2,482 matches
-
începe să o alăpteze stând în picioare, ținând-o strâns în brațele ei slabe. Gâtul fetiței eliberează un gângurit zgomotos plin de plăcere, iar eu sunt uimită, cum de iese atât de mult lapte din pieptul acesta plat, o privesc mirată și suspicioasă, oare va putea să ne salveze? Pare că ea însăși are nevoie de salvare mai presus decât orice, arată exact la fel ca fetele care vin la noi la cămin, tânără și pierdută, cărând un coș mult prea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
și atotputernică lucrarea compasiunii, îi binecuvântează pe toți aceia care sunt parte din ea, pe toți aceia care o trezesc, pe toți aceia cu ajutorul cărora a căpătat viață, pe toți oamenii care o caută. O privesc din nou suspicioasă și mirată, șade dreaptă în fața noastră, cu bărbia ridicată, pentru că noi amândoi stăm în picioare, una dintre mâinile ei mângâie spinarea fetiței, părul îi flutură ușor pe capul copilului, în adierea vântului cald de după-amiază, ce vine de pe terasă, vocea îi înflorește
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
cu oamenii și ar fi mult mai impresionați. Sigur că aparențele sunt dezastruoase. Vezi un film cu niște cozi înspăimântătoare, cu zăpadă amestecată cu noroi și neridicată de pe străzi neluminate. Astea toate sunt adevărate. Dar, dacă vorbești cu oamenii, rămâi mirat. În țară cunosc oameni cu care nu ne-am face de rușine. Ca să-ți răspund la întrebare, nu cred că s-a pierdut prea mult la acest capitol. Dacă Occidentul nu ne cunoaște nu înseamnă că noi nu cunoaștem Occidentul
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2257_a_3582]
-
fundul gol. Și... același efect contrariu! Am ieșit pe balconul interior, ce da spre curte, și am început să fluier fericit... cu gândul la Instructoarea mea cărnoasă... Nu am mai întâlnit-o niciodată... Însă atunci, în seara aceea de pomină, mirată, și-a dat seama că o iubesc ca pe o femeie... BUCUREȘTI FAR WEST Daniel CRISTEA-ENACHE Taxi (IĂ Merg destul de frecvent și de multă vreme cu taxiul: încă din anii frumoși când exista o singură firmă de „taximetre“ și când
[Corola-publishinghouse/Journalistic/2210_a_3535]
-
n-am vorbă lungă. Vremurile sunt grele. Suntem acuma o turmă fără păstor și zice-o vorbă de-a noastră: o turmă fără păstor e ca o stână fără câini. Una peste alta, noi te vrem, Măria-Ta! — Voi? - făcu mirat Vodă. Voi, mă?! Noi ca noi - răspunse Samoilă - da’ te vrea țara. — Da’ pe mine m-ați întrebat dacă vreau țara asta? - ridică brusc glasul Vodă. Pe mine, când m-ați alungat, m-ați întrebat dacă vreau să mă duc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
și le dă femeilor același minunat rând de veșminte verzi, le-mbracă din cap până-n picioare să nu mai știm care a cui este, și-ncepe jocul. — Ce joc? - făcu Metodiu numai ochi și urechi. — Jocul cu iataganul! - făcu turcul mirat. Nu-l ști ? — Mărturisesc că nu - spuse scuturat de-un fior bunul părinte. — Vai, dar e simplu! - făcu turcul. Se ia un iatagan bine ascuțit, se așază femeile echipate astfel în cerc și fiecare din noi, în mijlocul cercului, învârtește pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1959_a_3284]
-
scris repede un bilet: ,,Te-am văzut. Nu te spun dacă vii cu mine. Dacă-i OK mototolește bilețelul și dă-mi-l Înapoi”. L-am Împăturit În două și i l-am strecurat ușor sub cot. Se dădu Înapoi mirată și-mi aruncă o privire, dar m-am prefăcut că n-o văd și am Început să-mi strîng lucrurile. Desfăcu bilețelul și Începu să-l citească, tulburată. Nasul bont și obrajii durdulii prinseră culoare imediat. Nu mai mișca deloc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2320_a_3645]
-
cheamă, fetiță? Te supărai și făceai așa de urât, că se speriau... - Gata, Iulia! Este de ajuns, încheie Iustin discuția, ușor iritat. Câți anișori ai tu, fetiță drăgălașă? Vrei să-mi spui? se întoarse el spre copila care-i privea mirată, cu același zâmbet ghiduș. - Eu am..., am doi ani și nouă luni... și fac tlei ani pe ulmă... Marian Malciu - Ei, dacă-i așa, mă bucur tare mult! Și cum te cheamă pe tine, draga mea? întrebă Iustin. - Pe mine
TAINICELE CĂRĂRI ALE IUBIRII by Marian Malciu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91752_a_92809]
-
