6,028 matches
-
o pisică neagră de care era foarte atașat, crezând că aceasta îi poartă noroc. Regele își iubea pisică atât de mult, încât avea gărzi care vegheau animal. Într-o zi pisică s-a îmbolnăvit și a murit, iar regele a exclamat"acum nu mai am noroc!". Într-adevăr a doua zi a fost arestat de soldații lordului Cromwell și la scurt timp a urmat decapitarea să. <footnote Varla Ventura, The Book of the Bizarre, Oxford University Press, Oxford, 2008, p. 48
SOCIETATEA EUROPEANĂ ÎN MEMORIILE APOCRIFE DIN „MARELE SECOL” by Andreea-Irina Chirculescu () [Corola-publishinghouse/Science/266_a_513]
-
ajunge acolo este totuși să mori"188. În fine pentru Quinet, dacă Odiseea este arhetipul poemului despre patrie și Itaca e paradisul pierdut al exilatului, o întreagă rețea de metafore țese un fel de mit personal 189. Și Quinet care exclamă "Mai rabdă inimă!"190, adăugând: "Cum spune Ulise, înainte de a-și lansa săgețile!"191 Aceste cuvinte reluate invariabil atestă identificarea eroului cu eroul Odiseii care simbolisează pentru Quinet răbdarea, fidelitatea nealterată față de patrie și mânia în fața "pretendenților", dușmani politici care
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
duc la contacte neprevăzute. "La o zdruncinătură neașteptată ea mă strânse de mână, și eu, fără să știu bine cum, am luat-o în brațe." Acest moment de amețeală și tulburare permite o reflecție interesantă a unuia dintre personaje care exclamă: "Proiecte cu dumneata... ce amăgire! Vezi lucrurile mult prea departe; dar o întâmplare, o surpriză... asta se poate". Astfel totul este spus: da, vom face dragoste, dar nici dumneata, nici eu nu știm nimic, totul e o surpriză - care e
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
în măsura în care face parte din sine. Și această perspectivă pigmalionescă a oaspetelui nu poate exista decât într-o relație imediată, bazată pe senzația și stabilirea unui joc de oglinzi și reflectări ale sensibilității interioare care poartă numele de prietenie. Atunci când Rousseau exclamă: "Iată-mă deci singur pe pământ... fără prieteni... doar cu mine însumi", el pare să fi atins această proximitate de sine cu sine pe care o experimentează în insula fericită "unde se leagă de sine însuși". Cel mai bun prieten
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
său mediu. Spectacolele câmpenești, ale acestei naturi în ochii săi stranie și aproape plină de violență îl stupefiau: Întârzia îndelung cu privirea asupra unor trunchiuri răsucite de măslini, acoperite de umflături, ieșituri și cioturi estropiate, noduroase și nu prididea să exclame: - Soarele ! Soarele!". Totul scapă înțelegerii sale" și se uită la lună cu un sentiment de tulburare angoasată, fiindcă ea nu pare aceeași, ea pare să vorbească un alt limbaj. "Cum se simțea încă nesigur în mijlocul acestei noi existențe, era incapabil
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
transplantase aici pentru totdeauna". Trăind în vag, în indistinct ca într-o vaporoasă sferă de vise și simțind și mai ascuțită durerea abandonului, a propriei sale izolări, el acceptă căsătoria ("cum vrei" răspunse Cleen...) spre marea mirare a unchiului care exclamă: Niște nebuni, curat nebuni! Cum au putut să se înțeleagă când nici unul nu știe o boabă din limba celuilalt?" Norvegianul nu poate să se adapteze la obiceiurile siciliene și se simte "umilit de toate aceste constrângeri care îi îngustează mintea
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
