2,100 matches
-
maladiilor unui individ de un anumit substrat diatezic, cât mai ales, împotriva limitării diversității de terenuri morbide la cele trei diateze hahnemanniene, aparent arbitrar alese și poate cam rebarbativ denumite. Să nu se uite însă că Hahnemann nu era un doctrinar, ci un practician prin excelență: concepția sa este rodul unor îndelungi observații, transmise de-a lungul veacurilor, și confirmate de propria sa practică medicală, ca și de aceea a numeroșilor săi succesori. Principiul clasificării diatezice hahnemanniene rămâne valabil, chiar dacă diatezele
Chirurgia modernă a sindroamelor posttuberculoase. Tuberculoză și homeopatie by Alexandru-Mihail Boțianu, Petre Vlah-Horea Boțianu, Oana-Raluca Lucaciu () [Corola-publishinghouse/Science/91974_a_92469]
-
revoluțiile din sînul societăților nu au încetat niciodată. Ele au dus la abolirea sclaviei și la eliminarea anumitor privilegii. Dar îmbunătățirile au degenerat întotdeauna după o vreme în abuzurile în cele din urmă intolerabile ale castei domnitoare și în fanatismul doctrinar al reformatorilor, care nu ezitau să recurgă la orice mijloc ca săn pună la rîndul lor mîna pe putere. Este firește justificat să căutăm o soluție injustiției sociale, dar nu este justificat să credem că încercarea de a găsi această
Divinitatea: simbolul şi semnificaţia ei by Paul Diel [Corola-publishinghouse/Science/1411_a_2653]
-
Teodor Baconsky, București, Ed. Anastasia f.a.;Cunoașterea lui Dumnezeu în tradiția răsăriteană, învățătură patristică, liturgică și iconografică, traducere, prefață și note de Vasile Răducă, București, Asociația filantropică medicală creștină Christiana, 1995) și John Meyendorff (Teologia bizantină. Tendințe istorice și teme doctrinare, traducere din limba engleză de pr. Alexandru I. Stan, București, Ed. I.B.M. B.O.R., 1996, în special pp.203-255); Brian Davies (Introducere în filosofia religiei, traducere din engleză de Dorin Oancea, București, Ed. Humanitas, 1997) și Christos Yannaras (Abecedar
Divinitatea: simbolul şi semnificaţia ei by Paul Diel [Corola-publishinghouse/Science/1411_a_2653]
-
al „școlii”, ca fiind una mai curând a „afinităților descoperite odată cu publicarea volumelor și nicidecum una a asemănărilor dictate prin norme prealabile”. Dacă nu se sprijină suficient pe motivațiile de istorie literară necesare (cronologia constituirii grupului, aportul protagoniștilor la fondul doctrinar comun, modul de participare individuală și diferențele implicite etc.), în schimb, comentariul, interpretarea scrierilor „târgoviștenilor” au o formulă colocvială, suplă, ingenioasă, echilibrat distribuită între rigoarea supunerii la obiect și digresiunea confesivă. Criticul investighează nuanțat modurile particulare și formele predilecte ale
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286853_a_288182]
-
cercetării (Despre structură și biologia ei), urmărește câteva motive esențiale („structuri”) în opera unor creatori: „homo duplex” la Baudelaire, fantasticul în literatura română (de la clasici până la scriitori contemporani), comicul în dramaturgia lui Vasile Alecsandri, fabulosul în teatrul lui Victor Eftimiu, „doctrinarul” în Șun sau Calea neturburată de G. Călinescu. Acest principiu al cercetării se menține și în volumul Istoria literară ca pretext (1982). Cercetările întreprinse pentru obținerea doctoratului s-au concretizat în volumul V. Voiculescu în orizontul tradiționalismului (1984). Recursul la
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285854_a_287183]
-
cealaltă traducere neavând sens), atunci înseamnă că ritualul întronării domnitorului pământesc - un act politic - este diferit de ritualul regelui ceresc - un act teologic relevant. Din aceste motive, unii comentatori au contestat traducerea „Yhwh a devenit rege”, nu atât din rațiuni doctrinare, ci pentru că, în realitate, ceea ce trebuie demonstrat devine doar o presupunere. b) Psalmii în care apare această problemă sunt: 24,6 ș.u.; 47; 68,25 ș.u.; 93; 95; 96; 97; 99; în ei Yhwh este înfățișat (dar și