Când i-am vorbit s-a uitat la mine cu ochi mari și rotunzi și a zâmbit cu gura lui știrbă. Marina Pavlova m-a învățat cum să îl desfăș și schimb. Nu este greu numai că am rămas foarte mirată când am văzut că bebelușul are un fel de mugurel ca un sparanghel de pădure cu care face pipi. Marina Pavlova mi-a spus că este normal, doar este băiat. Atunci am simțit ceva ca și in primavară in pădure
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1476_a_2774]
-
mama sa, cu siguranță că mai avea câțiva biscuiți, stomacul ei obișnuit cu tratamente severe era foarte puțin pretențios și se mulțumea cu orice primea. Încerca să se înșele, să-și insufle o automulțumire superioară, când auzi soneria. Fu extrem de mirată să-i descopere în prag pe soții Alexe, surâzători, joviali. Pătrunseră în hol, copleșind-o cu amabilități: află că este suplă ca un manechin, că are un aer interesant și intelectual, că este îmbrăcată după ultimul jurnal de modă parizian
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
gras, rotund, mustăcios, ea negricioasă, cu sprâncene dese, împreunate. Discutau despre niște pulovere pentru copii, le zărise femeia într-un magazin, aproape de piață, nu costau decât 63 de lei. Îs cu defect? întrebase ea pe vânzătoare. Nu, îi răspunsese aia mirată și oțărâtă, de ce să fie cu defect? Că-s ieftine, d-aia? Sunt pentru copii, de aia sunt mai ieftine, se justificase vânzătoarea, uite-te și mata, unde vezi vreun defect? Ei, na, îi replicase ea, că acum cumpăr eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
gândul? o întrebă el și se lăsă să alunece într-o parte pe canapea până ce cotul i se sprijini de margine. Știi, mama e de părere că nu-i cazul s-o mai lungim așa. Și cum ea îl privi mirată, cu obrajii aprinși, ca de purpură, el continuă, să ne căsătorim adică. Cum sta așa, într-o parte, cu genele plecate, grele de-o lene interioară. Ovidiu părea a fi întruchiparea plictisului. Și tu ce zici? îl întrebă Carmina și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
în față, a nemulțumire. Cum vrei, i-a mai spus, încercând să-și ascundă răceala din voce, dacă e așa de important pentru tine eu nu mă pot împotrivi. Pe urmă și-a luat din cuier trenciul și privirii ei mirate i-a răspuns. Am să te conduc până la gară. N-ai observat? Plouă. Tot drumul au tăcut amândoi. Ce mult seamănă cu o despărțire, și-a spus îndurerată Carmina. Pe peron s-au sărutat sec, ca din obligație și în vreme ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
atâta delicată grijă. Într-o parte tivul rochiei era întors în sus, se vedea dantela furoului. El observă și se aplecă să-i așeze rochia. Câtă afecțiune! În mașină era o femeie, privea cu atenție, o atenție rece, mai mult mirată; aceea era desigur nora bătrânei. Bărbatul a ajutat-o răbdător să se așeze în mașină, a închis portiera, probabil o duceau la spital, nu știu de ce am avut impresia că e ultimul drum al bătrânei și dintr-odată am dorit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
dintre scaune ședea un bărbat. O privi curios și suspicios o vreme. Curând începu spectacolul și amândoi își dirijară atenția către scenă. În pauză o întrebă foarte sobru dacă Emilia îi dăduse biletul pentru spectacol și Carmina îi răspunse foarte mirată că da și imediat se înroși puternic. Pricepu manevra Emiliei, încerca să-i paseze vreun iubit care devenise enervant cu insistențele lui și asta amenința să-i șubrezească bunele ei relații cu procurorul. Emilia aflase despre divorțul Carminei și, stăpână
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
creierului. Ți-am spus că dumneata iradiezi liniște? Iradiez? Întrebă Dimitrie și surâse furat de vreun gând. În tot cazul, aflu abia acum că sunt un furnizor de mare preț. Râse. Avea dantura puternică, fără nici o defecțiune. Sidonia îl privi mirată. Cât îl invidia! Pricomigdalele erau foarte bune. La ceai, după gustul ei ar mai fi fost necesar un pliculeț de zahăr, dar Sidonia nu spuse nimic, multe femei din motive estetice consumă ceaiul neîndulcit. Și apoi preferința către alimentele dulci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
toată noaptea, tot mai neputincioasă în fața acestui miros de putreziciune, a roiului de musculițe care pluteau mute de colo, colo prin încăperi. Pe Fana, care venise în vizită, o întrebase: Spune-mi nu-i așa că aici miroase urât? Și ea mirată, oprită din monologul ei încântător, ridicase din umeri și infirmase: Nu, nu mi se pare, chiar deloc. Și zâmbind, adăugase: Dar dacă-mi pui la dispoziție o cafea o să miroasă în curând aici a cafea și a țigară. Carmina era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1497_a_2795]
