18,826 matches
-
întîmpla. Viitor pe care ea îl lasă în mod premeditat lipsit de orice conținut trăind astfel legea tautistică a ultimei etape mulțumindu-se să afirme că viitorul este "în față", cel de care ne-am putea îndoi... Cerul traversat de nori, albastrul, culoarea fidelității și a spațiilor siderale. Nimic altceva decît afirmarea repetată că acest spațiu este semnat: semnat telecomunicații. Natura însăși, elementele sale, sînt referenți mondiali planetari ai întreprinderilor, ele însele mondiale. Semnătura dă existență. Fără telecomunicații, nici cer, nici
Comunicarea by Lucien Sfez [Corola-publishinghouse/Science/922_a_2430]
-
își ridică capul spre plafonul plat sau boltit, el devine conștient de structura spațială a încăperii. Privind în sus, se așteaptă să vadă în pictură ceea ce se poate vedea în lumea fizică, poate o cupolă sau cerul liber populat de nori și îngeri. Totuși, într-un sens mai restrâns, din câmpul vizual receptat de ochi, tavanul sugerează o mișcare subiectivă sus-jos. La urma urmei, nici nu interesează care este orientarea noastră spațială în vreme ce privim o pictură atât timp cât direcția privirii noastre percepe
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
Dimpotrivă, un grup de persoane poate ocupa capătul inferior al unui oval vertical, ca și cum ar fi adunat într-un coș, în jurul focarului de jos al elipsei, în timp ce vârful este inundat de lumină, de spațiul gol al unui interior sau de norii însuflețiți probabil de o pereche de îngerași plutitori. În cele din urmă, ne aflăm aici în fața unei asonanțe față de rotunjimea prin care formatul ramei influențează formele compoziției. În Madonna della Sedia (vezi figura 47) văzusem acest lucru exemplificat de volumele
Forţa centrului vizual: un studiu al compoziţiei în artele vizuale by Rudolf Arnheim () [Corola-publishinghouse/Science/600_a_1427]
-
1962; "Umbra plopilor", E. P. L., 1965; "Calendar", E. P. L., 1969; "Poezii", Editura Eminescu, 1974. Satul lui Ion Horea devine icoana sfântă a poetului: "/ Peste hotarul toamnei cu brațe lungi de lemn/ fântânile mă cheamă departe și-mi fac semn/ Când norii se înclină cu chipuri lungi de sfinți/ în orele-ncărcate și încă tot fierbinți". La Ion Horea starea de euforie și nostalgie, peisajul, muncile țăranului se desfășoară cu rezonanțe din Hesiod, Pillat și Esenin. Peisajul este învăluit în melancolia celui
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
amenințare,/ parcă de sus, oricum/ din firea lucrurilor". Poezia lui Ion Horea va renaște ca Pasărea Phoenix ca pasărea minune lângă sat și lângă dealuri: Tot lângă dealuri sufletu-mi e plin/ Tot lângă ape inima-mi suspină,/ Tot lângă nori mi-e gândul în rotire/ chemat în fire, alungat în fire,/ și căutat și plâns și blestemat/ învins și învingând, reînviat/ ca pasărea minune din vechime/ știut de toți și neștiut de nime." Alexandru Andrițoiu " În țara moților se face
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
mitic, aflat la început de ere; aici totul este menit să fie exemplar și să se cuprindă în vechile tipare: " Ce straniu galopează/ pe dealurile din Ardeal, furtuna/ Părinții fug/ spre casele care o iau din loc./ Se crapă coaja norilor și apele greoaie vin cu capăt/ ca șerpii altor ere." Problema morții, a umbrei, revenirea la origini, atracția marilor depărtări capătă semnificații complexe. Trimiteri se pot face la credința în metamorfozare după moarte, când, în afara existenței, o noapte apasă universul
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
