18,784 matches
-
Iuda și Israel înainte de exilul babilonian, adică în perioada monarhiei, deoarece acestea sunt mărturii ale unei realități ce trebuie datată într-o perioadă istorică în care instituția monarhică nu mai exista de câteva secole. Dacă însă ne îndreptăm atenția asupra mărturiilor directe din regatele vecine, din mileniul al II-lea și I î.C., ne dăm seama că rolul de intermediar dintre credincioși și divinitate, ca și funcția de oficiant principal, nu erau îndeplinite de preot, ci de rege. Presupunerea că
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
fi existat ulterioare împrejurări publice pentru desfășurarea sacrificiilor, dar nu avem multe informații directe cu privire la ele în epoca monarhică. Este foarte posibil ca și unele evenimente private să fi dat ocazia oficierii unor ceremonii de cult, dar nu avem suficiente mărturii scrise pentru a putea delinea profilul. Între aceste ocazii private, pot fi amintite aici dezlegarea unui vot, dobândirea sănătății sau sacrificiile pentru îndepărtarea impurității. Capitolul 5 Cunoașterea voinței divine În culturile antice din Orientul Apropiat, lumea cerească și cea pământească
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
ḥōzeh (lit. „văzător”), acesta din urmă, de proveniență aramaică, fiind un termen asociat, în primul rând, cu viziunea profetică. Acest termen se găsește în Biblie ca sinonim clar al lui năbî’ (2Sam 24,11; 2Rg 17,13: „Yhwh a dat mărturie împotriva lui Israel și împotriva lui Iuda prin toți profeții lui și prin toți văzătorii lui”). În finalul observațiilor lexicale, este interesant de notat că tocmai termenul ebraic cel mai frecvent tradus prin „profet” - adică năbî’ - este utilizat în mod
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
motive juste să ne îndoim de răspândirea efectivă a practicii divinatorii în timpul domniei lor. Ceva asemănător acestei practici se poate deduce din povestirea 1Sam 28,3-25 și din acuza din Is 8,19-20. În definitiv, deși nu putem considera că mărturiile biblice sunt descrieri istorice precise ale practicii necromanției, este foarte plauzibil ca în situații limită, precum atacurile militare, sau în absența răspunsurilor care au avut loc prin alte practici divinatorii, să fi existat în Israelul antic practica de a invoca
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
22,10-12 unde profetul Sedecia prezice victoria purtând niște coarne de fier pe cap sau în 2Rg 13,15-19 unde lansarea săgeților de la fereastră anticipa ritual și magic victoria regelui Ioaș asupra arameenilor. În ciuda dificultății de a găsi în Biblie mărturii care să se refere la religiozitatea populară, mai sus citatele interziceri împotriva magiei pot fi o oglindă a ceea ce se întâmpla efectiv în familiile israelite. Această opinie este de asemenea confirmată de arheologie care a scos la lumină sute de
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
sau chiar în epoca elenistă (cf. HAE, vol. I, pp. 447-452). În ciuda acestei probleme, textul binecuvântării se potrivește bine în contextul altor formule de binecuvântare din Orientul Apropiat antic din mileniul I î.C. și poate fi, așadar, considerată o mărturie a mentalității religioase a evreilor antici din epoca preexilică. Textul Num 6,24-26, atestat în parte de cele două lame de argint citate, tradus literal, este următorul: „Să te binecuvânteze Yhwh și să te păzească; Yhwh să facă să strălucească
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
a făcut vot și care i-a ascultat glasul” (KAI 201). O altă importantă descoperire votivă este situla inscripționată, de proveniență egipteană, găsită pe muntele Mișpe Yammim, la Nord de lacul Tiberiada, databilă din epoca persană (Frankel, Ventura, 1998). Această mărturie, deși se află în afara limitelor cronologice și etnice ale acestei cărți, este foarte interesantă pentru că ne oferă o dovadă că, deja din epoca persană, religia ebraică avea strânse legături cu contextul religios în mijlocul căruia se afla. Această situlă de bronz