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
la dispoziție, precum 1-2Macabei, sunt practic toate antieleniste, deși putem admite cu ușurință că predispoziția către compromis a unei însemnate părți a preoților a depășit deseori necesitatea de a nu pune în pericol siguranța națională și cea proprie. Pe plan doctrinar saduceii respingeau orice doctrină ce nu se baza exclusiv pe Biblie, ca de exemplu învierea morților care este atestată foarte rar: Is 26,14; Dan 12,2-4; cf. 2Mac 12,44 ș.u.; în Noul Testament Mt 22,23; Mc 12
Israel în timpurile biblice : instituții, sărbători, ceremonii, ritualuri by Alberto Soggin () [Corola-publishinghouse/Science/100992_a_102284]
-
au început să-și arate ,,revelațiile” și pe la Roma ceea ce nu a fost deloc pe placul stăpînilor lumii. Iar istoricul roman face precizarea că era vorba de o schismă din mozaism și nu de o religie nouă datorată unor curente doctrinare apărute de nu se știe unde și răspîndită ca fulgerul așa cum susțin toți plăsmuitorii de adevăruri cretine și iudeo-creștine. Dar ei au fost alungați din Roma și în timpul împăratului Claudius pe la anii 50 tot pentru neliniștile lor revelate și belicoase
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
care să le dea peste bot liftelor ivrito-sataniste ce umblau cu revelațiile pe sub anteree și sminteli ce dădeau în diaree. Din fragmentele păstrate în alte scrieri privind opera lui Celsus se disting: originea incertă și suspectă a iudeo-creștinismului, falsificarea bazelor doctrinare creștine, și caracterul nul al valorilor și doctrinei creștine. Cu asemenea idei, scrierea lui nu putea rămîne în istoria falsificată a iudeo-creștinilor. Ca să faci un fals trebuie să ai un original despre care biserica iudeo-creștină a avut grijă să nu
ADEV?RURI ASCUNSE by CONSTANTIN OLARIU [Corola-publishinghouse/Science/83086_a_84411]
-
de atunci, dar în fond e aceeași<footnote Sf. Vasile, Epistole, epist. 223, III, în col. PSB, vol. 12, p. 459. footnote>. Să reținem că cele mai sus au fost afirmate de Sfântul Vasile cel Mare pentru a combate noutățile doctrinare ce apăruseră la Neocezareea și, deci, faptul că el socotește drept criteriu al adevăratei credințe tradiția transmisă din generație în generație. Conținutul creștin al educației pe care tânărul Vasile o primește în sânul familiei sale i-a fost transmis prin
Adversus haereses. Filosofie creştină şi dialog cultural (III) by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/178_a_154]
-
filozofia politică, a dialogat de-a lungul întregii sale vieți, deși nu fără momente de criză și ruptură, cu autori care par astăzi nemiscibili: Carl Schmitt (un fascinant adversar consecvent al liberalismului), Alexandre Kojève (un posthegelian care încerca depășirea clivajelor doctrinare prin decretarea intrării în postistorie), Raymond Aron (ultimul mare liberal francez). Iar exemplele pot continua, conturând o lecție importantă, dincolo de adagiul clasic coincidentia oppositorum: când dialogul încetează, toți partenerii, precum și societățile lor au ceva de pierdut. Doctrinele sunt istorice, se
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
înlocui cu pseudorealitatea opresivă a unei ordini fantasmatice pe care imaginarul social n-o mai poate conține 7. Pentru partizanii săi, liberalismul este unica excepție de la regulă, fiindcă, așa cum spuneam mai sus despre sistemul lui Nozick, ar fi antiutopic. Marii doctrinari liberali de toate nuanțele s-au delimitat mereu de „propensiunea utopică”, divulgând-o și acolo unde nu se vedea cu ochiul liber, evitând orice aducea cât de cât a sistem normativ (am numit în acest text cazul paradigmatic: Popper). Numai
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
filozofic, deci ascultând de regula darwiniană a „supraviețuirii celui mai adaptat” mai curând decât de sugestiile disputelor savante, asemenea lucrări sunt (deocamdată?) menite să formeze un mediu profesional și publicistic în stare să se angajeze în și să disemineze polemici doctrinare. Totuși - în acest sens am scris și eu aici -, ar fi bine ca specialiștii, atâția câți sunt, să încerce să deschidă toate aceste schimburi relativ tehnice către mult mai largul public inteligent și interesat, inclusiv către rarii politicieni care urmăresc
