19,653 matches
-
încît întreaga forță a statului să fie în mîinile acelorași soldați care sînt ai tăi proprii și care trăiesc în preajma ta, în statul pe care tu îl stăpînești mai dinainte. Strămoșii noștri, și mai ales aceia care erau socotiți înțelepți, obișnuiau să spună că Pistoia trebuie stăpînită prin lupta dintre facțiuni, iar Pisa prin fortărețe. Ei întrețineau discordiile în unele provincii care le erau supuse, pentru ca să le stăpînească mai ușor. Cred că în vremurile acelea, cînd Italia era împărțită în două
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
CAPITOLUL XXIII [Cum trebuie să te ferești de lingușitori] Nu este carte de morală sau de istorie în care să nu fie dur sancționată slăbiciunea principilor în privința lingușirilor; vrem ca regii să iubească adevărul, vrem ca urechile lor să se obișnuiască a-l auzi și avem dreptate; dar mai vrem, după obiceiul oamenilor, și lucruri un pic contradictorii: vrem ca principii să aibă destul amor propriu pentru a iubi gloria, pentru a întreprinde mari acțiuni, iar, în același timp, să fie
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
li se dezvăluie prin forța judecății proprii. Nu trebuie însă să se abuzeze de viclenie și iscusință, ele sînt precum condimentele care, folosite în exces la mîncăruri, își pierd pînă la urmă gustul picant, pe care un cer al gurii obișnuit cu ele nu-l mai simte. Din contră, probitatea este utilă oricînd, ea seamănă cu alimentele simple și naturale care convin tuturor temperamentelor și care fac trupul robust, fără să-i dăuneze. Un prinț a cărui corectitudine va fi cunoscută
by NICCOLÒ MACHIAVELLI [Corola-publishinghouse/Imaginative/1111_a_2619]
-
tremurau umerii sub bluza trandafirie pe care o purta. — Din ce se mai supără și femeile, spuse Wilson. Nici n-au nevoie de motiv. Puțin stres și gata, se-ntorc cu fundu-n sus. Nu, cred că o să trebuiască să mă obișnuiesc cu asta pentru toată viața. — Prostii. Hai să bem un păhărel din băutura asta criminală. Eu zic să uiți de toată treaba asta, chiar nu contează. — Să Încercăm. Dar chiar n-o să uit ce-ai făcut pentru mine. Termină cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
facă? — Exact. Cea mai rea chestie pe care ți-o poate face e să te omoare. Cum e chestia aia din Shakespeare? Al dracu’ de bine zice. Ia să văd dacă mai țin minte. Zice bine de tot. Mai demult obișnuiam să-mi recit singur chestia asta: „Pre legea mea, puțin Îmi pasă, un om nu poate muri decât o dată; Îi suntem datori lui Dumnezeu c-o moarte și, oricum o fi, cel ce moare anu’ ăsta la anu’ nu mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
jupuia una dintre căpățâni, se Îndreptă de spate, scoase o cutie de blindate din buzunar și i-o dădu lui Macomber, care-și Încărcă carabina și puse restul gloanțelor În buzunar. — Ai putea să tragi și cu Springfield-ul, ești mai obișnuit cu el. Să lăsăm Mannlicher-ul În mașină, cu memsahib. Băiatul tău o să-ți care arma mai grea. Eu am tunul ăsta jerpelit. Acum, să vezi cum e cu bivolii. Păstrase detaliile astea până În ultimul moment pentru că nu voia să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
urca scările, Însoțit de un polițist care-l ținea de braț pe Enrique, cele două surori ale lui Paco erau Încă la cinematograful de pe Gran Via, foarte dezamăgite de filmul cu Garbo, prezentată Într-un decor mizerabil, când ele fuseseră obișnuite să o vadă Înconjurată de lux și strălucire. Oamenilor din sală nu le plăcea filmul și protestau fluirerând și bătând din picioare. Restul oamenilor din pensiune făceau aproape același lucru pe care-l făcuseră și când se Întâmplase accidentul, În afară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
oricum. Tânărul ne Întinse un pachet prin fereastra mașinii. Aveți grijă de asta, ne spuse. Doi bărbați Îi prinseră valiza În spatele mașinii, deasupra alor noastre. Dădu mâna cu toți și apoi ne spuse că pentru un fascist și un om obișnuit cu călătoriile, cum era el, nu exista așa ceva, disconfort, și apoi se urcă pe scara din stânga, trecându-și brațul prin fereastra deschisă. — Puteți porni, ne spuse. Le făcu semn cu mâna liberă celor rămași În spate. — Ce-a zis? mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
