3,756 matches
-
fereastră! Se aruncă asupra lui Alexandru, doborându-l pe podea. În locul În care fusese cu o clipă mai devreme capul copilului, se Înfipse o săgeată. Oană se rostogoli spre fereastră, Încercând să vadă ceva. Încă o săgeată Îi trecu pe lângă tâmplă. Un arcaș iscusit și rapid, Într-o ambarcațiune de pe Canal Grande. Era imposibil! Zgomot de pași jos. - Rămâi aici, În spatele biroului. Nu te ridici până nu te chem! Îi spuse lui Alexandru, care privea totul cu ochi nedumeriți. Oană coborî
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
loc! Ești arestat! Fără să stea pe gânduri, procedă exact așa cum prevăzuse antrenamentul Apărătorilor pentru astfel de cazuri. Prinse palma agresorului, Îi Întoarse degetele până la rupere, eliberându-se, și se răsuci brusc pe partea stângă, lovindu-l cu cotul În tâmplă. O luă la fugă pe prima străduță, dar În fața lui apărură alți ieniceri, blocându-i drumul. În spate nu mai avea nici o retragere. - Hei! se auzi un strigăt puternic, care venea parcă de undeva de deasupra lui Alexandru. Pictorul ridică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
mongolă. Nu primi nici un răspuns. Îngrijorat, puse strachina cu mâncare pe jos și se aplecă asupra rănitului, care părea mort. Cu un efort de care nu se credea capabil, Oană Își răsuci umărul și lovi cât putu de tare În tâmpla tătarului. Omul căzu, sub dublul efect al surprizei și al loviturii. Oană se Întoarse cu greu În patul În care se afla și căzu jos, peste tătar, lovindu-l din nou În același loc. Ascultă dacă respiră, dar de data
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
Îi rupsese ambii genunchi, iar zgomotul oaselor sparte Îi Înfiorase pe cei aflați În apropiere, iar a doua venise aproape În aceeași clipă, căci uriașul nici nu apucase să se prăbușească. Oan-san se răsucise scurt și proiectase călcâiul piciorului În tâmpla adversarului său. Ismail murise Înainte ca genunchii săi zdrobiți să atingă pământul. Murise cu un fel de mirare, ca și cum nu s-ar fi așteptat la așa ceva, sau poate nici nu mai crezuse că lupta ar avea vreun rost. Căzuse aproape
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
relaxată. Oricum rezultatul era același. - Consider aceste cuvinte ca o jignire! strigă Iusuf. Prefer moartea decât un asemenea răspuns! - Ah! tresări Ștefan. Atunci... Cu un gest scurt luă sceptrul domnesc de pe perna ținută de spătarul Mihail, se Întoarse și plesni tâmpla solului cu o forță care Îi zdrobi pe loc oasele craniului. Iusuf se prăbuși, mort pe loc, Într-o baltă de sânge. Voievodul puse sceptrul la loc și făcu semn ca trupul solului să fie luat din sală. Însoțitorii acestuia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2302_a_3627]
-
părea cel mai lung și cel mai greu drum! Și-am pornit-o la goană. Îmi scăpărau picioarele. Și inima mi se zbătea năvalnic, ca o pasăre prinsă-ntr-un laț, fără scăpare, gata să-mi spargă cușca pieptului! Și tâmplele-mi zvâcneau și ele, de-mi vâjâia capul! Nu mă încumetam să-mi contenesc galopul. Doar încercam, pe furiș, să trag cu coada ochiului, spre lighioana aceea spurcată, blestemată, care băgase frica-n mine, și-mi pusese picioarele pe spinare
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
Era o acțiune tardivă, ineficientă, zadarnică. Oamenii în halat ne-au rugat s-așteptăm pe hol. După câtva timp am înțeles că nici un miracol nu mai era posibil. Timpul se oprise în loc. Inima-mi bătea năvalnic. Sângele-mi zvâcnea la tâmple. Întreaga ființă gemea în adâncuri, neputincioasă. Bițu fratele și prietenul cel mai apropiat, nănașul în seama căruia fusesem lăsat, specialistul în drumuri și poduri, care vreme de patru decenii fusese implicat în realizarea și modernizarea întregii rețele rutiere din sudul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1522_a_2820]
-
zdrumicări se desfată/ Ai, pietrele, pietrele urlă și plâng." (Pietre, 1953). Expresionism nobil, înalt! Dar nici nu se cade să-l eliminam din sfera poeticului, pentru că, în ultimă instanță, rămâne un poet de idei cu farmecul brumei timpurii căzute pe tâmple. Meditația labirintică este echivalentă cu suferința eului personal în raport cu nedescifratele căi torsionate ale vieții: Piedicile și eșecurile au menirea fericită de a ne aminti că nu suntem singuri și pe un drum drept." Semnificațiile imaginii labirintice alcătuiesc o mitologie personală
