câteva minute înainte de ora stabilită, ajunse la casa lui Doke Seijuro. — Hei, Maimuță! Pleci și tu azi? îl întrebă un samurai de țară, care stătea la poarta lui Seijuro. — Inuchiyo! își privi Tokichiro surprins prietenul. Nu se mira doar că venea și Inuchiyo, dar înfățișarea acestuia se transformase; de la felul cum își lega
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Părea să fi rămas dintr-o epocă anterioară, când familii întregi locuiau la un loc într-o singură incintă încăpătoare. O casă principală prelungă, cu multe camere, acareturi mai mici, porți în interiorul altor porți și nenumărate poteci, acopereau toată curtea. — Maimuță! Încoace! Un alt samurai de țară îl chema dintr-o poartă de lângă grădină. Îl recunoscu pe Ikeda Shonyu. Intrând în grădină, găsi vreo douăzeci de servitori, îmbrăcați în samurai de țară. Tokichiro fusese informat și el despre acest plan și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
toți ochii din Nagoya stăteau ațintiți asupra lor. Dar Nene și tânărul ei soț nu aveau altceva decât intenții bune pentru trecătorii care se întorceau să-i privească. Hai să-i facem o scurtă vizită domnului Otowaka, propuse Tokichiro. — Ei, Maimuță! strigă Otowaka, dar imediat se corectă, fâstâcit: Tokichiro. — Am adus-o pe soția mea ca să te cunoască. — Ce? Bineînțeles! Onorata fiică a arcașului, Domnul Asano! Tokichiro, norocos mai ești! Trecuseră doar șapte ani de când Tokichiro venise pe acea verandă să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o privire care spunea „să vedeți numai”, se întoarse dar nu ajunsese decât la poarta de lemn când Koroku, care stătea pe treptele casei, îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
decât la poarta de lemn când Koroku, care stătea pe treptele casei, îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura în grădină și avea grijă de Kameichi. Dar nu-i ciudat că acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pe treptele casei, îl strigă: — Stai! — Da, mai e ceva? — Așteaptă o clipă. Nu crezi că ar putea fi Maimuța? — Îi cunoașteți numele? Mi-a cerut să vă spun că e Maimuța, dacă nu vă amintiți numele Hiyoshi. — Deci, este Maimuța, spuse Koroku. — Îl cunoașteți? — A fost un puști isteț pe care l-am ținut aici o vreme. Mătura în grădină și avea grijă de Kameichi. Dar nu-i ciudat că acum vine ca mesager din partea lui Oda Nobunaga? — Nici pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Koroku. Acesta îl privi încruntat. — Vino-aici, îl chemă el, dând din cap poruncitor. În fața lui stătea un om cu aspect obișnuit. Salută la fel de firesc. — Ei, e mult de când nu ne-am văzut. Koroku îl fixă cu privirea. — Nici vorbă, Maimuța este. Nu te-ai schimbat prea mult la față. Spre deosebire de ceea ce i se citea pe chip, Koroku nu putea să nu se mire de transformarea îmbrăcăminții lui Tokichiro. Acum își amintea limpede noaptea aceea din urmă cu zece ani când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
colo, cum îl purta pe Kameichi în cârcă și-i prindea greieri. Koroku, însă, nu părea câtuși de puțin mișcat de asemenea amintiri. Mai degrabă, urmărea cu atenție fiecare gest al lui Tokichiro, iar în cele din urmă vorbi tăios. — Maimuță, începu el, adresându-i-se așa cum făcuse cu mult timp în urmă, ai devenit samurai? Dar se vedea limpede, din înfățișarea lui Tokichiro, că așa era. Tokichiro, însă, nu părea deloc descupănit. — Da. După cum vezi, nu primesc încă decât o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
unde stătea așezat Koroku și se așeză, ocupând locul de onoare din cameră. — Hm! mormăi Koroku rămânând nemișcat, unde se afla; nu-l invitase în casă, și totuși Tokichiro intrase fără șovăire și se așezase. Koroku se întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese înainte la acest nume, de astă dată Tokichiro refuză. Nu făcu decât să-l privească fix pe Koroku, care începu să-l tachineze pentru felul copilăros în care se purta: — Ei, haide, Maimuță. Ți-ai schimbat dintr-o dată
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Koroku se întoarse spre el: Maimuță? Deși răspunsese înainte la acest nume, de astă dată Tokichiro refuză. Nu făcu decât să-l privească fix pe Koroku, care începu să-l tachineze pentru felul copilăros în care se purta: — Ei, haide, Maimuță. Ți-ai schimbat dintr-o dată atitudinea, dar până acum mi-ai vorbit ca unui om obișnuit. Vrei să trec la formalitățile de a mă adresa ție ca unui trimis al lui Nobunaga, de-acum încolo? — Întocmai. — Ei, atunci, pleacă imediat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
