4,492 matches
-
mici, care se străduiau să nu izbucnească în râs. Îl priveau prin deschizăturile gardului din jurul ceainăriei. — Ia te uită ce mutră de maimuțoi are! — Da! Chiar așa arată. — Mă-ntreb de unde a venit. — Trebuie că-i un mesager de la Zeul Maimuță. Hideyoshi întoarse capul, pentru a-i zări pe copiii ascunși după gard. În timp ce el fusese absorbit de desenul de pe ibric, cei doi copii îl observaseră în secret. Lui Hideyoshi îi veni să jubileze. Nu se îndoia că erau doi dintre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Chacha. Le adresă un surâs. — Uite! Zâmbește! — Domnul Maimuțoi a zâmbit. Cei doi copii începură imediat să șușotească. Hideyoshi se prefăcu a se încrunta la ei. Acest lucru avu și mai mult efect decât zâmbetul. Văzând că străinul cu față de maimuță intra atât de repede în jocurile lor, Manju și Chacha îi scoaseră limba, începând să se strâmbe la el. Hideyoshi îi privi urât, iar cei doi se încruntară și ei, încercând să vadă cine putea rezista mai mult timp. Hideyoshi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
spune că un om mare îl va recunoaște întotdeauna pe altul. În decursul conversației de la acea primă întâlnire, Hideyoshi și Kanbei s-au legat unul de celălalt atât de strâns, ca și cum s-ar fi cunoscut de o sută de ani. MAIMUȚA MERGE SPRE APUS La scurt timp după întâlnirea cu Kuroda Kanbei, Hideyoshi primi o misiune specială de la Nobunaga. Adevărul este, începu Nobunaga, că aș dori să-mi risc întreaga armată în expediția asta, dar situația încă nu mi-o permite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Nagahama, te rog să-i scrii că-mi dau cu moxa în fiecare zi. De cum termină tratamentul cu moxa, Hideyoshi porni spre front. Trupele care părăsiră orașul castelului Azuchi în ziua aceea erau cu adevărat impresionante. Nobunaga le privi plecând. „Maimuța din Nakamura a ajuns departe,” își spuse el, cu nenumărate emoții profunde trecându-i prin piept în timp ce vedea stindardul cu tigva aurie al lui Hideyoshi dispărând în depărtare. Provincia Harima era perla de jad din acea luptă între dragonul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
o tabără străină, cu oameni necunoscuți, nu făcea decât să privească totul în jur cu ochii mari. Peste mulți ani, avea să ajungă vestit ca războinic al clanului Kuroda. În acel moment, însă, era un copil solitar, aproape ca o maimuță de munte care căzuse din copac. În sfârșit, sosi și ziua fatală: se anunță căderea. Era a șaptesprezeceea zi din Luna Întâi, în al optulea an al lui Tensho. Nagaharu, fratele său mai mic Tomoyuki și vasalii lui superiori își
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
ce ovaționau nu știau că acel tablou nu era începutul unei campanii din apus, ci primul pas spre Kyoto. Cu excepția lui Mitsuhide și a unei duzini de oameni din statul lui major, nu știa nimeni. Curând avea să fie Ora Maimuței. Vuind prin soarele sângeriu de la apus, semnalele de corn răsunau înalte și joase, unul după altul. Militarii, care nu făcuseră mai nimic altceva decât să se înghesuie prin felurite campamente, se ridicară imediat pentru a se dispune în coloane. Rânduindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
în cap din respect pentru fostul lor senior, uitară de nemulțumirea dinainte, rușinându-se imediat de propria lor meschinărie. Singura problemă era că, ori de câte ori se uitau la Hideyoshi, le venea să râdă. Deși nimeni nu-l mai numea în față Maimuță, fosta lui poreclă și actuala înfățișare provocau un anumit sentiment de amuzament. — Iuțeala ta ne-a surprins, începu Sebei. Probabil că n-ai dormit deloc, de la Takamatsu până aici. Suntem ușurați să vedem că ești bine sănătos, continuă el, străduindu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
de vasal. Sunt fericit pentru prima oară de când am plecat de la Castelul Takamatsu. În aceeași zi, Hideyoshi îl invită pe Nobutaka să-l însoțească înapoi la tabăra sa din Tonda și, împreună, porniră spre Yamazaki. Ajunseră în Yamazaki la Ora Maimuței, cei zece mii de oameni ai armatei lor de rezervă adăugându-se celor opt mii cinci sute de oameni din cele trei unități de avangardă. Nu mai exista nici un loc, în munți sau în sat, unde să nu se vadă oameni
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
