2,313 matches
-
catolici, totala convertire a pâinii și a vinului în substanța Trupului și a Sângelui lui Cristos odată cu pronunțarea cuvintelor consacrării de către un preot (sfințit și aprobat de Biserica Catolică) în cadrul sf. Liturghii; doctrina catolică a transsubstanțierii a fost definită de Conciliul din Trento (1545-1563), în sesiunea a XIII-a; adevăratul Trup și adevăratul Sânge al lui Isus pe care creștinul catolic le primește sub chipul pâinii și al vinului (sf. Împărtășanie sau sf. Euharistie) Date biografice Născut la Verona la 8
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
iubeau cu adevărat pe Maria și cum s-au sculat să-i apere demnitatea ei. În ce triumf și cu câtă bucurie, au condus acasă cu făclii aprinse în mâini pe episcopii adunați împreună, să apere cinstea, demnitatea Mariei, la Conciliul din Efes, în anul 431. În amintirea acestui triumf a rămas frumosul nume, dat Sf. Fecioare, de Maică a lui Dumnezeu. În veacul al XV-lea, sfânta Biserică a adăugat aceste cuvinte la Salutarea îngerească ce până atunci era formată
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
a fost privită ca un amestec În jurisdicția Bisericii francilor, care s-a arătat totdeauna foarte hotărâtă să-și apere autoritatea În propria țară. Astfel că, de Îndată ce burgundul a pronunțat hotărârea de excomunicare, episcopii francezi s-au Întrunit Într-un conciliu la Reims, unde au votat În favoarea regelui. Au fost dezbateri furtunoase, episcopii s-au certat zile și nopți până au ajuns În sfârșit la o Înțelegere. Formularea era atât de ambiguă, Încât nimeni n-a priceput dacă regele era cu
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
legături cu mânăstirea noastră, m-a luat la sine, având tre buință de un secretar. Avea nevoie de un om de Încredere și nu uitase prietenia care-l legase În tinerețe de părintele meu. În această calitate am participat la conciliul de care Îți vorbesc și am trăit toate acele evenimente, cu atât mai mult cu cât o cunoșteam bine pe Bertranda. Era o femeie minunat de frumoasă și nu cred că a existat vreun bărbat care s-o vadă fără
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
mamă a unui prinț de sânge care mai târziu putea să ridice pretenții la coroană. Mai pune la socoteală și „mânia sfântă“ a papei și a legatului Hugo de Die, care nu putea uita afrontul ce i se făcuse la Conciliul din Reims. Așa că monseniorul a luat o hotărâre grabnică și În același timp cea mai Înțeleaptă cu putință, aceea de a-i pune la adăpost pe prunc și pe mama lui de mânia pontificală și de planurile de asasinat ale
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
A izbucnit un mare conflict. Regele și noua sa soție au fost Învinuiți de adulter și amenințați cu excomunicarea de către papa Urban II. În acest scop, Hugo de Dié, episcop alsacian și legat al papei În Franța, a convocat un conciliu la Reims În 1093 (v. Otto Henne am Rhyn, op. cită. Dar episcopii francezi n-au vrut să renunțe la in dependența lor, s-au pronunțat Împotriva excomunicării și au recu noscut căsătoria lui Filip cu Bertranda (Biographisch-Bibliogra phischer Kirchenlexikonă
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
de duce de Zähringen. 1105 Gebhard III, fratele lui Bertold II, călugăr În mânăstirea Hirsau, devine episcop de Konstanz și legat al papei Urban II În Germania. El Îi susține pe fiii lui Heinrich IV Împotriva tatălui lor, care la conciliul imperial de la Ingelheim este obligat să abdice. 1111 Bertold II moare și este Îngropat În cimitirul mânăstirii Sfântul Petru. Soția lui, Agnes de Rheinfelder, moare puțin după aceea. Fiul lor, Bertold III, preia conducerea ducatului. 1114 Bertold III, care lupta
Mostenirea by Lidia Staniloae () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1352_a_2739]
-
ca atare, necuprinse Într-o carte canonică (recunoscută așadar de autoritățile religioase) nu au decît o valoare intrinsec-științifică. Canonul integral al scripturii iudaice se formează abia prin secolul I d.Hr., prima tentativă serioasă de sistematizare fiind Întreprinsă la așa-numitul „conciliu de la Iamnia”, anul 90 d.Hr. Evident, constituirea unui „canon” parțial s-a realizat cu mult Înainte. 2Regi 22-23 pomenește despre existența unui asemenea canon În timpul domniei lui Iosias (evenimentul a avut loc În anul 622 Î.Hr.). Regele Iosias
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
din jurnalul intim al Bisericii, când nu mai avea șaptesprezece ani În acest studiu, prezentat sub formă de „jurnal de epocă”, Îmi propun să scot În evidență rolul jucat de tradiția patristică, prin intermediul câtorva personaje-cheie, În conturarea viziunii teologice a Conciliului Vatican II. Teza nu este Întru totul nouă, dar până acum ea n-a fost demonstrată decât parțial și fără a i se da, În sine, importanța cuvenită. Vatican II, În adevărata sa dimensiune, a fost un Conciliu eminamente patristic
