5,121 matches
-
obicei banale și adesea false și nici un cititor trecut de șaisprezece ard nu va fi de părere că merită să citească poezie doar de dragul conținutului. *2 După opinia lui T. S. Eliot, "nici Shakespeare, nici Dante n-au fost adevărați gânditori". *3 îi putem concede lui Boas că în majoritatea cazurilor valoarea substanței intelectuale a poeziei (și se pare că el se referă mai ales la poezia lirică) este de obicei considerabil exagerată. Dacă vom analiza poeme vestite, admirate pentru filozofia
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
în sensul strict al cuvântului, la gândirea științifică, la teologie și - în mod special - la literatură. Această metodă se deosebește de istoria filozofiei în două privințe, în primul rând, în concepția lui Lovejoy istoria filozofiei se mărginește la studiul marilor gînditori, în vreme ce "istoria ideilor" se ocupă și de gânditori de valoare mai modestă, inclusiv de poeți care, după părerea lui, depind de gânditori, în al doilea rând, el observă că istoria filozofiei studiază marile sisteme, în vreme ce istoria ideilor urmărește ideile una
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
la teologie și - în mod special - la literatură. Această metodă se deosebește de istoria filozofiei în două privințe, în primul rând, în concepția lui Lovejoy istoria filozofiei se mărginește la studiul marilor gînditori, în vreme ce "istoria ideilor" se ocupă și de gânditori de valoare mai modestă, inclusiv de poeți care, după părerea lui, depind de gânditori, în al doilea rând, el observă că istoria filozofiei studiază marile sisteme, în vreme ce istoria ideilor urmărește ideile una câte una, adică des compune sistemele filozofice în
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
filozofiei în două privințe, în primul rând, în concepția lui Lovejoy istoria filozofiei se mărginește la studiul marilor gînditori, în vreme ce "istoria ideilor" se ocupă și de gânditori de valoare mai modestă, inclusiv de poeți care, după părerea lui, depind de gânditori, în al doilea rând, el observă că istoria filozofiei studiază marile sisteme, în vreme ce istoria ideilor urmărește ideile una câte una, adică des compune sistemele filozofice în părțile lor componente, studiind fiecare idee în parte. 155 Deși perfect acceptabile ca bază
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
chiar și un poet atât de pur ca Hölderlin considera de datoria lui să speculeze sistematic pe marginea unor probleme de epistemologie și metafizică, în Rusia, Dostoïevski și Tolstoi au fost adesea tratați 158 pur și simplu ca filozofi și gânditori religioși, și chiar și lui Pușkin i s-a atribuit o filozofie sui generis. *10 În timpul mișcării simboliste, in Rusia a apărut o întreagă școală de "critici metafizici" care interpretau literatura prin prisma propriilor lor poziții filozofice. Rozanov, D. S. Merejkovski
[Corola-publishinghouse/Science/85058_a_85845]
-
în deșert pentru că respinge lumea, fugind de ea, ci este „dus de Duhul în pustie“. Când Buddha propovăduiește „calea de mijloc“, ea nu pre supune nicidecum anularea lumii și retragerea într-un „nimic absolut“, după cum deviat au interpretat mulți dintre gânditorii occidentali, care, din superficialitate, au răstălmăcit învățătura budistă reducând-o la o înțelegere nihilistă a lumii. După ani de zile de practică ascetică și de mortificare a trupului, Siddhărtha Gautama acceptă să mănânce un bol cu orez, motiv pentru care
Despre ierarhiile divine: fascinaţia Unului şi lumile din noi – temeiuri pentru pacea religiilor by Madeea Axinciuc () [Corola-publishinghouse/Science/1359_a_2887]
-
externă interbelică fără să amintim de cel mai fidel exponent al diplomației românești Nicolae Titulescu ministrul de externe al României, în perioada 1932-1936, unul din cei mai străluciți oameni politici ai vremii sale. Într-adevăr, Nicolae Titulescu a fost un gânditor al păcii, pe care a iubit-o atât de mult, precum și un mare artizan al ei. Nu întâmplător, alegerea lui Nicolae Titulescu ca președinte al Adunării Societății Națiunilor, în anii 1930 și 1931, a rămas în analele organizației ca un
Politica externă a României în perioada marii crize economice (1929-1933) by CORALIA ANTON () [Corola-publishinghouse/Science/91561_a_93191]
-
în alte regiuni ale globului, pentru instaurarea unor regimuri teologico-politice. Iată că echilibrul instaurat după căderea blocului comunist a ajuns într-o perioadă de criză ce reclamă regândirea și reafirmarea valorilor modernității. În acest context, readucerea în atenție a unui gânditor de talia lui John Locke este binevenită, chiar necesară. Persistă încă ideea că democrația este un regim moștenit de la vechii greci, invocată fiind simplista definire a ei ca "guvernare de către popor". Nu se știe sau s-a uitat faptul că
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
