19,069 matches
-
cu soldații păgâni, se deosebeau de aceștia prin adorația unui singur Dumnezeu. Creștinii își exprimau supunerea și îndeplinirea îndatoririlor civile sau militare în termeni clari și preciși, fără ficțiune și lingușire, lăsându-se călăuziți numai de dreapta lor rațiune: își mărturiseau îndatoririle și își apărau drepturile cu promptitudine și curaj. Demnitatea și onestitatea soldaților creștini poate fi admirată prin cuvintele explicite ale sfântului Iustin: Dacă un creștin este lipsit de zel față de îndatoririle sale pedepsiți-l fără nici o ezitare, așa cum îi
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
bucurie legilor civile și puterii imperiale, cu condiția ca împăratul să rămână în sfera competenței sale, fără pretenții de ingerință în domeniul religios. Dacă nu se creează un asemenea conflict, creștinii sunt gata să colaboreze pentru binele statului, după cum ne mărturisește Origene: Creștinii fac mai mult bine patriei decât restul umanității, prin educarea cetățenilor, prin învățarea evlaviei față de Dumnezeu..., respingând astfel acuzația de izolare adusă creștinilor. Creștinii nu fugeau de responsabilitățile civile și nici de funcțiile publice din dezinteres față de res
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
se prezentau să-l primească încununați cu lauri, după cum era practica pentru asemenea ceremonii legate de cultul imperial. Cu acest prilej, laudă comportamentul unui soldat creștin care, singur printre atâția confrați de aceiași credință, se pare că și-ar fi mărturisit originea creștină prin atitudinea (disciplina) transparentă de a refuza să poarte pe cap cununa de lauri. Motivațiile contrare contestării purtării coroanei deși ne vorbesc despre refuzul idolatriei, nu constituie o exclusivitate a apologetului cartaginez, indicând opinia comună, desemnează în fapt
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
ispita încălcării anumitor practici legate de cultul imperial. Apologetul se simte dator în conștiință să atragă atenția asupra unei rezistențe majore palpabile, din partea celor compromiși în fața lingușirilor. În paralel cu mărturia martirilor din Acta și din Passiones, soldatul creștin își mărturisește propria credință în public: Christianus sum; printr-un limbaj mistico-alegoric, trece la descrierea soldatului care se îndreaptă spre gloria martiriului. Putem vedea etapele succesive care conduc soldatul creștin spre conștiinciozitatea de a aparține numai lui Dumnezeu: se trece de la soldatul
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
1-3, este prezentată incompatibilitatea dintre viața creștină și profesarea anumitor meserii, precum serviciul militar. Se intuiește cu ușurință faptul că apăruseră discuții (nunc de isto quaeritur) între creștini în jurul acestui subiect; se dezvolta ideea unei posibile coexistențe dintre a-l mărturisi pe Cristos și prestarea serviciului militar. Asemenea discuții erau rodul reflexiei ierarhiei ecleziastice, dată fiind convergența textelor despre antimilitarismul constant (Tradiția Apostolică a lui Hipolit poate fi văzută tocmai în această lumină), și al unor creștini care nu au reușit
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
contrară statului, să admită că o astfel de armată are soldații așa cum a poruncit învățătura lui Cristos... cum i-a învățat doctrina creștină să fie și să îndrăznească să spună ce este împotriva statului, ba chiar să nu ezite a mărturisi că, dacă e disciplinată, este marea salvare a statului. Cetățeanul trebuie să considere drept numai acel război care este declarat de autoritatea legitimă. În acest caz, el este ținut în conștiință, fiind supus și prin impunere divină, știind că orice
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
rău în esența sa pentru că Dumnezeu se slujește de acesta în scopurile sale misterioase. Vedea în război o armă eficientă în mâna lui Dumnezeu pentru a-l pedepsi pe cel păcătos și mai ales pe cel care persecută Biserica, după cum mărturisea Lactanțiu în Despre cum au murit persecutorii. Moartea violentă a persecutorului este răzbunarea lui Dumnezeu care coboară inexorabil din cer, prezentată de Ieronim într-o magnifică sinteză istorică despre sfârșitul dureros și rușinos al împăraților care au urmat domniei lui
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
stimă și respect reciproc. Stima și respectul soldaților față de Isus au fost determinate de relația și apropierea lor de acesta, pe durata vieții sale pământești. Cel dintâi dintre militarii proveniți din neamurile păgâne a fost un centurion, care și-a mărturisit credința în dumnezeirea lui Isus și a cerut cu multă umilință un miracol în fața mulțimii (cf. Lc 7), arătând prin aceasta că Imperiul și puterea armelor sunt limitate. Ulterior, un alt centurion, cu mult curaj și emoție, a proclamat inocența
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
