2,268 matches
-
dar hotărâtă, Sampath fu sigur că trebuia să se aștepte la și mai multe necazuri. Și știa din experiențele trecute că, atunci când te temi de ceva atât de mult, adesea se întâmplă. Bietele maimuțe, își zise. Bietele, sărmanele maimuțe... Și bietul, sărmanul de mine... Ce-o să se-ntâmple acum? Jos, Pinky căuta stilou și hârtie ca să compună un bilet. Deși se bucura că-l mușcase pe Hungry Hop, era dezolată de faptul că asta părea să semnalizeze finalul lungii lor asocieri
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2297_a_3622]
-
ajunsese la gradul extrem și ultim, dacă era corect să se spună așa ceva despre un stadiu nosologic care se anunțase ca veșnic, fuseseră expediați Înapoi În casele și În familiile lor, În ce mâini mai bune s-ar putea afla bieții de ei, Întrebau cu ipocrizie, cert este că un număr ridicat dintre ei, fără rude cunoscute nici bani să plătească taxa cerută În căminele apusului fericit, se Îngrămădeau pe acolo la nimereală, dar acum nu pe coridoare, așa cum e un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2327_a_3652]
-
și este! ISPAS: Hai, Dănilă, intră și stai ici, pe prispă. (Dănilă intră, se așază toți) Vra să zică te-ai întors. Tare bine! Ei, ai isprăvit treaba pentru care ai plecat la târg? DĂNILĂ: Am isprăvit-o de tot! Bieții boișorii mei s-au cam dus ca pe gura lupului. ISPAS: Cum așa? Vreo dihanie a dat peste dânșii sau ți i-a furat careva? DĂNILĂ: Nu mi i-a mâncat și nu mi i-a furat nimeni, i-am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
cu dezgust): Smochine? Umblă sănătoasă, babo, și cată-ți pe altul care să râvnească la smochinele dumitale... Că eu... (face semn că-i sătul până în gât. Fira iese, foarte nefericită) BABA RADA: Tiii, că bine zici! Cuviosul o fi flămânzit, bietul, după câte minuni a făcut pe inima goală. Cap la noi, măi femei, să lăsăm cogemite sfântul să se întindă de foame... BABA SAFTA: Chiar așa! Ia vezi, Ilincă, vezi de cată-n chiler ceva de-ale gurii, să i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1483_a_2781]
-
noi pentru meniuri. Ați auzit vreodată ceva mai ridicol? Și cine e idioata care tot spune nu de două luni încoace fiindcă nu vroia să-l părăsească și să-l lase singur pe iubițelul ei? Subsemnata. N-am vrut ca bietul Duncan să se simtă abandonat și lipsit de iubire în timp ce eu zburam cu avionul spre cine știe ce destinații fabuloase. Așa că da, de data asta am de gând să sun și să accept postul, apoi am de gând să mi-o trag
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
În Los Angeles? Niciodată. Adriana râse. Merg în vizită la o cunoștință în weekend. Desigur, nu era treaba lui să știe că de fapt “cunoștința” era iubitul ei, nimeni altul decât Toby Baron, nume care l-ar fi făcut pe bietul Dean să-l ia amețeala. — În niciun caz pentru o audiție! E pentru o emisiune sau pentru un film? Expresia de pe chipul lui arăta înfrângere. Ca să corecteze presupunerea ei, el ar trebui să o informeze cine este — ceea ce orgoliul lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
el, slavă Domnului, părea să-și dea seama de treaba asta. Ca o replică, numele lui Toby se aprinse pe ecranul celularului. Așteptă să sune de trei ori, apoi răspunse. — William? întrebă ea pe un ton confuz. — Adriana? Tu ești? Bietul Toby părea încurcat și ușor indignat. — Oh, Toby, querido! Ce mai faci, iubitule? Ce bilet minunat mi-ai scris! — Cine e William? se răsti el. — Care William, dragule? Oftă în sinea ei. Toată șarada asta era obositoare, dar necesară. Credeai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
Leigh aruncă o privire la coperta unui catalog Sharper Image de aparatură electronică și îl aruncă și pe acesta. — Aș! Adriana ridică mâinile în semn de frustrare. Fata asta era imposibilă. Și ce păcat că degeaba are un prieten nemaipomenit. Bietul Russell, probabil că vroia să iasă, să se relaxeze puțin, să se distreze nițel, iar prietena lui nici măcar nu cunoștea sensul acestui cuvânt. — Tu ar trebui să te duci în seara asta la dineul ăla plictisitor, iar eu ar trebui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