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
ca dar votiv de un credincios în limba feniciană. Inscripția, databilă în jurul anului 500 î.C., afirmă: „(darul) lui Akbor, fiul lui Bodeshum, pe care l-a făcut lui Astarte, pentru că i-a ascultat glasul (său)” (cf. Fig. 13). Din mărturiile scrise pe care le deținem, observăm că promisiunea votivă e prezentată printr-o frază adresată divinității prin care cel credincios cere ajutor și ocrotire. Consecința acestei modalități literare este descrierea cererii primite de divinitate printr-o formulă de tipul „Domnul
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
în care se apela la propriul Dumnezeu făcând voturi erau, de exemplu, cazurile de război, călătoriile (2Sam 15,8) sau cererea unui har într-o stare specială de necesitate, mai ales boală sau sterilitate (1Sam 1,11 ș.u.). Toate mărturiile arheologice sau literare ne confirmă astfel că practica religioasă de a face voturi Domnului nu numai că era răspândită, ci a fost și considerată absolut legitimă până într-o perioada târzie a iudaismului postexilic, atunci când a primit o reglementare cultuală
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
a merismului, adică utilizarea a doi termeni pentru a indica întregul, ca de exemplu, expresiile „cerul și pământul” (Gen 1,1; 2,4; Is 1,2; 45,7; 51,13) sau „locuința morților și cerul” (Am 9,2). Abia în mărturiile databile în epoca postexilică târzie apar unele cuvinte care, înțelese în sens generic, erau utilizate pentru a sugera totalitatea cosmosului, ca de exemplu, termenul „totul” în Ier 10,16 sau Qoh 1,14 (în greacă, Înț 1,14). În orice
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
și în Iuda a persistat cultul yahwist, pe de altă parte, în regiunile periferice, este documentată prezența cultului specific religiilor vecine, după cum rezultă, mai ales, din descoperirile arheologice din Galileea și din zona de coastă unde au fost găsite multe mărturii ale religiozității feniciene sau filistene din epoca persană (cf. infra, pp. 132-133). Influența religioasă a fost cu siguranță variată, fie pentru că teritoriul siro-palestinian era împărțit în mai multe regiuni mici (Fenicia, Filisteea, Idumeea etc.), fie pentru că comunitatea iudaică a început
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
motive babiloniene sau persane, cele de stil grec (Stern, 2001, pp. 540-541). Din punct de vedere religios, sunt interesante descoperirile de urme de sigilii care înfățișează imaginea marelui rege persan, peste care se află discul solar al lui Ahura Mazda, mărturie a prezenței culturale persane în Palestina. O ulterioară descoperire religioasă este cea făcută în 1986 pe muntele Mișpe Yammim, în Galileea de Nord, puțin mai la nord de lacul Tiberiada, (Kamlah, 1999; Frankel, Ventura, 1998). Aici, în interiorul unui complex ocupat
Religia în Israelul antic by Paolo Merlo () [Corola-publishinghouse/Science/101005_a_102297]
-
zonei lor de interes la cumpăna statului cu țăranii. Studiile rurale și monografiștii au fost o adevărată pârghie la cumpăna statului, iar documentele rurale, de la cele ale lui Stefanelli și până la cele constituite prin ancheta monografică de la Fundu Moldovei, depun mărturie asupra creșterii poverii statului și a istoriei pe umerii țăranilor. Evoluția nu le-a adus sătenilor libertăți noi, ci poveri noi, servituți, obligații pentru care nu li se dădea nimic în schimb, atestând celebra teorie eminesciană a compensației: „Țăranului i
[Corola-publishinghouse/Science/2236_a_3561]