338 Berchtold Jacques, "L'oeil et le vitrail. La Légende de Saint Julien a l'épreuve de la tradition médievale", în Versants, 12, 1987, pp. 29-44. 339 Astfel în versiunea relatată de Langlois, spre disperarea lui Julien după revelația tragică, ea exclamă: "Ah, frate, răspunde castelana izbucnind în lacrimi, poți să cunoști atât de puțin inima soției tale încât să o crezi în stare să te abandoneze cu lașitate sub povara răului? O! Nu, nu, niciodată! Ei bine, renunță la lume, pleacă
[Corola-publishinghouse/Science/84946_a_85731]
-
întâmpină cu afecțiune pe Ienăchiță Văcărescu, pe Cârlova și Bolintineau, iar lui Anton Pann îi rezervă o "temenea". Pe Eminescu îl știe pe de rost, iar Sadoveanu, "în unduitoarele sale naturi vii", e un poet remarcabil. Pe marginea volumului Plumb exclamă scurt: "Bacovia cel mare!" Prin 1965, în momentul publicării Elegiilor, în opțiunile stănesciene interveneau mutații, semnificativă în acest sens fiind o propoziție din Antimetafizica: Nu ne mai plăcea nici Blaga, nici Arghezi, ci doar întrucâtva, din răsfăț, Ion Barbu..." Anterior
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
legături cu tot ce-l înconjoară (...). Poezia e o realitate mai reală decât realitatea însăși. Cu ajutorul ei deprindem a visa, a spera, a scruta timpul până-n străfunduri; nu zadarnic autorul anonim își identifică viața cu cântecul și cântecul cu viața, exclamând în acel memorabil poem-într-un vers și cu o cascadă de rime interioare: Cu cât cânt, cu-atât mai sînt..." Mărturii de consecvență în spiritul acestui program aduc principalele volume ale poetului Ochiul al treilea (1975), Apă neîncepută (1980), Zugravul anonim
[Corola-publishinghouse/Science/1545_a_2843]
-
dumneavoastră trebuie să fie publicați. Începeți prin a găsi revistele specializate, care ajung la clienții dumneavoastră țintă. Descoperiți care sunt obiectivele fiecărei publicații și ce fel de articole se preferă. Apoi găsiți idei care să îl facă pe editor să exclame: „Cititorilor noștri le-ar plăcea asta”. De îndată ce articolul dumneavoastră a fost acceptat, încercați să dominați publicația. Faceți ca textele angajaților dumneavoastră să apară de cel puțin patru ori pe an, iar în celelalte luni, tipăriți reclame ale companiei. Π Publicați
[Corola-publishinghouse/Science/1896_a_3221]
-
spus că voi ajunge la 3:30 acolo.” „Nu”, vă răspunde ea. „Ai spus 2:30.” Și de fiecare dată urmează o exclamație de surpriză. Pe un ton care sugerează că ea ar avea dreptate (deși știți că nu are), exclamați „Hm, aș fi putut să jur că am spus 3:30.” Iar acest tip de conversație are loc - mult prea des - de-a lungul și de-a latul întregii lumi. Din motive care țin de creșterea afacerilor dumneavoastră, Susan are
[Corola-publishinghouse/Science/1896_a_3221]
-
adresându-se în primul rând confraților săi. În opinia lui, procedeul era doar un instrument, un auxiliar al muncii științifice pus la dispoziția astronomilor, botaniștilor, arheologilor. Dar Delaroche, pictor de bătălii aflat la apogeul carierei sale, a ieșit de la ședință exclamând: "Începând de azi, pictura a murit". Chiar dacă în curând ea avea să renască sau să ia din nou avânt, schimbarea de teren nu era lipsită de perspicacitate. Fostul asociat al lui Daguerre, Niepce, atunci decedat, care făcuse prima fotografie din
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
