19,069 matches
-
de spiritualitate străveche românească, ea respectă neabătut datina moștenită din vechime, manifestată în viața cotidiană, sau la evenimente cruciale (nunti, botezuri, înmormantări). Toate acțiunile ei poartă pecetea ceremonialului, au un caracter solemn, sacru: Vitoria își lasă fata la mânăstire, se mărturisește preotului, ia sfânta împărtășanie, “sfințește” baltagul pentru feciorul ei. Înțelepciunea, inteligența și luciditatea îi dirijează comportamentul: cere bani marunti negustorului, să-i aibă “la îndemână”, îi leagă într-un colț de năframă. Cuvintele cheie în jurul cărora se concentrează discursul narativ
LIMBA ŞI LITERATURA ROMÂNĂ GHID DE PREGĂTIRE PENTRU EXAMENE ŞCOLARE by CRINA- MIHAELA CHIRIAC () [Corola-publishinghouse/Science/625_a_1292]
-
Să nu ne iuțim, stimabile... Tipătescu: Cum să nu mă iuțesc, onorabile? D voastră veniți la mine acasă, la mine, care mi-am sacrificat cariera și am rămas între d voastră, ca să vă organizez partidul -căci fără mine, trebuie să mărturisiți, că d voastră n-ați fi putut niciodată să fiți un partid -d-voastră veniți la mine acasă să mă numiți pe față trădător... A! asta nu pot să v-o permit... Brânzovenescu: (scoțând o hârtie din buzunar) Mă rog, iată
LIMBA ŞI LITERATURA ROMÂNĂ GHID DE PREGĂTIRE PENTRU EXAMENE ŞCOLARE by CRINA- MIHAELA CHIRIAC () [Corola-publishinghouse/Science/625_a_1292]
-
următor. între consecințele ei, una a fost instalarea unei oboseli premature la o mare parte a societății. „Veacul oboselii!”, exclama Constantin Dobrogeanu-Gherea, într-o scrisoare din 25 noiembrie 1908 către Paul Zarifopol, confirmîndu-i justețea impresiei pe care acesta i-o mărturisise.3) Ameliorarea economică ce va veni spre sfîrșitul deceniului întîi va aduce, ca orice relaxare, „o vreme cu tendinți tot mai pronunțate spre fleacuri”4), frivolă. Starea aceasta n-a durat mult însă și s-a intrat în „anii neutralității
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
am zis, ai un gîndăcel pe haină, și l-am luat repede și discret cu mîna și l-am aruncat, nu fără a-l strivi discret. - Nu era gîndăcel, cum cred că vă închipuiți, ci păduche alb. Dacă aș fi mărturisit doamnei pe jumătate oarbă că e păduche, n-aș fi putut suporta rușinea ei imensă. Probabil că o altă doamnă tot așa de curată și de distinsă, mergînd cu tramvaiul, a înlesnit călătoria minusculei bestii. Pe lîngă lipsurile alimentare, sîntem
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
slăbiciunea sa: „O, mîndrul vals... poate superb...” 11). Valsul îl impulsionează, îi dă avînt. „Valsul era răpitor”12). Plecat de la o petrecere, pe drum,”în cap [îi cîntă] valsurile pianului”13). „De sună-n ziduri ninse, vreo muzică de bal [mărturisește într-un poem],/ Mai stau, și plînge-n mine un vals provincial./ De la fereastra ninsă, cu finele perdele,/ Mă duc [cu regret, umilit, ca un exclus n. m.] pe străzi de gheață cu spuza lor de stele” 14). într-un poem
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
rămas în urma sa nu contrazice însă ideea de muncă. „Versurile mele - declara Bacovia - aparent se prezintă ușoare. Dar cînd mă gîndesc, la făurirea lor [trebuie să spun că] am depus multă muncă”10) Categoric, așa e. Pentru definitivarea poemului „Decor” - mărturisea în altă parte - i-au trebuit opt sau nouă ani11). Numai că - se cuvine precizat - munca aceasta constă în repetarea, în gînd sau cu voce tare, a poemelor, pînă cînd orice piedică în calea „curgerii” lor e eliminată. Laborios în
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