era, de fapt, un regim oligarhic, deoarece la viața politică participa doar o parte dintre locuitorii cetății - doar cei cu rang de cetățean; nu se știe sau se uită faptul că bazele teoretice ale democrației moderne au fost puse de către gânditorii moderni care au exploatat foarte bine teoria dreptului natural, creație a juriștilor protestanți; nu se știe sau s-a uitat că democrația modernă este una a reprezentativității și nu una a participării directe prin rotație a tuturor la guvernare, ca
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
guvernare, ca în democrațiile antice, situație dată în primul rând de dimensiunile mari ale entităților politice moderne; nu se știe sau s-a uitat faptul că, spre deosebire de regimurile pe care le probaseră grecii, democrația ale cărei baze le vor pune gânditorii moderni, în special cei din spațiul anglo-saxon, nu existase niciodată, ci urma să se realizeze: cu starea naturală a lui Grotius, cu individul lui Hobbes, cu proprietatea și munca lui Locke, cu voluntarismul acestora, cu contractualismul lor, cu dreptatea definită
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Hobbes, cu proprietatea și munca lui Locke, cu voluntarismul acestora, cu contractualismul lor, cu dreptatea definită ca respectare a înțelegerii, cu libertatea ca lege naturală, cu separația puterilor în stat ș.a.m.d. Pe acest fundament teoretic vor apărea meditațiile gânditorilor secolului al XVIII-lea și se vor produce și evenimentele ce vor duce la schimbări radicale în lumea occidentală, edificiul teoretico-politic de factură liberală încheindu-se prin constituționalismul american. Încă din paginile introductive, Gabriela Rățulea anunță că nu ne va
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
whig-ismului", debutează cu prezentarea contextului istoric. După o scurtă trecere în revistă a celor mai importante evenimente ce au provocat gândirea lui Thomas Hobbes și John Locke, Războiul Civil (1640) și Revoluția Glorioasă (1688), autoarea începe prezentarea reacțiilor celor doi gânditori față de acestea. Abordare adecvată, întrucât John Locke nu poate fi studiat fără o trecere prealabilă prin gândirea politică a lui Hobbes, pentru că acesta i-a dat replici concepției lui Hobbes pe mai multe teme: motivul ieșirii din starea naturală, condițiile
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
recunoscută. Prin ce se prezintă astăzi omul occidental? Prin conceptele și valorile democrației liberale. Occidentalul știe că nu datorează puterii suverane viața, libertatea și posesiunile, pentru că acestea îi sunt date de la natură. De când și de unde știe occidentalul acest lucru? De la gânditorii moderni și mai ales de la John Locke. Prin judicioasa exploatare teroretică a ideii de "stare naturală", filosoful l-a scos pe individ de sub tirania puterii suverane. Mai întâi, la nivel teoretic. Cu timpul, succesul politic al concepției lui, garanția faptului
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
sa, Locke nu a fost singurul teoretician ce a creat nucleul doctrinar al liberalismului democratic definitoriu occidentalismului, dar el a avut puterea de sinteză și a reușit să dea coerență acestei doctrine. Din păcate, se uită adesea acest lucru, alți gânditori ce i-au succedat (Montesquieu, Rousseau, Constant ș.a.) având "presă mai bună". Într-un astfel de context, o lucrare precum Dreptatea ca libertate. Locke și problema dreptului natural are și rolul de a da Cezarului ce e al Cezarului. Continuă
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
Kant!" s-a strigat ca reacție la materialismul și pragmatismul apărute în urmă cu peste un secol; "înapoi la Locke" ar trebui strigat în fața crizei în care au intrat valorile fundamentale ale modernității noastre. Instituționalizarea câștigurilor teoretice și politice ale gânditorilor moderni a dus la diminuarea susținerii afective a acestora din partea beneficiarilor. Noile generații au senzația că aceste valori nu ar avea nevoie de susținere și de reafirmare, fapt ce face posibilă apariția mesajelor și a mișcărilor antidemocratice chiar în sânul
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
dreptate, întrucât privește ceea ce este just și recunoscut. Pentru Locke, autoritatea legitimă este cea care se bazează pe consimțământul majorității și garantează libertatea. Când un guvern este legitim, cetățeanul este liber. Această idee a fost dezvoltată cu precădere de anumiți gânditori liberali contemporani, în primul rând F.A. Hayek, fără să recurgă la argumentul contractului. În locul ideii de contract Hayek a pus ideea de domnie a legii pe care a preluat-o din gândirea constituționalistă și prin care a justificat conceptul de
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
a dreptății procedurale și a egalității formale, asigurate prin domnia legii, pune libertatea deasupra tuturor valorilor morale. Dar această idee se regăsește și în Al doilea tratat despre guvernare. De aceea, Hayek îl așează pe Locke în fruntea seriei de gânditori liberali (Bernard Mandeville, David Hume, Josiah Tucker, Adam Smith, Adam Ferguson, Edmund Burke) care au gândit problema libertății din perspectiva "adevăratului individualism". Prin urmare, sintagma "dreptate ca libertate" îl plasează pe Locke la originea a două paradigme liberale, una a