aromă ", D. M. Ion rămâne un imagist. Sentimentul toamnei, al verii, al iernii se însoțește cu aducerile aminte, cu sentimentul trecerii timpului, al iubirii sau al morții: Noi un pahar ciocnim/ La geam sub albe flori/ Covoru-ncărunțit/ E obosit de nori/ Zăpada a-mbătrânit." "Laudele", așa cum a semnalat critica, vor relua motivul cântării cântărilor: "Tu vii săltând/ ca merele din floare/ purtând pe umeri/ Urme-n care ard/ Cumpliții arbori ai nădejdii". Poeme și versuri întregi pot fi citate pentru plasticitatea sau
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
ochiul meu o căprioară..." rămâne tânăr. Se impune să subliniem grafemul și aspectul grafic al cântecelor. Scrierea cu majusculă accentuează afectivitatea, dar ajunge și la manieră, având în vedere grafia cu spații largi ce impune o anumită diferențiere: "Pădure, Și nor, cer, și iad, și câmp, și rai, și loc și dor și Mare pier, voce" ("Dimensiuni") În "Bazarul cu vești" apare un personaj, "Glafira", o "Duduie" argheziană, boită, urâtă și ridicolă prin mondenitate. "S-a sfătuit cu doctorul Pepelea:/ Din
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
un deșert al morții: "ți-aduci aminte era o biserică/ fericită pe colina paradisiacă/ și tu înger de zăpadă". Lumina este de aur, iubita are părul de aur, trâmbița este de aur, nisipul este de aur, groapa este de aur, norii sunt de aur, îngerul este de aur. Exemplele se pot înmulți în acea lume de paradis, în care poetul rămâne melancolic și solitar: "Acum se face lumină/ în cerul pe care l-am părăsit, dar iată că vine amurgul și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
de aur vin cu o hipersensibilitate rafinată de parfum și culoare pentru lumea de senzații a lui M. Ursachi: "vom mai străbate iubito, vom mai străbate/ drumul acela de roze ". Expansiunea fanteziei strălucește și trece prin noi ca soarele sub nori, ca un vis la care suntem părtași și plecăm în moarte ca să ne reîntoarcem, pentru că la Mihai Ursachi, timpul își pierde identitatea. Ion Nicolescu "Indulgențe", E. P. L., 1969; "Ironice", Editura Cartea Românească, 1970; "Mioritiada", Editura Cartea Românească, 1973; Retorica", Editura
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
deplină s-ar solda cu stingerea existenței însăși: "Știu, puritatea nu rodește/ Fecioarele nu nasc copii,/ E marea lege-a maculării,/ Tributul pentru a trăi." Constanța Buzea "De pe pământ", poezii, E. P. L., 1963; La ritmul naturii", poezii, E. P. L., 1966; "Norii", poezii, E. P. L., 1968; "Agonice", poezii, Eminescu, 1970; "Coline", Editura Cartea Românească, 1970; "Sala nervilor", sonete, Editura Cartea Românească, 1971; "Leac pentru îngeri" (selecții), Albatros, 1972; "Răsad de spini", poezii, Editura Cartea Românească, 1973; "Pasteluri", Albatros, 1974. O caracteristică a
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
invocată divinitatea, pentru împlinirea destinului: "Doamne, m-ai uitat în cer cu totul/ și mă-ndrăgostesc încet de-un om,/ Cum o stea vorbește altei stele,/ Vreau în cerul tău să fac un dom." Sentimentul timpului apare pregnant în volumul "Norii": "Mereu la vasele din mare, la scufundate și la vii,/ vin mari bătrâni bolnavi de lume, cu măști naive de copii". Poeta dă semne de oboseală, o viață consumată în vise îi trezește regrete, simțim o dureroasă așteptare, o sete
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
