19,653 matches
-
și dacă nu ar fi Lurr - mângâie câinele, care se întinsese din nou la picioarele sale -, nu cred că aș avea curajul să străbat pădurile astea. Un om ca mine nu poate apăra un fugar, înțelegi? — Ești laș? — Poate. Era obișnuit să i se spună că e laș; nu era ca Antonius Primus, fratele său cel curajos, care disprețuia primejdiile cel puțin la fel de mult ca Julius Civilis. Antonius era neînfricat în bătălie, imbatabil în luptele corp la corp și mândru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
sclavul care stătea alături de el se grăbi să mai pună niște lemne în căminul de cărămidă. Băiatul observă curios partea superioară, în formă de con cu bază eliptică, terminată cu un tub de teracotă. — N-ai mai văzut așa ceva. Ești obișnuit cel mult cu vasele cu jăratic - Vitellius arătă spre cămin. L-am făcut aici, la Pretoriu. E la fel cu cel din vila mea de la Pompei. Dar la Pompei e soare. Aici, în Germania, nu e niciodată destul de cald, și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
ucide prea mulți suspecți de trădare, dintre care mulți sunt nevinovați... I-a decimat pe marinarii din Misenum care voiau să intre în legiuni pentru că așa le promisese Nero. Și asta nu-i tot... Avariția lui Galba a înfuriat populația obișnuită cu generozitatea lui Nero. Crede-mă, are puțini susținători. — Dar Africa? Nici legiunile din Africa nu vor fi de partea noastră - Vitellius se agită pe tricliniu. Adu-ți aminte că legatul legiunilor din Judaea e Vespasianus, idiotul ăla care adormea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
dinții clănțănindu-i de frig și de emoție. Ținu spada ridicată deasupra mulțimii care îl aclama, și tot ridicată o ținu pe drumul de întoarcere. În curtea Pretoriului, gărzile și sclavii se strânseră în jurul lui, înspăimântați: sala în care Vitellius obișnuia să stea ziua arsese, probabil pentru că, în entuziasmul general, nimeni nu se mai îngrijise de căminul plin cu lemne. Mulți spuseră că incendiul acela era o prevestire funestă. Preț de o clipă, în fundul curții văzură un bătrân orb înfășurat într-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Pe toate mentulae din lume! — Mereu te plângi, Rufus, râse cineva. Cel puțin tu, care nu voiai să lupți, ai fost numit să faci aprovizionarea. Noi, care vrem să luăm parte la luptă, dăm cu târnăcopul în căutare de napi. — Obișnuiește-te s-o faci pe țăranul, strigă de departe Rufus. După serviciul militar veți primi pământ și un împrumut de la stat ca să vă construiți o vilă, să vă cultivați pământul și să vă întemeiați o familie. Eu, care sunt o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
taur o băutură din grâu fermentat. Toți vorbeau cu însuflețire, dar când Julius Civilis îi întinse cupa sa lui Valerius, glasurile se stinseră. — Bea, spuse Julius. — Omorâți-mă - Valerius refuză cupa. Omoară-mă. Acum, pe loc. — La noi nu se obișnuiește ca un bărbat să vrea să moară pentru că femeia pe care o iubește a murit, zise cel mai bătrân dintre preoți, ridicând mâna. Nu se obișnuiește. Valerius lăsă capul în jos. Fiindcă nu era batav, nimeni nu râse la vederea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Omorâți-mă - Valerius refuză cupa. Omoară-mă. Acum, pe loc. — La noi nu se obișnuiește ca un bărbat să vrea să moară pentru că femeia pe care o iubește a murit, zise cel mai bătrân dintre preoți, ridicând mâna. Nu se obișnuiește. Valerius lăsă capul în jos. Fiindcă nu era batav, nimeni nu râse la vederea lacrimilor care îi brăzdau chipul. După o tăcere îndelungată, se auzi din nou glasul lui Julius: — Femeile plâng. Îl obligă pe Valerius să ia cupa. — Bărbații
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
sălbatice din interior, gata oricând să facă incursiuni de jaf în provinciile romane. De asemenea, îi cerea regelui batavilor să-i fie credincios și loial. — Credincios și loial? - ochiul drept al lui Julius Civilis scăpăra de mânie. La noi se obișnuiește ca aceste virtuți să fie puse în practică numai dacă și celălalt face la fel... Ești credincios celui care ți-e credincios. Ești loial celui care ți-e loial. Dar nu aflase oare că, la Roma, Otho pusese mâna pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
teama ta izvora din faptul că nu simțiseși niciodată durerea. Lipsa mâncării, a somnului și antrenamentele sunt și ele un fel de durere. Acum trăiești într-o stare de durere continuă, pe care n-o mai percepi, pentru că te-ai obișnuit. Ești pregătit pentru arenă, Valerius. Ești pregătit să urmezi drumul care te va duce la ținta ta. — Nu mi-e teamă că voi muri. Rămaseră multă vreme tăcuți. Valerius scrută chipul maestrului. — Am auzit că de câteva zile Manteus a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
antrenamente militare. De disciplină nici nu poate fi vorba; despre rigoare, nici atât. Trei luni trăite în felul acesta slăbesc și cea mai puternică armată. În plus, trupele pe care Vitellius le-a adus în Italia de dincolo de Alpes nu sunt obișnuite cu căldura verii. Soldații nu au forță și mulți dintre ei sunt bolnavi. Credeți că nu avem informatori care ne țin la curent cu starea armatei lui Vitellius? Soldații împăratului îl imită pe acesta și se îmbuibă, iar în clipa
