2,632 matches
-
de regulă un caracter bizar sau absurd. B) Conduitele de dependență socială Acest tip de conduite deviante au la bază, ca motivație, o imaturitate emoțional-afectivă sau intelectuală cu consecințe importante asupra personalității și individului. Un rol decisiv revine frustrărilor și carențelor emoțional-afective din copilărie, defectelor de educație, modelului familial rău. În plus, sunt de luat în considerare sugestibilitatea, lipsa de educație, nivelul intelectual și cultural redus, toate constituindu-se în carențe social-morale grave. Acest tip de conduite reprezintă forma opusă agresivității
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
asupra personalității și individului. Un rol decisiv revine frustrărilor și carențelor emoțional-afective din copilărie, defectelor de educație, modelului familial rău. În plus, sunt de luat în considerare sugestibilitatea, lipsa de educație, nivelul intelectual și cultural redus, toate constituindu-se în carențe social-morale grave. Acest tip de conduite reprezintă forma opusă agresivității. Dacă agresorul este individul aflat în conflict cu societatea, dependentul este individul care depinde de societate. Agresivul atacă, pe când dependentul cere. Agresivul stârnește ură și frică, pe când dependentul stârnește mila
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
amenințări, șantaj, injurii etc.), fie fizică (violență corporală, crimă), fie morală (presiuni, amenințări, răpiri de persoane etc.); aceste tipuri de conflict sunt limitate la o anumită categorie socială de indivizi, în special cei recrutați din lumea interlopă (persoane frustrate, cu carențe emoționale și educative, complexe de inferioritate etc.); e) cea de-a cincea formă a conflictelor sociale o reprezintă terorismul; terorismul este violența fizică cu caracter de surpriză, urmărind efecte atât imediate, cât și la distanță, de factură psihologică și morală
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
separare”, o scoatere din lume. Toate acestea vor antrena după ele un întreg cortegiu de manifestări clinico-psihiatrice și social-morale, resimțite direct și intens de către bolnav. Acestea sunt următoarele: izolarea individului, cu ruperea comunicării cu familia sau prietenii; impresia de reprimare; carențele emoționale; starea de anxietate; sentimentul abandonului; privațiunea de libertate individuală; obligativitatea de a veni în contact cu alți bolnavi psihic; contactele permanente cu persoanele responsabile de îngrijirea medicală; asimilarea personalității proprii cu mediul spitalicesc de psihiatrie. În această situație apare
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
capabile să pună în joc sensibilitatea emoțională sau să trezească starea de anxietate. Două sunt scopurile acțiunii de igienă mintală în aceste cazuri: i) satisfacerea tendințelor emoționale, a sensibilității afective și a nevoii de confort emoțional, evitarea situațiilor frustrante, a carențelor emoțional-afective; ii) favorizarea prin aceasta a unui acord activ cu lumea exterioară, realizat prin următoarele mijloace: atmosferă calmă; căldură sufletească; protecție emoțională; evitarea efortului, a luptei; satisfacții emoționale; securitate emoțională. b) Psihoigiena mitomanilor, istericilor și imaginativilor Prima sarcină a psihoigienei
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
din lume” cu refugiu în imaginar sau izolare. O mare atenție trebuie acordată stărilor hiperemoționale sau ciclotimice, întrucât acestea pot să complice sau chiar să genereze formele de alcoolism periodic (dipsomania). Se vor căuta forme de compensare a conflictelor, frustrărilor, carențelor afective, a situațiilor castratoare. Se va combate izolarea. Se vor institui măsuri de psihoterapie individuală sau de grup, terapii ocupaționale; măsuri de protecție și susținere a Eului. Se vor urmări creșterea încrederii în sine și integrarea indivizilor în familie, în
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
mintală. Omul liber se va dezvolta independent, armonios, echilibrat, va fi capabil de inițiativă, creativitate, flexibilitate în relații și comunicare, egal în activitate. Omul constrâns se va dezvolta dependent de formele instituționalizării, va avea o structură de tip nevrotic (frustrări, carențe afective și emoționale) cu complexe de inferioritate și/sau de culpabilitate, va fi inegal în comportament (timid sau agresiv), lipsit de inițiativă, rigid în relații și comunicare, adesea nemotivat pentru activitatea practică utilă. Instituționalizarea concepută cu cele mai bune intenții
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
de altă parte, dezvoltă atitudini și conduite ostile valorilor pozitive, creând condiții pentru aderarea la antimodelele devianței. Atât ambianța negativă, cât și absența modelului pozitiv vor avea o influență negativă importantă asupra personalității, în special în ceea ce privește rezolvarea situației oedipiene, cu carențe ulterioare severe pentru individ, care-i vor marca profund psihobiografia. Având în vedere cele de mai sus, se poate spune că procesul de instituționalizare generează, în mare măsură, un tip special de caracter și comportament, pe care majoritatea specialiștilor îl
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
