19,069 matches
-
Îmi pare fad. (...) Literatura poate mult. Ne poate Întinde o mînă cînd sîntem foarte deprimați,, poate să ne conducă Înspre alte ființe umane din jurul nostru, să ne facă să Înțelegem mai bine lumea și să ne ajute să trăim.” Asta mărturisește Todorov, În vîrstă acum de 68 de ani. Dacă e așa, de ce trebuie ca literatura să fie predată la școală? De ce trebuie să păstrăm ideea unei literaturi cu valențe științifice, pentru că la școală Învățămîntul Încearcă să păstreze o rigoare științifică
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
impus și practicat În țările Blocului comunist. Nu trebuie confundat vulgata marxistă din comunismul triumfător al Estului cu marxismele care puteau fi gîndite Într-o țară liberă ca Franța. Faptul are importanța lui: Todorov pleacă din Bulgaria În Europa, cum mărturisește el că numea țările europene libere de comunism, pentru a regăsi o altă variantă a stîngii, una „de opoziție”. Ceea ce confirmă Înprimul rînd că „dreapta” și „stînga” primește fiecare sens În funcție de raportul cu puterea. Dar, cu toate astea, nu se
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
puțin retorice, retorică ce aparține pînă la urmă unui proiect ideologic, o dată reîntoarse, nu mai sînt aceleași, revin Îmbogățite cu experiența unui eșec maturizant, capabile de noi nuanțări. Pentru că numai astfel ideile capătă viață, investite cu istoricitate. De aceea criticul mărturisește că intenția lui a fost aceea de schițare a unei bathomologii, termen Împrumutat autorului Mitologiilor, definit ca “battement incessant de la doxa et du paradoxe”, comparat, apud Vico, cu o spirală. Dacă, de exemplu, intenționalitatea În producția literară a fost socotită
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
eveniment istoric ale cărui determinații profunde au rămas ignorate de marele public, resimt la un moment dat nevoia de a-și elibera conștiința, de a așterne pe hîrtie ceea ce știu." (p. 308) Daniel 1 scrie, de la un punct, pentru a mărturisi existența umană, În ceea ce are ea comun, la un moment dat, În toată lumea civilizată. Astfel, le récit de vie devine temă obligatorie a fiecărui membru al sectei elohimiților o sectă religioasă pe care autorul insistă mult -, aspirant la nemurire. Există
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cinstit, Jauffret Îi oferă adevărul, metoda e simplă și eficace. Încă de la Sur un tableau noir, din 1993, Jauffret Își scrie povestirile la condițional prezent: „Ea ar fi vrut să-și dea viața sau să o schimbe pe o alta” mărturisește naratorul. „Mă gândeam că lui Sophie Îi va dispărea, cu timpul, sălbăticia. Mi-ar răspunde mai Întâi la Întrebări prin da sau nu, apoi ar compune fraze de patru sau cinci cuvinte și, În câteva luni, mi-ar vorbi singură
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Fie, de pildă, următoarele fragmente citate, cu mențiunea că frazele sînt culese din diferite pagini ale celor două cărți citate : "Nu există confesiune la tine, niciodată, nu există nimic Împărtășit, niciodată, la tine nu există depoziție. Niciodată. Tu nu te mărturisești. Niciodată: tu doar pui În gardă. Asta-i tot. Scrisul e mai tare decît experiența. Despre ce vorbim? Eu Îți vorbesc despre mine. CÎnd cineva citește o carte de-a ta, pe tine te vrea. Într-o lume În care
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
să-și exprime Îndoiala față de Literatură. A doua, În planul tematicii. Am tot vorbit despre eul reflectat, despre Descartes și Leibniz. Ei bine, există un cuvînt care sintetizează interesul major al intelectualului francez, Împărtășit de Garréta. Într-un interviu, scriitoarea mărturisește că o interesează condiția subiectului contemporan. Cititorului român i se va putea părea straniu cuvîntul subiect: de ce nu individ? Fără să-l trimit Înapoi la 1789, la umanismul universalist al lui Voltaire, voi spune doar că intelectualul francez este puțin
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
urmă se Îndrăgostește iremediabil: și iată la découverte du soi ca posesor de eu și În consecință de orgoliu, descoperire-lecție de viață: căzută În mrejele fatalului Îngeraș italian, micuța protagonistă e salvată Într-o primă ipostază de mamă căreia-i mărturisește platonicele-i sentimente neîmpărtășite. Mama o convinge că nu va fi iubită la rându-i decât dacă și le va ascunde și va mima indiferența superioară. După eforturi de disimulare supraomenești care reușesc s-o păcălească pe micuța Elena - italianca
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
decât dacă și le va ascunde și va mima indiferența superioară. După eforturi de disimulare supraomenești care reușesc s-o păcălească pe micuța Elena - italianca -, Amélie (presupunem, căci micuța protagonistă nu are nume) nu se poate abține să nu-și mărturisească iubirea idolului și să nu piardă astfel tot ce câștigase În luni: orgoliu Înfânt - iubire imposibilă. Autoarea recidivează În Attentat (1997), conchizând Însă antifrastic qu’il n’y a pas d’amour impossible. Aici e vorba de o rescriere, mult