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
Marcus se îndepărtă de ușa ce dădea spre amfiteatru și se apropie de Valerius. — Sunt o mulțime. Și mulți alții vor să intre. Îi auzi? Zgomotul mulțimii era asurzitor. — Și nu uita că e foarte frig, iar romanii nu sunt obișnuiți cu frigul... Pe ușă pătrundea o lumină palidă. Valerius își înfășura jambiera de piele pe piciorul stâng. Zâmbi cu ură. — Porcul de Vitellius vrea să sărbătorească moartea mea. Mulțimea știe asta și a dat fuga... Știe că Vitellius a vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
liniște adâncă. Lumea părea o arenă imensă, în centrul căreia se întâlneau, în sfârșit, Orpheus, marele gladiator, și Vitellius, marele tiran. Marcus se apropie încet de Vitellius, se opri în spatele lui și îi strânse părul într-o coadă, cirrus, așa cum obișnuiau să facă gladiatorii care înfruntau Moartea. — E al tău, zise Marcus grav, și se îndepărtă. — Orpheus... Vitellius plângea, și lacrimile mari i se prelingeau pe obraji. — Tu? — Eu, spuse Valerius hotărât. Privind în jos, îndreptă lama sabiei spre Vitellius. În
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2064_a_3389]
-
maldărele în că p roaspete de către foștii noștri colegi, rămași credinc ioși celui „deprins cu călătoriileʺ, zâmbește, parcă mustrător, maes trul. „Cafeaua de dimineațăʺ oare astăzi mai abureș te? Când va fi strânsă de cineva în foaie de carte, cum obișnuia...! regretatul, va fi iarăși proaspătă. Revin acasă la biblioteca familiei... Mă întâlnesc cu autorul. Îl simt aievea, mereu sfătos și bogat în vorbe: proză scurtă și lungă - romane; monografie; destine (Ștefan Ciubotărașu); „Landoul cu blazonʺ, dar și „Cărări peste dealuriʺ
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
încă o viață: Aurel Leon. El, totuși, pentru mine a rămas scotocitorul faptelor de istorie ori a inedit ului , îmi place să-l văd tânăr și viguros, pus pe surprize. „...Atunci, prin anii 1930 - 1935, când apărea o carte, se obișnuia să se facă reclamă în toate felurile. Poze puse în vitrine, declarații incitante în ziare și apoi goana după autografe; corvoadă la care s-au supus toți scriitorii noștri, inclusiv Tudor Arghezi și, mai rezervat din cauza vederii, Mihai Codreanu. Campionii
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
a Rusieiʺ? „Istoria statului rusʺ - Istoria gosudarstva Rossiskogo - scrisă la începutul secolului al XIX lea de N.M. Karamzin - care afirmă: „nici sarmații, nici goții, nici chia r hu nii nu erau pentru imperiu mai strașnici decât slaviiʺ, că „noi suntem obișnuiți a lua pământuri și nu a le ceda pe ale noastre dușm anului. Așa va fi de acum înainte, cât va exista pe lume războiul și paloșulʺ firește, respectiva Istorie conține și erori, inexactități inerente sau afirmații care se mai
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
de proprietate și socială a localităților. * Partea referitoare la evoluția administrativă, învățământul, războiul dar mai ales viața cotidiană trădează însă o anumită notă de satisfacție care dă în tr-o grabă în lucru, împreună ele grevează calitatea expunerii cu care ne obișnuise autorul, lucruri pe care le simt și prefațato rul cât și postfațatorul cărții. Primul, de altfel, încearcă să ne linștească afirmând că „perioadele postbelică și mai ales cea postdecembristă oferă suficient loc de noi cercetări, ce vor putea fi î
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
orator - Titu Maiorescu; cel mai mare financiar - Menelas Gherman; cel mai bun poet Jak Negruzzi; cel mai bun prefect - Lupu Kostaki.” În aceeași rubrică i se publica și un grupaj de „Reflexiuni” din care o redăm pe alăturata : „Bărb ații obișnuiesc a considera pe femei inferioare lor; dânșii uită că, cu toată pretinsa lor superioritate, își datoresc exis tenț a numai femeilor. Insultând femeie ei insultă pe propriile lor mame . S-au gândit ei la aceasta?” Iar pentru că în urma „Profilurilor” publica
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
nimic nu întrece imoralitatea încuibată în viața particulară. Adevăratul țăran român este cel din munții Carpați, apreciau. Despre acesta spuneau că „e un om netemător și independent”. Ei își îngroapă banii în pământ și umblă cu pas mândru. E lucru obișnuit la ei să se găsească comori pe câmp, ascunse în pământ, din vremurile trecute. Despre încălțămintea țăranilor români se menț iona că era făcută din piele netăbăcită, legată de picior cu curele, tot din piele, ca o rămășiță a sandalei
Carte ..., vol. I by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Imaginative/492_a_1296]
-
niciodată. Nici eu, ca și alți copii, nu conștientizam greutățile și neajunsurile vieții, pentru mine întrebarea fulgului devenind foarte importantă. Totuși, cred că atunci când ne îmbrăcăm în hainele de aur ale copilăriei, suntem mai bucuroși, cu toate că trăim doar o zi obișnuită din viața unui copil. În hainele vesele ale copilăriei se regăsesc cele mai frumoase amintiri și trăiri, chiar dacă intervin și mici dileme, ca aceea pe care am avut-o eu despre scurta viață a fulgului de nea...
