18,826 matches
-
din Oceanul Indian". Construcția modernistă a imaginii și colajul de sunet și imagine îl înzestrează pe pilot cu o aură mistică, luînd ca bază codurile culturale din Triumph of the Will, care începea tocmai cu imaginea unui avion mișcîndu-se miraculos printre nori în acompaniamentul unei muzici marțiale, într-o fuziune de imagini de natură, tehnologie și nori. Top Gun debutează cu o îmbinare similară, țelul filmului fiind acela de a contopi imagistica high-tech, eroismul mitic și vitalitatea în figura unui "trăgător de
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
pilot cu o aură mistică, luînd ca bază codurile culturale din Triumph of the Will, care începea tocmai cu imaginea unui avion mișcîndu-se miraculos printre nori în acompaniamentul unei muzici marțiale, într-o fuziune de imagini de natură, tehnologie și nori. Top Gun debutează cu o îmbinare similară, țelul filmului fiind acela de a contopi imagistica high-tech, eroismul mitic și vitalitatea în figura unui "trăgător de elită" care reușește în toate și care va reprezenta modelul, idealul oficial acceptat pentru tineretul
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
iar cei slabi de înger dau greș și renunță, lipsiți de succesul și onoarea rezervate celor mai buni în competiția pe viață și pe moarte pentru bogăție și putere, în care doar învingătorii cîștigă, iar toți ceilalți sînt niște ratați. Norii, ceața, avioanele strălucitoare, centrele de control dotate cu tehnologie de vîrf și piloții chipeși și plini de eroism din secvențele de început îi codifică pe piloți drept eroi moderni, personificări cvasimitologice ale misterului și forței tehnologiei moderne. Realizarea imaginii cu
Cultura media by Douglas Kellner [Corola-publishinghouse/Science/936_a_2444]
-
a paralizat conștiința colectivă. Urmăririle, interogatoriile și, de fapt, toate coliziunile cu sistemul represiv, aveau un aer aproape suprarealist, de unde și deplin justificatul apel la poezia lui Gellu Naum ce deschide romanul: Aveam câte un prieten în fiecare bucățică de nor/de fapt așa sunt prietenii când e atâta spaimă pe lume/mama spunea și ea că e normal și că nu accepta să mă fac prieten/mai bine m-aș gândi la ceva serios. Fiecare prezență din acest roman semnifică
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
mai știa ce e bine și ce e rău, și judeca totul după rumeneala cerului, găsind în ea mângâiere". Identificarea lui Rajić cu acest alter-ego este deplină, ultima lui dorință fiind anunțată o trimitere la unica alinare dată de misterul norilor și-al cerului: Și, oi fi eu cum oi fi, știu că o să mor cu un surâs obosit, dar luminos, deși toate câte le-am făcut și câte le-am trăit nu-mi sunt prea clare". Visul delirant al lui
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
Distanțarea de sine, melancolia bolnavă și izolarea sunt prezente ca trăsături expresioniste într-un imaginar poetic definit de inovații la nivelul limbajului și de preocuparea romantică pentru armonii sonore: "Nu sunt om, sângele mi-e lânced/ numai rouă/ din rumeni nori ce-n zări se reped./ Cearcănul frivol de sub ochii mei/ e urma pădurii,/ cu durerea ei./ Ramuri grele de muguri și de stele/ trec traiu-n locul meu./ Tot ce-am spus eu cândva/ murmura-vă vor vag/ nopți ce-or
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
înghețare" a imaginii mortului ca om viu e condiționată de un reflex paradoxal: e un refuz direct al morții, dar și o acceptare a inevitabilului său. Înviat în efigie, cel plecat dintre cei vii rămâne, într-un fel în mijlocul lor. Norii negri din fundal, costumul de doliu, o salcie îndepărtată, un ceas de buzunar arătând ora nașterii sau a morții sale, niște flori tăiate, ținute în mână, sunt singurele indicii ale trecerii la cele veșnice. Așezat la loc de cinste pe
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
a soarelui la apus. Cu siguranță Windcote, cu numele ei de mascaradă, trebuie să fi răsărit dintr-odată, întreagă, din invocațiile unui vrăjitor; și tot așa, într-o zi o să dispară, lăsând în urmă, pentru o clipă bizară, un mic nor de fum negru pe nisipul arid"7. Meridian, urmașul unei familii a cărei istorie se intersectează cu industria armamentului din cele două Războaie, și-a dobândit averea pe căi obscure, din vânzarea de fetișuri sexuale și șantaj. Descris fără excepție
[Corola-publishinghouse/Science/84939_a_85724]
-
