19,069 matches
-
lui ochi" care îi numea personajele din comedii pocitanii omenești. Totuși, cel puțin față de Coșbuc a dovedit o constantă simpatie ("Ghiță e mare, domnule, e al doilea după Eminescu") în timp ce față de P. Cerna a fost duplicitar: "Ai văzut, doctore, îi mărturisea lui D. Gusti pe acest poetastru, cît este de închipuit? El a crezut, sărmanul, că tot ce-i spun i se potrivește." Dezamăgit a fost în prietenia sa și D. Suchianu care, în scris, l-a apreciat ca "cel mai
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
restituie 20 lei" sau "Pierdut în auto, după miezul nopții, 94 lei." Sînt notate cu minuțiozitate numele doamnelor ale căror saloane le frecventa (Mme Poenaro, Em. Miclesco, Baicoyano, Emm. Slătineano, Irene Procopiu, Sabina Cantacuzene); de una dintre ele, Elisa Băicoianu, mărturisește că a fost sincer îndrăgostit; francizarea țanțoșă a numelor sugerează indicibilul farmec al prostiei fudule. Unul dintre monografiști mai consemnează, fără entuziasm: "Tînărul intrase și în grațiile soției lui Bogdan-Pitești, care se pare că ar fi vrut să-l facă
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
oricare ar fi acel nume. [...] În arta literară [...], numele nu va fi oricare, ci unul care să samene deodată cu personajul [...]; personajul trebuie să se nască o dată cu numele care convine naturii sale fizice și morale..." La rîndul său, I. L. Caragiale mărturisea că "nu pot să văd o figură pînă nu-i știu numele", geniul său onomastic îndreptățind aprecierea superlativă a lui Paul Zarfopol: "Rară știință avea Caragiale în derivarea artistică a numelor"; din această perspectivă s-ar putea aprecia că în
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
stil molavo-rostoganesc-miticesc" domeniu din care mă limitez la o singură exemplificare un scurt extras dintr-o scrisoare către rafinatul și mult mai tînărul Zarifopol: "Aici o vreme eminamente scîrnavă: plouă, ninge, ceață, nor; toate excrementele unui firmament disenteriac: Jupiter cacans." Mărturisesc că nu am cunoștință despre o cercetare exhaustivă și nepărtinitoare asupra modelelor cărora e îndatorat Caragiale, asupra trădătoarelor traduceri pe care le-a semnat, asupra copiilor după natură pe care le reprezintă o parte din celebrele sale ziceri, asupra surselor
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
o droaie de patrioți din garda civică cu bătaia în piața teatrului. Niște tineri ofițeri m-au scăpat de furia poporului. Piesa a fost scoasă din repertoriul teatrului." În numele moralei intransigente și ipocrite, Fr. Damé proclama în ziarul Românul (1879) "Mărturisesc că mi-e rușine să povestesc aici asemenea lucruri" și avertiza tăios: "Dar să ne cheme la teatru cu nevestele noastre, cu copiii noștri, pentru a încerca pînă la ce grad un public poate asculta fără a roși obscenitățile cele
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
unii comentatori să-l promoveze ca... futurolog. Vremea noastră, a celor care am fost strămutați într-un alt secol și mileniu a fost intuită genial în dimensiunea ei înfricoșătoare și paralizantă. Noi am început cu veselie și sfîrșim cu mîhnire" mărturisea Caragiale despre propria sa generație, profețind apoi cu adîncă amărăciune despre a noastră: Nebunie va fi odinioară starea normală a minții omenești. Planeta noastră va fi un vast balamuc. Biata omenire! După atîta prostie, frumos sfîrșit!" Începem o altă istorie
[Corola-publishinghouse/Science/1499_a_2797]
-
veți recompensa un angajat. +++ Când Brian l-a chemat pe Trent în sală, avuseseră deja loc două discuții despre eșecul lui Trent de a se ține de promisiunile ca proaspăt angajat. Brian l-a întrebat dacă știe definiția responsabilității. Acesta mărturisi că i-ar plăcea să audă definiția lui Brian deși își închipuie care ar putea fi. Brian i-a precizat că responsabilitatea reprezintă abilitatea de a alege un răspuns și i-a atras atenția lui Trent că i se dăduseră
[Corola-publishinghouse/Science/1850_a_3175]
-
femeii-statuie sau femeii-păpușă. Mai mult decât oricând, femeia secolului al XIX-lea este în centrul atenției francezilor: adorata sau defăimata, ridicată în slavi sau aruncată într-un bordel. Literatura participa la crearea cultului imaginilor. Imaginea pe care literatura o propune mărturisește despre un adevăr ascuns cu grijă și mascat prin aparente. Femeia este o sclava așezată pe tron, rezumă Balzac cu amărăciune condiția feminină. Literatura devine un instrument de demascare a acestei duplicități, combătut de societate prin acuzarea scriitorilor de imoralitate
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
la mort de Maupassant, Manette Solomon de Goncourt. Muză devine vulgara la naturaliști și înțepenita la simboliști. La naturaliști, mitul Muzei și al inspirației este demitizat prin tratarea grotesca a cuplurilor de artiști cu femei care nu-i înțeleg și mărturisește despre o profundă neînțelegere între sexe. Femeia, incarnare a Naturii, este proscrisa din universul artei, chiar și atunci când face parte din cercul proxim al artistului, cum e cazul cuplului Lantier în L'OEuvre. Claude se sinucide în fața tabloului sau, simbol