-
l-am lăsat în pace. Licuriciul părea cam adormit, dar cu toate acestea făcea parcă eforturi disperate să se cațere pe pereții alunecoși ai borcanului și cădea mereu înapoi. L-am găsit în curte. — În curtea căminului? am întrebat eu, mirat. — Bineînțeles. Știi hotelul de a-al-alături? Acolo se practică lansarea licuricilor pentru oaspeți. Acesta, bietul de el, s-a rătăcit pe la noi, zise Cavaleristul în timp ce-și îndesa haine și caiete în sacoșa lui neagră, marca Boston. Trecuser\ deja câteva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
aș fi întâlnit-o, ar fi trebuit să îmi amintesc. În plus, nu erau mulți cei din facultate care mă cunoșteau după nume. — Te deranjează dacă mă așez puțin sau aștepți pe cineva? a întrebat ea. Am dat din cap, mirat, și i-am spus: — Nu aștept pe nimeni. Ia loc, te rog. Și-a târât cu zgomot un scaun și s-a așezat în fața mea, privindu-mă prin ochelarii de soare și coborându-și apoi privirile în farfurie. — Pare grozavă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
unde-ai umblat? — De la Kanazawa, am străbătut toată peninsula Noto și am ajuns până la Niigata. — Singur? — Da, am răspuns. Pe ici, pe colo am mai găsit și ceva companie. — Companie romantică? Ai făcut cunoștință cu fete? — Romantică? am întrebat eu, mirat. M-am convins că nu mă înțelegi. Cum să-și permită un individ cu barba țepoasă și cu rucsacul în spinare să agațe fete? — Întotdeauna călătorești singur? — Da. — Îți place singurătatea? mă întrebă ea, rezemându-și bărbia în palmă. Călătorești
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
e singură și a intrat în vorbă cu mine. Am pus cartea deoparte. — Scuzați-mă, vă rog, nu știți unde s-ar mai putea bea la ora aceasta, undeva prin apropiere? — La ora cinci dimineața? am întrebat-o eu extrem de mirat. — Da... — La ora cinci și douăzeci dimineața, lumea se duce de obicei acasă pentru a se drege cu un pui de somn. — Da, știu, a răspuns ea jenată, dar prietena mea vrea neapărat să bea ceva. Are niște probleme. Atunci
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
mănânc și porția ei, de care abia se atinsese. Eu o priveam, curios, cum mesteca o bucat\ de pâine. Naoko este pacienta dumneavoastră? am întrebat eu. — Pacienta mea? Ce te faci să crezi că sunt doctoriță? a întrebat ea, extrem de mirată. — Mi s-a spus să o caut pe Ishida sensei.1 — A, da. Eu predau muzică aici, la sanatoriu. De aceea îmi spune lumea sensei. Mă rog, fac pe profesoara de muzică. De fapt, și eu sunt pacientă. Sunt aici
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
era un lucru cât se poate de firesc. Dacă voia să se joace cu sânii sau cu vaginul, nu mă deranja deloc, iar dacă voia să ejaculeze, îl ajutam cu cea mai mare nonșalanță. Cred că am fi fost amândoi mirați sau ne-am fi înfuriat dacă ne-ar fi reproșat cineva că nu e bine ceea ce facem, pentru că noi consideram că e bine. Făceam exact ceea ce gândeam noi că trebuie făcut. Ne cunoșteam trupurile reciproc, până în cele mai ascunse colțișoare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
în dragoste. — Peace, am zis eu. — Peace, zise și Midori. Totuși, spune-mi și mie încotro ne îndreptăm. — Spre spital, spuse ea. Tata e internat și astăzi e rândul meu să am grijă de el. — Tatăl tău? am întrebat eu, mirat. Parcă spuneai că-i în Uruguay. — Te-am mințit, spuse Midori, senină. Și-a tot dorit să ajungă în Uruguay, dar n-a reușit niciodată. El n-a apucat să plece nici din Tokyo. — Cum se simte? — Ca să fiu cinstită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2344_a_3669]
-
invidiat." Constantin I. Ciobanu, critic de artă, Chișinău "...În fiecare tablou, Iurie Matei construiește câte o amintire și o legendă, îndemnându-ne să ne regăsim pe noi înșine, cei autentici, neschimbați de nimic, printre cei cotidieni, supărați, veseli, ofensați, fericiți, mirați, timizi sau răzvrătiți. Exersând în arta plastică de mic copil, Iurie Matei pare a stăpâni în pictură totul: compoziția, culoarea, modalitățile de redare a spațiului, realitatea figurativă; e un virtuos care a creat un stil al său, trecând prin și
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1572_a_2870]