armata lui principală? Pare să-și fi făcut tabăra în regiunea dintre râul Yodo și Shimoueno, cu Shoryuji în spate și râul Emyoji în fața lor. În aceeași clipă, dinspre râul Enmyoji se auziră strigăte de război și detunături. Era Ora Maimuței. Râul Enmyoji, la răsărit de satul Yamazaki, era un afluent al râului Todo. Zona unde se întâlneau cele două râuri era o mlaștină acoperită cu stuf și papură, plină de obicei cu cântecele păsărilor, dar în ziua aceea nu se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
blândă se întindeau plantații și grădini de legume. La răsărit era Kuga Nawate; la miazănoapte, munți, la apus, râul Enmyoji. Dar, în întuneric, numai licărirea palidă a stelelor strălucea peste câmpul de luptă. Nu trecuseră decât trei ore între Ora Maimuței și a doua jumătate din Ora Cocoșului. Drapelele lui Mitsuhide umpluseră toată câmpia. Acum unde erau? Toate fuseseră doborâte. Ascultase numele morților până nu le mai putuse ține socoteala. Durase nu mai mult de trei ore. Nu încăpea nici o îndoială
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
se despărțiră. O lance fu pozițională la repezeală, iar spadele ieșiră din teci. — Blestemați să fiți! Cu un răget tunător, cineva sări în desișul de bambus. Un zgomot ca al unei ploi de frunze, sau poate al unei hoarde de maimuțe, sfâșie tăcerea nopții. — Shigemoto... Shigemoto... șopti Mitsuhide. — Aici sunt, doamne. — A... Shigemoto... repetă seniorul. Apoi dibui prin jur, ca pentru a căuta brațele care-l sprijineau. Dintr-o parte a pieptului îi țâșnea sânge, vederea îi slăbea și avea greutăți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un zâmbet subtil, dar propria lui înfățișare aparte era foarte potrivită pentru asemenea situații. — Senior Katsuie, nu te supăra din cauza asta. Nu face nimic, spuse el, ambiguu. Se prefăcea în mod vădit că ar fi fost beat. — Nu te preface. Maimuță! Băi, Maimuțoiule! În seara aceea, Genba se comporta și mai arogant decât de obicei. — „Maimuță!” Na că mi-a scăpat, da' nu-i ușor să te dezveți de un nume pe care l-a folosit toată lumea timp de douăzeci de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Katsuie, nu te supăra din cauza asta. Nu face nimic, spuse el, ambiguu. Se prefăcea în mod vădit că ar fi fost beat. — Nu te preface. Maimuță! Băi, Maimuțoiule! În seara aceea, Genba se comporta și mai arogant decât de obicei. — „Maimuță!” Na că mi-a scăpat, da' nu-i ușor să te dezveți de un nume pe care l-a folosit toată lumea timp de douăzeci de ani. Așa e, „Maimuța” e numele care-mi vine în minte. Demult, era ca un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
seara aceea, Genba se comporta și mai arogant decât de obicei. — „Maimuță!” Na că mi-a scăpat, da' nu-i ușor să te dezveți de un nume pe care l-a folosit toată lumea timp de douăzeci de ani. Așa e, „Maimuța” e numele care-mi vine în minte. Demult, era ca un maimuțoi netrebnic fugărit de colo-colo cu treburi prin Castelul Kiyosu. Pe vremea aia, unchiul meu servea uneori în schimbul de noapte. Am auzit că într-o noapte, când se plictisea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
instruit să aștepți în ambuscadă și să-l ataci pe drum, ca să se facă dreptate. Asta a fost o greșeală neglijentă din partea dumitale, Unchiule, de la bun început. — Greșeala mea? De ce? — Prima dumitale greșeală a fost aceea de a crede că Maimuța avea să ne facă jocul, venind la festivitatea de azi. Apoi, deși m-ai instruit să plec cu câțiva soldați pentru a-i întinde o ambuscadă, a doua dumitale greșeal a uita aceea de a uita măsura de prevedere a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
spune Seniorul Genba. Dacă oamenii aud că am ajuns până aici și apoi ne-am retras, vom ajunge de râsul tuturor generațiilor viitoare. Ce-ar fi să ne retragem după angajarea într-o singură luptă? — Oricum, nu sunt decât soldații Maimuței. Toți războinicii mai tineri strigau în sprijinul lui Genba. Singurul care rămase tăcut era Menju Shosuke. — Tu ce părere ai, Shosuke? Katsuie nu-i cerea decât rareori lui Shosuke opinia. Recent, Shosuke decăzuse din favorurile lui Katsuie și, de obicei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
minciună. — Așa crezi? Un domn nu șovăie niciodată - așa e zicala. În cazul nostru, mai adevărat ar fi că patruzeci de ani e vârsta primelor șovăieli. Nu-i destul de valabil și pentru tine, Inuchiyo? — Continu să faci pe prostul, Senior Maimuță. Nu sunteți de aceeași părere, domnilor? Inuchiyo le zâmbi însoțitorilor săi, cărora nu le scăpase din vedere faptul că era în termeni destul de familiari cu Hideyoshi pentru a-l numi în față „Senior Maimuță”. Într-un fel, nu pot fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
