19,069 matches
-
sentimentul este discret. Nostalgic, poetul regretă că nu s-a născut și nu a murit pe mare. "Exaltă-mă, frenetică Veneră,/ al mării pântec lin boltindu-și șoldul,/ Delfinei coapse-a tale, de himeră/ Până la țărm rostogolind imboldul." Poetul îi mărturisește iubitei că nu o va face nemuritoare într-un sonet, precum Shakespeare pe iubita lui: "doar nu sunt Shakespeare/ să-ți promit, cum știi,/ O certă nemurire, ființă dragă". De fapt se îndoiește de valoarea artei lui: "Frumoase versuri/ dac-
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
versuri aduc obsesiv ideea alegerii vorbelor, cuvântul devine substanța universului, lumea este palpabilă, prin cuvânt: "cuvântul îl putem așeza, ca și cum am sufla pe geam", apoi, "când ei se vor apropia, îi vor vedea,/ și poate îl vor șterge". După ce ne mărturisește că poezia nu are subiect, ci "vorbire interioară", ne convinge de contrariul, povestind întâmplări: "Adică tot eu să vorbesc despre fața ei înecându-se, căutându-și respirația? Însă atunci ar fi numai felul în care eu vorbesc despre fața ei
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
tristețe și solitudine, și un plan interior potențat de însingurare, un plan de esențe, de calmă opoziție cu lumea falsă a patinoarului. Marin Tarangul "Trenos",E. P. L., 1968; "Legile pământului", Editura Albatros, 1973. Într-o artă poetică, Marin Tarangul ne mărturisește că este inițiat în arta cuvintelor. Înregistrează mișcări și gesturi, pentru a ne sugera densitatea și transparența lor. Cuvintele sunt oglinzi în care se reflectă lumea de obiecte. În "Valea Albă" a cuvintelor aflăm că este hărțuit de tigrii nemulțumirii
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
corpurilor geometrice nu creează stări lirice, nici nu leagă simboluri care să trimită la perfecțiune, la angoasă, la inefabil; sfera presupune doar un contur al numelor pe care poetul nu reușește să-l umple cu sens. De-altfel, singur ne mărturisește: "Hei, aproape minunatelor/ aproape perfecțiunilor/ aproape sferelor/ Să strigi,/ Numai așa..." sau în "Dreptul la foame", pornește de la observația posibilităților de înscriere alternativă și la infinit a cubului în sferă și a sferei în cub. Cele două figuri reprezintă două
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
acest context opera i se revarsă ca o ploaie torențială: Se amestecă tunetele cu cuvintele/ sentimentul meu e al zidului decupat pe orizont/ cu păsări învârtejite de vânt." Versul poetului se înfruntă cu soarele și, într-o "artă poetică", ne mărturisește că poezia îl devoră. Zborul, ca și la I. Barbu este invers: "Împădurit de păsări albe sunt/ acum ai zice vom zbura/ și vom rămâne urma/ prelungii lor ninsori inverse/ cu țipetele-asurzitoare/ o insulă de calcar singuratică". Apare obsesiv ideea
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de dragoste"; astfel, sentimentul devine fluid, înalt: "Din albie ies/ Să fiu vânt." Sau capătă secvențe reverențioase, psalmice: "Cad în genunchi și-ți mulțumesc, iubire/ Pentru aceste zilnice semnale/ Și voci ale mărinimiei tale." În "Sărbătorile zilnice" (1961), poeta, așa cum mărturisește, trăiește simultan toate vârstele: copilăria, adolescența și tinerețea. Devine însă, pe parcurs, retorică și imaginile create nu ne mai înfioară: "Dacă las să se adune tristețea cu alta,/ Vezi crescând deodată/ cu trunchiul impunător, deznădejdea sinteza și încununarea". Cu timpul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
și a sunetelor care au rolul de-a abstractiza sau de a concretiza lumea (arborii scutură vorbe sau frunze, munții se clatină sub povara sunetului). Treptat, își pierde farmecul din privire și lumea începe să fie contemplată nostalgic; lucidă, ne mărturisește: "Mi-e frig și urât". De aceea mai încearcă senzația de ardere în contact cu universul la temperaturi pasionale: Totul este eu însămi/ Dați-mi o frunză care să-mi semene". Fără să fie expresionistă în realizarea tehnicii imagistice, este
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
alta, și nehotărâți încă, și nematuri, murim." Un univers grațios este chemat să exprime aspirația lor de puritate ajunsă la oboseală: "Ei cu o ultimă iubire,/ Ne vor privi încețoșați de somn/ Și n-or găsi drăceasca îndrăzneală/ De-a mărturisi că îngeri cad/ Nu din păcat, ci din oboseală." Cu "Octombrie, noiembrie, decembrie", Ana Blandiana devine din nou lirică prin feminitatea dorințelor, a pasiunii. Dragostea este puternică, asemenea morții, o dragoste senzuală, de trup abandonat de suflet: "Amar mi-e
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
