19,653 matches
-
recunoscându-și neștiința. Poate că de ei se ascund. Crezi că sunt zei? Eu nu prea mă pricep la zei, răspunse. Doar Tahúa ar fi în măsură să spună dacă sunt sau nu, dar, din nefericire, Marii Preoți nu prea obișnuiesc să se pronunțe în nici o problemă. Eu, cel putin, nu am cunoscut nici unul care să spună ce crede cu adevarat. Dar tu ce crezi? Căpitanul Mararei cugeta îndelung, ca și cum ar fi vrut să se convingă el însuși de ceva care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
de nisip negru, menținând tot timpul prova către ocean și vâslașii la posturi, în cazul în care ar fi fost necesar să se depărteze în grabă. După numai o jumatate de oră Miti Matái demonstra, încă o dată, ca instinctul nu obișnuia să-l însele, căci, unul câte unul, se iviră dintre copaci vreo cincizeci de războinici înarmați până-n dinți, care începură să urle și să-și agite amenințător armele în aer, aparent cu intenția de a-i obligă să se îndepărteze
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
de departe de Bora Bora!... A suferit bietul Țupăia, care sperase să-și regăsească fiica și a descoperit că nu se află aici!... Asta inseamna suferință adevărată. Restul nu e decât o înghițitură amară, cu care va trebui să te obișnuiești. Măcar de m-ar fi lăsat pe mine să le tăi inima în bucăți la vreo zece canalii de-alea! Nu știi ce vorbești, protesta prietenul lui. Habar n-ai cât de groaznic poate fi!... Bietul băiat deschidea gură, încercând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
Totuși, situația devenea din ce in ce mai încordata și nici nu mai putea fi prelungită, căci nu aveau cum să hrănească atâția oameni zile și săptămâni în șir, mai ales că taifunul distrusese practic toate proviziile insulei, împreună cu pirogile cu care locuitorii ei obișnuiau să pescuiască dincolo de recif. Nici apă potabilă nu abundă în partea aceea a insulei, astfel că se vedeau nevoiți să le permită femeilor să meargă s-o aducă de la un izvor îndepărtat, cu toate că, din când în când, câte una se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
mai mari adversități, căci există mii de moduri de a înfrunta adversitatea, dar există foarte puține de a face față plictiselii, atunci când aceasta atinge limitele pe care le atinsese în acel colț de Pacific. Se presupune că oamenii mării sunt obișnuiți cu monotonia unei vieți în care fiecare zi este la fel sau asemănătoare cu cea anterioară și cu următoarea, insă viața de la bord, în care totul era planificat și există un moment precis pentru realizarea fiecărei sarcini, nu avea nici o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
în care se transformase cea mai mare parte a punții catamaranului. Miti Matái îi lămurea toate neclaritățile, deși de multe ori părea pe punctul de a-și pierde răbdarea în fața neștiinței tânărului, iar Moeteráuri, cârmaciul cu un singur ochi, care obișnuia să ia și el parte la explicații, se vedea obligat să-i atragă atenția că problema nu era că Tapú ar fi greu de cap, ci, mai degrabă, că volumul de informații pe care acesta trebuia să-l asimileze dintr-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
că tatăl tău era un om foarte deștept. El, la rândul lui, le-a învățat de la tatăl lui, iar acesta, de la al lui, și tot așa de-a lungul a treizeci de generații. Îl bătu cu palma pe picior, așa cum obișnuia să facă din când în când. Dacă poporul nostru a reușit să supraviețuiască peste două mii de ani pe mare, aceasta se datorează faptului că a-nvățat s-o cunoască, observând-o. Și dacă insist atât de mult să fii atent
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
trebuie să fie consacrate pentru ceea ce faci și, dacă ceva te distrage, trebuie îndepărtat. Atunci, tu nu-ți iubești soția? Ba da, o iubesc mult, recunoscu celălalt. La fel de mult cum o iubești și tu pe Maiana, însă eu m-am obișnuit să nu mă gândesc la ea decât în momentele de odihnă. —Dar eu nu te-am văzut niciodată să-ți iei un moment de odihnă. — Poate că nici nu trebuie să-mi iau, atâta vreme cât de mine depind peste treizeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
