19,069 matches
-
cu lipsurile noastre. Și să supraviețuim În acest teritoriu discontinuu al culturii, format din fragmente de cărți, În care identitatea noastră de profunzime - cea a unui copil Înspăimântat - se găsește În permanență În pericol. Dacă Dempsey nu ar accepta să mărturisească, decât În fața unui calculator, că i s-a Întâmplat, ca și nouă, tuturor, să vorbească despre cărțile pe care nu le-a citit, nu este și cazul personajelor dintr-un alt roman de Lodge, Schimb de dame, În care este
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
că ai zis adevărul. Dacă amintești o carte prea cunoscută, dar pe care e prea puțin probabil să nu o cunoști, ceilalți jucători au dreptul de a respinge afirmația. Victoria se dobândește pe măsura Încrederii avute În cel care Își mărturisește ignoranța, și deci pe măsura convingerii că umilința jucătorului este reală și nu trucată. Mai departe În carte este jucată o altă partidă de jocul umilinței, iar povestirea ne este redată de către Desirée, soția lui Morris Zapp, profesorul american, Într-
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
poemele Anei Blandiana, o atitudine etică asumată, comună Generației, o solidaritate cu idealul poeziei. Acest semn este descifrat de Gheorghe Grigurcu, într-un eseu consacrat ultimei cărți semnate de poetă, intitulată Refluxul sensurilor și apărută la Editura Humanitas, în 2004: "Mărturisind că "N-am reușit, niciodată, să știu pe ce lume sunt", poeta ne relatează că a încălecat un "cal tânăr și fericit", un Pegas, în care-și simțea inima zvâcnind, "Fără să observ că, între timp, / Șeaua mea se sprijinea
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
a fi și a nu fi, arta fiind instrumentul, nu este decât o fugă pe un drum nebătătorit, cu numeroase bifurcații, cu numeroase poteci, fiecare ducând spre nicăieri. Totuși, în poezia tinereții această căutare este estompată, poeta neavând nevoie să mărturisească "ceea ce reușește să nu trăiască", pentru că, în cadrul idilic al vârstei începuturilor, fericirea este pretutindeni, ea manifestându-se nelimitat în viața omului. De aceea, venind să nege într-un fel faptul că "numai ceea ce nu există în planul vieții se realizează
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Poetica demetaforizării presupune și o anumită încercare de a reface vârsta pe care o trăiește, din prisma simplității și a bucuriei de a simți clipa. Rarefierea figurilor de stil nu semnifică și o rarefiere a semnificațiilor, întrucât, așa cum poeta însăși mărturisește: "Odată cu descoperirea noțiunii de sugestie, puterea de sugestie a devenit și unitate de măsură a artei și a poeziei. Nu mai interesează ce spui și cum spui, ci ce ești în stare să sugerezi prin ceea ce spui... Să exprimi puțini
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
și responsabilitatea. Ar putea fi asemănată cu pătrunderea într-un pațiu sacru. Este necesar ca cel care se încumetă la această incursiune să fie un inițiat, să cunoască regulile și să le respecte"122. Cu alte cuvinte, așa cum autoarea însăși mărturisește, "fiecare poem este asemănător unui dans, pe marginea dantelată a valului. Înțelegând adevărata condiție a omului, din zilele noastre, o ființă învinsă de pragmatism și marcată de conștiința unei dispariții iminente, poeta își stabilește sediul în transcendență"123. Fiind primul
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
tablou, din care nu lipsesc urmele poetului, ca locuitor al cetății. Implicarea în viața socială își găsește expresia în versuri ce pot fi definite ca metafore ale unei cristalizări expresive a suferinței. Celebritatea devine un inconvenient și Ana Blandiana se mărturisește împotriva aparențelor, apăsată de un renume, în care destinul literar ocupă o mică parte"152: "Uneori, aproape urâtă,/ Alteori, minunat de frumoasă./ Ce-aș putea să-i cer/ Oglinzii din ușa dulapului/ Ștearsă de datină,/ Când eu mie nu îmi
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
un cadru intim, personal, dominat de evenimente tragice, precum moartea surorii sale, căreia chiar îi dedică volumul Sora mea de dincolo. "Poetica regăsirii" este numită metaforic creația Anei Blandiana, poeta rezervându-și aproape în fiecare poem dreptul de a-și mărturisi dragostea pentru copilăria pierdută, într-o limbă și într-un limbaj proprii. Increatul, nunta, sunt teme des întâlnite în literatura română și des întâlnite și în poezia acestei poete. "Atrasă de ceea ce Goethe numește fenomenul originar, de prototipurile existenței, stăpânită
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