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
egalitatea nu pot fi instaurate în mod legitim. 2.4. Starea originală. Al doilea tratat În Al doilea tratat despre guvernare, Locke realizează o expunere teoretică a adevăratelor principii ce trebuie să stea la baza guvernământului civil. Înaintea lui, primul gânditor care a făcut acest lucru a fost Thomas Hobbes care, asemenea lui Hugo Grotius, a avansat ipoteza că înaintea societății civile a existat o stare anterioară, numită "naturală". Locke pleacă și el de la presupunerea că, înainte de a fi cetățeni și
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
închipuirii și zgârceniei celor certați și mereu puși pe sfadă"25. Fără a fi muncit, pământul nu are nici o valoare, întrucât munca este cea care dă valoare lucrurilor. Este de remarcat faptul că, înaintea lui Adam Smith, Locke este primul gânditor care vorbește despre principiul valorii-muncă; ca și Smith, el estimează valoarea lucrurilor în funcție de cantitatea de muncă pe care oamenii o prestează, căci "munca face de departe cea mai mare parte a valorii lucrurilor de care ne bucurăm în această lume
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
contract. Așa cum afirmă Leo Strauss, teoria contractului social nu este legată de problema drepturilor naturale decât începând cu Hobbes care, cel dintâi, a pus problema guvernării legitime în locul guvernării perfecte. Din acest motiv, Strauss vedea în Hobbes pe cel dintâi gânditor liberal, fondatorul individualismului. Conform tezei lui Macpherson, dacă Locke este cel dintâi gânditor liberal (precedat de Hobbes care a instituit o altă versiune a liberalismului), este în primul rând pentru că el a conceput materia politicii, puterea individului generatoare de putere
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
drepturilor naturale decât începând cu Hobbes care, cel dintâi, a pus problema guvernării legitime în locul guvernării perfecte. Din acest motiv, Strauss vedea în Hobbes pe cel dintâi gânditor liberal, fondatorul individualismului. Conform tezei lui Macpherson, dacă Locke este cel dintâi gânditor liberal (precedat de Hobbes care a instituit o altă versiune a liberalismului), este în primul rând pentru că el a conceput materia politicii, puterea individului generatoare de putere civilă, din perspectiva societății de piață generalizate. Acest lucru înseamnă că teoria politică
[Corola-publishinghouse/Science/84950_a_85735]
-
rezultă din corespondența celor doi atestată și în istoriile literare 270. Dacă înclinația renascentistă spre utopie a putut fi stimulată "în mare măsură de călătoriile ce au avut loc în această perioadă, dar și de accentuarea spiritului individualist realizată de gânditorii umaniști"271, Rabelais se dovedește un maestru al răsturnărilor neașteptate de situație, chiar un creator de antiutopie: desolidarizându-se de model și narativizând proiecția filozofică, idealizantă, bucurându-se, până la el, de un atât de generos prestigiu, "abstrăgătorul de chintesență" umanizează
by Livia Iacob [Corola-publishinghouse/Science/1021_a_2529]
-
imaginii și problematica aferentă în câteva fragmente din textele lor. Pentru că, alături de simbol, imaginea este o unitate funcțională minimală a imaginarului, devine necesar să reamintim caracterul istoric controversat și identitatea conceptuală pe care ea a avut-o la cei doi gânditori (am punctat doar câteva aspecte la început). În plus, întregul ei destin în culturile europene îl marchează pe cel al imaginarului, fără să coincidă totuși cu el. Pentru imaginarul antic, ca și pentru cel medieval, imaginea reprezintă forma care poate
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
Iisus Christos, este imaginea filosofului, a prietenului înțelepciunii (tema se va modifica după secolul VI, respectiv după perioada lui Iustinian I), preluată de altfel de la Platon, de către Iustin, Clement din Alexandria și Origene, ce țineau de școala catehetică de la Alexandria. Gânditor asupra divinului, filosoful descoperă "o altă dimensiune care să fie după asemănarea divinității" (Tristan 302), ca și libertatea de a cerceta, posibilitatea de a cunoaște cu ajutorul filosofiei și mai ales "metoda alegorică a interpretării Evangheliilor" (Tatakis 11). Acestei școli din
[Corola-publishinghouse/Science/84997_a_85782]
-
comparație: "în toate limbile, cea mai mare parte a expresiilor privitoare la lucruri neînsuflețite se obțin prin metafore luate din comparația cu diferite părți ale corpului omenesc, cu simțurile și cu pasiunile omenești" (G. Vico, 1980: p. 245). În termenii gânditorului, există un mod de a cunoaște "lucrurile neînsuflețite" (G. Vico, 1980) prin intermediul metaforei uzuale și un mod de a cunoaște "abstracțiunile" utilizate de "științele raționale" (G. Vico, 1980). Filozofia timpurie (filozofii greci, empiriștii britanici), Giambattista Vico etc. au oferit un
[Corola-publishinghouse/Science/84964_a_85749]