3,967 matches
-
fabricate și alte modele iar ultimul dintre acestea, „Waterlung” produs de firma Sportsways, devine în scurt timp extrem de popular în S.U.A. înlocuind aproape în totalitate detentorul Aqualung cu două furtunuri . Aparatul de respirat sub apă cu aer comprimat utilizat în scufundările autonome, este un aparat de scufundare de tipul aparatului Cousteau-Gagnan. Aparatul autonom de respirat în circuit deschis cu aer comprimat are în alcătuirea sa două componente de bază și anume butelia (sau bateria de butelii) și detentorul. Componentă a aparatului
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
dintre acestea, „Waterlung” produs de firma Sportsways, devine în scurt timp extrem de popular în S.U.A. înlocuind aproape în totalitate detentorul Aqualung cu două furtunuri . Aparatul de respirat sub apă cu aer comprimat utilizat în scufundările autonome, este un aparat de scufundare de tipul aparatului Cousteau-Gagnan. Aparatul autonom de respirat în circuit deschis cu aer comprimat are în alcătuirea sa două componente de bază și anume butelia (sau bateria de butelii) și detentorul. Componentă a aparatului autonom de respirat sub apă. Butelia
Aparat autonom de respirat sub apă () [Corola-website/Science/313554_a_314883]
-
Hammer Drop", el are o ușoară acrofobie (frica de înălțimi). Hyneman se identifică puternic cu scepticii și este ateu. El este căsătorit cu o profesoară de știință la un liceu local de 20 de ani, întâlnindu-se în timp ce Jamie făcea scufundări în apropierea Virgin Islands. O parte distinctivă a vestimentației sale o reprezintă bereta neagră și cămașa albă. Acestea, împreună cu mustața sa în stil walrus și vocea puternică, sunt subiecte ocazionale pe care co-prezentatorul Adam Savage și alți membrii le folosesc
Jamie Hyneman () [Corola-website/Science/315601_a_316930]
-
Dräger din Lübeck și a devenit asistentul personal al fondatorului firmei, medicul Bernard Dräger. În acea perioadă, compania Dräger a fost implicată în conceperea de aparate pentru purificarea aerului, aparate de respirație pentru lucrul în medii toxice și echipamente de scufundare cu alte amestecuri de gaze. În vara anului 1910, submarinul francez "Pluviose" se scufundă împreună cu toți oamenii de la bord. Impresionat de acest tragic eveniment, concepe unul din primele aparate de salvare de pe submarine. În anul 1912 este finalizat primul echipament
Hermann Stelzner () [Corola-website/Science/327512_a_328841]
-
amestecuri de gaze. În vara anului 1910, submarinul francez "Pluviose" se scufundă împreună cu toți oamenii de la bord. Impresionat de acest tragic eveniment, concepe unul din primele aparate de salvare de pe submarine. În anul 1912 este finalizat primul echipament greu de scufundare fără furtunul ombilical de alimentare de la suprafață și pompă de aer. Acesta folosea în schimb un sistem revoluționar la care alimentarea era realizată din butelii cu azot și oxigen care se aflau pe spatele scafandrului furnizând un amestec respirator cu
Hermann Stelzner () [Corola-website/Science/327512_a_328841]
-
pompă de aer. Acesta folosea în schimb un sistem revoluționar la care alimentarea era realizată din butelii cu azot și oxigen care se aflau pe spatele scafandrului furnizând un amestec respirator cu 60% oxigen. După efectuarea mai multor teste și scufundări la adâncimi de până la 30 de metri în lacuri, porturi, sub gheață, curenți, forțele navale germane, precum și a altor țări au început utilizarea acestui nou echipament. În anul 1917 este realizată versiunea DM40 care care putea fi utilizat până la adâncimea
Hermann Stelzner () [Corola-website/Science/327512_a_328841]
-
realizată versiunea DM40 care care putea fi utilizat până la adâncimea maximă de 40 metri. În timpul primului război mondial, Hermann Stelzner lucrează activ la conceperea de noi măști de gaze, aparate de respirat pentru mineri și pompieri, precum și diverse echipamente de scufundare cum ar fi o cameră de tratament mobilă și un clopot de scufundare. Datorită cunoștințelor sale de fiziologia respirației, Stelzner realizează un aparat recirculator cu aer pentru altitudini mari, folosit de Auguste Piccard care a atins altitudinea de 15.718