și l-a mai lovit o dată tot acolo. Treaba asta Îl duru ca dracu’ pe Walcott. După cinci runde Îl ura de moarte pe Jack. Pe Jack nu-l prea durea nimic. Adică nu mai rău ca altădată. Fără Îndoială, obișnuia să-i facă pe cei cu care lupta să urască boxul. De aia nu-l suporta pe Kid Lewis. N-ajunsese niciodată să-l scoată din sărite. Kid Lewis păstra mereu În mânecă ceva mișcări murdare pe care el nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
sfârșesc nisipurile mișcătoare și Începe golful. Dacă mai făcea vreo sută de metri scăpa. Dar pe Întuneric, În mijlocul furtunii, l-au ratat pur și simplu. N-aveau cum să vadă farul pe ploaia aia. Și-n plus, nici nu-s obișnuiți cu chestii de genu’ ăsta. Căpitanul unui pachebot nu-i obișnuit să se strecoare-n felul ăla. Își stabilesc un curs și cică pun un fel de compas și nava se pilotează aproape singură. Probabil că nu știau unde sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
de metri scăpa. Dar pe Întuneric, În mijlocul furtunii, l-au ratat pur și simplu. N-aveau cum să vadă farul pe ploaia aia. Și-n plus, nici nu-s obișnuiți cu chestii de genu’ ăsta. Căpitanul unui pachebot nu-i obișnuit să se strecoare-n felul ăla. Își stabilesc un curs și cică pun un fel de compas și nava se pilotează aproape singură. Probabil că nu știau unde sunt când s-au izbit, dar mai aveau puțin și scăpau. Poate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
cap. Erau o grămadă de fotografii din astea instigatoare care fuseseră tipărite În mod evident chiar Înaintea Începerii ofensivei. Acum se amestecaseră cu ilustratele obscene și cu alte fotografii - poze mici, cu fete de la țară, făcute de fotograful satului, pozele obișnuite cu copii - și cu multe scrisori, scrisori, și iarăși scrisori. Întotdeauna rămâneau o grămadă de hârtii În urma morților, și atacul ăsta nu făcea excepție. Avea În față cadavre recente și nimeni nu se ocupase de altceva În afară de buzunarele lor. Morții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
iat-o și pe Gaby Delys, Înfășurată, ciudat, În pene: acum un an Îmi spuneai păpușă tralalalala ziceai că-s o cunoștință mai degrabă plăcută tralalala, cu penele pe ea și apoi fără pene și numele meu este Harry Pilcer, obișnuiam să coborâm din taxi când dealul devenea prea abrupt și vedea acel deal În fiecare noapte când visa catedrala Sacré Coeur, izbitor de albă, ca un balon de săpun. Uneori era cu fata lui și alteori ea era cu altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
mai puțin căliții cai. Cei mai mulți catâri morți pe care i-am văzut zăceau pe drumurile de munte sau la picioarele vreunei pante abrupte, unde fuseseră Împinși ca să se elibereze drumul. Păreau o imagine mai potrivită cu peisajul muntos, unde ești obișnuit cu prezența lor și unde păreau mai puțin incoerenți decât mai târziu, la Smyrna, unde grecii rupeau picioarele tuturor animalelor de povară pe care le aveau și le aruncau de pe chei ca să se Înece În apa de la mal. Mulțimea de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
ar fi strigat după o reprezentare picturală a fundului lor periclitat - aș crede mai degrabă că, dacă ar fi putut vorbi, ar fi strigat după cineva care să-i aline. În ceea ce privește sexul morților, s-a stabilit cu tărie că te obișnuiești atât de mult ca toți morții să fie bărbați, Încât imaginea unei femei moarte este destul de șocantă. Prima oară când am asistat la inversarea sexului pe care-l aveau morții de obicei a fost după explozia unei fabrici În care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2002_a_3327]
-
clipit des neînțelegând unde se află și cine-i ființa din fața lui... Toadere! Toadere! Te-ai întors? - a vorbit din nou Maranda, întinzând brațele spre el. În cele din urmă s-a dezmeticit și a răspuns scurt așa cum a fost obișnuit acolo la ocnă. M-am întors!... Ea a făcut un pas spre el și i-a căzut în brațele întinse. S-a lipit de el oftând adânc... Toaibă a strâns-o la 130 piept ca pe un copil... După un
Cercetaşul Toaibă by Vasile Ilucă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/502_a_1063]
-
oarecare, se vedea: „casă de oameni săraci”, apoi furăm poftiți - deschise ușa aceeași femeie - În odaia din stîngă. Era o cameră luminoasă, soarele pătrundea prin două ferestre cu lemnul scrijelat, vopseaua - În parte căzută. În dreptul ușii un pat de alamă, obișnuit la vremea aceea. În pat, sub o cuvertură roșie și cearșaf alb, curat, schimbat, cred, anume pentru venirea noastră, stătea o femeie bolnavă. Împlinea În anul acela patruzeci și opt de ani; ne dădu „bună ziua” printr-o Înclinare vagă a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