deși a eliminat în perioada imediat următoare micile meserii lucrative ale pensulei. În 1850, cei mai mulți portretiști profesioniști sunt ruinați, așa cum vor fi peisagiștii la 1900, din cauza cărții poștale. Dar, fără acest concurent important, Cézanne n-ar fi putut niciodată să exclame: Sunt primitivul unei noi arte". Picasso către Brassaï: "Fotografia a apărut la timp pentru a elibera pictura de orice literatură, de anecdotă și chiar de subiect"92. Ceea ce nu l-a împiedicat, din fericire, să găsească sursa pentru Guernica într-
by Régis Debray [Corola-publishinghouse/Science/1095_a_2603]
-
lui Michael R. Smith, în calitate de ucigaș plătit, a împușcat un alt om de încredere al Președintelui. Însă, în prealabil, i-a trimis viitoarei sale victime un bilet semnat John M. Smith. ("John M. Smith" și nimic mai mult!). "Ciudat!" a exclamat sergentul B. A. și a dispus să se mai atașeze un lacăt la celula unde era deținut John M. Smith, fiul lui Michael M. Smith. A treia zi, în timp ce John M. Smith, fiul lui Michael M. Smith, se afla în
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]
-
lui Michael R. Smith, în calitate de ucigaș plătit, a împușcat un alt om de încredere al Președintelui. Însă, în prealabil, i-a trimis viitoarei sale victime un bilet semnat John M. Smith. ("John M. Smith" și nimic mai mult!). "Ciudat!" a exclamat plutonierul B. B. și a dispus să se mai atașeze un lacăt la celula unde era deținut John M. Smith, fiul lui Michael M. Smith. Într-a patra zi nu s-a mai semnalat nimic deosebit, dar într-a cincia
[Corola-publishinghouse/Science/1517_a_2815]
-
cunoscut, însoțit de apelativul familiar tuturor, "cuconul Dominic" ca pentru a-l trezi la singura realitate posibilă care îl revendică: "Îl priveau toți cu bucurie amestecată cu spaimă, înghesuindu-se unul într-altul ca să-l vadă mai bine, repetându-i, exclamând, numele (s.m.)"826. Evenimentele relatate își păstrează coerența până la final: călătoria lui Dominic Matei nu putea fi decât în viitor, căci el întruchipează omul postistoric, iar finalul (moartea care nu se poate întâmpla, la fel ca în basmul folcloric, decât
[Corola-publishinghouse/Science/84970_a_85755]
-
de curtoazie celebrei cântăr e țe. Iar Darclee l a invitat să ia parte la salvarea Cotnarilor. Ministrul Mihai Negură, de altfel și proprietar de vie la Cotnari, aflând că mișcarea e condusă de femei, în frunte cu Darclee, a exclamat : — Pe astea nu le poți îmbăta doar cu promis iuni ! D rept care a alocat 800.000 lei, partea statului la acțiunea de redresare. Și fiind vorba de viticultură, s a început cu o pivniță model. Darclee locuia într o
Cotnariul În literatură şi artă by Constantin Huşanu () [Corola-publishinghouse/Science/687_a_1375]
-
de toate, sfinții se ridică în contemplația mistică până la experimentarea suprasensibilă, până la vederea miraculoasă a luminii necreate. „Fericită e mintea care, trecând peste toate cele ce sunt, se bucură neîncetat de dumnezeiasca frumusețe”(Maxim Mărturisitorul: Centuria I, 19 în Filocalie ), exclamă sfântul Maxim Mărturisitorul. Ca să aprofundam mai bine sensul preocupării noastre, să trecem acum la un alt aspect și anume la caracterul sofianic al frumuseții. Expresia de „frumos sofianic” a apărut întâia oară în românește întrun eseu despre Sensul teologic al
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
nesfârșit „frunza verde”. Nu e absurd să credem că acest popor, agramat prin veacuri, și prin veacuri îndrăgostit de codru, a izbutit totuși să-i descopere frumusețea în urma unei educații literare superioare? Și când Moș Nichifor Coțcariul, eroul lui Creangă, exclamă noaptea în pădure: „Bată-vă pustia, privighetori, că frumos mai cântați!” el o face fiindcă și-a reamintit de concertele simfonice de la Ateneu? Iată Marea Neagră, cu vasta ei frumusețe, ce schimbă mii de nuanțe de culori în fiecare clipă. Nici un