sunet și lumină”. Cînd am ajuns la casa poetului era deja seară. Prin ferestrele larg deschide răzbătea vocea sa. Nu pot să uit uluirea pe care am resimțit-o, la fel ca mulți dintre oaspeți. Unul dintre ei mi-a mărturisit: „Nici nu credeam că există...” într-adevăr!... Acest aspect al difuzării operei bacoviene e puțin cunoscut. Așa stînd lucrurile, surprinde faptul că discurile realizate de Electrecord în deceniul care a trecut de atunci - ultimul (Versuri de G. Bacovia, EXE 01887
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
Isus în poezia cultă”, Ion Pillat îi citează pe Crainic, Blaga, Voiculescu 10), dar îl omite pe Bacovia, care, după părerea mea, e mai interesant decît toți prin cea mai umană înțelegere a mitului. El nu „poetizează” un motiv, ci mărturisește un efect, ca să nu zic, o revelație. După „cîte a încercat” , Iisus îl „ridică din erori”, îi calmează anxietatea. Un poem de Paști, „Imn” are și o parte a doua, obscură: „Să dorm.../ Să dorm, din ce în ce murind
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
fără sfîrșit, o patimă așa sfîșietoare că însăși plăcerea de a-l asculta era amestecată cu suferință. De îndată ce coardele încălușate porniseră să îngîne amara destăinuire, sub vraja adîncă a melodiei, întreaga sală amuțise. Tot mai învăluită, mai joasă, mai înceată, mărturisind duioșii și dezamăgiri, rătăciri și chinuri, remușcări și căințe, cîntarea, înecată de dor, se îndepărta, se stingea, suspinînd pînă la capăt, pierdută, o prea tîrzie și zadarnică chemare.” (Op. cit., p. 52) „Primul dans modern” (Remi Hess), valsul a fost introdus
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
bine. Căci, cu toate satisfacțiile, unele peste închipuire, încrederea sa în propria-i vocație poetică nu e niciodată atît de puternică încît să nu regrete, într-o formă reținută, caracteristică, neputința de a se fi realizat în alt plan. „Eu - mărturisește - am încercat să fac ceva avocatură, dar nu s-a prins”. Ipoteza că n-ar fi fost rău să se prindă e numai aparent exclusă. Neputînd munci în felul celorlalți, Bacovia caută o compensație în „munca de visător”, meserie care
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
monografia lor despre Liceul Comercial din Bacău. Nu cumva acest articol mai contează în memoria celor „atacați”? îl asigur că nu, deoarece cei doi nu sînt cititori ai Luceafărului, habar n-au de articolul său! Rîde: „Ignorantia... fără docta!” îmi mărturisește că formula „docta ignorantia” a auzit-o prima oară la Constantin Rădulescu Motru. „Eu n-am facultate, sînt format însă în atmosfera Criterionului”. I-a ascultat pe toți conferențiarii grupării. Vorbind despre una și despre alta, mi s-a părut
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
fi asociat atît cu Psalmistul (care își recunoștea deschis „fărădelegea”), cît și cu Heine, Musset, Eminescu sau Oscar Wilde. Pe el îl apasă mereu conștiința unei vechi greșeli, legată, se pare, de prima iubire. „Am rimat versuri viața întreagă [îi mărturisea poetul german unui prieten] ca să plîng o iubire de tinerețe”. Așa face și Bacovia. Următoarea frază a lui („E noapte, da, e pustiu, aș vrea să te uit, căci sufăr; n-aș fi blestemat în frigul nopților, dacă tu ai
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
tinereții și-i o atitudine voluntară. Bacovia și-a găsit cu adevărat „ceata”, pe simboliști, abia după ce-a descins în București ca student. Elev, de la Bacău, el a trimis versuri și lui Macedonski, la „Literatorul”, dar și (cum a mărturisit) lui Vlahuță. Apropo de Lamartine și de preferințe literare, mai menționez un fapt care arată cum variază receptarea de la o epocă la alta. Intr-o scrisoare din 1910 către soția sa, Olga, dr. Gheorghe Marinescu citează aceste versuri din „Lacul