sfîrșit, omul care știe să aștepte nu are de ce să facă concesii"385. Dacă ar fi să ne luăm după ceea ce se întîmplă astăzi, cînd cuvîntul "libido" s-a evaporat din limbajul psihanalizei, pierzîndu-se și dispărînd cu totul într-un nor de perifraze latinești ori matematice, nu ne-ar rămîne decît să tragem concluzia că oamenii zilelor noastre nu mai știu să aștepte. Dar să reluăm ideea lui Freud: legăturile dintre oameni au la bază iubirea. În orice relație în aparență
Epoca maselor: tratat istoric asupra psihologiei maselor by Serge Moscovici [Corola-publishinghouse/Science/1426_a_2668]
-
într-o Românie mai presus de negurile istoriei: „Te simt în sânge și-n vise / te port neîntrerupt / Românie / cu â din a / ... Pâine, mânie, osândă, cântec / totul deodată ești, Românie / cu â din a./ Așa cum ai fost vei rămâne: / norul nu schimbă cerul / și nu te schimbă pe tine / Românie / cu â din i” (Apa trece). Volumul Ukulele (1967) propune o altă sintaxă poetică, simplificată, o linie melodică inspirată de ritmurile hawaiene, în poeme imagiste, concentrate, unele fals descriptive ori
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285525_a_286854]
-
fapt ea este adevăratul, unicul dușman pe care l-a așteptat atâția ani. Ea este unica himeră care i s-a arătat în orizontul deșertului și care îi revelează acum un adevăr existențial: „Totul, absolut totul este trecător: anotimpurile, oamenii, norii; și nu slujește la nimic să te cramponezi cu disperare de pietre, să reziști pe vârful unei stânci - degetele obosite se desprind, brațele cad inerte pe lângă trup, suntem târâți din nou de șuvoiul ce pare lent, dar nu se oprește
Incursiuni în universul epic by Ana Maria Ghiban () [Corola-publishinghouse/Science/1223_a_1930]
-
Nietzsche pentru stresați, București, 2000; Eginald Schlattner, Cocoșul decapitat, București, 2001; Aglaja Veteranyi, De ce fierbe copilul în mămăligă, postfață Rodica Binder, Iași, 2002, Raftul cu ultimele suflări, pref. Werner Löcher-Lawrence, Jens Nielsen, postfață Rodica Binder, Iași, 2003; Ernest Wichner, Singularul norilor, București, 2003. Repere bibliografice: Caraion, Duelul, 66-69; Felea, Secțiuni, 243-244; Cristea, Un an, 244-247; Piru, Poezia, II, 302-305; Raicu, Critica, 369-371; Constantin Crișan, „Scrisori neexpediate”, CNT, 1979, 26; Raicu, Contemporani, 153-155; Tuchilă, Cetățile, 121-130; Grigurcu, Existența, 377-380; Cristea, Fereastra, 196-200
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287642_a_288971]
-
înțeleagă ce înseamnă să rămâi zile-ntregi să păzești animalele la pășune; îți trec prin cap atâtea gânduri, îți faci mii de planuri, încerci să tălmăcești glasul vântului, rumorile câmpiei, zbieratul celorlalte animale. Eu vorbeam cu copacii, cu ierburile, cu norii; mă afundam în cele mai stranii închipuiri. Acasă mama vitregă, ce se numea tot Catarinella ca mama mea bună, mă muștruluia dacă mâncam o bucată de pâine mai mult, iar eu mă uitam fix în ochii ei, fără să scot
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
nu fiindcă ar fi avut loc cine știe ce schimbări, ci fiindcă micul teatru al comunității, reprezentat în acel moment de prietenii mai vârstnici, participa în acel fel la devălmășia vieții. Primele schimburi de vorbe erau întotdeauna despre capriciile timpului, despre poziția norilor și a soarelui, despre vânturi și ploaie. Apoi firește urma șiragul de nenorociri: măgari mușcați de vipere la pășune, capre sau viței căzuți în prăpăstii, prăbușiri de adăposturi din paie, livezi lovite de secetă și uscate, alunecări de teren, boli
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
Domnului, ne-om descurca. Caterina se opri din frământare și bombănit și veni să se așeze lângă el. E mai bine ca măcar unul să scape de osânda trimisă de Dumnezeu în ținutul ăsta de obidiți. Nu vezi? Ruperi de nori, și apoi secete, păduri ce iau foc, recolte distruse, oameni și animale înfruntându-se cu tot felul de epidemii. Și ce-i mai rău încă n-a venit. De la o zi la alta, se schimbă până și înfățișarea naturii, tu
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
la țarina pârjolită, cu văi înguste și imense, șanțuri și râpe ca niște rânjete... Își bagă mâinile în buzunar ca să simtă micul corn de fier pe care maică-sa i-l dăduse să-l apere de piaza-rea. Pe cer treceau nori ce se risipeau spre apus precum păsările în căutarea hranei. N-a mers prea mult, dar e obosit și ar vrea să se odihnească, însă călugărul se grăbește și nu îngăduie popasuri: scrâșnește din dinți, își leagă mai bine obielele
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