au prins și de pereții vasului. Și, în cazul ăsta, ce e de făcut? —O să vezi tu la momentul respectiv... Acuma concentrează-te asupra stelelor, căci, daca nu mă-nșel, cerul nostru se gaseste deja foarte aproape. Tapú Tetuanúi se obișnuise deja cu faptul că, atunci când maestrul sau spunea „dacă nu mă-nșel“, însemna ca sigur nu se-nșală, si, de aceea, nu-l surprinse prea mult să descopere, câteva ore mai tarziu, ca peisajul celest începea să semene din nou cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
senin prietenul lui. Nu numai pentru noi, ci pentru întreaga Bora Bora. Anuanúa se află sub vraja lui Octar, care a transformat-o într-un fel de sclava. Făcu un gest, care semăna suspect de mult cu cele pe care obișnuia să le facă Navigatorul-Căpitan. Îți imaginezi ce-ar însemna să lăsăm, în mâinile celor cărora le-am distrus insula și le-am omorât familiile, pe cineva care cunoaște atât de bine Bora Bora? Clatină de mai multe ori din cap
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
astfel că războinicii nu avură probleme prea mari să curețe insula, lăsând-o ca si cum nimeni n-ar fi pus piciorul pe ea în ultimii zece ani. Avură chiar răbdarea să deseneze pe plajă un numar însemnat de urme pe care obișnuiesc să le lase țestoasele care vin să-și depună ouăle, conștienți că acele urme reprezentau cea mai bună garanție că nu existau oameni pe insulă. Însă, desi totul părea să fie sub control și nu aveau motive să se teamă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
se umplu de milioane de stele, Tapú Tetuanúi caută una nouă și strălucitoare, care, din clipă aceea, avea să poarte numele lui Miti Matái, consulta Drumurile de Stele desenate pe puntea Mararei și, depărtându-și picioarele, așa cum își amintea că obișnuia să facă maestrul lui, ordona cu o voce sufocata de emoție, dar fermă: —Ne-ntoarcem acasă! Prova spre sudest!... Spre Bora Bora! Bora Bora - Lanzarote februarie - august 1993
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1880_a_3205]
-
nu atrăgea niciodată atenția asupra felului său de viață deosebit, nu căuta măgulire, nici admirație, nici măcar prietenie din partea nimănui. În afară de selvă și de libertatea lui, nu îi păsa de nimic, nici cât negru sub unghie. Când venea să-l viziteze, obișnuia să petreacă o săptămână sau două ca oaspete, dar nici până acum n-ar fi putut spune dacă bărbatul voia cu adevărat ca el să rămână sau să plece. Era acolo, asta era tot ce conta. Era acolo și se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
el însuși, însoțit de harpon și ambarcațiune, pe fundul lagunei. Lanterna licări de două ori și se stinse lin. Ar fi fost în zadar să încerce să o reaprindă; nu mai era nimic de făcut decât să aștepte, să se obișnuiască din nou cu întunericul și să spere că animalul nu va pleca. Noaptea era mai întunecată ca oricând. Închise ochii și încercă să-și amintească distanța dintre ochii caimanului. Nu avusese timp să o calculeze, dar, chiar și așa, hotărî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
transmiteau la foarte mari distanțe, cu o claritate de necrezut, pe când vocile omenești, de pildă, se stingeau de obicei foarte curând. Yubani-i luau măsuri drastice față de cocoși, dar nu și față de câini, care se găseau din belșug în sat. Îi obișnuiau de foarte mici să nu latre și pe cel pe care nu reușeau să-l obișnuiască, îl mâncau, și cu asta, basta. Sări din hamac, se dezmorți icnind și se îndreptă spre mal să se spele pe față. Un grup
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
stingeau de obicei foarte curând. Yubani-i luau măsuri drastice față de cocoși, dar nu și față de câini, care se găseau din belșug în sat. Îi obișnuiau de foarte mici să nu latre și pe cel pe care nu reușeau să-l obișnuiască, îl mâncau, și cu asta, basta. Sări din hamac, se dezmorți icnind și se îndreptă spre mal să se spele pe față. Un grup de copii, stând pe vine la umbra unui frumos mahon, ascultau atenți îngânarea monotonă a unui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Yubani-i sunt un trib temut și respectat. Poate cel mai renumit de pe acest mal al Marelui Fluviu. Dacă se ridică la arme, alte triburi le vor urma exemplul - mișcă din cap, profund îngrijorat. Și când un trib se răzvrătește, nu obișnuiește să o facă împotriva Armatei, a garimpeiros sau a constructorilor de șosele. O face împotriva omului alb în general: oameni pașnici din colonii, pescari, negustori, și chiar împotriva noastră, a misionarilor. La sfârșitul secolului, și din pricina cauciucului, relațiile cu indienii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Pe zi ce trece, sunt mai puțini. Ar fi o ciudată filozofie, râse ușor celălalt. Să prețuiești mai mult viața unui copac decât viața unui om. Nu cred că părintele Carlos este de acord. — Nu. Bineînțeles, afirmă misionarul. Dar, sunt obișnuit cu extremismele lui Inti. Este un exaltat, dar, în fond, nu crede ce spune. Ba cred, părinte! Sigur că eu cred. Și Paula, de asemenea. Gândiți-vă! Nu există nici un singur copac pe pământ care să nu servească la ceva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