femei,/ Dulce confuzie, pletele jilave/ Nu îndrăzneau dorința s-o ascundă." Sau: " Trecând din oglindă în oglindă,/ Din apă în apă,/ încearcă într-una,/ Fără să se desprindă/ Dar fără să-nceapă/ Întregul în somn." Este frumusețea poetei, care, ne mărturisește, îi face rău. Ideea purității, care obosește din când în când, nu corespunde în permanență idealului de existență al poetei, și de-altfel înfăptuirea ei deplină s-ar solda cu stingerea existenței însăși: "Știu, puritatea nu rodește/ Fecioarele nu nasc
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
se plătește cu moartea" ("Cer cuvântul"). Am putea afirma că poezia civică de azi se desprinde, la alte dimensiuni,din "Declarația patetică" a lui M. R. Paraschivescu care în 1935, răspunzând unei anchete pe tema "De ce scrieți" a revistei "Facla", mărturisea: "Scriu fiindcă văd, fiindcă aud, fiindcă nu sunt leș. Fiindcă știu că lumea poate fi schimbată cu mult în bine". Iată un crez poetic militant nedezmințit niciodată de poet. Singurul subiect demn de o poezie angajată este glasul colectivității: " Cât
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
hunii/ nu ne-au clintit./ Cu sabia credinții ne-au învelit." În acest context, Dan Mutașcu cântă "sărbătorile" țării, elanul constructiv în aceeași idee: "și să scriem pe cortegii de zile: România/ și să vorbim în fiecare dimineață cu istoria mărturisindu-i că n-am vrea nicicând/ să fim în altă parte, decât aici, la Dunăre/ și la Carpați..." Sau iată un imn de mare ținută lirică închinat patriei: "Tu patria mea,/ ce mai adâncă ești decât adâncul/ Și mai frumoasă
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
straniu. Iubita se ivește zugrăvită pe steag, spre râul soarelui, numele pescarilor zugrăvit cu pietre în brațe, apoi vin nevestele cu "lacrimile astfel pietrificate". Scrisorile esențiale" sunt poeme withmaniene convertite într-o expresie de ritual, într-o exaltare senzorială fascinantă mărturisind o teribilă trăire existențială: "Te-am iubit ca un țesător pe valurile de pânză proaspătă;/ în pământ, deasupra duhurilor și a amintirilor/ te voi iubi pe stâncile de gheață ale Groenlandei/ ca-n fabricile de tutun de sub coroana Chesterfield". Poate
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
observa și la ceilalți poeți, volumele următoare dezvoltă idei și dau sensuri noi universului odată conturat. Colorist, cu armonii încântătoare, într-o diversitate contradictorie de stiluri de la un volum la altul, Ion Gheorghe își convertește iubirile în cântec, după cum însuși mărturisește în poemul "Cel dintâi flăcău": "În întreaga noastră seminție/ am fost cel dintâi flăcău statornicit/ pe o iubire fără semeție/ care-n cântece s-a tălmăcit!"/. În 1968, publică volumul " Vine iarba", în care reînvie imaginea lumii sale țărănești. În
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
șanse de reușită în partea ei elegiacă, "gravă", cum susține Ion Pop, având în vedere că încercările în acest sens din ultimul volum,"Astfel", sunt foarte slabe. Marin Sorescu cu un ochi se-nveselește și cu celălalt plânge oarecum, ne mărturisește el însuși. Aceasta este partea viabilă a operei lui, este un "sensibil schimonosit",cum spunea G. Călinescu despre Urmuz, și nu-l putem vedea altfel pe Sorescu și-n viitor, decât caricaturizând tragicul și dând gravitate și importanță banalului. Poezia
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
și în pielea frumoasă/ Și sufletul intră în el zbughit,/ Printr-o coastă, ca o evă întoarsă" ("Senzație"). "Ziua", "Șiroind de raze", "Don Juan", "Coborâre" puteau să lipsească din volum. Dar în "Mai la vorbe", îi întrupează realmente cuvintele, ne mărturisește poetul. Cuvântul cuprinde saci de timp și lăzi cu slavă: " Iar când v-am umplut de stele,/ Tot mai nesătul de buchii/ Mi-am vârât în voi ființa/ înțesând-o cu genunchii". La un pol uman și la celălalt, slăbiciuni
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
aduce lumea cu partea ei perisabilă, cu neajunsurile ei, cu marile ei probleme; de aceea, în poemul "Întoarcere", simte că "ceva" se scufundă, "ceva" este cuprins de marea trecere, dar, fără să ajungă la tristețea sfâșietoare a lui Blaga, ne mărturisește că este "oarecum trist". Situat în descendența lui Urmuz, dar și a lui Eugen Ionescu, Marin Sorescu aduce o față tristă a lumii, încărcată de marile ei probleme, de probleme nesemnificative aparent, dar atât de importante în destinul omului. Sorescu
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
poemul titular un soroc al creșterii care ne trimite la L. Blaga, fără însă să se transforme într-o jubilație schilleriană, ca în poemul "Focuri de primăvară". Poetul trăiește direct o stare de identificare cu divinul, dar în același timp mărturisește o mare singurătate. Finalul poemului este o invocație către un principiu sau către o ființă care să-l împlinească în anotimpul mieilor primi: "Afară gem berbecii, înăuntru plâng mieii,/ Targa de iarbă tulbure e jilavă, vino și ridică-mi mâinile
