8,252 matches
-
tăcere. Am intrat iar în casă, ud de ceață și de burniță, și mi-am oferit un copios mic dejun, alcătuit din terci de ovăz cu lapte conservat și zahăr brun, ochiuri fierte, biscuiți, miere (rămăsesem fără pâine) și câteva căni cu ceai fierbinte. M-am așezat după aceea, cu o scoarță pe genunchi, și mâna mea a nimerit în buzunar peste un obiect pe care degetele nu-l putea „descifra“. L-am scos afară și am văzut bigudiul lui Hartley
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2341_a_3666]
-
o foame permanentă... o foame permanentă. De câte ori primeați mâncare? De trei ori, cum să nu... Nu ne spun acum marii călăi cât de bine trăiam în închisori și cum ne serveau!? Mâncarea era aceeași: dimineața ori un terci, ori o cană de așa-zisă cafea, era pe atunci din aia, „Unica”, sau nu știu cum îi spunea, din orz sau grâu, și o feliuță de pâine, care, dacă nu mă înșel, avea 75 de grame. La prânz era ori o zeamă de fasole
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
găsea un pat fără saltea, numai cu fiarele pe el. Puteai să fii numai cu cătușe, numai cu lanțuri sau și cu lanțuri și cu cătușe. La izolare primeai două zile la rând de două ori pe zi câte o cană de apă caldă cu sare... și a treia zi primeai rația de deținut. Deci din 7 zile, aveai 4 zile când nu beai decât apă. Asta era hrana... Cum erau celulele la Gherla? Erau două tipuri de celule. Gherla avea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
dar erau niște camere jos la parter, izolate, goale, unde nu exista nici o mobilă, fără sobă, nici iarna, nimic-nimic. Erai pedepsit așa: la trei zile numa’ primeai hrană caldă, încolo primeai numa’ mămăligă, sau o bucată de pâine și o cană cu apă. Saltea ți se dădea numai de la ora zece, până dimineața la cinci. Iarna ți se arunca o saltea nenorocită și-o pătură. Peste zi n-aveai nimic, nici sobă, nici încălzire, nimic. Iar vara îți dădea numa’ o
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
camera aia mare, acolo nu era rău, că era veceu turcesc, și era și apă. Dar pe conductă venea apă sărată... Dar cine o băut apa aia? Și nici n-am avut după ce să bem apă... Și ne da o cană din asta smălțuită de 5 kilograme de apă bună... Vă băteau la Gherla? Acolo o fost o catastrofă... Dacă te-o prins cu ceva... bătaie. O fost băieți dintr-ăștia tineri în Gherla, care au avut liceul, și au avut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
lungime. Apă pe jos... Ca să nu poți sta jos ziua, era un pat de lemn, pe care îl ridica pe perete și-l punea cu lacăt. Hârdău’ înăuntru... Regimu’ era 100 de grame de pâine la două zile și-o cană de apă, 250 de grame, tot la două zile. Și în restu’ pușcăriilor ăsta era regimu’ de hrană pe timpu’ izolării. Relația dumneavoastră cu gardienii a fost destul de tensionată în timpul detenției... Ce să vă zic? Am avut conflicte, de exemplu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1972_a_3297]
-
de puf alb. În văzduh era o pace dulce. Era în ziua când calendarul ortodox prăznuiește Sfinții 40 de Mucenici... Baltă oftă amintindu-și de... „Moșii de iarnă”. Gândul îl purtă, acasă în copilărie, când mama lor, le dădea o cană plină cu lapte cu tocmagi, legată împrejur cu roșcove, smochine, curmale, covrigei de zahăr bălțați.. Își simți ochii umeziți. Ploaia care începuse decuseară, încetase în zori, ceața se ridică și se risipi repede. „Tivit - tivit..!”, un lăstun trecu pe deasupra lor