că facerea poeziei impune migală și transparență. În acest volum, el reînvie istoria, aureolând prezentul: Se vaită stejarii românești/ Peste Dumbrava roșie-i furtună/ Se-nalță-n cer văpăile șerpești,/ Bufniri de trunchiuri prăbușite sună,/ Și tremurând, și plâns, de după norii/ Se-arată îngrozit un colț de lună." Un adevărat infern dantesc este creat pictural în viziuni apocaliptice: "Nu-i Ștefan-vodă cel ce-a ridicat, / Mari, focurile străjii peste creste/ Întregi Carpații s-au învăpăiat." Cozma Răcoare capătă dimensiune prin evocarea
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
pene, /Coif de fier/ Sabie lată cât șoseaua de asfalt/ ochi spart cu lumina sfâșiată/ uscată și neagră cât cerul înalt" ("Luptător căzând"). Alteori, într-o viziune amețitoare, nervoasă, evocă tablouri halucinante: un soldat se ține cu mâinile de un nor și de bocancul altui soldat, care și el se ține de alți bocanci și așa la infinit, până în miezul pământului. Poetul curge halucinant de-a lungul coloanei de soldați: "Eu mă las să alunec pe șirul lor/ ca pe o
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
trăiri de calvar. Ioan Alexandru cântă raiul "începutului", și anii trec fără să i se dezvăluie lucrul în sine. "Legat de ceafa mea ca hoitul de duhoare,/ Ești crucea mea cuvânt pe care sunt clădit/ Ce prăpăstii străbat o limbă?/ Norii se duc și-n urma lor e atâta liniște/ Că se văd anii curgând din cer pe brațele incestului/ În sexele pământului cum apărură urmărite din spate de însuși lucrul în sine?". În "Imnele bucuriei" cunoașterea poetică devine posibilă și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
viteza luminii sunt manifestările energetice ale lumii și caracteristica mișcării este viteza. Omul devine "un fulger neîntrerupt" eminescian. în mișcarea cu viteze superioare vitezei luminii, curgerea timpului devine negativă! "Și cum eu însumi fulgeram/ desprins de pământ ca dintr-un nor,/ parcă eram/ și nu eram/ înspre trecut, din viitor,/ înspre ce-a fost din ce va fi,/ un număr descrescând/ cinci,/ patru,/ trei,/ din zece mii, sau poate chiar din mii de mii" ("Îndoirea luminii"). Încercarea este interesantă, tonul este retoric
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
E. P. L., 1967; "Tinerețea lui Don Quijote", Editura Tineretului, 1968, "Teoria sferelor de influență", Eminescu, 1969; "Unghi", Editura Cartea Românească, 1970, " O aripă și un picior(despre cum era să zbor)", Albatros, Eminescu, 1973; "Astfel", Junimea, 1973, Editura Cartea Românească, 1974, "Norii", Scrisul românesc, 1975. Pentru Ion Pop, poezia lui Marin Sorescu s-a menținut de la o carte la alta "la un nivel constant ridicat, poetul, printre cei mai productivi ai literaturii noastre actuale, opera în limitele aceleiași formule, ale cărei articulații
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Dar la urma urmei/ Ce trebuie să găsiți/ În rândurile mele cuvinte?/ Eu am fost pictor/ și toate acestea nu au fost altceva decât/ Studii de riduri/ De pe fruntea mea". Ironia intră în surdină, rămâne poanta: "La manejul meu din nori/ Se încalecă erori/ Din aproape în aproape,/ Saltă sufletul pe ape/ Sub copite eu în, silă,/ Ca pustiul sub cămilă". ("Inspirație")... Snobismul, permanenta simulare, nu-i mai trezește nici tristeți, nici ironii acide. Falsul motan este falsul creator: "Clipea din
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Mă uit în ochii lui goi și mă pierd în ei./ El alunecă vâjâind în prăpastiile morților mele" ("Prieteni"). În dosul acestor măști se află o lume tristă, pe care poetul o descoperă, dar se vrea nepăsător, precum în poemul "Norii": "Curge lumea pe deasupra mea?/ Așa privind în sus/ Am străbătut cea mai mare parte/ din ea.". "Tehnica scamatorului" care scoate obiecte imprevizibile în volumul "Tușiți" este înlocuită cu tonul reținut și crește relativ doza de ambiguitate și de gravitate. Într-