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
impun în chip neașteptat. în „Glossă”, Bacovia spune: „Dacă nu-i,/Cu cine vorbi,/Se scrie”. Adică golul existențial, izolarea și supărările sînt producătoare de literatură. Neîndoielnic, numeroase lucrări își au originea în astfel de situații. Ienăchiță Văcărescu, de pildă, mărturisește că a alcătuit Istorie a prea puternicilor înpărați othomani, pentru că, exilat la Nicopole, era lipsit „dă toate trecerile dă vreme cele veselitoare dă suflet, și afundatu în valul întristărilor”. în consecință, încearcă să se „mîngîie cu această osteneală”, a scrisului
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
e ea, în fapt? Discreție și, uneori, neputință de a continua să se exprime, de a duce cuvîntul mai departe. Ea vine din reticențele impuse de o societate, cît și dintr-o filosofie de viață. La ce bun să te mărturisești? Evident, aceasta nu e o atitudine de scriitor profesionist. Scriitorul profesionist folosește orice ocazie pentru a trage viața „într-un șir de cuvinte”. Să fie, oare, și ceva superstiție în ea? Și gustul înfrîngerii? Cert e însă că, tăcînd, Bacovia
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
și Pope, și încearcă să afle răspunsul în biografia sa. De tînăr, Gray a suferit de depresie, care apoi a devenit „permanentă”, „mecanică”. Deși îi plăcea să scrie, depresia îl împiedica s-o facă. „Dacă nu scriu mult - i-a mărturisit el lui Horace Walpole - e pentru că nu pot”. (op. cit., p. 246) Sainte-Beuve, pe care cazul elegiacului englez l-a preocupat, a crezut că „sterilitatea talentului său poetic” vine din „disperarea (...) față de propria sa neproductivitate”. (p. 247) Luînd notă de această
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]
-
cu locul și data nașterii poetului, mai ales că unii încă și azi mai susțin păreri contradictorii. LOCUL ȘI DATA NAȘTERII POETULUI Ce știa însuși Eminescu, în această privință? Tudor V. Stefanelli a menționat în Amintirile sale: "Mie mi-a mărturisit poetul, atît în Cernăuți cît și în Viena, că s-a născut în anul 1849, fără să-mi numească ziua și locul nașterii"1. La 2 octombrie 1869, cînd s-a înscris la Universitatea din Viena, poetul și-a declarat
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
Iași. Pe vechilimeaua pregătită de avocat, încă din 21 decembrie, apelantul a semnat cu altă cerneală: "G. Eminovici Kăminar", iar dedesubt, Judecătoria ținutului Eșii, secția a II-a a făcut autentificarea iscăliturii lui Gh. Eminovici, "precum și de față fiind, au mărturisit". S-a aplicat ștampila acelei judecătorii și s-au pus alături șase semnături ilizibile, iar în colțul din stînga s-a pus numărul 553 și data: 1849, decembrie 2314. Pentru acest proces, avocatul a înaintat jalba, la Divanul de apelație
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
tatăl său a devenit "George cavaler de Eminovici, castelan ereditar al Regnului Poloniei"7. În celelalte ocazii, fiind deplin conștient, nu s-a rușinat de originea lui țărănească. În polemicele purtate cu ziarele "Românul" și "Telegraful", din București, el a mărturisit: "Scriitorul acestor șire e însuși neam de țăran... și a ținut coarnele plugului, pe moșie părintească" ("Timpul", 15.1.1878). Iar altădată: "Vă asigur că între strămoșii din țara de sus a Moldovei, de care nu mi-e rușine să