DE-AR FI MOLDOVA’N DEAL LA CRUCE by Gheorghe Tescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/782_a_1742]
-
7 ani de la moarte, după exemplul creștinilor din vechime care în fiecare an prăznuiau ziua morții martirilor și a sfinților. Se obișnuiește conform tradiției să se dăruiască diferite lucruri, îmbrăcăminte, încălțăminte, obiecte de uz casnic, se împart farfurii cu mâncare, căni sau pahare și linguri sau furculițe - șase, douăsprezece, douăzeci și patru. Rânduielile bisericești nu prevăd nimic în această privință, fiecare poate da cât crede de cuviință și când poate. Aici însă încep speculațiile. Am văzut într-o localitate din apropierea Bucureștiului, cum la
De vorbă cu Badea Gheorghe by Constantin Brin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/826_a_1788]
-
de rea stagiunii 1972-1973, ea era Ulrica, eu Riccardo; la Sta at s oper din Viena, în 1973, în Aida, ea era Amneris, iar eu Ra dames; tot în 1973, la Metro politan Opera, în Trubadurul, ea în rolul Azu cenei, iar eu în Manrico; Carmen la Opera din Nisa, în 1975, cu ea Carmen, iar eu Don José; la Chicago Lyric Opera în Povestirile lui Hoffmann în 1976, cu ea Giuletta și cu mine Hoffmann; la fel la Metropolitan, în
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
alternanță cu Guy Chauvet, Mirella Freni și Gabriel Bacquier... — Dragă, începem noi să cântăm, actul I merge bine, iar la actul II, cam la jumătatea duetului cu tenorul, începe să se audă din sală: Pippo, sei finito! Pippo, sei un cane! Din partea cealaltă: Stai zitto! Pippo, sei il più grande del mondo! Eu mă gândeam: "Doamne, pe mine nu mă cunoaște nici o muscă aici, o să mă facă terci, dacă își permit așa ceva cu di Stefano, care e un zeu!" Așa ceva nu
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
și Lajos Kozma, ce artist fin, muzician până în vârful unghiilor și ce voce frumoasă!" Îți dai seama, textul fusese scris după generală! Am râs cu toții. — Dirija Bruno Maderna. — Îl adoram, o mare personalitate! — Apoi Aida, cu Gilda Cruz-Romo, soprană sud-ameri cană din garnitura Adelaide Negri, Marisa Galvany... — Toate erau foarte bune. Gilda cânta foarte frumos, iar Radames era Gianfranco Cecchele, o voce cu adevărat squilante. Cu Gilda am cântat și câteva concerte memorabile cu Requ iem-ul lui Verdi la Baltimore, dirijate
Cortez by Mihai Stan, Viorica Cortez, Leontina Văduva () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1357_a_2698]
-
Într’o țară străină... dispus la compromis. Îmi place bostanul și În ipostaza de felinar - cum am făcut și eu În copilărie - sau, prin varietățile lui de o mare și de invidiat diversitate - tărtacele -, În aceea de vase: clondir ori cană și Încă, pentru aceia familiarizați cu laboratorul, de prototip al pipetei: cu mult mai mare Însă și pentru vin... Prefer Însă bostanul În ipostaza - latentă În sămânță - de protagonist al unor științe de frontieră. Și În aceea de sfârșit nedespărțit
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
ani. Însă, laolaltă cu câțiva frați ai mei, am rămas mai departe În brazdă, acolo unde Încep acum să sufăr de sete: stăm cam Îngrămădiți, grosul rădăcinilor mi-au rămas să putrezească departe, iar aici nimeni nu-mi dă o cană cu apă... Nu știu cine m’a pus să mai dau și câteva flori, pentru ca acum să mai am și grija unui merișor. Știu: Viața, care-și cere drepturile. De eram acolo, pe deal, era cu totul altceva. Se vede treaba că
Gânduri în undă by Cristinel Zănoagă () [Corola-publishinghouse/Journalistic/1186_a_2365]
