2,052 matches
-
pentru a se așeza pe fotoliul de lângă fereastră. A cocoțat, americănește, ambele picioare pe măsuța rotundă. A ridicat palmele în sus, ca predicatorii, da, ăsta sunt, în costumul meu negru, de salariat apolitic, cap de consul roman, chel și ferm, exilat între hahalere. Gata, la dispoziția dumneavoastră: supraveghetorul nostru, clientul nostru, stăpânul nostru. „Cum știți, eminenți colegi, în ’34 se semnase tratatul de neagresiune Germania-Polonia pe 10 ani. Nu se poate refuza accesul la mare, la 35 milioane cetățeni. Țările noastre
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
palidă, ochii ard, parcă, de febră. — Dar încheierea? reia tenorul, excitat. „Însă nu rămânea deloc. Hedonismul și Arta Alexandriei aveau în el un copil devotat...“ Final magnific. Ca o neputință, nu-i așa? Mare poet, singuraticul acela. Bătrân și bolnav, exilat în nămolul fierbinte al Alexandriei. Rămâne câteva clipe pe gânduri, apoi se întoarce iar spre Ianuli, decis să schimbe tactica. Ianuli nu clintește, soarbe liniștit din pahar. — Azi se fuge de la un loc la altul. Pentru bani, pentru aventură, pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
este chiar nerăbdătoarea soțioară a răbdătorului domn Ianuli: iapa sa inestimabilă! Nărăvașa Emilia, zisă Mila, Mila Ianuli. Curvoiul. Zeitatea înlocuirilor și înlocuitorilor, Curvoiul marelui anotimp păgân, batjocura seducătoare... da, da, asta voise, de fapt, să-l întrebe pe amuțitul combatant, exilat în lună... ce mai face Curvoiul, cum te mai descurci cu sublima, spurcata? Dar nu mai are timp, mâinile și lacrimile și scâncetul pornesc simultan și bărbatul e acolo, la un pas. O glumă idioată, pe care nu mai are
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2121_a_3446]
-
apărut în univers conștiința de sine a omului, acesta a avut două reacții: pe de o parte, uimirea de a exista și fiorul cosmic în fața nemărginirii și a misterului; pe de altă parte, conștiința că este un străin, o singurătate exilată într-o lume pe care nu o cunoaște, iar destinul său este finitudinea, ignoranța și moartea. Pentru a depăși această realitate dramatică, pentru a-și contracara criza existențială, conștiința transmundană a omului a trebuit să găsească o soluție care nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1515_a_2813]
-
revarsă prin fereastră și simt că întreaga lume nu e decât armonie și strălucire. Cred că mi-am depășit cu totul durerea; Jake e aici, greutatea lui mă scufundă în saltea, imobilizându-mă, și toate amintirile mele despre Patrick sunt exilate în colțuri îndepărtate ale minții mele. Drept să spun, în momentul ăsta sper să nu mai revină niciodată. Capitolul XXIII După partida de amor, tragem un pui de somn. Jake se trezește primul și mă anunță că mergem la picnic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1970_a_3295]
-
1340 bârne și toboganul pentru role, toate deasupra unui salon cu biliard, poker mecanic și bowling. Bine, dar Biblioteca... îndrăzni un consilier, dar acesta dispăru precum un ninja, despre care Președintele Consiliul Județean află după o săptămână că se află exilat în spațiul virtual al unui opus muzical. Prezența Dunării cam pe la 11:15 constitui un expozeu luminos, picanteresc, prin învolburarea cu care își făcu mendrele în partitură. Grotesc este părul lui Gustav, tăcerea pescarilor surprinsă în melos, dar Hugo îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1494_a_2792]
-
la ce au servit atâția ani de muncă aici, În singurătate? La ce servesc onorurile pe care le primește aici, respectul colegilor, recunoștința oficialităților, afecțiunea colaboratorilor și studenților, dacă prin doar două vorbe - țara ta - Christa Îl trimite Înapoi, Îl exilează În acel tărâm sălbatic și sălbăticit? În țara care a fost a noastră și nu mai e a nimănui... Cum poate gândi așa cevaființa cea mai apropiată lui? —...Tu crezi ce vrei, draga mea... Dar cei care tocmai m-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2331_a_3656]
-
binișor În fusta neagră a Mariei, deși mă simțeam parcă prea scundă fără tocuri. Picioarele mele nu puteau suporta Încă chinul de a se cocoța pe ele. Mi-am amintit de toate perechile minunate de cizme și pantofi care fuseseră exilate În debara. Era nedrept! Mi-am dat pe spate părul lung și ondulat și, luându-mi un zâmbet Încrezător, am intrat În cafeneaua micuță. Nu a fost nevoie să-l caut cu privirea. Mi-a sărit În ochi din prima
Ștefana Paraschiv by Dansul regăsirii () [Corola-publishinghouse/Imaginative/784_a_1490]
-