Hermann Stelzner () [Corola-website/Science/327512_a_328841]
-
metri. În timpul primului război mondial, Hermann Stelzner lucrează activ la conceperea de noi măști de gaze, aparate de respirat pentru mineri și pompieri, precum și diverse echipamente de scufundare cum ar fi o cameră de tratament mobilă și un clopot de scufundare. Datorită cunoștințelor sale de fiziologia respirației, Stelzner realizează un aparat recirculator cu aer pentru altitudini mari, folosit de Auguste Piccard care a atins altitudinea de 15.718 metri în balonul său pe 27 mai 1931. Stelzner a dezvoltat, de asemenea
Hermann Stelzner () [Corola-website/Science/327512_a_328841]
-
le sunt accidente de scufundare aparținând categoriei accidentelor fizico-mecanice și apar datorită dezechilibrului de presiune dintre presiunea gazului existent în cavitățile ce conțin aer ale aparatului respirator, urechea medie și sinusurile și presiunea exterioară adică presiunea mediului acvatic la adâncimea de scufundare. Tot în categoria
Barotraumatisme () [Corola-website/Science/313766_a_315095]
-
sunt accidente de scufundare aparținând categoriei accidentelor fizico-mecanice și apar datorită dezechilibrului de presiune dintre presiunea gazului existent în cavitățile ce conțin aer ale aparatului respirator, urechea medie și sinusurile și presiunea exterioară adică presiunea mediului acvatic la adâncimea de scufundare. Tot în categoria baro traumatismelor pot fi încadrate și alte două accidente ce pot apărea în timpul coborârii scafandrului sub apă, acestea sunt placajul vizorului și barotraumatismul dinților. Urechea medie este o cavitate ce conține aer aflată între timpan și trompa
Barotraumatisme () [Corola-website/Science/313766_a_315095]
-
adâncimea și presiunea aerului din urechea medie care rămâne la valoarea presiunii atmosferice. Trompa lui Eustache este închisă, aceeași diferență de presiune există și între presiunea aerului din faringe deoarece scafandrul respiră aer la o presiune egală cu presiunea adâncimii scufundării și presiunea aerului din urechea medie. Înainte ca diferența de presiune să devină foarte mare, trebuie introdus aer din faringe în urechea medie prin trompa lui Eustache, egalizând astfel presiunile de o parte și alta a timpanului. Cea mai eficientă
Barotraumatisme () [Corola-website/Science/313766_a_315095]
-
și personal militar german de la Gotenhafen, retrași datorită avansării Armatei Roșii. Estimativ, au murit 9.400 de oameni, motiv pentru care acest dezastru naval este socotit ca reprezentând cea mai mare pierdere de vieți omenești din istorie într-o singură scufundare a unui vas. "Wilhelm Gustloff" a fost construit de șantierul naval Blohm & Voss. Dimensiunile acestuia erau de 208.5 m lungime, 23.59 m lățime. Cu o capacitate de 25.484 de tone registru brut (TRB), vasul a fost lansat
MV Wilhelm Gustloff () [Corola-website/Science/333768_a_335097]
-
și pasagerilor navei citează 6050 de persoane la bord, dar acest lucru nu a inclus mulți civili care au urcat pe navă fără a fi înregistrati în evidențele sale de îmbarcare oficiale. Heinz Schön, un german arhivar și supraviețuitor al scufundării vasului care a efectuat cercetări ample privind acest eveniment în timpul anilor 1980 și 1990, a concluzionat că "Wilhelm Gustloff" a avut un echipaj de 173 de oameni (personal auxiliar al forțele navale), 918 ofițeri, subofițeri și alt personal al 2
MV Wilhelm Gustloff () [Corola-website/Science/333768_a_335097]
-
ca navă spital, nu a fost dată nici o notificare despre modul de operare a navei ca unitate medicală și, atât timp cât transporta și personal militar nu a avut nici o protecție ca o navă spital, în baza acordurilor internaționale. Submarinul implicat în scufundare (S-13), a fost comandat de către Aleksandr Marinesko (român de origine). a fost, de asemenea, scufundat de un submarin sovietic cu doar 183 supraviețuitori din 7000 pasageriși echipaj.
