2,540 matches
-
va perpetua la nesfârșit iudaitatea devenită sinonimă cu victimitatea, când, într-un viitor apropiat, supraviețuitorii vor dispărea într-un final? Ce-i drept, construcțiile memoriale par că se pot lipsi de martori direcți. Apelurile recente, în Franța, la recunoașterea memoriei sclaviei, dispărută acum aproape două secole, tinde să demonstreze asta. Până atunci, eterna victimă se poate prevala de o poziție de superioritate absolută, înaltă în plan moral și inatacabilă. Și totuși, victima nu este mai virtuoasă pentru că a fost victimă. Cei
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
cereri de recunoaștere a memoriilor rănite și în suferință aveau să se înscrie mai târziu în acest siaj. Precum "Colectivul Datoria de memorie", înființat în 2004, care-și asuma obiectivul de a lupta împotriva discriminărilor care-i afectează pe "copiii sclaviei și ai colonizării" și se prezenta astfel: Aspirația noastră este să ne folosim de toate instrumentele necesare pentru difuzarea unei cunoașteri emancipatoare, participând la construirea identităților individuale și colective". Nu suntem aici foarte departe de rolul jucat efectiv de datoria
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
problemelor care stăteau la originea lor. Această lege ar fi trebuit să-i mobilizeze mai întâi pe arabo-musulmani, moștenitori direcți și încă în viață ai trecutului colonial. Textul, în favoarea francezilor repatriați, preciza, de altfel, foarte clar: "în special în Africa de Nord". Sclavia este mai îndepărtată în istorie. Colonizarea și decolonizarea sunt mai apropiate. Și totuși descendenții sclavilor au fost cei mai activi în această situație. Lupta împotriva discriminării populațiilor negre are, desigur, propria ei istorie. Dar, în conformitate cu datoria evreiască de memorie, în
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
și care-i împiedică să se organizeze pe eșichierul politic. În fapt, ei au fost limitați de autoritatea statului la Consiliul Francez al Cultului Musulman. Iar memoria colonizării și cea a decolonizării, mai deranjantă din punct de vedere politic decât sclavia, a rămas în urmă în cursa memoriilor. În acest caz precis, ea a ieșit clar învinsă, spre deosebire de cea a sclaviei, care chiar a beneficiat la un moment dat de sprijinul evreilor. Această susținere a evreilor pentru cauza negrilor nu este
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
Consiliul Francez al Cultului Musulman. Iar memoria colonizării și cea a decolonizării, mai deranjantă din punct de vedere politic decât sclavia, a rămas în urmă în cursa memoriilor. În acest caz precis, ea a ieșit clar învinsă, spre deosebire de cea a sclaviei, care chiar a beneficiat la un moment dat de sprijinul evreilor. Această susținere a evreilor pentru cauza negrilor nu este o noutate ne amintim de implicarea lor foarte puternică de partea negrilor din Statele Unite în anii 1950 și 1960 (relațiile
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
posibila rezolvare a concurenței între victime. Pe 29 ianuarie 2001, Adunarea Națională vota o lege prin care se recunoștea genocidul armean din 1915. Pe 21 mai, același an, legea Taubira ratifica recunoașterea de către Franța a comerțului cu sclavi și a sclaviei drept crime împotriva umanității. Iar foarte recent legea pentru penalizarea negării genocidului armean, votată pe 12 octombrie 2006 de cei numai 129 de deputați participanți la scrutin și prezențiaaaaaa, o foarte mică minoritate a reprezentării naționale, s-a adăugat unui
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
este într-un fel superioară moral? Cazul francez pune, poate, problema mai mult decât altele. Conștientizând genocidul evreiesc și recunoscându-și partea de responsabilitate, Franța nu a evitat până de curând să scrie alte pagini întunecate din istoria ei, ca sclavia și mai ales colonizarea și decolonizarea, aceste din urmă subiecte îndeosebi rămânând sensibile și explozibile din punct de vedere politic în societatea franceză? Nu doar că Holocaustul s-a instalat ca o nouă religie civilă, în paralel cu iudaismul legii
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
a umanității. Nu există memorie care să nu poată deveni istorie, oricât de tragic și de inefabil ar fi evenimentul la care trimite ea. Dacă iudaitatea nu se reduce la persecuțiile antisemite, nici statutul de negru nu se reduce la sclavie și rasism 6. Această restrângere a orizontului la victimitate înseamnă o colectivitate care neagă pe sine, fie și numai prin negativitatea care îi este soclu. Victimitatea nu este înscrisă în codul genetic al unui grup, este vorba întotdeauna de o
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