cel mai frecvent expuse sunt alcoolismul, toxicomania, fuga și vagabondajul, tulburările cu potențial antisocial sau de dependență socială, psihopatiile. După perioada de instituționalizare, revenirea în societate a acestei categorii de indivizi va putea, în mare măsură, să compenseze frustrările și carențele acumulate. Unii, însă, datorită dificultățile de comunicare/relaționare și de adaptare, vor deveni personalități antisociale, dependenți sociali sau, cum spuneam, bolnavi psihic. La toți acești indivizi, „psihobiografia” le va fi marcată de „experiențele psihotraumatizante” din cursul perioadei de instituționalizare. O
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
nevroza-boală” din Clinica psihiatrică. 4. Nevroza de instituționalizare Nevroza de instituționalizare nu trebuie privită și înțeleasă ca având aceeași semnificație cu entitatea clinico-nosologică omonimă din psihiatrie. Ea trebuie înțeleasă ca fiind o structură caracterială a personalității celor instituționalizați, datorată frustrărilor, carențelor afective, situațiilor castratoare etc. Substituirea situației oedipiene cu complexe dintre cele mai diferite (inferioritate, rușine, vinovăție, inutilitate etc.) marchează psihobiografia acestor indivizi. În această situație, „nevroza de instituționalizare” apare ca o „reacție” a individului exprimată printr-o extrem de largă gamă
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
bio-psihică; prezența sau absența unor infirmități; bolile psihice actuale sau anterioare. În ceea ce privește formarea personalității, trei elemente interesează problema la care facem referință, și anume: a) imaginea de sine: „băiat bun” (admis); „băiat rău” (respins); b) raporturile și evoluția: frustrări și carențe afective; traume psihosociale, familiale, profesionale; c) tulburările psihice: nevrotice, psihotice, psihopatice, de comportament. De natura personalității individului depinde modul de rezolvare a situațiilor de viață ale individului, care, la rândul lui, depinde de următoarele aspecte: conflicte, conduite de refugiu, delicte
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
dezonoare, de ruină economică), sinucideri limită, legate de situațiile fără nici o ieșire, cum ar fi: boli cronice, bătrânețe, izolare. Fugile și vagabondajul patologic au la bază următoarele aspecte psihopatologice: - reacții subite, neexplicabile (schizofrenia); - fuga impulsivă și amnestică (epilepsia); - fuga prin carențe educativ-emoționale, conflicte familiale, presiuni și pedepse aplicate copilului; - fugile impulsive, dar conștiente și conservate amnezic, ale psihopaților; - vagabondajul patologic din cazul demențelor senile, deliranților sau oligofrenilor; - vagabondajul economic sau social (șomeri, exilați, profesiuni ambulante, dezertori, bolnavi psihic evadați din spitale
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
față de toxic. Prin gravitatea tulburărilor de personalitate pe care le determină, aceste droguri afectează și sensul moral al comportamentului social al individului, ducând la apariția unor manifestări antisociale de tip aberant. În mecanismele sociogenetice ale toxicomaniilor, un rol deosebit au carențele educaționale, frustrările afective, stările complexuale, mediile familiale dezorganizate, presiunile în educația copiilor, exemplul rău, lipsa de control psihoeducațional în perioadele de criză psihobiologică. Evaluarea deficienței la această categorie de bolnavi va trebui să se bazeze pe următoarele: examenul somatic general
[Corola-publishinghouse/Science/2366_a_3691]
-
linia volumului decât pentru a da un citat mai lung, lăsând deoparte retorica mustrătoare și critica fals-revoltată a autorului față de studiile care i-au premers în deslușirea originilor unor cuvinte din limba română: „La sporirea confuziei au contribuit nu numai carența metodelor și mijloacelor adaptate dar [...] și tendințele unilaterale cu preocupări excentrice de-a descoperi lucruri originale. Elemente vechi grecești [...], vechi germane, uralo-altaice, persane, cumane etc. din evul mediu [...] cu niște procedee și criterii ce au stârnit nedumeriri și neîncredere în
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
and Reality in Romanian National Development”, International Journal of Romanian Studies, vol. 5, 1987, nr. 2, pp. 5-33. 62 Pentru analiza completă, vezi Paul și Jean Michelson, „Post-communist Romania: a Dysfunctional Society in Transition”, `n Adrian-Paul Iliescu, Mentalități și instituții: Carențe de mentalitate și `napoiere instituțională `n România modernă, Ars Docendi, București, 2002, pp. 61-97. 63 Sorin Antohi, Civitas Imaginalis: istorie și utopie `n cultura română, Editura Polirom, Iași, 1999, pp. 265-266. 64 Mikhail Heller, Cogs in the Wheel. The Formation
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
profesiei sale, o veritabilă descătușare. Chiar dacă `n timpul regimului comunist au existat intelectuali ca Henri H. Stahl, implicați `n studiul istoriei teoretice și al studiului interdisciplinar, care nu s-a dat `n lături `n a-i ridiculiza pe istorici pentru carențele lor conceptuale și pentru imprecizia terminologică `n „`nțelegerea” anumitor subiecte din istoria socială a României, nu se poate vorbi despre un demers reflexiv general, independent și protejat de abuzurile aparatului. Pe de altă parte, persistența sensurilor date de reflecția privind