MV Wilhelm Gustloff () [Corola-website/Science/333768_a_335097]
-
a fost construit la Uzinele de Construcții Navale din Kobe, fiind lansată la apă la 8 noiembrie 1930. Din ianuarie-martie 1942, "Maya" a fost implicat în ocuparea Indiilor Olandeze de Est bogate în resurse de petrol. A fost prezent la scufundarea canonierei USS Asheville (PG-21) la sud de Java. În aprilie 1942 a primit sarcina de a urmări Task Group 16.2 comandat de amiralul William F. Halsey după Raidul Doolitle asupra Tokio-ului, care nu s-a soldat cu succes
Crucișătorul japonez Maya () [Corola-website/Science/325453_a_326782]
-
cât și pentru alți scafandri, dar mai ales pentru cei care nu s-au scufundat niciodată. Pe langă utilizarea în scop artistic și sportiv, fotografierea subacvatica reprezintă o tehnică necesară cercetărilor subacvatice din domeniul arheologiei subacvatice, biologiei, ecologiei, geologiei, precum și scufundare profesională. În fotografia subacvatica sunt larg utilizate tehnici speciale că macrofotografia, stereofotogrammetria, fotografia în ultraviolet. Primele încercări în domeniul fotografiei subacvatice au fost făcute între anii 1893-1899 de către francezul Louis Boutan în cadrul stațiunii de cercetări oceanografice de la Banyuls-sur-Mer. Boutan a
Fotografiere subacvatică () [Corola-website/Science/317365_a_318694]
-
au fost făcute între anii 1893-1899 de către francezul Louis Boutan în cadrul stațiunii de cercetări oceanografice de la Banyuls-sur-Mer. Boutan a conceput și realizat niște aparate de fotografiat grele, închise în camere etanșe metalice, manevrate de un scafandru cu echipament greu de scufundare, alimentat cu aer de la suprafață. Tot Boutan utilizează sub apă în anul 1900 primul flash cu magneziu. În anul 1923 W.H. Longley și Charles Martin obțin primele fotografii color. Aceste prime încercări sunt apoi reluate în anul 1936 de către
Fotografiere subacvatică () [Corola-website/Science/317365_a_318694]
-
sub apă în anul 1900 primul flash cu magneziu. În anul 1923 W.H. Longley și Charles Martin obțin primele fotografii color. Aceste prime încercări sunt apoi reluate în anul 1936 de către Hans Hâș care a efectuat fotografii atât în scufundare liberă cât și în scufundare autonomă. În anii '50 Dimitri Rebikoff creează torpila fotografică, iar R. Ivanoff lentilele corectoare. Jean de Wouters, inventator belgian, realizează în anul 1957 prima cameră subacvatica etanșa de 35 mm, „Calypso-Phot” care este comercializată din
Fotografiere subacvatică () [Corola-website/Science/317365_a_318694]
-
primul flash cu magneziu. În anul 1923 W.H. Longley și Charles Martin obțin primele fotografii color. Aceste prime încercări sunt apoi reluate în anul 1936 de către Hans Hâș care a efectuat fotografii atât în scufundare liberă cât și în scufundare autonomă. În anii '50 Dimitri Rebikoff creează torpila fotografică, iar R. Ivanoff lentilele corectoare. Jean de Wouters, inventator belgian, realizează în anul 1957 prima cameră subacvatica etanșa de 35 mm, „Calypso-Phot” care este comercializată din 1961. După aceasta, incepand cu
Fotografiere subacvatică () [Corola-website/Science/317365_a_318694]
-