-
prin SUA. 1935-1936 Prof. Nicolae Cornățeanu 121 Acum lumea a uitat. Tăvălugul istoriei calcă totul și așterne uitarea. Șoseaua pe care mergem, cale de 10-12 km este o adevărată grădină botanică, În special bogată În brazde de flori, Salvia și Cana. La o stație de benzină, doi bătrâni sfătoși se interesează de aproape de România și de voiajul nostru. N-au văzut până acum New York-ul și ne Întreabă cum e pe acolo. Dăm peste poduri noi, metalice, construite de echipele de
30.000 km prin SUA (1935-1936) by Nicolae Cornăţeanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/820_a_1717]
-
tezaurul de aur american. La acea oră orașul dormea profund. Opresc În fața unui mic local. Patronul, la ora aceea, era la dispoziția rarilor clienți. Pregătește repede un fel de clătite groase, pufoase, pe care le servește fără dulceață. Alături de o cană de lapte sau cafea. Dimineața suntem la Johnson City. În cursul zilei intrăm În statul Virginia. Aspectul regiunii s-a schimbat. Fermele sunt dese, bine Întreținute, cu o vegetație horticolă, dar cu suprafețe mai mici decât cele din vest. În
30.000 km prin SUA (1935-1936) by Nicolae Cornăţeanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/820_a_1717]
-
să aruncăm o privire la felul cum funcționează variațiile cantității de bani în sistemul economic. Totuși dacă suntem tentați să afirmăm că banii stimulează activitatea sistemului, trebuie să ne reamintim că s-ar putea să se verse câteva picături de la cană și până la gură. Deoarece în timp ce se așteaptă ca o creștere a cantității de bani să reducă, ceteris paribus, rata dobânzii acest lucru nu se va întâmpla dacă preferințele pentru lichiditate ale publicului cresc mai mult decât cantitatea de bani. Iar
Feţele monedei: o dezbatere despre universalitatea banului by Dorel Dumitru Chiriţescu [Corola-publishinghouse/Administrative/1442_a_2684]
-
ca un bun și practicant creștin-ortodox, l-am iertat pentru ineficienta lui în timpul cruciadei antipuriciste, iar cea mai elocventă dovadă a spuselor mele o constituie faptul că, în amintirea lui, ori de câte ori s-a ivit ocazia, am băut cu plăcere o cană de vin pelin. Adevărat. 26. VIN AMERICANII! sau "MANA CEREASCĂ" Seceta era cumplită. Oamenii sufereau îngrozitor de malnutriție. Foametea făcea ravagii. Cei mai expuși erau bătrânii și copiii, având organismele mai puțin rezistente în lupta pentru viață. Pentru a patra oară
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
mănunchi de paie de grâu, frumos alcătuit, cu spicele pline de boabe, amintindu-ne locul și timpul tragediei și, poate, pentru a-i fi babicăi însoțitor la drum, pe o cale lungă și necunoscută. La capul babicăi, înfipte într-o cană cu făină de porumb, ardeau pâlpâind două lumânări, asemenea unor licurici stingheri, semnalizând pe stratul de frunze intrat în disoluție, întunericul deplin. Păi, moș Butu, trebuie să anunțați autoritățile: la primărie, la doctor, la preot... Da, da, da, așa este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1481_a_2779]
-
ca cei din cartier să știe unde este dealul pe câmpia nesfârșită. Noi avem o vie chiar pe culme, moștenire de la bunici, să știe toată lumea!... Toamna, târziu, când încă e cald afară, eu beau must dulce de la teasc. Iau o cană mare și o așez sub jetul rubiniu ce curge neîntrerupt într-un vas încăpător de aramă. Tata varsă vasul umplut printr-o pâlnie uriașă în butoi. Avem butoaie multe, mari, pline cu must. Iarna, oamenii din cartier cumpără vin de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
