23,409 matches
-
fuseseră Întotdeauna gata să mă Întâmpine cu zâmbetele cele mai strălucitoare, prezența lor Îmi interzicea orice vizită discretă. În seara aceea, cum supravegherea slăbise pretutindeni, am putut să mă strecor până În camera prințesei. Ușa era Întredeschisă; am Împins-o fără zgomot. Șirin era În pat, În capul oaselor, cu Manuscrisul deschis așezat pe genunchii ridicați. M-am strecurat lângă ea, umăr la umăr, șold la șold. N-aveam, nici ea, nici eu, gândul la mângâieri, dar, În noaptea aceea, ne-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
Fazel. Se succedau explozii și petarde, cerul se lumina cu intermitență, capetele se dădeau pe spate, fețele se Încordau, apoi Își reveneau, cu zâmbete de copii satisfăcuți. În exterior, fiii lui Adam, neosteniți, scandau de ore Întregi aceleași sloganuri. Nu știu ce zgomot, ce strigăt mi l-a readus pe Howard În memorie. Ar fi meritat atât de mult să participe la sărbătoare! În aceeași clipă, Fazel s-a Întors spre mine: — Pari trist. — Trist, cu siguranță nu! Dintotdeauna mi-am dorit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
da. Mă Întreb dacă vecinătatea acestor ruine nu aprinde, În mod natural, imaginația sărmanilor noștri contemporani. Pe deasupra, există acest oraș Îngropat sub pământ. De-a lungul veacurilor, câți copii au căzut În crăpături și n-au mai apărut, ce de zgomote ciudate s-au auzit sau s-a crezut că sunt auzite, venite, după câte se pare, din măruntaiele pământului! Așa s-a născut cea mai cunoscută legendă din Samarkand, cea care contribuie, În bună măsură, la misterul care Învăluie numele
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
sufocate sub povara covoarelor și a obiectelor de artă, cu coloanele zvelte ale fațadei reflectându-se Într-un iaz. De jur-Împrejur, un parc imens era străbătut de cursuri de apă, presărat cu lacuri artificiale, un adevărat paradis persan În care zgomotele orașului erau filtrate de cântecul greierilor. Era una dintre cele mai frumoase reședințe din Teheran. Aparținuse unui fost prim-ministru, Înainte de a fi răscumpărată de un bogat negustor zoroastrian, partizan fervent al Constituției, care-o pusese gratis la dispoziția americanilor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
noapte urmărind-o. De ce să mint? Când pachebotul izbi aisbergul, nu mi-am dat seama. După lovitură, când mi s-a precizat la ce moment se produsese coliziunea, am crezut că-mi amintesc să fi auzit, Înainte de miezul nopții, un zgomot ca al unui cearșaf sfâșiat, Într-o cabină Învecinată. Nimic altceva. Nu-mi aduc aminte să fi simțit vreun șoc oarecare. Așa că am sfârșit prin a mă liniști. Ca să mă trezesc dintr-un salt atunci când cineva bătu la ușă, strigând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2219_a_3544]
-
mie de ani. De fapt..., îmi dreg vocea, sunt pantofii mei de condus. — Pantofii tăi de condus, mă îngână Luke sceptic. — Da, spun, și pornesc motorul înainte să mai zică ceva. Dumnezeule, cum poate să fie mașina asta! Face un zgomot fantastic când o ambalezi și roțile scot un fel de scârțâit când o bag în viteză. — Becky... — E OK, zic, virând încet din parcare spre stradă. De când aștept momentul ăsta! Mă întreb dacă mă vede cineva. Dacă Emma și Rory
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
cu tine despre ziua de mâine. Se oprește și eu mă holbez la el, simțind cum îmi piere zâmbetul de pe față. — Ce e? zic, încercând să nu par prea îngrijorată. Urmează iar un moment de tăcere, apoi Luke răsuflă cu zgomot. — Uite care‑i treaba. A apărut o ocazie de afaceri de care mi‑ar plăcea să... încerc să profit. Și sunt niște tipi din America cu care trebuie să vorbesc. Urgent. — Bine, zic confuză. E... OK. Dacă ai mobilul la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
Nu cred. — A. Casc ușor - pentru că sunt încă somnoroasă de la aerul ăsta tare de țară - și, în clipa în care îmi duc mâna la gură, observ că mi s‑a ciobit ușor o unghie. Încercând să fac cât mai puțin zgomot, desfac fermoarul genții, îmi scot pila de unghii și mă apuc de treabă. Călugărița se uită la mine, eu îi zâmbesc îndurerată, arătând spre unghie (fără să zic nimic, ca să nu stric atmosfera plină de spiritualitate). Apoi, după ce termin, pentru că
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