abordezi identitatea, să o reconstruiești altfel, încât să devii actor al istoriei proprii, și nu doar victimă a istoriei? O provocare dificilă și care le este lansată tuturor purtătorilor acestor memorii revendicate în gura mare, memoria Holocaustului, dar și memoria sclaviei, memoria colonizării, memoria genocidelor armean, rwandez etc. Sunt sau nu posibile ieșirea din ideologia victimară și eliberarea de politicile datoriei de memorie, ale căror efecte adverse generează uitarea, dar altă uitare, uitare care înseamnă ștergerea motivului, semnificației și dimensiunii evenimentului
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
rolul pozitiv al prezenței franceze peste mări), 284 Legea din 29 ianuarie 2001 (recunoașterea genocidului armean din 1915), 287 Legea Gayssot (13 iulie 1990, sancționând contestarea crimelor împotriva umanității), 288 Legea Taubira (21 mai 2001, despre comerțul cu sclavi și sclavie), 287 Leidengeschichte, 130 Leipzig, 109 Lemberg, 88 Lemkin, Raphael, 197 Letteris, Meir, 109 Levi, Primo, 304-305 Levinas, Emmanuel, 183 Levitic, 37, 198, 204 Lévy, Bernard-Henri, 235 Liban, 83, 221-223, 230, 236, 242, 262-263 Libanezi, 228, 236, 262 Likud, 294 Lituania
Suferinţa ca identitate by Esther Benbassa [Corola-publishinghouse/Science/1430_a_2672]
-
mă invită să ne fotografiem. Îmi strînge mîna. Istoria ne revoltă, dar viața merge înainte. Știi, primarule, că și poporul meu a suferit la fel? Și la noi hoardele tătărăști, turcești și chiar creștine ne luau fetele și băieții în sclavie? În Europa? Nu cred. Da, da, în Europa. Și la noi erau sclavi și istoria noastră este la fel de dureroasă ca a voastră. Privesc oceanul din ușa numită "poarta fără întoarcere". Încerc să aud durerea și disperarea. Încerc să înțeleg revolta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
-și închipuie că ar putea trăi altfel. Acceptă ca unii să aibă case, mașini, femei și, mai ales, bani. Dacă i-ar da și lui de o pîine ar fi culmea de fericit. Insula Gorée. Insula Groazei. Aici erau aduși sclavii vînați pe coasta Atlanticului sau chiar din adîncimea Africii. Torționarii erau tot negri. Cruzi, lacomi și răzbunători. Ucideau după poftă. În 1784 stăpînul casei sclavilor avea o armată de torționari negri. Napoleon a reintrodus sclavia, instigat de Josefina, vorbește ghidul
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Insula Groazei. Aici erau aduși sclavii vînați pe coasta Atlanticului sau chiar din adîncimea Africii. Torționarii erau tot negri. Cruzi, lacomi și răzbunători. Ucideau după poftă. În 1784 stăpînul casei sclavilor avea o armată de torționari negri. Napoleon a reintrodus sclavia, instigat de Josefina, vorbește ghidul. Nu, nu se uită asta. Dar ghidul are umor. Toți cei care sînt rude cu Josefina să-și ceară iertare aici, imediat. Biserica binecuvînta convoaiele cu sclavi. Să ajungă sănătoși la destinație... Este și ăsta
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
Eu sînt român, cred că n-ai prea multe să ne reproșezi nouă, românilor. Nu răspunde imediat, ceea ce mă intrigă. Eu am multe de reproșat albilor. Eu și tot neamul meu. Băietu', ia-o mai ușurel. Dacă-i vorba de sclavie, apoi chiar n-avem nici o vină. În afară de asta, și noi eram luați sclavi de către turci și tătari. Am suferit sute și sute de ani. Poate, eu nu cunosc sclavi albi. Uită-te la mine. Am eu aerul că mint numai
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1487_a_2785]
-
i s-a plătit răscumpărarea solicitată, Sores i-a omorât pe ostatici, a pus foc caselor și i-a spânzurat pe negrii "combatanți"! În septembrie și octombrie 1555, cei 130 de pirați ai lui Guy Mermi au atacat Havana, capturând sclavii negri și cerând pentru fiecare o răscumpărare de 100 pesos/aur. La plecarea din Havana au dat peste o navă spaniolă, pirații au fost înfrânți, iar Mermi capturat și spânzurat! În 29 aprilie 1604, la un alt atac al piraților
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
istorie, parfum de praf de pușcă și rom și sclipiri de aur și nestemate! Ruta sclavilor La 16 iunie 2009 se inaugura în Cuba, la Matanzas, "Muzeul rutei sclavilor". Component al unui program al UNESCO pentru evidențierea istoriei și consecințelor sclaviei negre, a impactului acesteia asupra "civilizației albe" în domeniile economic, social, cultural, "Programul" propus la cea de a 27-a Conferință generală a UNESCO din Haiti (1993), a fost adoptat de UNESCO în 1994 la reuniunea din Benin. Avea să
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
propus la cea de a 27-a Conferință generală a UNESCO din Haiti (1993), a fost adoptat de UNESCO în 1994 la reuniunea din Benin. Avea să contribuie la recunoașterea de către ONU (Durban, 2001) a comerțului cu sclavi și a sclaviei drept "crime contra umanității". Muzeul din Matanzas, amenajat în Castelul San Severino, era primul de acest gen organizat în America Latină și Caraibe, zonă cu valențe deosebite în istoria sclaviei negre. Matanzas, oraș cu 130.000 locuitori, apărut la 1693, are