au coborât în cabine. Privind spuma care se revarsă în două "dune" albe de la proră, pe măsură ce vaporul despică apa, întunecată acum, încerc să-mi închipui cum va fi arătat călătoria lui Ovidiu spre Tomis. Corabia care-l ducea pe poetul exilat de Augustus era infinit mai sensibilă la convulsiile mării. Apoi, Ovidiu avansa pe un drum fără întoarcere. Fiecare oră îl depărta de Roma și-l apropia de o cetate despre care nu știa decât că era locuită de barbari și
Aventuri solitare by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295602_a_296931]
-
de ani, închistat în reflexe, îndopat talamic cu obișnuințe aristoteliene, va fi periculos cât timp Gosseyn și el se găseau împreună pe navă, deoarece era în stare să-l omoare din motive pur emoționale. Trebuia să-l omoare, să-l exileze, sau - Gosseyn zâmbi sarcastic - să-l păstreze. Dar asta. mai târziu. Deocamdată, se uită la Leej și o interogă cu precizie în legătură cu costumele matrimoniale ale Prezicătorului. - Fără căsătorie. Aceasta-i pentru rasele inferioare, zise Leej cu dispreț. Ea n-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85126_a_85913]
-
cele mai înalte slăvi pe Marcel. Din această fabuloasă descriere, Ina își imagină că ilustrul tânăr poate fi pus, fără nici un fel de rezervă, pe un soclu alături de Ovidiu Naso, Olga înzestrându-l, în marea ei naivitate, cu grandoarea poetului exilat la Pontul Euxin. - Marcel e omul visurilor mele! conchise ea. - Și dacă...!? - Dacă ce? Știi că ești haioasă? - Vai, Olga, unde ai învățat tu un asemenea limbaj? N-ai fost plecată decât două săptămâni și iată ce deprinderi s-au
La marginea nopții by Constantin Clisu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1690_a_3121]
-
curier a rămas prea mult în camera tatălui său. Când ieși, purta încă mantaua grea de ploaie, dar părea că nimeni nu dă importanță faptului. Pe când ieșea, îi șopti ofițerului de gardă: — Îl știi pe Sempronius Gracchus, care a fost exilat în insula Kerkyna din Marea Africii? — Sigur, încuviință repede celălalt. Curierul îl înștiință: — L-au omorât și pe el. Băiețelul surprinse cuvântul „omorât“ și, deși în castrum se vorbea zi de zi despre câte-o moarte, mai apropiată sau mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
familie, iar el își imaginase că toți erau morți de mult. Tribunul tăcu o clipă, pentru ca el să înțeleagă bine, și încheie dur: Și știi de ce merita onoruri imperiale? Pentru că era singura fiică a divinului Augustus. În schimb, a fost exilată timp de nu știu câți ani. Iar în cele din urmă Tiberius a ucis-o. Mintea copilului lucra repede. Înspăimântat, auzi din nou glasul mamei sale: „Șaptesprezece ani... Se așeză dintr-odată lângă ofițer; era atât de speriat, încât genunchii îi tremurau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
un bărbat care fusese proconsul în Asia, Fabius, din neamul Maximilor, un om de fier, a avut curajul să-i dezvăluie intriga aceea criminală. Atunci Augustus a ieșit de sub controlul Mașterei și, împreună cu Fabius, a debarcat în Planasia, unde era exilat sărmanul copil. Era frumos și puternic, iar bătrânul Augustus a avut impresia că se vede pe sine la douăzeci de ani. Băiatul era disperat din cauza singurătății aceleia nedrepte... Bunicul și nepotul se îmbrățișaseră, plânseseră laolaltă, au zis istoricii (dar nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
În acea zi însă, Gajus văzu doar chipul ei rigid, cuprins de spaimă. Atunci îi spuse: — După toate câte s-au întâmplat, nu mai pot exista secrete. Spune-mi de ce Julia, singura fiică a lui Augustus, mama ta, a fost exilată pe insula Pandataria, apoi fiind trimisă să moară la Rhegium. E o cruzime pe care n-o pot înțelege. — Pandataria e o insulă foarte frumoasă, răspunse surprinzător Agrippina, iar Gajus amuți. A fost construită de tatăl nostru, Agrippa. Nu spuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
fața arsă de soare, pe care nimeni nu-l recunoștea. Într-o dimineață însă, poporul din Roma a început să arate spre el; era fiul lui Sempronius Garcchus - implicat în procesul împotriva Juliei -, care, la șaisprezece ani, își urmase tatăl exilat în insula Kerkyna. Agrippina zise, emoționată: — Când mama a fost luată de lângă noi, eu și frații mei eram aici, în casa asta, ca acum. Și pe neașteptate a venit fiul lui Gracchus - pe atunci avea cam vârsta ta, Gajus - și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Tiberius o surghiuni pe Agrippina în insula Pandataria, unde Augustus o închisese pe Julia, insula pierdută în Tyrrhenum de unde, în zilele senine de iarnă, se vedeau colinele Albani, munții Lepini și, spre miazăzi, insulele și coasta golfului Partenopeo. Nero fu exilat pe învecinata insulă Pontia, numită astăzi Ponza. Lumea povestea că Agrippina făcuse călătoria în lanțuri, cu escortă militară, însă într-o lectică închisă, pentru ca nimeni să nu se poată apropia de ea. Și, parcă printr-o îndelungată cenzură, paginile lui