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
acum Epiphane și are omoplații văruiți de acnee. Ajunge, paradoxal, cel mai bine plătit model din lume, datorită urâțeniei sale șocante, conform principiului complementarității extremelor. Se Îndrăgostește, fără speranță, de cel mai frumos (desigur) manechin feminin și, (iar desigur) Îi mărturisește, dintr-o Japonie selenară, Înghețată și atopică (Estul extrem o fascinează pe Amélie Nothomb) ei, care se afla În Franța, că o iubește: ceea ce pune capăt prieteniei lor, pe care el n-o mai suporta, pe care ea o dorea
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
intrase În casa lui Andrew și depusese patru indicii care să ateste presupusa crimă. Scorul a fost egalat, e 1-1, Andrew e convins de a fi comis o crimă necomisă, moment În care Milo se dezvăluie și, pentru 2-1, Îi mărturisește că, În timp ce depunea indiciile, fusese nevoit să-i ucidă amanta, amanta lui Andrew, Tea, și că, bomboană pe colivă, apucase să-l denunțe la Poliție, pe el, pe Andrew, drept ucigașul amantei sale, de vreme ce indiciile oricum existau. Dar, În sfertul
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
cu armele rusești nu s-a jucat nimeni niciodată. Dacă se repetă tot mai des În ultima vreme imposibilitatea realizării unor noi “Istorii ale Literaturii”, este și pentru că literatura contemporană nu mai permite acest lucru. Antoine Volodine o atestă limpede, mărturisind, la Întrebarea “Cum vă situați În raport cu colegii dumneavoastră?”, că “nu am nevoie să mă situez”. (Antoine Volodine, interviu În Une Récette pour ne pas vieillir, Paris, AGIR, 1994, p. 29) Traducător de meserie, este autorul a zece romane și a
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
Își precizează un stil personal cu o Încărcătură semantică proprie. Neagă de altfel că ar fi scris vreodată SF: “...cărțile mele aparțin unei literaturi a imaginarului, a unui soi de fantastic post-exotic căruia nu-i poate fi lipită eticheta SF”, mărturisește el Într-un interviu (aceeași Récette pour ne pas vieillir, pp. 24-25) Romancierul scrie despre perioada politică tulbure a terorii comuniste În zone Îndepărtate și obscure pentru cititorul europeran - Asia de sud-est (China) - sau, dimpotrivă, În țările Europei de est. Este o epocă În
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
repugnă mereu: mecanismele promoționale de piață. În 1991, binecunoscutul roman apărut la Gallimard Toate diminețile lumii este ecranizat. După film, numele lui Pascal Quignard Începe să conteze. Iată că, În 2002, pentru primul volum dintr-o trilogie, sau, după cum autorul mărturisea, dintr-un ciclu pe care-l va continua pînă la moarte, Pascal Quignard primește premiul Goncourt. Acum, se știe, premiul Goncourt este el Însuși un mecanism de reglare a pieții de roman francez. Uneori, el se decernează unui debutant, alteori
[Corola-publishinghouse/Science/2368_a_3693]
-
o supraveghere focalizată. Căci restul oamenilor nu o interesează, nu de rătăcirile ori de refuzurile altora îi pasă, ci doar de sentimentele iubitului ei; de îndată ce va ști mai multe despre el, va putea lua o hotărâre și-și va putea mărturisi dragostea. Supravegherea focalizată îi permite să se apropie de ființa iubită, ceea ce include, obligatoriu, o anumită doză de voyeurisme: nefiind indiferentă, spioana travestită suferă impactul acesteia, suportă consecințele faptului de a se afla, clipă de clipă, în intimitatea ei. Cel
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
de pildă - în desfășurarea imediată, concretă, a actului teatral. Rațiunea lui de a fi, spunea el, înceta în seara premierei, iar de revenit nu accepta să mai revină decât, uneori, pentru a saluta publicul. La polul opus, Patrice Chéreau îmi mărturisea odată că i-ar fi imposibil să facă teatru dacă ar ști că „n-ar mai avea cum să intervină pentru a opri deteriorarea iremediabilă a unui spectacol”. Chéreau respinge scepticismul strehlerian și își supraveghează, punctual, punerile în scenă, pentru
[Corola-publishinghouse/Science/2222_a_3547]
-
Structuri asociative ale spiritului, care corespund asociativității lucrurilor în lume. Nimic nou, decît o foarte cunoscută banalitate; este antica teorie a unei corespondențe, termen cu termen, între senzațiile venite din jur și reprezentarea lor "internă". Rezultate indiscutabile: sistemele-expert Trebuie să mărturisim că aceste simplificări, care par abuzive, au produs totuși rezultate. Totalitatea sistemelor-expert se bazează pe piața actuală pe acest tip de gîndire. Fiecare știe ce este un sistem-expert: un calculator al cărui program este montat plecînd de la enunțuri-expert din medii