a amenințat-o pe Emmy că-l mutilează și-l dezmembrează pe Otis dacă nu venea imediat să și-l ia, pasărea și fata s-au împrietenit. Noroc cu intervenția ei salvatoare — fără ea, cine știe ce s-ar fi ales de bietul Otis. Se întâmplase abia săptămâna trecută și a fost o surpriză binevenită. Adriana tocmai se dezbrăcase de pijamale și turna sare de baie în cadă când, de pe stinghia lui de lângă toaletă, Otis a strigat “Graso!” Instantaneu Adriana și-a ațintit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
el e gras, nu ea. În tot acest timp în care Otis strigase “graso” și “grăsană”, de fapt el strigase după ajutor! El probabil știa că Emmy îi oferea întotdeauna prea multă mâncare în încercarea disperată de a-l liniști. Bietul de el! Cum să se controleze când în colivia lui se perindau cantități interminabile de semințe procesate de la magazinul pentru animale? Adriana a căutat imediat pe internet câteva situri despre nutriția corespunzătoare pentru specia Gri African și a constatat îngrozită
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2011_a_3336]
-
Mimi, pentru un summit ad-hoc pe tema inelelor de logodnă. Încăperea, atât de mare încât ar putea găzdui un regiment, e toată tapițată cu creton gri-deschis, chiar și interiorul dulapurilor. Când, în cele din urmă, am reușit să scap de bietul George, m-am alăturat lor. Jolene - cu forme generoase, blondă și palidă, care o adora pe Sophie Dahl fiindcă auzise că n-a făcut plajă în viața ei - mai fusese logodită de două ori. Am întrebat-o cum poate fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
cine? Cu Henry Hartnett. N-o să-ți vină să crezi ce s-a-ntâmplat. M-a invitat la un Bellini după clubul de lectură și de-atunci am fost nedespărțiți. I-am lăsat baltă pe ceilalți iubiți, până și pe bietul Todd. Henry e atât de drăguț și de bogat, e până peste poate. Face parte din familia celor cu Hartnett Steel, dar nu-i place să vorbească despre asta. Crede că sunt cea mai amuzantă fată pe care a întâlnit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
ridică de jos. Jivinuța căuta țâța maică-sii. Augusto se ridică și se întoarse acasă gândind: „Când va afla Eugenia, va fi o lovitură puternică pentru rivalul meu! Ce drag îi va fi animăluțul ăsta. Și e drăguț, tare drăguț. Bietul de el, cum îmi mai linge mâna!...“ Adu lapte, Domingo, adu-l repede - îi porunci valetului de îndată ce acesta îi deschise ușa. — Ce v-a venit să cumpărați acum și-un câine, domnișorule? — Nu l-am cumpărat, Domingo; câinele ăsta nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Și adăugă, adresându-i-se soțului ei -: Fermín, dânsul e domnul cu canarul. — Stai, nu te-nțeleg mai mult decât tu pe mine când îți vorbesc în esperanto - îi răspunse soțul. — Domnul de față l-a luat de pe jos pe bietul meu Pichín, care-a căzut pe stradă, și-a avut bunătatea să mi-l aducă. Și dumneavoastră - adăugă ea întorcându-se către Augusto -, cine sunteți?... — Doamnă, sunt Augusto Pérez, fiul răposatei văduve a lui Pérez Rovira, pe care s-ar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
portret al Eugeniei. Îi veni s-o ia la fugă, să evadeze. Dintr-odată, la auzul unor pași mărunți, își simți inima străpunsă de-un pumnal și capul invadat de negură. Ușa salonului se deschise și își făcu apariția Eugenia. Bietul de el se sprijini de spătarul unui fotoliu. Ea, văzându-l livid, păli o clipă și încremeni în mijlocul salonului, iar apoi, apropiindu-se de el, îi spuse, cu glasul scăzut și uscat: — Ce-i cu dumneavoastră, don Augusto, vă e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
să fii rău? Nu, nu, nu; femeia aceea este, ca și tine, un înger; dar femeia aceea nu mă iubește..., nu mă iubește..., nu mă iubește... - și spunând acestea, vocea i se frânse și ochii i se aburiră de lacrimi. Bietul don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