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
colțul lui, dar celălalt nu părea să se teamă că e auzit; dimpotrivă, glasul lui răsunase destul de puternic, încât părea că i se adresează. — Care scrisori? îl întrebară ceilalți. Libertul sirian continua să râdă. — Scrisori din vremea când Tiberius era exilat la Rhodos. Livia le-a păstrat patruzeci de ani; el s-a înfuriat, a încercat să i le smulgă, dar ea n-a cedat... Gajus ridică ochii și-i întâlni pe cei ai libertului. Prin urmare, cuvintele îi erau adresate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
că tânărul supraviețuise unor evenimente mai groaznice decât traversarea pădurii din Teutoburgus pe timp de noapte. În mintea lui se nășteau vise de pace, aceleași vise care îl împinseseră pe Augustus, la bătrânețe, să debarce pe insula Planasia, unde era exilat nepotul său, Agrippa Postumus, să-l îmbrățișeze și să plângă împreună cu el. Cu spaimă retrospectivă, Tiberius se gândea că avusese nevoie de o viață întreagă ca să înțeleagă cât de stearpă era puterea. Îl privea pe Gajus, însă acesta nu reuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
să se îndrepte prova spre Pontia, unde amiralul Agrippa, care iubea insulele, promontoriile și grotele din mare, construise o altă reședință, mică, luxoasă. El n-o văzuse niciodată, nu avea despre ea nici măcar imagini mentale. Știa doar că acolo fusese exilat și-și luase viața Nero, fratele său mai mare. Și în vila devastată de pe insula Pontia rămăsese garnizoana de gardă. Ca și în insula Pandataria, recuperă, închisă într-o urnă sărăcăcioasă, cenușa lui Nero. Greutatea aceea insignifiantă era puternicul, veselul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
Trebuie“. Porunci în taină ca Arvilius Flaccus să fie adus la Roma. Și așteptă. Arvilius Flaccus sosi epuizat după călătoria pe care o făcuse pe mare și pe uscat ca prizonier, așa cum călătoriseră Agrippina și Nero spre insulele unde fuseseră exilați. Vechile amintiri năvăliră în sufletele senatorilor asemenea unui cutremur ce te surprinde în somn. Exact ca în vremea domniei lui Tiberius, se pomeniră convocați la tribunalul suprem; și, pe când populares comentau plini de ură: „În sfârșit!“, ceilalți, optimates, înghețară de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
deodată: — Nu vreau morți. Senatorii rămaseră surprinși, amintindu-și cruzimea lui Tiberius, dar, din milă față de cel condamnat sau dintr-o complicitate ascunsă, se supuseră și hotărâră ca lui Arvilius să i se confiște toate averile, iar el să fie exilat într-una dintre Cyclades, în Aegeum: Gyaros, insula cu faimă sinistră. — Vai, zise Callistus, avem norocul să prindem un șarpe și, în loc să-i zdrobim capul, îi dăm drumul în fundul grădinii. Auzind condamnarea, Arvilius fu cuprins de disperare și, lipsit de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
a unui tribun roman: „Caius Silius“. Barbarul Hoby a vrut să fie puse în mormântul său, ca simbol al unei păci dificile. Insula Planasia. Pe această mică insulă, numită astăzi Pianosa, unde adolescentul de șaisprezece ani Agrippa Postumus a fost exilat și ucis, s-au descoperit ruinele unei vile a familiei imperiale. O serie de inscripții arată însă că ea a fost transformată într-o tristă destinație a celor exilați. Timp de multe secole, a fost închisoare. Capitolul II Nike din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
descris acea perversă tragedie a regimului ca pe o pedeapsă obligatorie aplicată de un tată nobil fiicei sale „desfrânate“. Vila din insula Pandataria. S-a descoperit că, pentru a construi portul din insula numită azi Ventotene, unde Agrippina a fost exilată și a murit, tatăl său, Agrippa, marele amiral, dislocase șaizeci de mii de metri cubi de stâncă, săpând până la trei metri sub apă. Pe porțiunea de teren drept numită azi capul Eolo se află rămășițe ale unei scări monumentale, ale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1889_a_3214]
-
adevărat, numai la Contimporanul, în parte grație relațiilor celor doi lideri ai acesteia — Marcel Iancu și Ion Vinea — cu Lajos Kassák și Támas Aladár. Simpatizanți comuniști, scriitorii radicali maghiari, în frunte cu poetul și gravorul Kassák, fuseseră nevoiți să se exileze în capitala Austriei - ca urmare a înlăturării Comunei lui Béla Kun și a instaurării regimului Horthy -, unde vor edita revista „activistă” Ma (Astăzi). Un element de legătură între cele două avangarde a fost și pictorul sas Hans Mattis Teutsch, colaborator
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]