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
poartă astăzi numele "Făceți-vă singuri propria nefericire"72. Altfel spus, dacă a trăi în nefericire este la îndemîna primului venit, putem încă să ameliorăm performanța folosind rețete încercate. Cît despre Bateson, ultimul său cuvînt este foarte politic, așa cum o mărturisește memorandumul său către Consiliul regenților Universității din California 73. "Ce este o perspectivă mai vastă? O perspectivă referitoare la perspective. Întrebarea care se pune atunci este următoarea: în calitatea noastră de membri ai Consiliului, încurajăm noi tot ce va contribui
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
altă parte, neo-conexioniștii se îndreaptă spre o interpretare, în termeni neuronoidali, a activităților de calcul informatic, ceea ce înseamnă că noile modele nu sînt absolut rebele la o implantare în țesutul nervos. Două căi care se ating ușor, trebuie să o mărturisim, destul de periculos! Cel puțin pentru liniștea spiritelor noastre. Căci noi nu mai sîntem prea departe de boala mintală absolută care constă în a confunda exprimarea și reprezentarea și a lua pe una drept cealaltă. Boală pe care eu am numit
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
Vairocana, din care radiază energia creatoare de jur-împrejur. Ierarhia religioasă este exprimată prin dominarea sistemului centric al compoziției. Singura concesie făcută sistemului excentric este aceea că toate figurile, deviind de la modelul radial, capătă o poziție verticală. Prin urmare, ele își mărturisesc dependența de atracția externă a gravitației a cărei influență este astfel negată de rotunjimea centrică a mandalei. O relație de tip opus se impune în două mozaicuri bizantine din secolul al VI-lea aflate în biserica San Vitale din Ravenna
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
11). Din punct de vedere geometric, ele sunt identice. Nu există nici o diferență în ceea ce privește sensul în care sunt orientate față de centrul de control al atracției gravitaționale. Vizual, dinamica lor diferită face totuși din ele două figuri foarte diferite. Crucea orizontală mărturisește propria-i simetrie geometrică. Cele două bare îndeplinesc aceeași funcție, iar punctul în care se intersectează este, evident, centrul de echilibru al figurii. În planul orizontal, toate direcțiile spațiale sunt permutabile, cu excepția cazului în care li se conferă un anumit
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
figura cea mai proeminentă a epocii, scoate un volum intitulat " Un pământ numit România", în care realizarea estetică prezintă denivelări. " Un studiu elaborat este dedicat poetului Ioan Alexandru (arta poetică, satul ardelean, drumul către ființă); intenția presupune o anume subiectivitate mărturisită de autoare, ce se vrea, în finalul expunerii, justificată: "Desigur, am putea să-i imputăm lui I. Alexandru modelele, sursele, limbajul poetic, dar poetul are vână, are emoție; dincolo de trupul împodobit de mătăsuri și zdrențe se află scheletul crucificat ca
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
izolare, de resemnare similară morții: "Vai, vouă celor născuți la confluența însângerată a răsăritului cu amurgul". Poetul este un dezrădăcinat, fantomatic și palid; tânăr cavaler ce va trece prin viscole, pentru a deveni el însuși, sau pentru a muri, ne mărturisește singur, "Bătrân și nebun" ("Ritual"). Poetul este un intrus, neputincios, veșnic în fața unui zid ce-l izolează de ceilalți "Un zid, pretutindeni un zid". Încercările de depășire a condiției sunt cumplite. Poetul va lăsa în urmă "o dâră de sânge
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
umane. Poemele debutează direct cu formulări deschise înțelegerii, pentru ca apoi să se oprească la un "cuvânt" care să-i dea posibilitatea asociațiilor și a divagațiilor; de exemplu, versul "Ce tânăr ești" evocă amintiri legate de femeia iubită, care i-a mărturisit admirativ și afectuos iubirea, și de atunci a început declinul: "am început să mor, și tot ce mi se întâmplă vine să-mi șuiere în auz și mi-a venit vremea zilelor numărate". Versurile continuă într-o lungă meditație asupra
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
fericire" (1974) îl aduce pe poet în fața idealului omului și a deziluziilor: " Luminau salcâmii noaptea și bănuiesc că eram fericit/ iute se petreceau împerecherile/ gura mea ascuțită/ de frumusețe/ era gura statuilor/ orice minciună distrugea pe mincinos." Arta scrisului, ne mărturisește poetul, este arta de sta la pândă; "să poată cânta cum pasărea așteaptă pe ram". O anumită atitudine ironică se menține și aici și astfel aflăm că marea este o chestiune de încredere, că prosperitatea nu așteaptă, că lumânarea pe
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]