înger; dar femeia aceea nu mă iubește..., nu mă iubește..., nu mă iubește... - și spunând acestea, vocea i se frânse și ochii i se aburiră de lacrimi. Bietul don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat... bietul Augusto! Augusto se așeză. — Vino-ncoace! - îi spuse. Ea se ridică împinsă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și spunând acestea, vocea i se frânse și ochii i se aburiră de lacrimi. Bietul don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat... bietul Augusto! Augusto se așeză. — Vino-ncoace! - îi spuse. Ea se ridică împinsă parcă de un resort, ca sub hipnoză, sugestionată, cu respirația gâfâită. El o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
i se frânse și ochii i se aburiră de lacrimi. Bietul don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat... bietul Augusto! Augusto se așeză. — Vino-ncoace! - îi spuse. Ea se ridică împinsă parcă de un resort, ca sub hipnoză, sugestionată, cu respirația gâfâită. El o luă în brațe, o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
se aburiră de lacrimi. Bietul don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat... bietul Augusto! Augusto se așeză. — Vino-ncoace! - îi spuse. Ea se ridică împinsă parcă de un resort, ca sub hipnoză, sugestionată, cu respirația gâfâită. El o luă în brațe, o așeză pe genunchii lui, o strânse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
don Augusto! — Da, tu ai spus-o, Rosario, tu ai spus-o! Bietul don Augusto! Ia stai însă, Rosario, taie-l pe don și zi: Bietul Augusto! Hai, zi: Bietul Augusto! — Dar, domnișorule... — Hai, zi: Bietul Augusto! — Dacă țineți neapărat... bietul Augusto! Augusto se așeză. — Vino-ncoace! - îi spuse. Ea se ridică împinsă parcă de un resort, ca sub hipnoză, sugestionată, cu respirația gâfâită. El o luă în brațe, o așeză pe genunchii lui, o strânse tare la piept și, cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Dumneavoastră ați vorbit și-ați făcut cu asta ce n-ați putut vorbi și face cu ailaltă. — Dar tu crezi...? — Nu, nu, dacă presupun că n-ați trecut la altele și mai și; dar... — Liduvina! Liduvina! — Cum vreți dumneavoastră, domnișorule. Bietul de el se duse la culcare cu capul în flăcări. Și când se întinse în patul la picioarele căruia dormea Orfeu, își zise: „Vai, Orfeule, Orfeule, cum să dormi singur, singur, singur, să dormi un singur somn! Visul de unul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
somn. XIII Câteva zile mai târziu, Liduvina intră într-o dimineață în camera lui Augusto și-i spuse că dorea să-l vadă o domnișoară. — O domnișoară? — Da, aia, pianista. — Eugenia? — Eugenia, da. Hotărât lucru, nu doar dumneavoastră ați înnebunit. Bietul Augusto începu să tremure. Și pe deasupra se simțea vinovat. Se sculă, se spălă în pripă, se îmbrăcă și fu gata de orice. — Am și aflat, domnule don Augusto - îi spuse cu solemnitate Eugenia după ce se văzură -, că mi-ai răscumpărat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dezamăgire. — Amândouă. — Da, amândouă, da. Pentru că iluzia, speranța dau naștere dezamăgirii, amintirii, iar dezamăgirea, amintirea dau naștere la rându-le iluziei, speranței. Știința este realitate, e prezent, iubite Augusto, și eu nu mai pot trăi acum din nimic prezent. De când bietul meu Apolodoro, victima mea - și, vorbind, vocea îi tremura de plâns -, a murit, adică s-a omorât, nu mai există prezent posibil, nu mai există știință sau realitate valabilă pentru mine; nu pot trăi decât rememorându-mi-l sau așteptându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ca și cum nici n-ar exista cu adevărat. — Așa oi fi crezând tu, fetițo. Eu însă îți spun că unchiul tău există, și încă cum! — Brute, brute toți, toți brute. Nu știi ce i-a spus sălbaticul ăla de Martín Rubio bietului don Emeterio la câteva zile după ce acesta a rămas văduv? — Nu, cred că n-am auzit. — Păi să vezi; a fost când cu epidemia aia, știi doar. Toată lumea era foarte alarmată, pe mine nu m-ați lăsat să ies din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]