[Corola-publishinghouse/Journalistic/1561_a_2859]
-
stradă, era seara. Și la un moment dat au venit În jurul nostru o echipă de civili cu pistoalele În mână: „Mâinile sus!”. Mi-aduc aminte că mie nu mi-a venit să ridic mâinile sus; mi-a pus pistolul la tâmplă..., ne-au dus la Securitate. A doua zi, dimineața, m-a chemat colonelul Crăciun la el de dimineață, ca la ora 7, și m-a Întrebat: „Cum a fost cu bătaia unui evreu În parc?”. Dar să vă povestesc și
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
o oră jumătate au vinit Înapoi Munteanu și Juberian. Munteanu a fost bătut tare... N-a fost ruptă pielea, dar s-a umflat tare obrazul și abia a putut să umble. A primit o bătaie și mai multe lovituri la tâmplă... Și Juberian atâta a spus: „Ce vă gândiți? Că domnu’ prim-gardian ține cu bandiții?”. Și i-a spus la Munteanu: „No, stai acolo la colț”. A primit o cârpă umedă, pentru că după bătaia de la tălpi..., și eu am făcut
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1973_a_3298]
-
că ajunge? a spus Marcu. A dat destul cu capul, și-a ispășit pedeapsa. Iar te bagi ca musca? Ce, te crezi avocatu' la toți? Vezi-ți de treab-acolo. Cornel a spus, deodată înfuriat de durerea ce-i tropăia prin tîmple: Vreau s-o duc pînă la capăt. Bine. Și fără cîrpă. Bine, sper c-o să te țină fruntea. Cornel a fost gata să-și izbească fruntea pînă să-i crape sau să crape peretele. Opt. Nouă. Zece. Unșpe. Doișpe. Treișpe
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
în față, purtate sau aruncate de un vînt puternic sau de forța proprie, ca în filme, dar uite că nu mai ploua, curgeau picături răzlețe de la balconul de deasupra, suficiente ca băiatul să-și ude palmele și să-și spele tîmplele. Sufla un vînt rece și blînd și mirosea a ploaie, iar soarele începea să lumineze printre norii încă întunecați, cît pe ce să se ducă în treaba lui, la apus. Forța lui de supererou pozitiv era apa. S-a uitat
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
ce se clătina. Vîsla era cam grea pentru Radu, de-abia o putea ridica să pareze loviturile lui Cornel. Totuși, l-a atins pe Cornel la șold. De fapt, mai mult a scăpat-o. Cornel a tras o creangă în tîmpla lui Radu. Cu putere, de vreme ce Radu s-a dezechilibrat și a căzut în apă. Marcu rîdea. Pe moment, l-a distrat toată treaba asta. Multe n-a apucat să vadă, se întîmplase prea repede. S-a îngrijorat de-abia cînd
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
Cînd va putea ieși din casă, se va duce la ștrand. În undele apei simțea atingerea tatălui. Tata îl mîngîia și-i dădea forță. 16 Uneori, Marcu își imagina un Cornel criminal, care voit l-a lovit pe Radu în tîmplă, apoi l-a ținut sub apă să-l înece de-a binelea și i-a mutat corpul, prinzîndu-l de vegetația de acolo, ca să nu se mai ridice la suprafață. Suna cam diabolic, poate-i atribuia lui Cornel prea multe. Corpul
[Corola-publishinghouse/Science/1529_a_2827]
-
aici, unde-i mai rău decât În temniță la Stinche! Îi strigă celălalt. Se pare că măcar domnia ta izbutești să ieși, noaptea... Dante se Întoarse dintr-o dată și făcu câțiva pași spre bărbatul acela. Sângele Începuse să Îi zvâcnească În tâmple cu vuietul unei cascade. Vederea Îi era și ea Înnegurată de oboseală și de starea de rău. Virtuțile Îi cedau, Își dădea seama de asta cu detașarea unui observator străin, În timp ce Își Întindea mâinile spre interlocutor, care se grăbi să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
Îi alunecă printre degete ca un mănunchi de șerpi morți, apoi se deschise Într-un evantai, În timp ce trupul se prăbușea. Dante Își acoperi fața cu un braț ca să nu vadă, tremurând amarnic. Vuietul unei mări În furtună Îi urcă În tâmple. Fu nevoit să se sprijine de grinda din tavan ca să se mențină În picioare. Lângă dânsul, Cecco Angiolieri izbucni Într-un plâns Înăbușit de sughițuri. Plânsul acela Îl rechemă pe prior la realitate. Se Întoarse către prietenul care se zgâia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1915_a_3240]
-
să rămână acolo ferecate în mine pentru totdeauna la diferite intervale de timp în contrapartidă răsar puseuri de fericire dintre dureri seamănă cu florile ne tăvălim prin lumea fără margini le culegem și cântăm pe două voci despre dragoste zvâcnetul tâmplelor imploră apropierea buzelor tale iar sărutul se imprimă pe suflet sigiliu 29 aprilie 2011 Despre un alt fel de vânătoare am să vă spun câteva cuvinte există poezie reîncălzită da nu vă mirați unora le vine mai ușor să ia