ANTOLOGIE:poezie by Mihaela-Raisa Tofănel () [Corola-publishinghouse/Imaginative/246_a_693]
-
înscrisul dacă naveați ochelari fiindcă nu erau ?! Mi-au zis sub jurământ doamna și domnii pe care-i ținea la sechestru animalu’. Mi-au zis c-or să mă dea în judecată. Pentru că i ați eliberat ? Ași. Pentru că abia se obișnuiseră fără taxe și impozite. Înăuntru trăiau mult mai protejați. Domnule doctor, eu am venit în problema Pitbullului. Știți... Știu. L-am rezolvat și pe ăsta. Prin eutanasiere ? Ferească sfântul protector al felinelor! I-am făcut certificat de motan siamez și
CÂINELE DIZIDENT by Aurel Brumă () [Corola-publishinghouse/Imaginative/505_a_1289]
-
oarecum cu Radu Sergiu Ruba, un scriitor (poetul care-mi place cel mai mult) și un om extraordinar, o prietenie de care mă simt onorat. Numai că fiind un individ sălbatic, n-am izbutit din nefericire să păstrez măcar conveniențele obișnuite În orice prietenie, indiferent de grad, cum ar fi un telefon, o scrisoare, o vizită, stă-n Pantelimon. Vizitele și telefoanele mă obosesc peste măsură. Evident că nimeni nu-nțelege asta. Și sigur că-n acest mod mi-am pierdut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Mai la stînga trei ciocane, nemuritoarea piesă de teatru a lui Paul Everac de la-nceputul anilor cincizeci, plus trei somnifere, perna pe cap și tabloul de deasupra patului Înclinat Într-un unghi cît mai apropiat de frunte. Acum m-am obișnuit cu casa. Greu m-am obișnuit cu noii vecini. Sunt extrem de prietenoși. (Am uitat să spun că zona este centrul nevralgic al hoților din cartier. În fiecare seară Îmi privesc cu drag Browningul.) Apar, pe rînd sau concomitent, plini de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
piesă de teatru a lui Paul Everac de la-nceputul anilor cincizeci, plus trei somnifere, perna pe cap și tabloul de deasupra patului Înclinat Într-un unghi cît mai apropiat de frunte. Acum m-am obișnuit cu casa. Greu m-am obișnuit cu noii vecini. Sunt extrem de prietenoși. (Am uitat să spun că zona este centrul nevralgic al hoților din cartier. În fiecare seară Îmi privesc cu drag Browningul.) Apar, pe rînd sau concomitent, plini de voie bună. Cu unul trebuie să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
aer opac. Lumea e tot mai agitată. Totuși predomină cei bucuroși că vor putea circula din nou, În sfîrșit, cu mașina prin centru. Că s-a măturat gunoiul din intersecție. Celălalt, din noi Înșine, nu contează. Cu el ne-am obișnuit. GÎndurile circulă liber direct prin mijlocul lui de ani de zile. Și-mi aduc aminte de acea Înregistrare de la Timișoara, transmisă de Europa Liberă. Țipetele, strigătul plin de furie al unui bărbat, „trage, mă, trage!”, apoi pîrÎitul interminabil al puștilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]
-
Hamburg, San Francisco și New York, ascultîndu-i pianul, gîndurile, cuceritoarea sa joie de vivre, tăietură de montaj „mi-e frică de moarte”, spune Petrucciani la un moment dat, fără nici o legătură cu restul filmului. „Nu mă tem de suferință. M-am obișnuit cu ea, știu ce este suferința, doar sufăr În permanență. Asta nu mă Împiedică să mă bucur de tot ce e În jurul meu. Și chiar am totul. Nu mă plîng de nimic. Sigur, handicapul meu... Însă mă gîndesc că nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1995_a_3320]