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
pe ideea purificării prin suferință. Iov devine simbolul suferinței, el nu poate nici să moară, nici să trăiască. Suferința este cumplită, ea ne amintește de Blaga, poetul este ca și el "numai tină și rană". Învățat cu rănile, ni se mărturisește că ar avea cuibar corcit cu șerpi pe coapsă și corbii vineți îi sărută pieptul. Uitat în suferință, ca și Iov, părăsit de Dumnezeu, poetul exclamă: Fiind acum părăsit de tine,/ De ce-mi dai cicatricea în loc de rană,/ Doamne/ de ce
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
frig pe acest ou din centrul lui D-zeu,/ Eu n-am decât înțelepciunea de a-mi aduce aminte de mine,/ și de a mă lua/ Drept ceea ce sunt.". Istoria unei secunde" debutează cu poemul "Pe cont propriu", în care mărturisește cum că poezia este un risc pe cont propriu. Primăvara simbolizează tinerețea și totuși, deși totul este posibil, simțim un vag sentiment de tristețe. "A fi deznădăjduit de libertate/ Oricare se poate. Egale sunt toate/ Când ora se poate. Când
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
cotidiene; vor rămâne exemplare pentru poezia civică "Ora de psihologie, "Dispariția soarelui", " Un drum în deșert". Caracterul militant al poeziei, în contextul perioadei, este de foarte mare importanță, deoarece direcționează poezia spre lirica autentică; "Cântecul pe viață și pe moarte" mărturisește aceste aspirații, iar într-o "Artă poetică" susține cum că poezia trebuie să dezbată marile probleme ale zilei. Publicarea "Declarației patetice", care adună poezii apărute în perioada 1934-1948, constituie,în 1960, un moment de trăire a unor sentimente care devin
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
formele slabe (însă singura în contextul lipsei credinței) de supraviețuire. * Prin distrugerea culturilor naționale globalizarea naște noi angoase, anulând șansele de supraviețuire culturală, distrugând deci una din formele de nemurire puse în scenă de modernitate. O lungă spovedanie pentru a mărturisi (dar și a justifica) păcatele pe care nu le doresc perpetuate. * Ceea ce scapă marilor critici ai comunismului este că o parte din păcatele acestuia sunt păcatele oricărui stat. Și atunci dau dovadă de inconsecvență toți cei care sunt împotriva unora
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
decât mine (că nu pot constitui un exemplu pentru ei o știam mai demult). Fie deoarece ceea ce știu ei deja depășește într-un fel utilitatea oricărui sfat, fie pentru că orice sfat este inutil la vârsta lor. Pot doar să le mărturisesc că în cazul meu diferența de înțelegere este semnificativă, tinerețea fiindu-mi caracterizată de o cruntă naivitate dublată de continui încercări de trasare a caracterului. Însă asta nu constituie o garanție că și pentru ei va fi la fel. În
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
lipsei condițiilor civilizate" în care trăiesc cei ce vor să-și conserve modurile de-a fi în care s-au născut? Confirmarea modernității noastre și a progresului, la care ne închinăm, cere să eliminăm orice formă de existență tradițională ce mărturisește că se poate trăi și în afara progresului, după alte coordonate decât cele ale tehnologiei industriale. Țăranii noștri, cu haznaua în grădină și fără dușuri, care simt cumva că aceea este lumea lor, ne înspăimântă prin mărturia pe care o aduc
„Citeşte-mă pe mine!”. Jurnal de idei by Viorel Rotilă [Corola-publishinghouse/Science/914_a_2422]
-
Față de masă impecabilă, lumânări aromate, trei orhidee amplasate strategic în centrul mesei, tacâmuri de argint așezate lângă farfurii din cel mai fin porțelan, pahare de cristal, totul ca la carte. El era cu atât mai surprins cu cât, mi-a mărturisit mai târziu, în casă nu mirosea a mâncare și se tot întreba ce minunății aveam în meniu. În cinstea evenimentului a propus să mutăm sexul în partea a doua a programului de seară și s-a așezat la masă cu
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
cuțitul și pâinea și să mă apuc de preparat cina. N-am știut ce miroase atât de bine până n-a deschis ambalajul. S-a tot lamentat că n-a găsit decât un parizer vechi, ieftin și prost, după cum îi mărturisise chiar vânzătoarea, dar cred că se alinta și el, ca băieții. Mi se umezesc ochii când îmi amintesc... Parizerul acela a însemnat un pas epocal în meniul nostru (până mor voi regreta că n-a fost ideea mea), iar impactul
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]