1,947 matches
-
-i cuvinte. — Ăsta-i locul, domnule Endō. Bărbatul puse brusc piciorul pe frână. — Aici? Endō a scos din buzunar hârtia pe care o primise mai înainte și și-a mai aruncat o dată ochii pe ea. Te aștept. — Bine, zise Endō. Gas, coboară din mașină! Era puțină lume în Ginza, deși nu mai ploua. Obloanele unui magazin de aparate de fotografiat din fața lor s-au ridicat cu un scârțâit metalic prelung. Un chelner de la cafeneaua de alături, îmbrăcat în vestă albă, ștergea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și dinspre partea aceea. Când s-a uitat prin crăpătura din gard, Gaston a văzut scânteile albe ale aparatului de sudură. Muncitorii, cu prosoape în jurul gâtului, exact ca cei pe care-i văzuse în Sanya, își începuseră deja lucrul. — Hei, Gas! S-a uitat în jur ca să se asigure că nu-i vede nimeni și i-a spus apoi lui Gas să intre printr-o deschizătură mică din gard. Zidul clădirii în construcție nu era de fapt decât un grilaj din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sudură. Muncitorii, cu prosoape în jurul gâtului, exact ca cei pe care-i văzuse în Sanya, își începuseră deja lucrul. — Hei, Gas! S-a uitat în jur ca să se asigure că nu-i vede nimeni și i-a spus apoi lui Gas să intre printr-o deschizătură mică din gard. Zidul clădirii în construcție nu era de fapt decât un grilaj din bare de oțel. Mirosea a ciment. Împingându-l pe Gaston, Endō și-a croit drum printre gard și grilajul din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
îi zâmbi, arătându-și dinții. — Zău că ești tare nătâng. — De ce? — Tot nu știi de ce-am venit aici? Gaston clătină din cap. — Ascultă ce zgomot e aici. Dacă trag, nu aude nimeni. Grozav loc pentru crime, nu-i așa, Gas? Când s-au întors la mașină, șoferul îi aștepta încă. Mesteca gumă. — În ordine. Să ne pregătim. — OK. Șoferul a deschis portbagajul și a scos o valiză maro. Endō a intrat în mașină și și-a scos pelerina, haina și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
portbagajul și a scos o valiză maro. Endō a intrat în mașină și și-a scos pelerina, haina și cravata. În valiza pe care i-a adus-o șoferul se afla o cămașă nou-nouță, un costum bleu-pal și pantofi crem. — Gas, ține-le! Endō i-a întins costumul și pelerina pe care le purtase până atunci și care erau foarte șifonate după două zile petrecute în Sanya și s-a îmbrăcat cu lucrurile cele noi. După ce s-a îmbrăcat, a scos
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
acum. — O, Endō-san! exclamă Gaston. Beau garçon, n’est-ce pas? — Bineînțeles... Dă-mi pistolul! A luat din mâna lui Gaston pelerina și a scos din ea pistolul. L-a băgat în tocul prins de centura care-i atârna pe umăr. — Gas, așteaptă-mă aici. A deschis apoi portiera și a ieșit pe trotuar, îmbrăcat elegant. A dispărut imediat în mulțimea care începuse deja să mișune prin Ginza. Soarele îl orbea. Era ora zece, oră la care viața orașului atingea maxima intensitate
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
prima pagină le vreau. — Politice? Aceleași prostii, bănuiesc... Nu ne prea interesează nici alea. Fără să-și ridice privirile, i-a întins lui Endō partea de ziar pe care nu o citea. Endō și-a aruncat privirile pe prima pagină. — Gas, și pe la voi sunt probleme, nu? Ce se mai întâmplă în Algeria? întrebă el zâmbind. — Algeria? — Nu se duce o luptă crâncenă între francezi și băștinași? Se urăsc unii pe alții. Se urăsc... se luptă... Gaston îl privi pe Endō
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
Gaston nu avea de unde să știe care era ținta lui Endō. — S-a oprit! Gaston zări un japonez chel deschizând ușa cafenelei din fața lor. Era scund și gras. Bondocul chelios i-a făcut o impresie proastă chiar și lui Gaston. — Gas, coboară! — Eu... Am zis să cobori... — Eu... eu... Ce aveți de gând? Gaston dădea din cap cu putere și se ținea bine de portiera mașinii. Frica a pus stăpânire pe inima-i slabă din trupul uriaș. — N-ai auzit? Am
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