[Corola-publishinghouse/Science/1865_a_3190]
-
Îndrăznește să mărturisească faptul că invidiază pe cineva; mai degrabă ar recunoaște că e supărat, urăște sau chiar se teme, pentru că aceste pasiuni sunt mai puțin dezonorante și nedrepte.” Asta demonstrează că, pentru subiectul În cauză, invidia e manifestarea unei carențe. Invidiosul ar vrea să nu trăiască Înveninat de acest monstru galben, dar simte că eșuează iar și iar În Încercarea sa. Totuși, În fiecare zi aflăm mai multe despre diferitele forme În care se deprind aceste obiceiuri ale inimii. Foarte
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
voce tare”, o expresie pe care Freud și Jung au folosit-o În corespondența lor. Sunt adevărate spusele lui Freud? În mod sigur, o subiectivitate nearticulată dă dovadă de sărăcie sau necizelare afectivă. Există probe convingătoare care atestă legătura dintre carențele limbajului și agresivitate. Un mare procent din numărul copiilor care sunt duși la psiholog din cauza problemelor legate de violență prezintă și dificultăți de limbaj, nedetectate anterior. La fel de real e faptul că specialiștii descoperă la copiii impulsivi un eșec În dialogul
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
tăcerea poate fi anticamera Înțelepciunii, dar acum mă refer strict la absența limbajului. Același lucru se petrece și cu singurătatea. Poate fi văzută ca o situație reală - să nu vorbești, să nu ai cu cine -, ca o reușită sau o carență, atunci când simți nevoia unui interlocutor sau aștepți o vorbă bună din partea cuiva, dar În zadar. Tăcerea În rândul cuplurilor e un fenomen atât de constant, Încât ar merita un Întreg tratat de lingvistică pe care, nu vă ascund, mi-ar
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
pe scurt o tipologie a eșecurilor voinței atunci când aceasta Își exercită funcția de control. E o listă lungă: deficiențele dorinței, sclavia voinței (dependență și teamă), impulsivitatea, amânarea de azi pe mâine, nehotărârea, rutina, lipsa de constanță și Întunecarea minții. 1) Carențele dorinței. Am spus deja că voința e motivația dirijată de inteligență. Dacă nu există niciun impuls și nicio dorință, atunci lipsește materia voinței, așa cum se Întâmplă În cazul marilor depresii. Frații Goncourt au notat În jurnalul lor un caz relevant
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
substanțelor chimice; experiențe sexuale traumatizante; oboseală fizică; stres; o problemă sexuală pe care o poate avea celălalt membru al cuplului”. După cum se vede, avem de-a face cu un posibil amestec de cauze biologice sau dobândite, personale sau interpersonale. O carență mai ciudată a dorinței e labilitatea ei. De ce consider că nestatornicia sau capriciul sunt niște carențe, din moment ce li se face o reclamă bună? Din același motiv pentru care mi se pare că neputința de a te concentra este un defect
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
celălalt membru al cuplului”. După cum se vede, avem de-a face cu un posibil amestec de cauze biologice sau dobândite, personale sau interpersonale. O carență mai ciudată a dorinței e labilitatea ei. De ce consider că nestatornicia sau capriciul sunt niște carențe, din moment ce li se face o reclamă bună? Din același motiv pentru care mi se pare că neputința de a te concentra este un defect cognitiv. Acțiunea și cunoașterea necesită o anumită stabilitate a dorinței sau a concentrării. Atât cât e
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
E un tip de caracter, spune el, În care voința nu prinde contur sau se conturează numai sub o formă oscilantă, instabilă și ineficientă. E o greșeală de ordin structural. Dorința e o chemare la acțiune; din această cauză, altă carență a sa apare atunci când ea există, dar nu e urmată de impuls. În starea de dorință se instalează o doză de pasivitate. Mulți oameni se simt frustrați pentru că nu au reușit să-și satisfacă o dorință rămasă mereu În aceeași
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
a umanității trebuie să povestească lupta noastră Împotriva lor. Inteligența triumfătoare este așadar cea care inventează ceea ce e mai valoros În viața noastră privată sau publică. E marea noastră posibilitate, salvarea noastră. Încăpățânându-se să fugă de un discurs al carențelor, psihologia contemporană Încearcă să recupereze conceptul grecesc de areté. S-a ajuns la concluzia că psihologia evolutivă trebuie să se continue printr-o psihologie de evaluare și că folosește concepte care sună confuz sau moralizator În spaniolă și care se
[Corola-publishinghouse/Science/2016_a_3341]
-
cuprinse în volumele Vine doamna și domnul gheneral (1918), Maiorul Boțan (1921), Cum sunt ei... (1923), Doi vulpoi (1923), Schițe vesele (1924), ultimele două premiate de Societatea Scriitorilor Români. Intrigat și revoltat de formele și (non)sensurile existenței cazone, de carențele ofițerilor, de unele aspecte ale relațiilor dintre grade, autorul prezintă, într-o manieră ironică, tăioasă, situații și tipuri specifice mediului. Colonelul sau generalul reprezintă chintesența defectelor militarului de profesie, produsul finit al involuției, care își etalează cu superbie nepriceperea și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285853_a_287182]