oculari ai pătimirii, morții (cf. In 19, 23-34) și învierii glorioase a lui Isus (cf. Mc 27, 4). E foarte probabil ca tocmai aceștia să fi fost cei care, reîntorcându-se în patrie și precedându-i pe apostoli, ar fi mărturisit pentru prima oară conaționalilor lor despre Cristos și învățăturile sale. Treptat, stima și respectul amintit s-au transformat în simpatie și amiciție atunci când, discipolii lui Cristos, și-au dat seama că soldații puteau să fie atrași la creștinism, mai mult
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
după ce le-a istorisit toate, i-a trimis la Iope (Fap 10, 7-8), să-l cheme pe Petru. Aceștia, întâlnind Apostolul, i-au transmis cuvintele centurionului fără nici o ezitare, spunându-i: Cornelius sutașul, om drept și temător de Dumnezeu și mărturisit de tot neamul iudeilor, a fost înștiințat de către un sfânt înger să trimită să te cheme acasă la el, ca să audă cuvinte de la tine (Fap 10, 22). Chemarea Apostolului acasă la centurion, se poate înțelege la cazarmă, iar dorința lui
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Din acest motiv omit istorisirea fiecărui eveniment, despre care frații (creștini n.n.) au o cunoaștere deplină. Scriitorii ecleziaști nu erau foarte interesați de acest subiect al faptelor fiecăruia dintre creștini, considerat un detaliu inutil pentru contemporani, fiind cunoscute, după cum ne mărturisește același Dionisie într-o scrisoare destinată lui Domitius și Didimus, unde, după ce le-a amintit faptele mai importante ale acelei persecuții, scria că: Pentru noi este zadarnic să-i amintim (pe cei uciși) pe fiecare personal, pentru că foarte mulți sunt
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
de a munci; ospitalitatea față de frații străini și ajutorarea comunităților persecutate. 3. Misiunea soldaților creștini în cadrul Bisericii Prima și cea mai nobilă îndatorire a soldaților creștini era recunoașterea reciprocă, astfel încât, în cazărmile lor, fiecare soldat își cunoștea proprii camarazi, fapt mărturisit de Tertulian ce ilustrează organizarea timpurie a Bisericii. Cunoașterea reciprocă a militarilor și-a avut originea cu toată probabilitatea în participarea la misterele divine (liturghii, rugăciuni etc.) ale comunității creștine din locul de apartenență ori prin conduita lor caracteristică, precum și
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
acestor persecuții, reluat și de Paulus Orosius (385-418), discipolul sfântului Augustin (354-430), în Istoria contra păgânilor, redactată între anii 417-418, avea să domine fantezia istorică a epocii antice și a evului mediu. Rescriptul lui Traian (98-117) din anul 115 ne mărturisește că Roma nu a emis nici un edict contra creștinilor, spre deosebire de edictul asupra sacrificiilor din anul 250, promulgat de împăratul Decius (249-251), care deschidea calea unei prime persecuții la nivelul întregului Imperiu, persecuție devenită explicit anticreștină prin două edicte succesive (din
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
Am râs și în mijlocul distracțiilor gladiatorilor de amiază... distracțiile înseamnă cruzime. Tacitus ne dă de înțeles că împăratul i-a acuzat pe creștini mai mult ca detestatori ai genului uman, decât ca incendiatori: Așadar, fiind prinși mai întâi cei care mărturiseau, apoi, la denunțul acestora, o mulțime imensă (multitudo ingens), au fost puși în lanțuri nu atât din cauza vinei de incendiu, cât din ura neamului omenesc (odio humani generis). Asemenea tuturor puterilor absolute de-a lungul istoriei, împărații romani, atunci când considerau
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
un ofițer superior, persecuția devenea cruntă, după cum a fost și în cazul lui Marinus, din Cezareea Palestinei, care, fiind investit de un înalt grad militar și ilustru, datorită originilor sale nobile și bogățiilor sale, a fost decapitat pentru că l-a mărturisit pe Cristos. Cazul este cu atât mai surprinzător cu cât însuși K. Baus constată cu uimire cum istoricul cezareean vorbește despre o perioadă în care toate Bisericile petreceau în pace și, în același timp, un creștin (nu este singurul caz
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
în același timp, un creștin (nu este singurul caz!) este judecat pentru un simplu denunț și, mai mult chiar, trimis la moarte datorită fidelității sale față de religia creștină. Dispozițiile imperiale incoerente duceau frecvent la o totală răsturnare a situației, fapt mărturisit de Eusebiu și Lactanțiu când, împăratul Aurelian (270-275), spre sfârșitul domniei sale, s-a lăsat influențat de anumiți consilieri împotriva creștinilor, pregătind un edict de persecuție nefinalizat datorită morții sale neprevăzute. Această epocă de nesiguranță juridică, care persista, ne arată cum
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