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
Contribuția mea începe cu o prezentare a autorului și o pregătire intelectual-ideologică a cititorului pentru lectura cărții sale, cu oarecare insistență asupra spiritului public din America de Nord, precum și asupra influenței franceze în acest spațiu; urmează o analiză a raportului dificil dintre doctrinarii liberalismului și intelectuali în general, în care mă opresc la controversata istorie postbelică a liberalismului european; textul continuă cu descrierea succintă a substanței cărții - critica unor gânditori europeni „tiranofili” ai secolului trecut, angajați nesăbuit în ideologie și politică, atât la stânga
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
posibile ale „cursului scurt”), ambițios și militant curent radical literar-estetic-filozofic iconoclast cu un considerabil (și programatic) impact ideologic. Ca toate noile curente, postmodernismul a parcurs la început o promițătoare etapă revoluționară și creativă, după care a intrat în faza „clarificărilor doctrinare” și „epurărilor”, devenind tot mai dogmatic și intolerant, ridicându-se vehement împotriva tuturor canoanelor, dar promovându-și-l agresiv pe al său. E vorba de un „anticanon” (adică tot un canon, așa cum „antimateria” e tot materie) care își ascunde ipocrit
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
izolate de lumea reală până și atunci când sunt plasate în orașe mari; institute de studii avansate; periodice savante și general-intelectuale etc.) pentru cauza altminteri nobilă a tuturor exploataților, marginalilor, exclușilor; minorităților. E interesant să urmărim această dinamică a postmodernismului, de la doctrinarii sfârșitului anilor ’70, ca Lyotard, la corifeii anilor ’80, ca Baudrillard, apoi la autorii care au adâncit impactul global al curentului postmodernist francez în anii ’90, ca Chantal Mouffe (între altele, admiratoare a lui Carl Schmitt dinspre extrema stângă) și
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
a tentației iliberale în Occident. Relativa lipsă de impact a gândirii liberale asupra mediului politic din Occident este un fapt: partidele liberale sunt mici, cele mai puternice obținând în jur de 10% din votul popular, de regulă grație unor concesii doctrinare, putând juca uneori însă rol de arbitru când contribuie decisiv la formarea unei majorități de centru-dreapta. Într-adevăr, ideile și principiile liberale funcționează ca reper, inspirând partide social-democrate - guvernele socialiste din Franța au privatizat și descentralizat - sau conservatoare - ca Partidul
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
cele mai bune, bătălia nu e pierdută. Revigorarea intelectuală a liberalismului este deja în curs în multe părți ale lumii. Se va petrece ea la timp8? Asemenea pledoarii patetice nu „rimează” cu profilul auster al lui Hayek, contrazicând și clișeul doctrinarului liberal autentic, un ins mai curând cerebral decât emoțional, calculat, puțin mizantrop, încrezător în regularitatea implacabilă a mecanismelor pieței și în jocul ineluctabil al intereselor individuale, privind cu suspiciune orice încercare de a propune imperative morale și activități colective bazate
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
sa de doctorat pentru care primise prestigiosul Leo Strauss Award acordat de American Political Studies Association celei mai bune disertații (dintre compatrioții noștri, Aurelian Crăiuțu, actualmente profesor la Indiana University, a primit aceeași distincție, pentru teza sa de la Princeton despre doctrinarii francezi; semnalez amănuntul din admirație pentru amicul Crăiuțu, dar și pentru a înregistra ciudățenia comună a celor doi premianți, apropiați de liberalismul clasic și atât de departe de modele academice din domeniul lor, cum ar fi rational choice theory, încă