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
teologice a Conciliului Vatican II. Teza nu este Întru totul nouă, dar până acum ea n-a fost demonstrată decât parțial și fără a i se da, În sine, importanța cuvenită. Vatican II, În adevărata sa dimensiune, a fost un Conciliu eminamente patristic, documentele adoptate la capătul celor trei ani de Întruniri și dezbateri (1962-1965) constituindu-se Într-o pledoarie pentru reîntoarcerea Bisericii la rădăcinile ei dogmatice, spirituale și liturgice. Neafișând nici o intenție polemică și cu atât mai puțin „novatoare” (În
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
celor trei ani de Întruniri și dezbateri (1962-1965) constituindu-se Într-o pledoarie pentru reîntoarcerea Bisericii la rădăcinile ei dogmatice, spirituale și liturgice. Neafișând nici o intenție polemică și cu atât mai puțin „novatoare” (În acest sens a fost deformat ulterior), Conciliul Încheie totuși o perioadă nefastă (dar necesară, Întrucât era impusă de contextul vremii), dominată de un tomism dogmatizat, steril, caricatural. După Vatican II, Biserica intră, din nou, În rezonanță cu lumea și cu istoria lumii noastre, deschizându-se, În același
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
schițez, pentru cititorul mai puțin familiarizat, o scurtă istorie a „disidenței teologice”, În catolicism, din anii 1940-1950. E foarte sugestiv faptul că, odată cu Vatican II, marginalizații, ostracizații revin În prim-planul vieții bisericești, reușind să schimbe nu doar fizionomia unui Conciliu care, Începând ca o plenară sovietică, s-a transformat treptat Într-o adevărată expresie a lucrării Duhului Sfânt, ci au transfigurat Însuși chipul Bisericii pământești. Din acest motiv, Părinții adunați la Vatican Între 1960 și 1965 pot fi socotiți, pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Une école de théologie: le Saulchoir, care vizează reformarea tomismului din interior. Deși situabil la „stânga”, cu alunecări uneori agasante spre zona politică, Chenu rămâne unul dintre cei mai interesanți reformatori ai secolului XX și una din vocile ascultate În timpul Conciliului Vatican II. Întorcându-ne acum la cartea lui Henri de Lubac, trebuie spus că titlul, Catholicisme, se pretează la confuzii și, Într-o bună măsură, chiar a provocat confuzii. Nu este vorba de o apologetică a Bisericii sau a confesiunii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
În conul de umbră al Bisericii. Oricum, pentru ei Începe o lungă hibernare, fructuoasă totuși pe planul cercetărilor personale. Ostracizarea va dura până la... 25 ianuarie 1959, când Giovanni XXIII anunță, oficial, În Basilica San Paolo sulla Ostiense, convocarea iminentă a Conciliului Vatican II. 11 octombrie 1962: deschiderea lucrărilor Conciliului, prin acel faimos discurs al Papei cunoscut sub numele de Discorso alla luna. Zi memorabilă și pentru „oile pierdute” de la Fourvière, Întrucât, printre periti („experții”) invitați mai Întâi să pregătească, apoi să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
ei Începe o lungă hibernare, fructuoasă totuși pe planul cercetărilor personale. Ostracizarea va dura până la... 25 ianuarie 1959, când Giovanni XXIII anunță, oficial, În Basilica San Paolo sulla Ostiense, convocarea iminentă a Conciliului Vatican II. 11 octombrie 1962: deschiderea lucrărilor Conciliului, prin acel faimos discurs al Papei cunoscut sub numele de Discorso alla luna. Zi memorabilă și pentru „oile pierdute” de la Fourvière, Întrucât, printre periti („experții”) invitați mai Întâi să pregătească, apoi să participe la Conciliu, se regăsesc Henri de Lubac
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
11 octombrie 1962: deschiderea lucrărilor Conciliului, prin acel faimos discurs al Papei cunoscut sub numele de Discorso alla luna. Zi memorabilă și pentru „oile pierdute” de la Fourvière, Întrucât, printre periti („experții”) invitați mai Întâi să pregătească, apoi să participe la Conciliu, se regăsesc Henri de Lubac, Yves Congar, Jean Daniélou. Aportul celor doi patrologi iezuiți s-a dovedit decisiv Încă din primele momente. Într-o Convorbire despre Vatican II, De Lubac povestește: „Pe măsură ce lucrările se desfășurau, simțeam că se apropie catastrofa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
Convorbire despre Vatican II, De Lubac povestește: „Pe măsură ce lucrările se desfășurau, simțeam că se apropie catastrofa. Schemele care se pregăteau respectau regulile unei scolastici rigide și formale; plecau de la o logică defensivă”. Până când, grație intervenției sale pe lângă secretarul Comisiei, Părinții Conciliului au optat, definitiv, pentru „calea patristică”, aceea constând În „grija de a găsi un suflu nou printr-o reîntoarcere la marea Tradiție a Bisericii”. De Lubac a jucat un rol esențial În elaborarea constituției Dei Verbum despre Revelația divină. Gândirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