asistăm la o supraveghere din partea ierarhiei ecleziastice, asupra vieții militare a soldaților creștini), reușește să-și depășească incertitudinile: În vremea acestor episcopi, pe când toate Bisericile petreceau în pace, în Cezareea Palestinei a fost decapitat Marinus, pentru că a îndrăznit să-și mărturisească credința în Cristos, un bărbat cinstit cu înalte funcții în armată și care era vestit pentru neamul din care se trăgea și pentru înalta lui situație socială. Pricina condamnării lui a fost următoarea. La romani vița de vie era un
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
care gradul acesta i se cuvine mai degrabă sieși decât lui Marinus. Mirat de acest lucru judecătorul Aheus (probabil guvernatorul Palestinei, unde avea loc procesul) l-a întrebat mai întâi pe Marinus ce credință are, după care, văzându-l că mărturisește curajos că este creștin, i-a dat un răstimp de trei ceasuri să se gândească La ieșirea din curtea tribunalului Teotecnus, episcopul locului, l-a luat la o parte și după ce au stat de vorbă un timp l-a luat
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
în Dumnezeu și, cu puterea pe care El ți-o va da, vei dobândi tot ce ai ales. Mergi în pace!“ Și abia ieșit din biserică aprodul l-a și chemat în fața scaunului de judecată. Odată ajuns înaintea judecătorului și mărturisindu-și credința cu și mai mare râvnă Marinus a fost dus așa cum era la locul de osândă și a murit ca martir. Continuându-și relatarea, Eusebiu ne spune că: Tot așa s-a făcut vestit pentru îndrăzneala sa în credință
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
o cohortă specializată în luptele de gherilă folosite de bagauzi. În final, masacrul tebanilor de la Agaun s-ar reduce la vreo o sută de soldați și subofițeri care au refuzat să-i ucidă cu armele pe creștinii locului, după cum ne mărturisesc Acta Eucherii, V: Maximian... își înarmase nelegiuirea pentru a distruge numele de creștinism. În timpul războaielor contra bagauzilor din Vallese elvețian comunitatea creștină era evanghelizată. După aproape un secol, la Octodurum era deja un sediu episcopal destul de important, iar episcopul său
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
a răspuns: „Am fost în trupele operative, din care am ieșit din propria mea voință. Sunt însă un veteran. Cu toate acestea, l-am adorat pe Dumnezeul cel viu care a făcut cerul și pământul; și chiar și acum îi mărturisesc slujire fidelă“. Maximus spuse: „Iulius! Îmi dau seama că ești un om înțelept și serios. De aceea, te îndemn să jertfești zeilor“. Iulius răspunse: „Nu fac ceea ce dorești, pentru a nu cădea în păcat și în pedeapsa veșnică“. Maximus a
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
obțin în toate orașele, intervenind Domnul nostru, căruia să-i fie laudă în vecii vecilor. Amin. 5. Privire retrospectivă asupra persecuțiilor Numărul martirilor creștini, în special din primele trei secole, nu a fost foarte mare, de ordinul milioanelor, după cum ne mărturisesc puținele Passiones ajunse până la noi, din numele martirilor evocați de scriitorii creștini și de către martirologiile comunităților creștine, care s-au îngrijit să păstreze cultul martirilor celebrându-le dies natalis și păstrându-le trupurile. Unii istorici, precum Grégoire, Hertling și De
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
și incongruenței legislației romane, episcopul Ciprian ridica această dilemă: Hotărâți-vă și alegeți între aceste două cazuri: a fi creștini ori este un delict, ori nu este. Dacă este un delict, de ce nu-i ucideți pe toți cei care se mărturisesc astfel? Dacă nu este un delict, atunci de ce îi persecutați pe inocenți?. În fragmentele martirice citate asistăm la transparența scriitorilor creștini care, în redactarea Patimilor diferiților martiri, nu și-au ascuns scopul inițiativei de a crea o epopee creștină pe
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
pentru cei care ar fi venerat zeii și zeițele; h) printr-o scrisoare dezaproba măcelul efectuat de prefectul Dracontius și contele Diodor împotriva poporului condus de Marcu, episcopul Alexandriei, iar în secret se complăcea de acest fapt, nepedepsind vinovații; j) mărturisea public dreptatea, dar mai apoi îi condamna pe nedrept pe unii dintre exponenții regimului trecut care nu făcuseră nici un rău. Acest fapt l-a determinat pe Ammianus să pronunțe o judecată severă împotriva sa pentru că se comporta nu ca un
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]
-
lenta și vizibila sa luare de atitudine în favoarea păgânismului. Lentă, pentru că Iulian se temea să izbească simultan împotriva credinței religioase a acestora și se ferea să provoace o reacție necontrolată; își manifesta hotărârea unei reîntoarceri progresive spre păgânism, după cum ne mărturisește Ammianus spunând că: Deși era înclinat spre cultul divinităților păgâne din primii ani ai copilăriei, iar în tinerețe dragostea pentru acest cult i-a devenit arzătoare, anumite motive îl făceau la început să se ocupe cât mai pe ascuns cu
Creştinismul în armata romană în secolele I-IV by Sebastian Diacu () [Corola-publishinghouse/Science/100972_a_102264]