Continu să faci pe prostul, Senior Maimuță. Nu sunteți de aceeași părere, domnilor? Inuchiyo le zâmbi însoțitorilor săi, cărora nu le scăpase din vedere faptul că era în termeni destul de familiari cu Hideyoshi pentru a-l numi în față „Senior Maimuță”. Într-un fel, nu pot fi de acord nici cu opinia Seniorului Inuchiyo, nici cu a dumneavoastră, stăpâne, spuse Kanamori, care era cel mai vârstnic din tot grupul. — Cum așa? întrebă Hideyoshi, pe care conversația îl distra vizibil. — În ceea ce privește vechea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
la minte, cât și la trup. Cu elanul acestei hotărâri, Hideyoshi și o armată de cincisprezece mii de oameni se repezeau drept înainte, lăsând în urmă cinci mii de oameni. Hideyoshi și avangarda sa intrară în Nagahama după-amiază, la Ora Maimuței. Batalioanele se urmau unele pe altele, iar ultimii oameni și cai plecau probabil din Ogaki cam prin același timp când frontul coloanei intra în Nagahama. Când ajunse la Nagahama, Hideyoshi nu pierdu vremea ci începu imediat regătirile pentru a lua
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
trebui să putem vedea dacă ne cățărăm până pe marginea râpii de-acolo. — Stai! E periculos! Dacă aluneci, cazi tocmai până-n vale! Încercară să-l oprească, dar omul escaladă peretele de piatră, agățându-se de vițe. Silueta sa părea a unei maimuțe în vârful muntelui stâncos. — O, nu! E îngrozitor! strigă el pe neașteptate. Exclamația lui îi surprinse pe toți cei de jos. — Ce este? Spune, ce vezi? Omul de pe margine stătea tăcut, aproape ca și cum ar fi fost amețit. Unul după altul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
comandantului lor, chiar și cei mai violenți lăudăroși din trupele atacante sparseră încercuirea, deschizând un drum spre poalele muntelui. — Aici sunt! Vine însuși Katsuie! Dacă Hideyoshi e pe-aici, să vină în fața mea, călare și singur! Haide, ieși, mutră de maimuță! țipă Shosuke, în timp ce cobora drumul în pantă. Pe loc înjunghie mortal cu lancea un luptător în armură. Fratele său mai mare, Mozaemon, fusese doborât deja; cel mai tânăr, Shobei, încrucișase spada lungă cu un războinic inamic și amândoi se loviră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
fostul său senior îl lipsea fără-ndoială cu adevărat. Și mai era și altceva. Cu toate că fusese împins spre calvarul său de-acum - care, la drept vorbind, era pur și simplu fără nici o speranță - de către un singur militar cu chip de maimuță, e sigur că spera în taină ca măcar să piară de-o moarte glorioasă. Avea numai cincizeci și trei de ani. Ca general, ar fi trebuit să-i stea tot viitorul în față, dar acum singura lui nădejde era o moarte nobilă. Sake
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
un zâmbet. — N-aveți de ce vă teme, micuțele mele prințese. De azi înainte, veți putea să vă jucați cu mine. Și le arătă propriul său nas. Sora cea mijlocie râse puțin, poate fiindcă era singura căreia-i amintea de o maimuță. Dar, deodată, detunăturile și strigătele de luptă zguduiră zona și mai puternic decât înainte, cuprinzând întreaga regiune a castelului. Deasupra începea să apar cerul dimineții. Micile prințese văzură fumul ridicându-se dinspre zidurile castelului și începură să țipe și să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
sângele vărsat. Acum, însă, îl chemară trei membri ai familiei: — Pregătiți-vă repede, stăpâne! Alergând la etajul patru, Katsuie i se alătură Doamnei Oichi. După ce asistă la moartea ei, Shibata Katsuie își puse capăt vieții spintecându-și abdomenul. Era Ora Maimuței. Fortul arse toată noaptea. Magnificele clădiri care se înălțaseră pe malurile râului Kuzuryu încă de pe vremea lui Nobunaga ardeau ca un rug funerar al nenumăratelor visuri trecute și a o mie de suflete. În cenușă, însă, nu se mai găsi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]
-
că Hideyoshi, când va afla despre acesată cumplită înfrângere, se va înfuria. Probabil își va aduna forțele și va da năvală încoace. N-ar fi bine să-l așteptăm, să ne pregătim ca războinici și apoi să luăm capul Seniorului Maimuță? Ca răspuns la cele două poziții contrare, Ieyasu spuse din nou: — Nu trebuie să-ncercăm să adăugăm victorie peste victorie. Apoi, adăugă: — Oamenii noștri sunt cu toții obosiți. Cel mai probabil, Hideyoshi stârnește praful pe drum încoace chiar în acest moment
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2249_a_3574]