azi, că păcatele părinților sunt plătite de fii. De obicei cel ce visează animale spăimoase, vâscoase, ca de pildă șerpi, vipere, porci sau păianjeni, bea prea mult vin sau a fost conceput de indivizi cu năravul beției. Soiul acela de nor neguros deasupra capului lui Tommaso se risipi pe loc; amenințarea simțită în întrebările insistente ale duhovnicului dispăru ca prin farmec. Geronimo avea mereu la îndemână câte-o carafă cu vin de oferit prietenilor, sau vreunui călător în trecere, dar el
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
o cărare care, printre buruieni și mărăcini, ieșea la un drum în pantă. Cățărându-se pe dealuri, spre nord, drumul acela l-ar fi dus la fruntariile orașului. Era drumul principal spre Napoli, pe care trăsurile, trecând în goană, ridicau nori de praf. Puțin mai încolo era o cârciumă veche din care răsunau voci agitate și puse pe sfadă; gustă în amintire un pic din viața satului său Stilo: bărbații la birt jucau cărți și fiecare partidă o însoțeau cu o
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
de mulțumire. Omul aruncă pe tejghea o monedă de argint și-l conduse pe Tommaso spre ieșire. Mă numesc Abraham. Eu sunt fra' Tommaso. Îți strânseră mâinile și se îndreptară spre oraș. Aproape că se înnoptase; cerul se acoperise cu nori groși ce alungau lumina. Glasurile din bodegă se auzeau tot mai slab pe măsură ce drumeții se îndepărtau în grabă. Abraham rupse tăcerea: E mai bine să-ți spun imediat: eu nu prea sunt văzut cu ochi buni de o parte din
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
le simțise revolta. Uneori da, uneori nu.Dar de îndată ce pricep că cel cu care stau de vorbă nu e un jandarm al spaniolilor, ies din letargie, se uită-mprejur, ascultă vântul și oftează: "Oricât ar fi ei de mari, în spatele norilor există soarele". "Mușcă, mușcă mereu, dar când ajungi la os, vine rândul osului să te facă să simți o mușcătură ca de cal". Sunt oameni care moștenesc înțelepciunea și inima celor din vechime, dar sunt cu totul descumpăniți. E prea
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
să ți-o împlinești, ți se impută drept greșeală și în acest fel realitatea se denaturează. Procesul s-a încheiat pe 8 august 1592. Era o zi caniculară. Pe străduțele din Napoli soarele părea să-și fi ieșit din minți. Nori de muștele roiau dintr-un colț într-altul, infestând aerul cu bâzâitul lor. Cine știe câte istorii ar avea de povestit aceste insecte, se gândea Tommaso, păreau mai inteligente decât uscatul acela de episcop care se încăpățânează să-mi zică Gorgias 28
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
să-i scoată din sărite pe cei patru în uniformă. Dar nu plănuia s-o șteargă pe furiș. Coasta era un decor superb, urcând pe verticală, muntele alcătuia un amfiteatru natural. Mai în spate, o lizieră de dealuri azurii și norii aproape roșii. Corabia trase la mal cu dificultate în strigătele de bucurie ale celor ce așteptau de-o zi și-o noapte sosirea celor îmbarcați la Napoli; ajutați de marinari să traverseze puntea cea îngustă de scânduri, domnii, de îndată ce se
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
atâtea seri. Oamenii din părțile mele își dispută pâinea cu veverițele, fructele cu păsările. Secetei și epidemiilor ce ne seceră voi ați adăugat și frica, teroarea, obidirea și ați înăbușit pe oricine ar fi vrut să mângâie chiar și un nor. Mai rău decât pe animale îi chinuiți pe țărani și păstori, fiindcă animalele atunci când nu mai pot se întind pe pământ și-și dau sufletul, în timp ce oamenii rezistă și trăiesc devenind o rană din cap până-n picioare, obișnuindu-se cu
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
basta sau du-te în treaba ta și nu spune nimănui ce-ai auzit de la noi. Au ajuns din câteva salturi la locul cu pricina; carcasa vacii era aproape întreagă. Era un damf acru, două pisici o zbughiră și un nor de muște șuieră luându-și zborul. Luna lumina capul vacii care, de-o parte și de alta a gurii, avea sânge închegat și un ochi zdrobit din care încă se scurgeau câteva picături de lichid gelatinos. Era un spectacol înfiorător
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]
-
ore-n șir să-l asculte, pătruns fiind în întregime de climatul din Cetate pe care îl îngăduise. Și femeile în comun? Dar sentimentul geloziei cum o să dispară? Ești cumva gelos că apa râurilor aparține tuturor? Ești gelos cumva pe nori și pe văzduh? Natura se oferă în nemărginirea ei, noi suntem o parte din ea și trebuie să ne identificăm cu ea. Ce să zic, nu știu, vezi, dacă cineva... Și dacă vor veni pe lume copii, cui vor aparține
by Dante Maffìa [Corola-publishinghouse/Science/1046_a_2554]