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
trecut interbelic și alimentată de experiența național-comunistă la o „stângă” factice, delegitimată din start de trecutul comunist recent și lipsită de o veritabilă tradiție națională, deci gata să adopte pozițiile „postmarxiste” ale postmodernismului american, cu political correctness cu tot. Confuzia doctrinară a partidelor politice și absența unei formări adecvate a preopinenților (care nu puteau totuși reface în câțiva ani, „arzând etapele”, traseele unor discuții occidentale de câteva decenii) au conferit disputelor ideologice din sfera publică un aer suplimentar de irealitate, de
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
Ceea ce este însă dincolo de orice dubiu este contribuția Fundației Saint-Simon la relansarea și promovarea liberalismului clasic în Franța (prin extensie, și în Europa de Est) într-o perioadă ciudată (sfârșitul Războiului Rece și confuzia cultural-ideologică globală a anilor ’90, când multe poziții doctrinare și programe politice se redefineau), inclusiv prin atragerea unei noi generații de intelectuali străluciți cu sensibilități de stânga (socialiști, adică în principiu social-democrați, dar și foști comuniști), cum ar fi cei din jurul mișcării social-liberale La Troisième voie. Din vechea generație
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
un endorsement: Tenured Radicals (1990). Vezi ediția revăzută și adăugită, cu o nouă introducere: Tenured Radicals: How Politics Has Corrupted Our Higher Education, John R. Dee, Chicago, 1998. Fenomenul este interesant în sine, fiindcă Bloom este inclasabil: critic, dar nu doctrinar (până la capăt), ambivalent, ambiguu. Am scris cândva că unii nu i-au iertat homosexualitatea, poate fiindcă un conservator homosexual pare unora o contradictio in adjecto. Nici Bloom, nici Foucault, spre cinstea lor, nu au acceptat să devină purtători de stindard
[Corola-publishinghouse/Science/2145_a_3470]
-
dreptatea diverselor partide, ci să o sublinieze exclusiv pe cea a partidului pe care îl reprezintă. Ea nu trebuie să caute adevărul în mod obiectiv, dacă acesta este favorabil celorlalți, și nici să-l prezinte maselor sub pretextul unei echități doctrinare, ci să-l urmărească exclusiv pe cel care îi este favorabil”. Propaganda comunistă nu va accepta sub nici o formă că are și capitalismul părțile lui bune. Dacă mănânci un alt iaurt în afară de Activia, existența ta devine demnă de pana unui
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
îndepărtarea de orașul artificial, fals, corupt și afundarea într- un sat „folcloric”, uitat de lume, unde inginerul, agronomul, profesorul, medicul tânăr vor aduce lumină și vor lupta cu mentalitățile învechite. Anticitadinismul cinematografic, inaugurat în 1961 cu Poveste sentimentală, ia proporții doctrinare, cu consecințe în viața reală. Spre sfârșitul deceniului, orașele mari sunt interzise absolvenților prin decret, toată lumea primește repartiție „la țară”, unde, eventual, poate să râdă la filmul Toamna bobocilor. Dar cea mai mare greșeală pe care o poate face un
Filmul surd în România mută: politică și propagandă în filmul românesc de ficţiune (1912‑1989) by Cristian Tudor Popescu () [Corola-publishinghouse/Science/599_a_1324]
-
Revoltele populare, răscoalele, revoluțiile, nu sunt întotdeauna numai rezultatul oprimării și exploatării, ci și rezultatul ciocnirii permanente dintre pizma și ura claselor inferioare și orgoliul și avariția claselor avute, situație firească în societățile naturale, dar care abil exploatate ideologic și doctrinar, de cele mai multe ori la modul subversiv și diversionist, pot produce adevărate dezastre sociale. Sugestii pentru o terapie socială Plecând de la aceste realități biologice, cunoscându-le baza instinctuală și modul de manifestare în condițiile alterării lor ca urmare a realităților sociale
Nicolae C. Paulescu între știința vieții și metafizica existenței by VALERIU LUPU () [Corola-publishinghouse/Science/91893_a_92858]