este indispensabilă folosirea iluminării artificiale a obiectelor și viețuitoarelor care vor fi fotografiate. Iluminarea artificială este de asemenea necesară și pentru efectuarea fotografiilor alb-negru la adâncimi unde lumină naturală ce pătrunde de la suprafața nu este suficientă. Pentru fotografii efectuate în scufundare noaptea, în peșteri subacvatice, la epave, în ape tulburi, precum și în cazul fotografierii de subiecte aflate în mișcare, la care trebuie folosiți timpi de expunere mici, iluminarea artificială este obligatorie. Realizarea unor fotografii subacvatice de bună calitate depinde de experiență
Fotografiere subacvatică () [Corola-website/Science/317365_a_318694]
-
locuri de muncă, de studii și de exprimare: școli, licee, instituții de ajutor reciproc, «Teatrul Barașeum». etc. Între octombrie și decembrie 1940 au emigrat spre Palestina peste trei mii de evrei, dintre care numai puțini au ajuns la destinație (vezi scufundarea navelor Struma și "Mefkure", supraîncărcate cu emigranți evrei). Antonescu i-a întrebat pe miniștrii numiți de legiune: "Dumneavoastră credeți că se pot înlocui imediat toți jidanii?" Răspunsul l-a dat el însuși: "Problemele de stat se rezolvă pe rând. Întocmai
Horia Sima () [Corola-website/Science/302185_a_303514]
-
(n. 1788, Saxonia - d. 15 aprilie 1872, Londra) a fost un inginer german naturalizat britanic, cunoscut în special pentru contribuțiile sale la dezvoltarea de echipament de scufundare, începând cu anul 1819. Născut în Saxonia, în 1788, a învățat la Berlin prelucrarea metalelor apoi a servit ca ofițer de artilerie în armata prusacă în Bătălia de la Waterloo. După război se mută la Londra, în 1816 , unde devine inginer
Augustus Siebe () [Corola-website/Science/319886_a_321215]
-
Londra, în 1816 , unde devine inginer. În 1830, frații Deane apelează la Siebe cerându-i să conceapă o variantă a căștii lor de fum pentru utilizare subacvatică, producându-se mai multe exemplare. În anul 1837, Siebe a conectat casca de scufundare construită în 1823 de frații Deane, la un costum etanș de cauciuc, care conținea aer. Costumul etanș era conectat la o pompă de aer de la suprafață, devenind primul costum de scufundare eficace, prototipul variantelor dezvoltate ulterior. Mai târziu bazată pe
Augustus Siebe () [Corola-website/Science/319886_a_321215]
-
exemplare. În anul 1837, Siebe a conectat casca de scufundare construită în 1823 de frații Deane, la un costum etanș de cauciuc, care conținea aer. Costumul etanș era conectat la o pompă de aer de la suprafață, devenind primul costum de scufundare eficace, prototipul variantelor dezvoltate ulterior. Mai târziu bazată pe îmbunătățirile deja efectuate de către un alt inginer George Edward, Siebe produce o cască de concepție proprie care se putea fixa pe un costum de scufundare complet etanș. Inovația principală a constituit
Augustus Siebe () [Corola-website/Science/319886_a_321215]
-
de la suprafață, devenind primul costum de scufundare eficace, prototipul variantelor dezvoltate ulterior. Mai târziu bazată pe îmbunătățirile deja efectuate de către un alt inginer George Edward, Siebe produce o cască de concepție proprie care se putea fixa pe un costum de scufundare complet etanș. Inovația principală a constituit o supapă montată în interiorul căștii. În anul 1839 în timpul operațiunilor de ranfluare ale epavei "George Royal" de către scafandrii din Marina Regală care foloseau noul echipament Siebe, ofițerul Charles Pasley, îi sugerează lui Siebe detașarea
Augustus Siebe () [Corola-website/Science/319886_a_321215]