strada noastră că vreau să arăt oricui via noastră? Și femeia cu andrelele în mână îl trimite, uneori, pe bărbatul ei să cumpere vin de la noi... Anul ăsta o să beau tot mustul, să nu mai facem vin. O să iau o cană mare de must și-o să mă cocoț pe gard să-i fac în ciudă. Tata mă lasă să beau cât vreau eu... Uneori, îmi spune râzând să beau mai puțin, să nu mă doară burta. Poate să mă doară, o să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1544_a_2842]
-
te mai uitai ce aveai în blid. Un camarad mai atent a văzut: "Ia, uite, băi, ia fii atent ce plutesc aici!" Și erau viermi fierți. L-a chemat pe căpitanul Andrei, care mânca și el mai încolo dintr-o cană din aceea de inox. "Ce e mă, ce nu vă convine?" "Luați tovarășu', uitați-vă, mâncați!" S-a uitat și a oprit totul: "Gata, nu mai mănâncă nimeni!" A mers în Comandament, a făcut rapid raport și-a scos hrană
Aşa neam petrecut Revoluţia by Sorin Bocancea, Mircea Mureşan [Corola-publishinghouse/Memoirs/893_a_2401]
-
nu ne-a înfometat, că nu ne-a ținut în întuneric și în frig. Înainte de armată eu stătusem în cămin, la liceu, și știu că era jumătate de oră curent seara, jumătate de oră dimineața. Se mânca gem cu o cană de ceai. M. M.: Soia, și-acum am revenit la soia. S. B.: Bun, dar atunci n-a fost bine. M. M.: Vedeți dumneavoastră, în percepția mea, totuși, și atunci Ceaușescu, pentru noi, era conducătorul statului. Azi, în Băsescu, nu
Aşa neam petrecut Revoluţia by Sorin Bocancea, Mircea Mureşan [Corola-publishinghouse/Memoirs/893_a_2401]
-
noi dansam Tango italiano, țineam fata lângă noi, îi simțeam răsuflarea și-i auzeam ticăitul inimii, nu ca voi, cu partenera la trei metri!). Noi am băut prima Coca-Cola la sticlă și am descoperit internetul (voi, prima Coca-cola, noi, ultima cană de bragă, cât despre virtuțile comunicării... ehei! Ca să telefonezi la București, așteptai la rând trei ceasuri, dacă nu făceai curte telefonistei...) Noi suntem cei care încă am mai "cerut prietenia", ce încă roșeam la cuvântul "sex" și dădeam cu banul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1578_a_2876]
-
unei astfel de imagini, apelăm inevitabil la aproximări, uniformizări, generalizări, clișeizări. Rezultatul nu poate fi decât o altă ipostază a „evreului imaginar”. Imagologia (cu subramura ei, imagologia etnică) este o știință relativ tânără, care a Înflorit În mediile academice euro-ameri- cane mai ales În a doua jumătate a secolului XX și În special În ultimele decenii. Dar, pe cât este de tânără știința, pe atât de veche este preocuparea. Imagologia etnică are rădăcini venera- bile. Scriind despre greci, sciți, geți, perși și
Imaginea evreului În cultura română. Studiu de imagologie În context est-central-european by Andrei Oişteanu () [Corola-publishinghouse/Journalistic/835_a_1546]
-
unei naturi mirifice, dar, în mijlocul contemplării mele, propria mea ființă mă înștiințează că nu poate supraviețui doar cu miresme și culori... și cobor la masă. Întreaga familie mă așteaptă în bucătărie, în fața feliilor de pîine prăjită încă fumegînd și a cănilor de cafea cu lapte. Doctorul este neschimbat, poate a mai pierdut ceva din ultimele fire de păr. N-are vreme de pierdut, mă îmbrățișează și trece repede în cabinet, unde cîțiva pacienți îl așteaptă cu nerăbdare. Olivier nu mai este
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1495_a_2793]