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
apportait à ne jamais montrer à l'un de șes admirateurs une prédilection prolongée et marquante" [Maupassant, Notre cœur, p.61]. 3. Pariziana: Figură care este o prezență fundamentală, fără de care am avea o altă poveste. Rezervarea poziției a treia mărturisește, în schema propusă, despre subordonarea celorlalte două componente. Personajul nu se naște mit, el devine mit de-a lungul trecerilor din text în text, construind o figură mitică independența de fiecare dintre ele și mereu în curs de elaborare. Conchidem
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
lui Balzac este construit având un model dramatic. Balzac vede în român singurul gen capabil de a face "intéressant le drame à trois ou quatre milles personnages que présente une Société". Caracterul dramatic al românului, care presupune acțiune și lupta, mărturisește despre frontieră fragilă între genurile secolului al XIX-lea. Cuvintele dramă și dramatic desemnează, de regulă, opere de teatru și caracterizează, după Walter Scott, o nouă poetica a românului [v.Roy-Reverzy, 1998, p.30]. W.Scott a reunit în român
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
susține: "Elle portait leș couleurs de l'écurie Vandeuvres, bleu et blanc (...) Avec ça, crânement, pour ressembler davantage à un jockey, elle s'était posée une toque bleue à plume blanche sur son chignon" [Zola, Nana, p.341]. Clorinde îi mărturisește lui Rougon pasiunea să pentru cai263. Ea este o călăreața care întrece bărbații chiar și la vânătoarea imperiala 264. Femeile își asumă cu succes chiar și rolul de jokey 265, intrând tot mai mult pe teritoriul masculin. Scenă la cumpărături
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
première voiture, Maria Blond et Tătân Néné, renversées comme des duchesses, leș jupes bouffant pardessus leș roues, avaient des regards dédaigneux pour ces femmes honnêtes qui allaient à pieds" [Zola, Nana, p.194]. Examinarea reciprocă dintre Nana și doamna Hugon mărturisește curiozitatea pentru altă clasa: "Leș deux femmes avaient échangé un regard profond, un de ces examens d'une seconde" [ibidem, p.196]. Similitudinea c e r e m o n i i l o r are drept cauză aspirația colectivă
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
un fel de androgin, femeie-bărbat cu sexualitatea inversata 351, populat de femei vampiri și de barbati afeminați la Maupassant și Flaubert (care anunța o temă a decadentei prin personaje cu sexualitate inversata). Într-o nuvelă, sugestiv intitulată L'homme-fille, Maupassant mărturisește: "Car nous sommes tous, en France, des hommes-filles, c'est-à-dire changeants, fantastiques, innocemment perfides, sans suite dans leș convictions ni dans la volonté, violents et faibles comme des femmes" [p.345]. Zola și Maupassant sunt fascinați de caracterul dual al
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
simultan cu cele proprii sexului sau. În acest context vom observa că în raporturile sexuale unele dintre Pariziene, deschizătoare de drumuri, sunt dubluri ale personajelor masculine. Pariziana chiar poate fi etichetata că dublura a dandy-ului. Clotilde de Marelle își mărturisește dorințele secrete de comportament masculin libertin: "tu ne te figures pas comme j'aime ces escapades de garçon dans tous ces endroits où leș femmes ne vont pas. Pendant le carnaval je m'habillerai en collégien. Je suiș drôle comme
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
planează asupra feminității. Flaubert scria despre ea că era "le seule grand homme" al secolului ("homme", se traduce din franceză "om" dar și "bărbat"), înaintând ipoteza că ea ar putea face parte din sexul al treilea. Criticul literar G.H.Lewes mărturisește în 1850 despre competitivitatea feminină: "Faptul că grupul de femei autoare devine, pe an ce trece, tot mai numeros și are tot mai mult succes este o tristă realitate și ea contrazice orice economie politică. Femeile scriu cele mai bune
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
un charme, une grace, une légèreté, un entrain et, disons le moț, une coquetterie qui ne șont que de Paris" [p.124]. E.Marc Lipiansky [p.100] adaugă că Pariziana mai poate, daca circumstanțele o cer, dă dovadă de abnegație, mărturisind profunde calități de energie, decizie și curaj. 98 Restif de la Bretonne este conștient de caracterul seducător al capitalei: "La capitale est une maîtresse chérie, un peu coquette; elle accueille tout le monde: mais à la différence des coquettes ordinaires, plus
Pariziana romanescă : mit şi modernitate by Elena Prus [Corola-publishinghouse/Science/1427_a_2669]
-