mai bine mi le prezentați acum. Dar nu știu nici o limbă străină. S-a ridicat de la masă. Endō a luat repede nota de plată și a chemat-o pe chelneriță. Apoi îi șopti lui Gaston, aspru, la ureche: — Tais-toi, sacré Gas... Să nu dea naiba să-mi încurci treburile. Endō s-a postat între Kanai și Gaston și au pornit toți trei spre șantier. Voia să-l împiedice pe Gaston să-i vorbească lui Kanai. Se auzea destul de aproape zgomotul asurzitor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sacii de ciment. Pielea de pe degete i s-a jupuit și a început să sângereze. — Vai! Non, non! Gaston și-a recăpătat vocea. Până în clipa aceea fusese mut de frică. Stătea și se uita, fără glas, la cei doi japonezi. — Gas, intră și tu acolo. Dacă vine cineva, ne prefacem că ne uităm pe-aici. Endō-san, strigă disperat Gastom. Câine-san, îți place!... Îți plac copiii. Îți plac câinii... Iubești copiii. Știu. Iubești copiii. Prinzând cuvintele imploratoare ale lui Gaston, Kanai și-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
guler. — Ascultă aici... Pentru mine nu există decât un singur lucru. Ura. Nu cred decât în ură! — Minți! — Mint? De ce? Endō l-a strâns pe Gaston de gât până când acesta a început să se zbată ca să poată respira. — Te doare, Gas? Te doare? — Mă doare. Dacă te doare, atunci ascultă. Nu pot să sufăr prefăcuții ca tine. Nu că nu-i sufăr, îi urăsc. — Mă lovești și mă doare. — Nu mai face pe bufonul. Pe mine nu mă duci. Știu eu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
de data aceasta. Rana de la frunte nu părea prea mare. — Gas-san! Recunoscându-l pe Takamori, Gaston s-a repezit spre el. I-a întins mâna uriașă și i-a strâns-o cu putere. — Zău că am fost îngrijorați din pricina ta, Gas. — N-aveați de ce. — Ce-ți face rana de la cap? — Bine. Nu mă mai doare. În autobuzul care i-a dus de la Hibiya la Kyōdō, Gaston a stat între Takamori și Tomoe, care se purtau cu el de parcă ar fi fost
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
dat din cap, dar a evitat să-l privească pe Takamori în ochi. — Ce făceai tu la șantierul acela? Era vădit încurcat, pentru că nu știa ce să răspundă. — Erai cu un asasin de profesie, pe nume Endō, nu-i așa, Gas? — Da. — Am fost tare îngrijorați din pricina ta. Ce noroc ai avut că ai scăpat de el! — Da. — Știai ce fel de om e Endō, Gas? — El nu om rău, Takamori. Takamori și-a dat imediat seama că francezul îi ascundea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ce să răspundă. — Erai cu un asasin de profesie, pe nume Endō, nu-i așa, Gas? — Da. — Am fost tare îngrijorați din pricina ta. Ce noroc ai avut că ai scăpat de el! — Da. — Știai ce fel de om e Endō, Gas? — El nu om rău, Takamori. Takamori și-a dat imediat seama că francezul îi ascundea ceva, că era ceva ce nu voia să-i spună. — Gaston, am ajuns în Shibuya, îl anunță Tomoe. Îți amintești de Shibuya, nu? — Oh, Shibuya
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
lume. Gaston se tot oprea și se uita în jur, de parcă își amintea locurile. Când au ajuns în fața unui cinematograf, s-a oprit și a rămas pe loc destul de mult timp, fără să scoată o vorbă. — Ce s-a întâmplat, Gas? — Takamori-san, aici am fost în noaptea aceea. Gaston nu scosese nici o vorbă de când plecaseră de la secția de poliție Marunouchi și chiar părea jenat în compania lui Takamori și a surorii lui. Acum, în sfârșit, părea mai în largul lui și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
acum au aflat ei despre cele petrecute la Hotelul de pe deal, de incidentul cu shōben-ul, de modul în care se împrietenise cu femeia de stradă care i-a dat să mănânce oden și despre noaptea petrecută la Higurashitei. — Interesantă poveste, Gas. Tomoe, pun pariu că nici tu nu știai celălalt sens al cuvântului shōben. Tomoe cunoștea bine ochii fratelui ei, care scânteiau ciudat ori de câte ori conversația devenea vulgară, așa că a tăcut și s-a făcut că nu aude. — Tomoe, și celălalt cuvât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
și disperarea lui Tomoe, Takamori a continuat cu prostii de felul ăsta până au ajuns acasă la Higurashitei. Când s-au apropiat de podul feroviar, au văzut pâlpâind lumânarea de pe taraba bătrânului ghicitor. Știau că-l vor găsi la treabă. — Gas, vrei să-i facem o surpriză bătrânului? La sugestia lui Takamori, Gaston s-a îndepărtat de cei doi și s-a strecurat după un stâlp de telegraf. Higurashitei stătea cu mâinile în poală, privind meditativ la flacăra lumânării. — O, dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