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
șarpelui,/ Răscoleam frunzele,/ intram prin tufișuri... când ieșeam în Piscul cu Bojii,/ Ni se lumina de atâta lărgime ("Piscul cu bojii"). Poetul retrăiește cu încântare peisajele de odinioară: " Când se văd munții" ei se văd rar, pentru că pădurile sunt în nori, și pentru că stelele sunt joase și pâlpâie "de-ți iau ochii/ Ca lumânările pe colaci/ când aerul se ridică în sus, ei odată țâșnesc pe-acolo/ Pe la geana orizontului, se văd foarte aproape,/ Ți se pare că te poți sui
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
pe Adrian Păunescu, poet excepțional de talentat, că douăzeci de butoaie goale se rostogolesc la vale, zece oratori vorbesc simultan și cincizeci de cazane sub stare de presiune aruncă trâmbe șuierătoare de aburi... Îi trebuie acestui tânăr care trage toți norii poeziei după el mai multă claritate, geometrie, precizie latină. Să nu uităm că ne tragem, cu adevărat, nu numai din misticii daci, dar și din arhitecții Romei, constructori de poduri și apeducte".3. Versurile poemului dezvăluie o energie uriașă și
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
Teodorescu scrie o poezie limpede, "diametral opusă" suprarealismului. De-altfel, într-un poem el încearcă să-și explice noua artă: "Obscurele imagini care au fost odată/ și luminează astăzi ca un reflector/ Cu miros de pădure, de ambră și de nor/ în floare grea de săruri saturată." Și poemul devine aspru, cald, transparent, iar poetul se întreabă neliniștit dacă "unghiul va fi adiacent cu ceea ce se cheamă poezie. Poetul va scrie o poezie civică, va contempla istoria, va încerca o mitologizare
[Corola-publishinghouse/Science/1533_a_2831]
-
puteam pleca la cumpărături fără să arăt și eu cât de cât) și, când să ies pe ușă, am văzut gri în fața ochilor... După ce eu am aerisit bucătăria, iar numărul doi s-a dus prin vecini ca să-i liniștească în privința norului de fum, am făcut bilanțul: ibricul, galben când îl cumpărasem, devenise negru. Oul, alb când îl pusesem în ibric, devenise maro-închis. Iar bucătăria, bleu când o preluasem de la zugravi, devenise cenușie din cauza fumului... Bineînțeles că, neatent ca toți bărbații, nu
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
acum încep greutățile. Degeaba speri că, dacă ai umplut cratița, munca ta s-a încheiat. Statutul de gospodină mare, spre care tinzi cu ambiție și dăruire, înseamnă multă muncă. Exact când crezi că ai încheiat, la orizont se arată alți nori negri. Problematica în acest moment se complică și te trezești din nou la răscruce de drumuri: pe de o parte, ai de răspuns la întrebarea „Ce faci cu ce ai gătit?“, pe de altă parte, ai în față un vraf
[Corola-publishinghouse/Science/2076_a_3401]
-
dominant e sentimentul de teamă. Venirea lor dă emoția producerii unui eveniment implacabil. Asupra unor autori, între care Pincio și Tradem, corbii au un efect paralizant: „Pe valuri friguroase vin bocete amare,/ Asemeni ne-nduratei cîntări de nmormîntare/ Pe cer perindă norii și corbii trec țipînd,/ în fața firei moarte [scrie primul] rămîi fără de gînd”13). „Și pe cînd trec/ în a crepusculului oră,/ Spre groapa unde doarme-o soră,/ Și-n suflet plînsul îl înec;// în aiurări/ De spaimă inima mea moare
ÎN JURUL LUI BACOVIA by CONSTANTIN CALIN () [Corola-publishinghouse/Science/837_a_1765]