-
însă puțin cercetată, o absență notabilă fiind cea a studiilor vizând: populația și modul de viață al acesteia, amenajarea teritoriului, poluarea aerului, valorificarea rațională și dezvoltarea durabilă a mediului. Totodată, valea Dunării, veche axă de populare a Bărăganului, ascunde încă mărturii arheologice valoroase care pot ajuta la refacerea trecutului istoric al zonei. Originea oiconimului „Fetești” Originea oiconimului Fetești se pierde în negura vremurilor; legenda spune că tot mai mulți ciobani poposeau în zonă pentru a-și căuta o nevastă: „Se zice
[Corola-publishinghouse/Science/2236_a_3561]
-
doi ani la mânăstirea Pângărații (din Moldova), cândva în ultimul deceniu al secolului al XVIII-lea, și anual primea plocon, printre altele, o mie de scoici pentru zilele de post (informația apare în Nicolae Iorga, Istoria românilor prin călători). O mărturie la fel de importantă a fost culeasă de către Elena Niculiță-Voronca: „Peștele, demult, se mânca în post ca bureții.“ În continuare, anonimul povestitor găsește explicații mitico-fanteziste ale renunțării la acest obicei: „Dar, de un post mare, au făcut jidanii pâine cu sânge de
Stufat, ori estouffade? sau Existã bucãtãrie româneascã? by Vlad Macri () [Corola-publishinghouse/Science/1386_a_2382]
-
mai puțin întâlnită în sudul mediteraneean al continentului decât în centrul muntos și în nordul iernilor lungi. În ceea ce privește fermentația cerealelor, cea alcoolică a rămas cunoscută întregii Europe (fiind răspândită mai ales în nordul continentului), berea, whisky-ul sau cvasul depunând mărturie în acest sens. Românii cunoșteau braga, astăzi, din nefericire, o băutură pe cale de dispariție; berea a fost introdusă în Moldova și în Muntenia de abia la începutul secolului al XIX-lea, de către berarii sași din Ardeal. Mai bine de un
Stufat, ori estouffade? sau Existã bucãtãrie româneascã? by Vlad Macri () [Corola-publishinghouse/Science/1386_a_2382]
-
arta culinară bizantină ar fi utile, pentru a încerca un răspuns la această întrebare. Din nefericire, există prea puține izvoare asupra acestui subiect și acestea sunt indirecte. Unele informații au fost extrase din texte medicale, religioase ori din cele câteva mărturii ale călătorilor occidentali prin Constantinopol. Dar, chiar și așa puține cum sunt, ele ne oferă un peisaj gastronomic diferit de cel al meselor Occidentului medieval, unul mult mai apropiat de fastul culinar al vechilor romani. Exista, de pildă, un fel
Stufat, ori estouffade? sau Existã bucãtãrie româneascã? by Vlad Macri () [Corola-publishinghouse/Science/1386_a_2382]
-
literatură română a Facultății de Litere din Iași, după ce, între 1947 și 1949, predase limbile română, franceză și rusă la gimnaziul din Dărmănești și la Școala Normală de Fete din Bacău. Cariera universitară (lector - 1953, conferențiar - 1969, profesor - 1976) este mărturia vocației didactice, bazată în egală măsură pe o excelentă comunicare cu studenții și pe o susținută activitate de cercetare în domeniul istoriei literare. În 1969 își ia doctoratul în filologie cu lucrarea „Dacia literară” (1840). Între 1982 și 1985 conduce
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/288843_a_290172]
-
N. Tertulian, Roma, 1964 (în colaborare cu Elio Filippo Accrocca); Mihai Eminescu, Luceafărul - Der Abendstern - L’astro, ed. plurilingvă, pref. Mihai Beniuc, București, 1964 (în colaborare); Emilio Manlio Bologna, Pățaniile Pinocchiettei, cu ilustrații de Constantin Nițulescu, București, 1965; Danilo Dolci, Mărturii siciliene, pref. trad., București, 1966; Eugenio Montale, Poezii, ed. bilingvă, pref. trad., București, 1968, Poeme alese, pref. trad., București, 1983; Giovanni Pascoli, Versuri, pref. trad., București, 1968; Enrico Emanuelli, O minunată călătorie, pref. trad., București, 1969; Dino Campana, Cânturi orfice