calea patristică”, aceea constând În „grija de a găsi un suflu nou printr-o reîntoarcere la marea Tradiție a Bisericii”. De Lubac a jucat un rol esențial În elaborarea constituției Dei Verbum despre Revelația divină. Gândirea delubaciană a ajutat, apoi, Conciliul să-și formuleze ecleziologia (Biserica, sacrament al lui Cristos și fruct al Euharistiei; Maria, typos al Bisericii), misiologia, precum și Învățătura privitoare la mântuirea necredincioșilor și a libertății religioase, prezentarea religiilor necreștine și a ateismului. Cât despre Jean Daniélou, el a
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
taina simbolizată de „arca mântuirii”. Această concepție trimite atât la ecleziologia lui Ignațiu al Antiohiei, cât și la bine-cunoscuta formulă a lui Ciprian: „Biserica, taina unității”. Tema, patristică, a Bisericii lărgite, prefigurată Încă de la crearea lumii (ab origine mundi): Părinții Conciliului Vatican II Îl citează pe Ciprian, dar această concepție despre oikonomia apare peste tot În scrierile patristice. Prevestită de un typos, sau de o figura, după termenul forjat de Tertulian, Biserica există dintotdeauna. Primele mărturii o socotesc cea dintâi dintre
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
dintotdeauna. Primele mărturii o socotesc cea dintâi dintre creaturi. Tema, Înrădăcinată În apocaliptica iudaică, trece ulterior În recuzita creștină, găsind expresia cea mai pură În faimosul Păstor al lui Hermas: „Lumea a fost creată pentru Biserică” (8,1,2). Așadar Conciliul va fi reprezentat o victorie a Tradiției, a adevăratei Tradiții patristice, Împotriva rigidei pseudo-tradiții scolastice, dar această victorie, cum se știe, se va dovedi foarte repede o victorie à la Pyrrhus, Întrucât foarte puțini episcopi - și cu atât mai puțini
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
conciliar: adevăratul aggiornamento, ale cărui rădăcini se află la baza textelor promulgate, cel care se realizează mai Întâi În adâncime, printr-o credință primenită - nu spuma care se agită Împrejur. Într-o foarte mare măsură, În toate sectoarele atinse de Conciliu, acest aggiornamento a devenit posibil datorită reînnoirii patristice din ultimii cincizeci de ani”. Happy end. Jean Daniélou a fost făcut cardinal, Încă din 1969, de către Papa Paul al VI-lea, În timp ce Henri de Lubac a trebuit să aștepte instalarea la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
cei care au căzut În păcatul apostaziei, Închinându-se la zeii păgâni. Novațian și susținătorii săi nu recunoșteau valoarea pocăinței apostaților, cerând, pentru ei, un nou botez. Este ales papă de către preoții raliați la părerea sa. Este excomunicat de un conciliu reunit În 251 de către Ciprian. Biserica novațienilor continuă să existe până târziu, În secolul al V-lea. Novațienii sunt asimilați tendențios montaniștilor și donatiștilor. Păcatul Împotriva Duhului Sfânt este singurul păcat de neiertat. Nu Întâmplător Ciprian, Ieronim, Ambrozie, Patianus etc.
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
la Paris și cunoștea direct situația, manifestându-și simpatia pentru De Lubac et comp. Mai mult, a contribuit bănește, cu titlu personal, pentru susținerea colecției Sources chrétiennes. Tot Giovanni XXIII personal i-a numit pe De Lubac și Daniélou experți ai Conciliului Vatican II. De Lubac povestește că a aflat de numire... din presă. Entretiens sur Vatican II. Souvenirs et réflexions, Paris, 1985. M.-J. Rondeau, „La contribution du Père Daniélou à l’élaboration de Lumen gentium”, În Br. Waché (ed.), L
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2307_a_3632]
-
și la Institutul Catolic din Paris. Din 1960, până în 1996, a predat teologia ecumenică și a condus Institutul de Cercetare Ecumenică la Universitatea Tübingen din Germania. Numit de către Papa Ioan al XXIII lea consilier teolog oficial (peritus), a participat la Conciliul Vatican II între 1962 și 1965. Fiindcă a contestat infailibilitatea Papei, Vaticanul i-a retras în 1979 missio canonica, acreditarea didactică ecleziastică. Este coeditor al mai multor reviste și autor al unui număr impresionant de volume, traduse în mai multe
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]
-
mine). Se putea spune nu? "Eu am încredere în Sanctitatea Voastră," răspunsesem, "dar nu și în toți cei care Vă stau în jur". O sinceritate rar întâlnită în interiorul curiei, care îl făcuse să tresalte pe Suveranul Pontif. Dacă în spiritul conciliului mi-ar fi solicitat serviciul pentru reformarea serioasă a curiei, fără îndoială nu i-aș fi refuzat încrederea mea. Dar absolutismul sistemului roman, care își are originea în Evul Mediu și căruia Paul al VI-lea, evident în acord cu
Ceea ce cred by Hans Küng [Corola-publishinghouse/Administrative/910_a_2418]