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
se fandosește în fața oglinzii merge pe tocuri înalte mișcă lasciv șoldurile clipește din gene prelungi câteodată dă cu noi de pământ ne ia de guler ne ridică scutură praful de pe haine (dacă este binedispusă) și salută cu un deget la tâmplă de multe ori viața e croită prost (mâneci scurte pantaloni prea lungi) ca și cum un croitor misterios se grăbește să o arunce pe noi fără probă dar viața este frumoasă totuși chiar și atunci când are tivul desfăcut 14 mai 2011 Suflete
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
noastre am așezat anii pe sânii tăi așa se văd cel mai bine pot să îi număr fără să greșesc uneori stau cu ei la taifas lăsându-te uimită după ce ne întoarcem din dragoste cu broboane de apă vie la tâmple sunt zile în care te împotrivești legi orele faci un nod strâns le păstrezi în inimă captive acum suntem veșnici (îmi spui) numai atunci simt cum tresaltă timpul împreună cu tine iar secundele se răzvrătesc sub piele în așteptarea unui sărut
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
o singură ființă. Să știi că mi-ai fost mare, adeseori și munte, Ți-am pus la rădăcină sămânța mea de dor, N-a fost nimic de-a gata, n-a fost întâmplător, Și te-am trăit prin zvâcnet în tâmplele cărunte. 26 iunie 2011 Drum către tine Doar noaptea gemea într-un dans ireal, Anemică stare și criză profundă, Din mine creștea un semnal, ca o undă, Pe valuri abstracte, în tropot de cal. Și mugetul mării lovea în destin
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
savanții cum trăiesc, deși-s pe moarte, Am să le vorbesc, iubito, despre tine, despre dor, Le voi da autograful pe o viitoare carte Și apoi le voi transmite că n-am niciun chef să mor. 07 iulie 2011 Lângă tâmpla ta Dintr-o inadvertență temporală Te văd primindu-ți vlaga prin perfuzii Și-mi ești departe și atemporală, Supusă unor cinice infuzii. Tot chinul tău îmi e tortură mie, Tu ești recompensată în durere, Iar uneori în stres sau agonie
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
tablă spartă, Diagonala-mi este împlinire Și-mi scot, din ea, motiv și nemurire, Atunci când râd pionii și mă ceartă. 15 iulie 2011 În brațele timpului am simțit pe umeri palmele timpului dorise să mă ia în brațe curgeau pe tâmple ca niște lacrimi imagini pierdute întoarse din drum așa am ajuns în propria copilărie cu poveștile ascunse prin buzunarele pantalonilor scurți nici nu mi-am dat seama când am crescut doar barba era din ce în ce mai aspră în fiecare dimineață la un
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
Și-mi mângâi insolența prin cuvinte. Dau declarații și semnez, concret, Cu nume și prenume, intangibil, În mine nu e loc pentru secret Sau pentru sensul ininteligibil. Mă rup de cer când cerul e ascuns Dar sunt cu cerul lângă tâmpla stângă, În mine-i întuneric nepătruns Și sunt făclii în noaptea cea mai lungă. Contradictoriu, rece, inuman, Mă leg de tine ca de o salvare, Altarul meu, gânditul meu liman, Și mult dorita binecuvântare. 24 octombrie 2011 Treptele din mine
Ca o femeie despletită, neliniştea... by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/478_a_1364]
-
au puține reguli de viață. Dar m-am bucurat de tot ce mi s-a permis și în acest fel am rămas eu însumi. Deși în acele zile nu eram eu însumi cine știe ce, lucru foarte îngrijorător, și uneori îmi apăsam tâmplele cât mai tare puteam și îmi dădeam seama că atinsesem zona ultimă a adaptabilității. Din mândrie nu lăsam să se vadă cât de greu îmi era. Așa că dacă mă duceai acasă la Unchiul Charlie într-o după amiază de duminică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]
-
grotesc. Deși asta s-a petrecut acum ceva vreme, așa că, cine știe, poate că el o fi prins ultimele ei zile de glorie. Coada ochilor Jacquelinei are un unghi ciudat. Are un nas mare, normand, păr blond, nu tocmai sănătos, tâmple cu vinișoare, o bărbie lunguiață și o gură de profesoară pe care nici rujul nu reușește s-o îmbunătățească. Se dă cu un kil de fard și miroase dulceag a cosmeticale și detergent. Are o alură de om ocupat. Tropăie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1872_a_3197]