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/290651_a_291980]
-
urmă menționează chiar stâlpul din Lumbīnī. Inscripția făcută de un discipol, cam la 230 de ani de la moartea lui Buddha, când tradițiile erau încă foarte vii și răstimpul prea scurt pentru ca un mit să se fi putut forma, rămâne o mărturie istorică de mare importanță. Copilul nou-născut a primit numele Siddhărtha (păli: Siddhattha), în a cincea zi după naștere, într-o ambianță solemnă. Numele său de familie era Gautama (păli: Gotama). Ulterior a fost supranumit Śăkyamuni, „înțeleptul din clanul Śăkya”, Śăkyasinha
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
o asemenea descriere este exactă, dar putem accepta că tinerețea lui Buddha a fost plină de opulență. Informațiile asupra felului său de a fi sunt destul de sumare. Savanții au studiat cu atenție textele vechi, au comparat versiunile diferite, au cântărit mărturiile contradictorii și au evaluat adevărul conținut în legende, pentru a-și face o idee cât mai precisă despre Buddha. Acesta le-a apărut sub înfățișarea unui om foarte sensibil, nonconformist, amabil și seducător prin simplitatea sa, dotat cu o inteligență
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
de la Gayă, sub care Gautama a atins Nirvăṇa, localitatea Sarnath, unde a avut loc prima predică, Śravastī, mănăstirea preferată a Iluminatului și Kuśīnagara, locul morții acestuia. În anul 249 î. Hr., la Lumbīnī, a fost ridicată o coloană comemorativă care aduce mărturie despre vizita regelui în acest loc. Se spune că regele a împărțit aur cu mărinimie și a scutit pentru totdeauna regiunea respectivă de impozite plătite Statului. La Gayă a fost construit un templu și au fost oferite danii bogate, iar
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
și câteva districte din Bangladesh. Mahăyăna cuprinde cea mai mare parte a Chinei și țările învecinate ei: Vietnam, Coreea și Japonia, iar buddhismul tantric domină întinsele teritorii din Tibet și Mongolia. III. LEGENDA LUI BUDDHA 1. Întruparea unui nou bodhisattva Mărturiile legendare asupra vieții lui Buddha sunt prezente în întregul canon buddhist. Sunt însă o serie de scrieri în care dimensiunea legendară are întâietate. Astfel sunt Jătaka, Sutta-Nipăta și Buddhavaṃsa, care sunt incluse în Khuddaka-Nikăya, și Lalitavistara sau „Povestea pe larg
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
teologie. Concret, valoarea religioasă fundamentală, transcendența, se recunoaște în buddhism în forma ei pură. Reprezentarea personală a divinității lipsește, tocmai pentru că o asemenea reprezentare ar compromite transcendența ei absolută. Tăcerea și absența lui Dumnezeu sunt pentru Buddha cea mai bună mărturie, singura mărturie posibilă a prezenței sale. În buddhism putem vorbi de recunoașterea Misterului și de dăruirea absolută în fața lui. Spiritul de toleranță și înțelegere a fost de la început unul dintre idealurile păstrate cu cea mai mare grijă de cultura și
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]
-
valoarea religioasă fundamentală, transcendența, se recunoaște în buddhism în forma ei pură. Reprezentarea personală a divinității lipsește, tocmai pentru că o asemenea reprezentare ar compromite transcendența ei absolută. Tăcerea și absența lui Dumnezeu sunt pentru Buddha cea mai bună mărturie, singura mărturie posibilă a prezenței sale. În buddhism putem vorbi de recunoașterea Misterului și de dăruirea absolută în fața lui. Spiritul de toleranță și înțelegere a fost de la început unul dintre idealurile păstrate cu cea mai mare grijă de cultura și civilizația buddhistă
BUDDHA REALITATE ŞI LEGENDĂ by EMIL VACARIU () [Corola-publishinghouse/Science/463_a_1294]