Trebuia întărit acest specific prin negarea inițială a valabilității legii naturii în spațiul uman, pentru ca omul să-și capete propriul prin autodeterminare. Acest moment trebuie gândit atunci când încercăm reconstrucția umanului, a istoriei. Iar C. Rădulescu-Motru l-a gândit, fără îndoială, mărturisind în acest sens ideile lui despre ruptura pe care a provocat-o în natură apariția omului. Al doilea moment, cel al deschiderii unității de existență umane către ceea ce a făcut-o posibilă, către natură, afirmativ în fond, pentru că propune lărgirea
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
confirmare deplină. Vocația este dovada totală a de-limitării unui specific existențial alcătuit astfel încât să deschidă un orizont non-natural, dar este și dovada unității lumii, pentru că geneza sa este legată de evoluția energiei și de fondul sufletesc (energetic). Fapta vocației mărturisește deplin desprinderea omului de natură, înscrierea sa pe linia unui destin propriu; dar prin ea este refăcută unitatea lumii. Formele istorice ale personalității fiecare la timpul ei istoric stau sub o determinare măsurată destinal: nici una dintre ele nu vine înainte de
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
în limitele personalizării energiei, ci și dincolo de aceasta, înainte de ea. Altminteri, nu ar fi îndreptățită ideea lui C. Rădulescu-Motru că prin apariția omului natura își servește propria finalitate. Și proba confirmatoare a acestui fapt este însăși producerea vocației. Pentru că ea "mărturisește" existența unei evoluții orientate (în sensul idealului) și existența datelor necesare parcurgerii acestui drum (dispozițiile individuale vocaționale). Mesianism, de o parte, dispoziții sufletești, de alta; iar împreună, vocație. În alte cuvinte, vocația cuprinde două momente: idealul (care semnifică negarea exclusivismului
Filosofia umanului: personalism energetic şi antropologie kantiană by Viorel Cernica [Corola-publishinghouse/Science/1444_a_2686]
-
Luni stătu toata ziua și plânse aplecat peste fratele său Daniel. [...] Dedesubtul lui plângea celălalt Daniel. Era o sâmbătă neagră, fără sfârșit.” (IX. Coborârea lui Daniel). Dacă poezia autentică e „coborâre” în fântâna-infern, revelație și blestem, lepădare de sine, așa cum mărturisesc cele Nouă variațiuni..., în Arlechini la marginea câmpului (1985; Premiul Asociației Scriitorilor din Iași), viziunea poetului pare că se obiectivează: el privește și se privește oarecum din afară, cu detașare, poemele au un echilibru clasicist, o tentă sentențioasă; „peisajele” sunt
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286685_a_288014]
-
și Neliniștitul iunie (1979), pseudojurnal al unui sejur estival al personajului auctorial la un canton pierdut în Bărăgan, microroman al unei mici lumi izolate și anonime. Modalitatea contemplării naturii, antropomorfizarea peisajului, învestit cu corespondențe culturale și o sugestivitate motivată subiectiv, mărturisesc afinități cu viziunea unui Geo Bogza. Romanul O lacrimă de privit (1970) și culegerea de schițe Tu care treci pe-aici... (1973) evocă surghiunul tomitan al poetului latin Ovidiu; interesul prozatoarei vizează nu reconstituirea istorică în sine, ci o problematică
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286286_a_287615]
-
în care fundamentală este cea a Ființei - sacrificând voluntar, în cazul acesta, frumusețea formală -, pentru a releva „latența mitică” a cuvintelor, valoarea lor de simbol (în care semnificatul este deci transcendent, inexplicabil și indefinibil). Nu de puține ori autoarea își mărturisește stupoarea în fața „profunzimilor care-i scapă”, atunci când vorbește de „abisul” eminescian. Luceafărul este descris ca un complex mitic, sinteză specifică între Hyperion, Zburătorul, Narcis și Orfeu, totul concordat cu mitologia eminesciană personală, prin „mutații libere”, bunăoară prin proiecția poetului în
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288627_a_289956]
-
film de propagandă în favoarea intrării Americii în război. Paris, 22 aprilie 1916. Două tinere, judecate pentru tentativă de omor, declară în fața instanței că sursa lor de inspirație a fost un film. Paris, 17 mai 1916. Câțiva gangsteri prinși de poliție mărturisesc că ultimele episoade din Les mystères de New York i-au influențat în activitățile criminale. În urma unei interpelări în parlament, se creează o comisie centrală pentru controlul filmelor. Comisarul- șef cere tăierea unei scene de sinucidere motivând că „pe ecran nu
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Ion Iliescu, care, povestind a n-a oară conflictul său cu Ceaușeștii, își formulează sancțiunea de a fi fost scos din CC și pus la Ape astfel : „Am fost trimis în meserie !” - ca și cum ar fi fost trimis în Siberia. Expresie mărturisind frustrarea inginerului de a cădea din condiția de apparatcik în cea de executiv. În materie de pedepsire a dușmanilor poporului, în Viața învinge se înregistrează un „progres” : ei nu mai sunt lichidați pur și simplu de „oameni de bine”, ci
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]