Eticheta care mi-a fost pusă e că aș fi "poeta vinei tragice". Ea m-a bucurat, pentru că exprimă ideea că între poezia și eseistica mea există o legătură peste care nu se poate trece"193. De asemenea, aceasta își mărturisește și apropierea de poezia bacoviană, de care se simte legată prin anumite afinități: "Care dintre poeții români este poetul dumneavoastră de suflet și de ce?" "Bacovia. E greu de spus de ce. Acea zonă liberă de prejudecăți, unde ți se instalează aproape
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
era acela că tăia elanul cunoașterii, prin masacrarea culturii. Influența "grețos-malefică" (Alex Ștefănescu) a acestei ideologii tulbură și poezia Anei Blandiana, prin cenzura și interzicerea de a publica. "Am fost cunoscută ca poet interzis, înainte de a fi cunoscută ca poet", mărturisește aceasta, care fusese cenzurată încă de la debut, din 1959, pentru poezia Originalitate, din revista "Tribuna" de la Cluj. Apoi pentru textele din "Amfiteatru". În contextul în care canonul paradigmatic al Generației '60 cuprinde două laturi: canonul ideologic și canonul estetic, în
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
care, deși dumneavoastră vorbiți puțin, vorbește o viață. Cum a început și cum a continuat această poveste de dragoste? Învinge iubirea timpul? A.B.: Circulă, de curând, pe internet, o scrisoare a lui Albert Einstein către fiica sa, în care mărturisește că visul lui a fost să reușească să găsească formula matematică în stare să cuprindă supremul adevăr, acela că dragostea este forța care pune în mișcare întregul mecanism al universului. Și, în mod evident, nu se referea la o metaforă
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
învinuiri pe vanitosul șef de familie. Omul în care crezuse, cu nevoia de modele a adolescenței, nu-i decît un ghem de ipocrizii, lașități, prejudecăți. În intervențiile abrupte ale "ereticului" în blugi e și indignare și amărăciune. Exploziile lui verbale mărturiseau o sfîșiere adîncă, de unde stă să izbucnească un strigăt de deznădejde. Cearta sporește în intensitate, iritarea crește, cînd, deodată, se aud în perete ciocănituri imperative, tot mai insistente ciocănituri. Sub această teroare fonică, nervozitatea celor de față, pătrunsă de fiori
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
pe situație! Calm! Calm! (după încă vreo două trei măsuri de tango) Tangoul ăsta nu vă spune nimic? Nu vă sugerează nimic? Mihai: Nu... Vecin 1: Mie da. Și uitați-vă ce, vecinul meu (arată spre Vecin 2) mi-a mărturisit că are două păcate: filosofia și pictura. Și că amîndouă se trag dintr-un al treilea: femeia... Vecin 2: Nu-i chiar așa, da'... Vecin 1: N-are rost să vă spun amănunte, dar vecinul o place foarte mult pe
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fiind în întregime regizorul, îngăduitor cu dramaturgul. Pe Livia Iorga am surprins-o în spectacolul cu Mașina de vînt într-o formă actoricească foarte bună. Are firesc, știe să convingă, trăiește adevărul iubirii sale și ne convinge de adevărul ei. Mărturisim, cu orice risc, surpriza de a vedea o actriță stăpînă pe mijloacele ei actoricești, pe talent și bun exercițiu scenic. Ieșită la rampa cea mică a studioului "Teofil Vîlcu", reprezentația are gravitate, umor cu măsură și idei de bună așezare
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
duduia hormonală? "Omul nou", multiplicat în puzderie de exemplare? În această "brambureală" dibaci întreținută, șarlatanii se chivernisesc pe rupte, se încotroțopenesc, își fac mendrele fără să le pese. Nu rareori, cu binecuvîntarea onctuoasă a unor clerici care nu și-au mărturisit toate păcatele. Demagogie, corupție, nevoi. În neștiința lor, de care ți-e și milă, în cecitatea lor, de care ți-e și silă, "inocenții" care, prin votul lor turmatec, participă, vai, la jocurile democrației (și cu și fără ghilimele) au
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fi... Octav: Mă bucur... Eu credeam că am mai multe feluri de a fi... Preotul: Și vorbești mereu în doi peri... nu-nțelege omul nimic... Octav: Parcă eu înțeleg ceva, părinte... Preotul: Grav, foarte grav, tinere... Ar trebui să te mărturisești... Octav: Dar eu mă mărturisesc tot timpul, părinte... I-am plictisit pe toți... pe oameni... pe preoți... și pe Dumnezeu cu mărturisirile mele... Preotul: De cînd ai deschis balamucul ăsta aici, ai tulburat liniștea mormintelor... a morților... Octav: Părinte, să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