atitudinea, dar până acum mi-ai vorbit ca unui om obișnuit. Vrei să trec la formalitățile de a mă adresa ție ca unui trimis al lui Nobunaga, de-acum încolo? — Întocmai. — Ei, atunci, pleacă imediat acasă. Ieși afară de-aici, Maimuță! se ridică în picioare Koroku, coborând în grădină; glasul său devenise tăios,iar în ochi i se zărea o licărire primejdioasă. O fi crezând stăpânu-tău Nobunaga că Hachisuka e pe teritoriul lui, dar aproape toți cei din Kaito sunt conduși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de mine. Nu-mi amintesc ca eu sau oricare dintre strămoșii mei să fi primit un singur bob de mei de la Nobunaga. Ca el să se uite la mine cu aerul unui senior de provincie, e culmea absurdului. Du-te, Maimuță. Și dacă spui vreo grosolănie, te omor! îl privi el încruntat, apoi continuă. Și la întoarcere, să-i spui lui Nobunaga așa: el și cu mine suntem egali. Dacă are vreo treabă cu mine, poate veni personal. Înțelegi, Maimuță? — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-te, Maimuță. Și dacă spui vreo grosolănie, te omor! îl privi el încruntat, apoi continuă. Și la întoarcere, să-i spui lui Nobunaga așa: el și cu mine suntem egali. Dacă are vreo treabă cu mine, poate veni personal. Înțelegi, Maimuță? — Nu. — Cum!? — E o rușine. Chiar nu ești nimic mai mult decât șeful unei bande de tâlhari neînvățați? — C-ce! Cum îndrăznești! sări Koroku înapoi în cameră, oprindu-se în fața lui Tokichiro, cu o mână pe garda spadei. Ia mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
-i da vreun răspuns acestui mesager, aș dori să poposești un moment și prin camera mea. Am ceva ce-aș dori să-ți spun. Și, cu aceste cuvinte, se retrase. Koroku dădu din cap în urma lui, apoi reveni spre mesager. — Maimuță... nu, se corectă el, vreau să spun, onorabile trimis al Seniorului Oda... ce fel de treburi ai cu mine? Să le auzim, pe scurt. Tokichiro își umezi involuntar buzele, gândindu-se că acela era momentul hotărâtor. Avea oare să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
obiectiv problema, ești întocmai ca nebunul care șade pe acoperiș și-și privește propria casă mistuindu-se în flăcări. Continui să te încăpățânezi, cu toate că focul te cuprinde din toate cele patru laturi. Și nu ai decât trei mii de ronin-i! — Maimuță! Subțiraticul tău gât se apropie tot mai mult de spada mea! — Cum? Gâtul meu e în pericol? Chiar dacă le rămâi loial celor din clanul Saito, ce fel de oameni sunt ei? Au comis toate atrocitățile și trădările cu putință. Crezi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
plece cu una cu două. Ekei termină de vorbit, dar Koroku rămase tăcut. — Domnule Koroku, spuse călugărul într-un târziu. — Ce e? — Am auzit că solul de azi a lucrat cândva aici ca slujitor. — Nu l-am cunoscut decât ca „Maimuța” și n-aveam idee de unde era. L-am cules de pe lângă râul Yahagi și i-am dat o slujbă. — Nu folosește la nimic. — Nu folosește? — Amintirea vremurilor când te-a slujit a devenit un obstacol și nu mai poți vedea adevărata
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
pasageră pentru mine și, când judec caracterul unui om privindu-l, de obicei îmi păstrez concluziile pentru mine însumi. În cazul de față, însă, am fost șocat. Într-o bnnă zi, omul ăsta va face ceva extraordinar. — Mutra aia de maimuță? — Da, într-adevăr. Omul acesta ar putea urni cândva din loc întreaga țară. Dacă nu s-ar afla în acest Imperiu al Soarelui-Răsare, atunci s-ar putea să devină suveran. — Ce vorbești? Am bănuit că n-aveai să-i iei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
cine-i Generalul Morților? E cam trist, chiar dacă este dupșmanul. Îi voi ține minte numele, dacă alta nu. — Îl cheamă Kinoshita Tokichiro sau așa cumva. N-am auzit niciodată de el. — Kinoshita... ăsta-i ăla la care i se zice Maimuța. Nu-i decât un ofițer inferior. Nu poate prețui mai mult de cincizeci, șaizeci de kan-i. Un prostănac cu grad mic ca ăsta e generalul lor? Păi atunci, dușmanul nu poate avea intenții serioase. — Să nu fie vreo păcăleală. — S-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
vreau să mă duc la Sunomata. Astfel, nu va avea lipsuri în slujba Domniei Sale. — Soțul meu înțelege asta foarte bine. Chiar dacă așa e, Hideyoshi va fi printre oameni invidioși pe succesele lui timpurii și îl vor numi în feluri ca „maimuța din Nakamura” sau „fiu de țărănoi”, dacă o țărancă jerpelită va cultiva o grădină de legume în curtea castelului. Până și propriii lui servitori vor râde de el. — Nu, Mamă. Îți faci griji degeaba pentru viitor. Așa ceva i s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
frumos. Se trase puțin mai aproape de vatră și, pierdut în admirație, privi pătruns ibricul de fier. Ceea ce-i atrase dintr-i dată atenția fu modelul încrustat pe suprafața metalului vechi. Era greu de spus dacă reprezenta un om sau o maimuță, dar mica ființă, cu brațele și picioarele rezemate pe ramurile unui copac, stătea insolentă între cer și pământ. „Seamănă cu mine!” își spuse Hideyoshi, incapabil să-și stăpânească un surâs spontan. Dintr-odată, își aminti vremea când plecase din conacul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]