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
s-a ivit, a fost limba germană, în care se predau cursurile. Puțină germană învățase el acasă, de la profesorii particulari, care fuseseră aduși de Eminovici, de la Botoșani 14, dar aceasta nu mulțumea pe deplin exigențele învățătorului Iancu Litviniuk. Acesta a mărturisit că la început i-a mers mai greu, necunoscînd micul Eminovici bine limba germană 14. Ștefanelli credea că Mihai nu știa deloc germana și că a învățat-o în Cernăuți. Totuși, după silințele depuse, chiar în primul semestru din clasa
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
putuse lucra tema ce-i fusese dată la examenul de limba greacă"96. Limba aceasta, după cum ne confirmă Tudor Ștefanelli, se preda începînd din clasa a III-a, iar Eminescu nu cunoștea limba elenă nici pentru această clasă. Grigoriu Dragoș mărturisește că "pentru ultima oară, cînd a venit la el, l-a văzut plîngînd, fără să-i spuie pentru ce. La plecare, poetul i-a donat un volum intitulat Lehrbuch der Poetik fü höhere Unterrichts Anstalten, Wie auch zum Privatgebrauche, von
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
termina studiile, se mulțumise cu slujba de secretar la un avocat și se mutase cu avocatul la Timișoara. Măcar că nu-l cunoștea pe studentul în drept Nicolae Densușianu decît după publicațiile din "Familia", l-a căutat pe acesta. Ce ne mărturisește N. Densușianu este uluitor: "...Un fior rece mă cuprinse, un fior pentru primul moment neexplicabil, cînd am văzut pe acest tînăr scriitor îmbrăcat într-un costum cu totul singular. O spun nu în defavoarea acestui om, ci pentru cunoașterea crudei sale
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
casa din ogradă, în fosta odaie a copiilor, pe o saltea de paie putrezite, din cauza incontinenței urinare. Prin acele paie, mai către cap, s-au găsit vreo șase sute de lei, ascunse de bătrîn. A avut o înmormîntare tare sărăcuță a mărturisit Dumitru Gireadă. Poetul, încă bolnav la Ober-Döbling, fără îndoială că nu putea participa la înmormîntare 258. După cele constatate de Maiorescu, care l-a vizitat în sanatoriu, la 12 ianuarie 1884259, el încă mai avea nevoie de un lung repaos
[Corola-publishinghouse/Science/1521_a_2819]
-
zarea rotundă). Chiar și împinsă, altădată, până la limita insuportabilului, a izbucnirii, cu o patimă abia estompată, în elanuri autodistructive (într-un text ironic din Punțile Stalinskaya, intitulat Paul Valéry a spus-o cel mai bine: totul se schimbă, în afară de avangarde, mărturisește chiar că "mă gândesc cu nostalgie la un rug mare din cărți"), patima livrescului rămâne în orice caz una din medicațiile incluse în tratamentul de fond al poetului Radu Andriescu. De altfel, înainte de a fi preocupat de avatarurile alterității (teoretico-
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]
-
lume nu vizează nici relatarea laconică, rece, tip proces-verbal, pe care și-o atribuie la sfârșitul Mitologiei..., nici metaforizarea de grad zero pentru care pare a pleda într-o secvență din Jocul vidului și al înfățișării. "Scriitura albă și ternă" mărturisește, nu-i așa?, "o imposibilitate/ asumată cu dispreț și orgoliu", în capcana căreia niciun poet nu ar mai putea cădea benevol. Și cu atât un poet precum Liviu Antonesei, atras deopotrivă de estetica modernistă și cea neomodernistă, altfel spus, de
Dicţionarul critic al poeziei ieşene contemporane: autori, cărţi, teme by Emanuela Ilie [Corola-publishinghouse/Science/1403_a_2645]