personajul meu favorit, dar n-am crezut niciodată că cineva ar putea deveni un Robinson voluntar. De cât timp stați acolo? — De doi ani. Asta e prima mea ieșire. — Vreți să spuneți că ați petrecut doi ani fără să? — Te obișnuiești cu toate. Misionarul care mă însoțește trăiește de paisprezece ani în același fel... — La un misionar, e de înțeles. Dar dumneavoastră nu sunteți călugăr - ezită câteva clipe, rămase tăcută, năpădită parcă de o idee: Sau sunteți? Nu. Nici vorbă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
dracu’...! Oare lumea nu e destul de mare pentru toți?“ Cine erau? Încă nu-i putea distinge, dar o ambarcațiune mare își făcuse apariția acolo, la capătul lagunei și se îndrepta direct spre colibă. Își ascuți privirea. Era locul prin care obișnuia să sosească părintele Carlos, dar ambarcațiunea avea motor, se apropia cu viteză și erau trei bărbați la bord. Se ridică încet în picioare, strânse guta și se îndreptă spre colibă, hotărât să-și ia pușca și să fugă în pădure
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
Pentru Dumnezeu cel sfânt...! îl imploră Inti. La ce te gândești? Îl privi stăruitor: — Epidemie... arătă de jur-împrejur cu un gest larg. Sunt în stare să contagieze toate astea cu gripă, pojar sau tuberculoză... — Nu, pentru Dumnezeu! — Nu? În Brazilia, obișnuiesc să o facă... Chiar tu ai spus-o. Când vor să dea gata un trib, le dăruiesc haine care au aparținut unor bolnavi. Cu tigaia în mână îi privi printr-o ferestruică pe indieni, care prădaseră colibele, punându-și pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2109_a_3434]
-
asta legendei. Aș fi vrut să o iau la rost aseară... * Uneori cînd ne detașăm de anumite lucruri vedem mai clar valoarea lor. Asta se știe de cînd lumea. Dar ceea ce n-am știut eu e că uneori dacă te obișnuiești cu ideea că trebuie să renunți la ceva, primești ceva în mod neașteptat. Mă pregătisem să mă despart de cineva fără să mai aștept nimic, nici măcar un gest. Dar poate că tocmai acest lucru a determinat-o pe acea persoană
ANOTIMPUL ILUZIILOR by CRISTI ROMEO () [Corola-publishinghouse/Imaginative/270_a_504]
-
au rămas atît timp cît a fost necesar pentru a schimba ceva, pentru a ne transforma, pentru a progresa împreună. Am avut parte de multe despărțiri pe care nu mi le-am dorit. M-am adaptat cu timpul, m-am obișnuit, m-am împăcat deseori cu această rapiditate, cu această temporalitate a relațiilor. Au fost multe persoane care s-au îndepărtat și cu care s-au întrerupt niște conexiuni. Am învățat din toate acestea și ulterior am înțeles chiar motive sau
ANOTIMPUL ILUZIILOR by CRISTI ROMEO () [Corola-publishinghouse/Imaginative/270_a_504]
-
să le povestesc tuturor celor din grup despre pasărea pe care am crescut-o un anotimp întreg, guguștiucul care a stat cu mine pînă a învățat să zboare și a trebuit să plece, lăsîndu-mi o întristare adîncă ce ușor te obișnuiești cu orice ființă care îți aduce un plus de afecțiune!... Priveam în depărtare la strada pustie pe care se spulberau rotocoale de zăpadă și, spre norocul meu, mașina a venit dar a trecut pe lîngă noi în viteză, fără să
ANOTIMPUL ILUZIILOR by CRISTI ROMEO () [Corola-publishinghouse/Imaginative/270_a_504]
-
din urmă: Of, și am și rate mari..., iar nevastă-mea... Prost, dar nu prea... Mitică Barnea era un prost. Chiar dacă unii găseau la el o anume logică incipientă, desigur -, care cu certitudine cuprindea și mici deducții, totuși... Lumea se obișnuise să-l folosească la treburi simple de tot. In general supraveghea situațiile care nu impuneau o anumită decizie logică. Mitică, te rog, adu o găleată de apă. Îhî. Să nu pui găleata pe marginea fîntînii că iar o scapi. Îhî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1511_a_2809]