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
recunoașterea de către ONU (Durban, 2001) a comerțului cu sclavi și a sclaviei drept "crime contra umanității". Muzeul din Matanzas, amenajat în Castelul San Severino, era primul de acest gen organizat în America Latină și Caraibe, zonă cu valențe deosebite în istoria sclaviei negre. Matanzas, oraș cu 130.000 locuitori, apărut la 1693, are o istorie specială în lupta împotriva dominației spaniole, numele său "matanza măcelul" fiind, după unii, adoptat în urma lichidării de către băștinași, la 1510, a unei companii de militari spanioli, iar
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
cu van Hooff și ambasadorii țărilor africane prezenți la vernisaj, ci și interesul absolventului Facultății de Istorie a Universității din Iași pentru această temă atât de tristă din trecutul umanității. Exponatele panouri documentare, fotografii, statistici, documente, piese originale din secolele sclaviei lanțuri, butuci de lemn pentru blocarea gâtului sau a picioarelor, unelte de fier pentru "marcarea" sclavilor, bice din vână de bou, statuete de cult ale sclavilor, tobe... Toate dădeau glas unor vremuri crâncene, de teroare, de împilare dusă până la cele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
exterminați. Până la dispariția lor totală, spaniolii au început să asalteze Coroana cu cereri de forță de muncă, acuzând băștinașii, conform unui document din 22 ianuarie 1510, că "son muy flacos e de poca fuerza" sunt slabi și de forță redusă... Sclavia neagră era cunoscută în secolul al XV-lea în Peninsula Iberică, în perioada descoperirii Americii apreciindu-se că în Spania existau 100.000 de sclavi, în majoritate negri. Se mai afirmă că în a doua sa călătorie, din 1493, Cristofor
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
în Cuba de guvernatorul Diego Velazquez pe la 1511. La 1527 suveranul spaniol aproba transferul a 1000 de sclavi, existența acestora fiind confirmată la 1534 de guvernatorul Gonzalo de Guzman. Se afirmă că în cei 350 de ani scurși până la abolirea sclaviei, în Cuba au fost aduși între 700.000 și un milion de sclavi negri. Numărul acestora a fost mai redus în primele secole după "descoperire", crescând constant odată cu dezvoltarea plantațiilor de trestie de zahăr, tutun și cafea. La 1768 trăiau
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
după "descoperire", crescând constant odată cu dezvoltarea plantațiilor de trestie de zahăr, tutun și cafea. La 1768 trăiau în Cuba 109.000 albi, 94.000 sclavi negri și 22.000 "persoane de culoare liberi", la 1879, cu un an înainte de abolirea sclaviei, existau 923.000 albi, 171.000 sclavi negri și 287.000 negri liberi. De reținut că între 1811 și 1855 în Cuba populația majoritară era formată din negri, în proporție de 51,5 % în 1849 și 58,5 % în 1841
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
decret regal din 28 iunie 1527, care prevedea amenzi și "confiscarea mărfii". Sclavii negri proveneau de pe coastele vestice ale Africii, de pe teritoriile actualelor state Niger, Liberia, Senegal, Coasta de Fildeș, Congo, Angola, Benin, dar și din Madagascar. De precizat că sclavia era cunoscută din vechi timpuri în Africa, fiind tratați ca atare prizonierii de război, cei vinovați de crime, furt, adulter, datornicii, secole de-a rândul vânzarea de sclavi către "întreprinzătorii" albi fiind o serioasă sursă de venit și îmbogățire nu
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
unor "studii de piață" din acele vremuri, Yolofii din Senegal erau considerați belicoși și dificil de manevrat, Mandingas erau blânzi, docili, ușor de instruit, generoși, deschiși dar... fataliști, Bambaras robuști, obraznici, volubili, leneși, dar veseli și simpatici. Lucumi erau considerați sclavii cei mai inteligenți, fiind însă dificili de dominat, Carabalii apreciați ca sălbatici și chiar antropofagi, Congo, puternici, nesupuși, comozi, extravaganți și "cei mai adormiți dintre negri"! Destinul sclavilor odată ajunși în Cuba varia în funcție de compărător majoritatea pentru muncile istovitoare de pe
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]
-
menționează că din 346 de sinucigași înregistrați în Cuba, 173 erau chinezi care lucrau în condiții identice sclavilor negri și 130 negri. Forma supremă de protest a sclavilor negri era revolta, istoria Cubei fiind presărată veac de veac, până la abolirea sclaviei, de atare evenimente sângeroase: la 1520 revolta condusa de "cacicul" Guama, la 1538 negrii sau alăturat corsarilor francezi care au prădat Havana, în 1610 și în 1731 s-au răsculat sclavii de la minele din Santiago de Cuba, în 1825 au
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1571_a_2869]