mă vadă, ei niciodată n-au avut nevoie de acte, le puteau confecționa oricînd, aveau puterea absolută; dumneavoastră nu reprezentați nimic, ei erau aberația adică perfecțiunea ce nu putea fi combătută, dumneavoastră logica plăpîndă, ajunsă pentru ei ridicolă. Nu sînt obișnuiți să fie Întrebați. Totuși au spus; „Veniți cu noi să dați o declarație, atîta tot”. Erau Încă politicoși, vorbeau la plural; peste o oră tonul și limbajul se vor schimba, dar nu vor mai fi ei, ci alții. Politețea de la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
bată-l norocul! l-am visat ast’ noapte. Ce om minunat! - Să-i dea Dumnezeu sănătate! adăugă doamna Pavel, ștergîndu-și ochii. Orele erau Înaintate cînd Încă ne mai aflam discutînd despre ale zilei, dar nu despre lipsurile cu care ne obișnuiserăm ca un mod normal de existență, așa cum nu fuseseră nici În timpul războiului, ci despre mișcarea, nu la noi ci În străinătate, a ideilor politice și sociale, cu care domnul Pavel era la curent de la posturile În limba română de peste graniță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
și ea, părinții nu luaseră parte la cununie, totul fusese o „surpriză”, fără ca Împrejurările arătate să fi modificat relațiile de afecțiune dintre ei toți, de pe vremea cînd Își treceau după-amiezile pe prispa casei de la țară, dar părinții trebuiau să se obișnuiască cu mentalitatea și obiceiurile noii generații. Se schimbaseră, se schimbau sub ochii lor. - Bucureștiul e prea departe pentru noi, domnule judecător. Și ea și soțul vin din cînd În cînd, foarte rar; mai merge nevastă-mea cam o dată pe an
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
ascunse aidoma unor documente interzise. În casa Învățătorului erau păstrate numai prin grija și stăruința Anei, care afirma că nu i-e teamă, pentru că „nu e nimic rău În asta”. Avea dreptate, dar nu era suficient. Era tînără, nu se obișnuise cu timpurile sau trecuse pe lîngă ele ușor indiferentă, era una din posibilitățile de nesluțire, de a-ți menține identitatea. Frunzărea revistele pentru așezarea unui melancolic echilibru; erau acolo fotografii Înfățișînd obiceiurile unei lumi uitate, parcă nu existase, moda unei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
abilitate, Înfloream la adierea conversației lor, - le auzeam fără să le ascult, ocrotit de prezența Anei și pleoapele șirete ale fiicei ce-i stătea alături ca o fotografie a ei făcută de un fotograf ambulant, Într-un parc, cum se obișnuia Înainte de război. Eram străin de vorbirile lor, printr-o nespus de dulce lene a neparticipării. Interveneam totuși din cînd În cînd În conversația dintre ei ( În bună parte un monolog al doamnei Pavel), nu ca să nu las impresia unei Înstrăinări
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
ne acoperă, același. După-amiaza cînd am ajuns acasă, soții Pavel erau În sufragerie; sosirea mea i-a bucurat; după decenii de stat Împreună, țineau la mine ca și cum eram fiul lor. Doamna Pavel avu grijă să-mi pună dinainte vestitele ei (obișnuite În partea locului) rulade, pentru Întinderea vorbei, și nerăbdătoare, Îmi ceru să-i spun „cu amănuntul” cum am petrecut cele două zile la țară, dar nu-mi găsii puterea relatării pe măsura dorinței ei, căci bună parte din emoția acelor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
oprii astfel vorbirea ce-i tremura pe buze, apoi aprinserăm lumînări și Îngroparăm proaspete petunii În mici glastre cu pămînt. Pe cruce Își Încrustase pe placa de marmură fotografia și data nașterii. Keti mă privea din ovalul fotografiei ei, se obișnuise cu vizitele mele singuratice, neștiute de nimeni, și cu micile buchete de trandafiri sau garoafe, ori alte flori pe care le găseam, nu le cunoșteam, știa că nu mă pricepeam la flori și de asta cred că zîmbea. „Nu, nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]
-
Margăi Popescu. De la cimitir venirăm cu toți acasă Însoțind-o pe doamna Pavel, și după terminarea pomenirii, tîrziu, era de acum Întuneric, fiecare plecă afară de Marga Popescu care dormi cu mătușa timp de două săptămîni, pînă cînd aceasta se mai obișnui cu singurătatea. Numele domnului Pavel Începu să fie pomenit tot mai rar, ocolire a unei răni Încă neînchise, dar prezența lui era mereu vie, amintită de pîlpîirea candelei Împrospătată În fiecare seară, iar el venea În somnul doamnei Pavel, În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1888_a_3213]