dar acum ascultau ca trăsniți ce le spunea bătrânul. Gaston, care auzise totul, a ieșit din ascunzătoare. Îi venea să plângă. Ceilalți nu îl puteau privi în ochi. — Napoleon-san, câine-san! strigă îndurerat Gaston. Bietul Napoleon. — Să nu ne pierdem speranțele, Gas. De obicei țin câinii cel puțin trei zile. Poate îl mai putem salva. — Unde? Unde? Când i-a spus Higurashitei unde se țin câinii, Gaston a și sărit: — Mă duc acolo. Acum. I-a privit implorator, ca un copil care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
dar dacă împrejurările zilei următoare i-o cereau totuși, se gândea să tragă un glonte în gura aceea pisăloagă. Numai la gândul acesta criminal, Endō simțea parcă un regret cumplit, chinuitor. — Hei! îl strigă el pe Gaston în șoaptă. Hei, Gas! Gaston deschise ochii și privi în jur, buimac. Visa probabil. Clipi din ochi, se uita la Endō și apoi în jur. Mormăi ceva în franceză și apoi: — Oh, Endō-san, vă schimb imediat prosopul. Se îndreptă, panicat, spre chiuvetă. — Știi la
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
ciudat și adăugă: — E imposibil să ajungeți la Mlaștina Mare. — Vezi să nu încerci s-o întinzi, se răsti Endō. — Am înțeles. Endō a pus imediat mâna pe pistol. Gaston l-a privit suprins. — Endō-san, ați promis... — Nu-l împușc, Gas... decât dacă încearcă să fugă. Cu cât urcau mai sus, cu atât era ceața mai deasă. Nu se vedea la doi pași. Copacii și stâncile erau învăluite în ceață și abia li se vedeau contururile. Endō a rămas câțiva pași
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
unui autobuz vechi care fusese abandonat. Dincolo de șasiu era baraca pe care o zăriseră mai devreme. Fusese probabil construită pentru turiștii care treceau pe acolo ca să aibă unde să-și tragă sufletul puțin. Astăzi nu se vedea nimeni prin apropiere. — Gas, ia-o înainte și aruncă o privire, îi spuse Endō lui Gaston. Vezi dacă poți găsi ceva de băut... măcar niște apă. — E periculos să trimiteți străinul. O să trezească bănuieli. Mă duc eu după apă. Kobayashi l-a oprit pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
rog, iertați-mă, înțelegeți-mă, Endō-san! Zău că sufăr de inimă. Gaston, care până atunci nu-și luase ochii de la cei doi, s-a așezat pe jos și a început să-și desfacă șireturile de la pantofii lui jerpeliți. — Ce faci, Gas? întrebă Endō suspicios. — Kobayashi-san e bătrân. Mă bag eu în apă, explică el zâmbind, în timp ce intra cu picioarele în mlaștină. O, e rece ca gheața... Endō-san, ce căutați? — La rădăcina copacului acela e o cutie, spuse Kobayashi ușurat. Legați-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
al templelor. Erau într-adevăr multe temple printre casele construite în stil vechi. Mi-ar plăcea grozav să trăiesc aici. Poate n-ar fi rău să-mi găsesc un soț în Yamagata. — Mai vorbim despre asta după ce-l vedem pe Gas. — Ce atâta grabă? Doar n-o să dispară. Când au ajuns la hotelul unde sperau să-l găsească pe Gaston, au constatat că Tomoe nu avusese dreptate. — A plecat dis-de-dimineață. Funcționarul de la recepție, plin de dinți de aur de parcă era o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
pricepuți, dar nu au găsit nimic... nici urmă de Gaston sau de vreun obiect care să aparțină celor trei. Bănuiesc că a fugit cu bărbatul care a cumpărat oranjadă. — Imposibil! exclamă Takamori. A doua zi a trecut iar pe la poliție. — Gas - străinul - nu are nici o legătură cu crima. Probabil că l-a obligat să plece individul care cumpărase oranjada. A treia zi când Endō, care era încă în spital în stare foarte gravă, le-a spus polițiștilor ce s-a întâmplat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]
-
sub cel mai înalt pisc. Îi făcea semn cu pălăria și zâmbetul i se așternuse din nou pe fața lui de cal - zâmbetul cu care se obișnuiseră ei atât de mult, un zâmbet șovăitor, de nătăfleț. — Takamori-san, plec. — Unde pleci, Gas? — Undeva, departe... oriunde sunt oameni. Imaginea i-a fost spulberată de vocea lui Tomoe. Stătea cu obrajii-n palmă și privea și ea spre munte, dar imaginația ei luase o întorsătură mult mai practică. — Takamori, oare nu s-o fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2300_a_3625]