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
jucărie a forțelor oarbe. Geniul e perfect conștient de puterea ce i se manifestă în operă. Satisfacția lui e depășirea de sine, e obiectivitatea în lucrul pe care îl făurește și care va dura dincolo de el. Exegi mormmentum aere perennius exclamă Horațiu și tot el spune cuvântul, care sună ca o supremă mângâiere și ca un suspin totodată: non omnis moriar, nu voi muri întreg, fiindcă voi trăi peste veacuri în opera mea. Capodoperele nu sunt eterne decât la figurat. Ele
Nostalgia paradisului by Nichifor Crainic () [Corola-publishinghouse/Science/846_a_1785]
-
fermitatea poporului român de a-și apăra independența cucerită cu jertfe și proclamată pe câmpul de bătaie cu dușmanul, pe care îl oprise la porțile Europei Centrale. Elocvența cu care a vorbit ministrul de externe a impresionat adunarea. Bismark a exclamat “ La Roumanie a ses homes” . Guvernul român se afla în poziția cea mai critică situat între două puteri arăta T. C. Văcărescu în lucrarea Luptele românilor în răsbelul din 1877 -1878, tipărită în 1886. Doritorii de pace credeau că Turcia
MIHAIL KOGĂLNICEANU ŞI INDEPENDENȚA ROMÂNIEI ÎN ISTORIOGRAFIA ROMÂNEASCĂ by Mihaela Strungaru-Voloc () [Corola-publishinghouse/Science/1609_a_3034]
-
lumina evidenței, raționamentul a cărui origine o arăt aici. Este ceea ce eu numesc un raționament absurd. Mulți l-au început. Nu știu încă dacă au rămas în limitele lui. Când Karl Jaspers, arătând imposibilitatea de a constitui lumea în unitate, exclamă: Această limitare mă conduce către mine însumi, acolo unde nu mă mai retrag în spatele unui punct de vedere obiectiv pe care nu fac decât să-l reprezint, acolo unde nici eu însumi nici existența celuilalt nu mai pot deveni obiect
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
ratifică pe a mea îmi este pentru totdeauna de neînțeles. Și aici descopăr un salt și, chiar dacă e făcut în abstract, el continuă să însemne pentru mine uitarea a tocmai ceea ce nu vreau să uit. Când, ceva mai departe, Husserl exclamă: "Dacă toate masele supuse atracției ar dispărea, legea atracției ar continua să existe, dar ea rămâne doar fără aplicație posibilă", știu că mă aflu în fața unei metafizici de consolare. Și, dacă vreau să descopăr cotitura unde gândirea părăsește calea evidenței
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
ÎN AFARA ACESTUI DUMNEZEU. CÂT PRIVEȘTE CELELALTE MORALE (INCLUD AICI ȘI IMORALISMUL), OMUL ABSURD NU VEDE ÎN ELE DECÂT JUSTIFICĂRI ȘI EL N-ARE NIMIC DE JUSTIFICAT. PLEC AICI DE LA PRINCIPIUL NEVINOVĂȚIEI SALE. Această nevinovăție e de temut. Totul e îngăduit", exclamă Ivan Karamazov. Și în aceste cuvinte presimțim absurdul. Dar cu condiția de a nu le înțelege în chip vulgar. Nu știu dacă lucrul a fost remarcat; nu e vorba de un strigăt de eliberare și de bucurie, ci de o
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]
-
și această adâricire. De aici și speranța fiecăreia de a-i da ceea ce nici una nu i-a mai dat. Dar, de fiecare dată, femeile se înșală adânc și izbutesc doar să-l facă să simtă nevoia acelei repetiții. În sfârșit, exclamă una dintre ele, ți-am dăruit dragostea!" De ce să ne mirăm când Don Juan îi răspunde râzând: "În sfârșit? Nu, ci doar o dată mai mult." De ce să trebuiască oare să iubim rar, pentru a iubi mult? Don Juan e trist
[Corola-publishinghouse/Science/85119_a_85906]