credeam că am mai multe feluri de a fi... Preotul: Și vorbești mereu în doi peri... nu-nțelege omul nimic... Octav: Parcă eu înțeleg ceva, părinte... Preotul: Grav, foarte grav, tinere... Ar trebui să te mărturisești... Octav: Dar eu mă mărturisesc tot timpul, părinte... I-am plictisit pe toți... pe oameni... pe preoți... și pe Dumnezeu cu mărturisirile mele... Preotul: De cînd ai deschis balamucul ăsta aici, ai tulburat liniștea mormintelor... a morților... Octav: Părinte, să mă iertați, dar dumneavoastră mai
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
un seism de care avem nevoie, pentru că prea ne-am culcat pe-o ureche, prea am uitat al naibii de repede. Și ținerea asta de minte ne poate cât de cât izbăvi. Și cum spectacolul e împlinirea noastră, aș spune că: "POETUL" mărturisea că e fericit că s-a născut în limba română. Păstrînd proporțiile, eu sînt fericit că m-am născut în TEATRU. Petru Ciubotaru Frica naște frică... "Lasă domnule, trecutul!; avem de construit viitorul!", aud pe câte unii, fie persoane civile
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
regizorul în caietul de sală: "Acest spectacol nu este o penitență. Nici o acuză. Acest spectacol se vrea a fi o oglindă în care să ne privim pe noi înșine, înainte de a face necesara toaletă a conștiinței cotidiene. Atît." Am simțit, mărturisesc, nevoia de ceva mai mult și poate că nu atît în ideea sancționării conștiințelor vinovate, cît în aceea de deznodămînt dramatic al unei drame puternice, deci pentru spectacolul însuși. Ștefan Oprea Obsesia ca sursă a creativității Pe Constantin Popa actorul
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dramatic în care momentele solistice se colorează alternativ cu culorile lașității, ale fricii, ale acuzațiilor și justificărilor. Dosarele de securitate n-au fost însă decît un truc folosit de Gheorghe Popescu 2 pentru a-l determina pe celălalt să se mărturisească, spre a se curăța de trecut. Strict dramaturgic, trucul rămîne o invenție abilă prin care acțiunea capătă dramatism și dramaticitate. Prin piesele la care ne-am referit, dar și prin altele asupra cărora nu ne-am oprit acum, Constantin Popa
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
observație e gol) Sursa dublă: Mamă, ce metode! Și ce proști sîntem. Plutonierul: (făcîndu-și pasiența) Cu preotul a fost așa: am îngenuncheat..., mi-a pus patrafirul pe cap... i-am spus ceea ce era de spus..., și cînd am terminat de mărturisit și-a luat mîna de pe umărul meu..., hai că merge bine..., îmi trebuie un valet..., da..., mi-a luat chestia aia de pe cap, și... încurcat... speriat... ăsta vine aici... vine el și valetul! Sursa dublă: Ești tare... tare de tot
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Dosar nr.: Și? Plutonierul: I-am spus: "Părinte, pentru păcatul de a nu mă ierta, o să trebuiască să negociezi mata cu Dumnezeu". Trimisul lui Dumnezeu: (după o pauză) La preot nu te duci să-i spui lui ceva... să te mărturisești lui..., nu îngenunchezi în fața lui, ci în fața sufletului tău..., a conștiinței tale; închizi ochii și ești singur... cu tine... și cu Dumnezeu...; nu ții seama nici de preot, nici de icoane...; ții seama numai de sufletul tău...: te mărturisești ție
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
te mărturisești lui..., nu îngenunchezi în fața lui, ci în fața sufletului tău..., a conștiinței tale; închizi ochii și ești singur... cu tine... și cu Dumnezeu...; nu ții seama nici de preot, nici de icoane...; ții seama numai de sufletul tău...: te mărturisești ție... pe tine însuți... să te ajute Dumnezeu... (pleacă de la masa lui) Plutonierul: (după o pauză, toți ceilalți privesc în dosare, ridicîndu-se de la masă; se simte ignorat, suspendat) Și acum ce facem? Ce facem acum? Că de pasiență m-am
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
fost invitații toți conducătorii statelor socialiste, numai pe ăsta nu l-au invitat... S-au săturat și ei de toate tîmpeniile lui Ceaușescu" Sursa dublă: (după o pauză) Da... și? Trimisul lui Dumnezeu: Lăsați-l în pace pe cel ce mărturisește! Sursa dublă: Și dacă ce ne spune el nouă e o povestioară de adormit copiii? Trimisul lui Dumnezeu: E cu mîna pe Biblie. Sursa dublă: Oh, Doamne, cîți nu pun mîna pe Biblie și mint fără nici o rușine... Obiectiv nr.
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Obiectiv nr.: Mă, iadul o să te mănînce... cum spune Trimisul... Trimisul lui Dumnezeu: (cu toată forța) Lăsați-l în pace! (cu iconița într-o mînă și Biblia în cealaltă) Lăsați-l în pace! Nu-l izgoniți pe cel ce se mărturisește! (cu fața la cameră) Eu am cunoscut mila cerească... și de aceea privesc cu limpezime sufletul omului... (vine spre Plutonier) Și în sufletul tău privesc..., și am văzut că te căiești, și de asta îți meriți iertarea... Plutonierul: (revoltat) Ce faci, mă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]