o revoltă de sunet și culoare și amândouă ne holbăm la el, vrăjite. — Uau! face Suze iar. Tu ai făcut asta? — Păi... da, spun. Adică eu i‑am dat drumul. — Doamne, Bex, cât ești de deșteaptă, spune Suze, răsuflând cu zgomot. Și când crezi că o s‑o termini? — Păi, cred că destul de repede, zic relaxată. Știi cum e. E mult până m‑apuc. Păi să te las, atunci, să‑ți vezi de carte, zice Suze. Voiam doar să‑mi împrumuți
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
mult în bine în ultimul timp. Are haine noi și o tunsoare mai avantajoasă. Dar mâinile le are la fel de imense și de umede, și, sincer, nu e Brad Pitt, nu? Și totuși, asta‑i dragostea, mă gândesc, trântindu‑mi cu zgomot ușa de la mașină. Când iubești un om, îl iubești în ciuda defectelor lui. Se pare că pe Lucy nu o deranjează deloc că Tom are mâinile umede, iar pe el se pare că nu‑l deranjează că părul ei e lipsit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nu poate fi mai rău decât să te măriți cu Tom Webster, dar totuși. O rochie de 3000 de lire. Și o petrecere... și tone de cadouri... Zău, cei care se căsătoresc au totul, nu‑i așa? La etaj aud zgomot de foehn dinspre dormitorul alor mei și, în clipa în care intru, o văd pe Janice stând pe taburetul de la măsuța de toaletă, în capot, cu un păhărel de sherry în mână și ștergându‑și ochii cu o batistă. Maureen
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
O găsesc în capul scărilor, la ultimul etaj, împachetând perne de grădină în niște saci transparenți de plastic, apoi scoțând aerul din ele cu duza de la aspirator. — Ți‑am comandat și ție câteva, apropo, strigă la mine pentru a acoperi zgomotul aspiratorului. De la Country Ways. Plus niște foiță de staniol pentru curcan, un ceaun și o tigaie pentru ouă ochiuri la microunde... Nu‑mi trebuie nici un staniol pentru curcan! țip. — Nu e pentru tine! zice mama, oprind aspiratorul. Aveau o ofertă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
asta, am stricat cheful tuturor. Alor mei, lui Janice, lui Martin... Îmi pare rău chiar și pentru Lucy și Tom. Nu cred c‑aveau nevoie de așa ceva la nunta lor, nu? Stau nemișcată, cu ochii în pământ. Dinspre cort aud zgomote de formație care se pregătește să cânte și vocea lui Lucy, care îi organizează pe toți. Copiii se joacă cu un sac de fasole în grădină și, din când în când, acesta aterizează lângă mine. Dar eu nici nu clipesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
îți plătește biletul de avion, nu? — Nu! Mi l‑am plătit singură! — Mă întrebam doar. Alicia ridică mâinile, a scuză. Păi atunci, vă urez drum bun. Își adună niște dosare și le bagă repede în servietă, apoi o închide cu zgomot. Atunci, pa! — Ne mai vedem, zic, și o urmăresc cu privirea cum se îndreaptă spre lift. Rămân lângă biroul lui Mel încă câteva secunde, încercând să‑mi amintesc ce am lăsat aici. Dar indiferent ce‑ar fi, nu‑mi amintesc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
stresez aiurea. Doar fiindcă Elinor e atât de lipsită de tact încât să pomenească de familia lui Sacha. Nu e ca și cum ar fi pomenit chiar de ea. — Sacha e o fată atât de dotată, zice Elinor, închizându‑și pudriera cu zgomot. Ai văzut‑o vreodată făcând schi nautic? — Nu. — Sau jucând polo? Nu, zic posomorâtă. N‑am văzut‑o. Brusc, Elinor bate imperios în geamul din spatele șoferului. — Ai luat virajul prea repede! zice. N‑am de gând să‑ți mai repet
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
nu? Exact. Și, pe urmă, am limită de creditare de 10.000 de dolari. Asta‑i ideea. Vreau să zic că nu mi‑ar fi dat‑o dacă nu ar fi fost siguri că mi‑o pot permite, nu? Aud zgomot la ușă și mă ridic repede în picioare. Cu inima bătându‑mi să‑mi spargă pieptul, mă duc repede la șifonierul în care mi‑am ascuns toate cumpărăturile, deschid ușa și îmi vâr iute toate sacoșele de la Barney’s înăuntru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
frig și tremur. Ce‑am făcut? Am stricat tot. Îmi vin în minte expresii din articol, și îmi revine senzația de rău fizic. Becky cea lefteră... ipocrita Becky... Și au dreptate. Cu toții. Când ridic privirea, Luke își închide servieta cu zgomot. — Trebuie să plec, spune. Ne vedem mai târziu. Când ajunge lângă ușă șovăie o clipă și se întoarce spre mine, confuz. Un singur lucru nu înțeleg. Dacă n‑ai fost la Guggenheim, atunci de unde‑ai luat cartea pe care mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
să faci? zice Suze, mușcându‑și buza. Pe asta n‑o poți ignora. — Nici n‑o s‑o fac. Am să le plătesc pe toate. — Îți permiți să le plătești? — Trebuie. În tăcerea care se lasă nu se aude decât zgomotul câte unei picături de la robinet. Ridic privirea, și‑i văd chipul lui Suze contorsionat de grijă. — Bex, hai să‑ți dau eu niște bani. Sau Tarkie. Pentru el nu e nici o problemă. Nu! zic, mai tăios decât aș fi vrut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
subită de a vorbi cu el. Dar, de fiecare dată, am tras aer adânc în piept și l‑am pus înapoi. Acum are viața lui. Eu trebuie să‑mi văd de a mea. De viața mea nou‑nouță. Aud un zgomot la ușă și mă întorc. Suze stă în prag și se uită la camera goală. — Of, Bex, zice deprimată. Nu‑mi place chestia asta. Pune‑le înapoi. Fă dezordine la loc. — Măcar, acum chiar e feng shui ca la carte
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
adevărați, e... Ei, sunt 9 dolari. Parcă încep să mă obișnuiesc să gândesc în dolari. Încep să mă obișnuiesc cu o sumedenie de lucruri. Apartamentul meu e mic și cam urâțel, și primele câteva nopți n‑am putut dormi de zgomot. Însă ideea e că sunt aici. Sunt aici la New York, stau pe picioarele mele și fac ceva ce pot să spun cu toată sinceritatea că îmi place la nebunie. Slujba pe care mi‑a propus‑o Michael la Washington suna
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1997_a_3322]
-
șiruri lungi de semnalizatoare se aprinseră, aidoma unor semne de viață, ale unei respirații mecanice agitate. Un sunet cu totul aparte se iscă și porni să străbată culoarele pustii. Numai membranele timpanelor artificiale îl interceptară și-l recunoscură. Era un zgomot care de multă vreme nu mai fusese auzit pe Nostromo. Semnaliza o intruziune neobișnuită. În acest mănunchi de clinchete și străluciri, univers logic de procese ce conversează și-și răspund, se găsea o sală specială. Înăuntrul acestui habitaclu de metal
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
scoate din amorțire ca pe o oștire în campanie. O pasarelă de mari dimensiunii ar fi fost o inutilă frivolitate, fiindcă echipajul își petrecea cea mai mare parte a timpului de navigație interstelară în congelatoare. O ușă blindată alunecă fără zgomot și dispăru în perete. Kane intră în sală, urmat de Ripley, Lambert și Ash. Fiecare se îndreptă spre postul său și se așeză în fața pupitrului cu ușurința și familiaritatea unor vechi prieteni care se vedeau cu drag după o lungă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
vizuale imposibile, anunță Ripley. ― Se vede, mârâi Kane. Adică, nu se vede. Cele câteva momente de claritate nu-l făcură să devină mai optimist. Zgârcenia citirilor terenului sugera un mare pustiu dezolant, o lume sterilă, ostilă. ― Radarul a captat un zgomot! Dacă electronica de la bord ar putea reacționa la înjurături la fel de prompt ca oamenii, murmură Ripley. Sonarul îmi întoarce și el zgomot! Infrasunet. Țineți direcția. Încerc ultravioletul. Spectrul este destul de înalt ca să nu interfereze. Trecu un moment, după care pe ecran
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
devină mai optimist. Zgârcenia citirilor terenului sugera un mare pustiu dezolant, o lume sterilă, ostilă. ― Radarul a captat un zgomot! Dacă electronica de la bord ar putea reacționa la înjurături la fel de prompt ca oamenii, murmură Ripley. Sonarul îmi întoarce și el zgomot! Infrasunet. Țineți direcția. Încerc ultravioletul. Spectrul este destul de înalt ca să nu interfereze. Trecu un moment, după care pe ecran apărură câteva linii în sfârșit satisfăcătoare, urmate de analiza în limbajul calculatorului. ― A mers! ― Un loc de asolizare? Complet detensionată, Ripley
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]
-
prea răbdătoare trebuia să funcționeze îndărătul acestor ciudate structuri. Travaliul mecanic era sugerat de mișcarea regulată de du-te-vino al unei unice bare de metal culisând pe o canelură. Conform instrumentelor de măsură încastrate în interiorul căștii, această mașină nu producea nici un zgomot. ― Se pare că mai merge. Mă întreb oare de când se face mișcarea asta. (Kane examină ansamblul, fascinat de de această incredibilă invenție). La ce folosea mecanismul ăsta? ― Pot să vă spun. (Cei doi bărbați se întoarseră spre Lambert care confirmă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85061_a_85848]