2,316 matches
-
pe pat. Eram acoperită cu o haină gri. Nu era a mea. Mă cuprinse un gând grețos: trebuie să fie a lui Charlie. Asta chiar era stânjenitor. —Charlie, eram... știi... goală când m-ai găsit? — Nu, îmi răspunse Am răsuflat ușurată. Apoi a urmat: —Erai încălțată cu sandalele. Gata, m-am gândit. N-o să mă mai nesinucid niciodată. Era mult prea umilitor. De acum înainte voi fi fata care n-a reușit să se mărite și care n-a reușit să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
am amintit de e-mail. Mai aveam timp să-l opresc. Mai erau treizeci de minute până să se expedieze. —Charlie, dă-mi computerul, repede, i-am spus. Icon-ul ÎN AȘTEPTARE clipea intermitent. Am apăsat pe el și am anulat, ușurată, comanda TRIMITE. Am observat că și mesageria clipea: aveam un nou mesaj. M-am uitat repede, din curiozitate. Era de la mama: Sper din toată inima că n-ai făcut nimic nesăbuit, iubito. Presupun că e-mail-ul a fost o glumă. Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
ducă la o discotecă, dar eram prea epuizată și tensionată ca să merg cu ele. Nimic nu-mi face mai multă plăcere decât o discuție despre modă, dar nu-mi doream să mai aud, încă o dată, cuvântul Valentino. M-am simțit ușurată să ajung la mine la bloc. De-abia așteptam să intru, să mă schimb în colanți și să mă ghemuiesc în pat. Când am ajuns în fața ușii, am scotocit în poșetă după chei. Dar, când am vrut să bag cheia
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
și papuci pufoși de hotel. De fapt, arăta de-a dreptul adorabil, însă adevărul e că toată lumea arată adorabil într-un halat de hotel. Chiar dacă eram puțin stânjenită că a apărut ca un cavaler în halat alb, flaușat, am răsuflat ușurată că-i Charlie și nu un star rap oarecare. Vreau să spun, avea o cameră și, fără îndoială, o să găsească o modalitate să intru și eu într-a mea. Nu, am sughițat, ștergându-mi repede ochii și suflându-mi nasul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
putut - îți amintești că a sunat. Am venit cu primul avion. Am moștenit titlul. Mi-a luat ceva timp să diger noutățile. Deci misterioasa Caroline era mama înstrăinată a lui Charlie. Nu există o altă fată, mi-am zis oarecum ușurată. —Ah, Dumnezeule, îmi pare atât de rău, i-am spus. Mă simțeam groaznic. Iată-mă, posacă din cauza aventurii de-o noapte, purtându-mă nepoliticos cu Charlie, dând buzna neinvitată în casa lui și când-colo, lui îi murise tatăl. Ultimele zile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
niște scaune Chippendale neautentice. Tata și-a recunoscut greșeala, dar a fost o dispută. De-atunci, cele două familii au rupt orice legătură. Gata, am spus-o. Ce prostesc părea acum totul. — Asta a fost? zise Charlie mirat și oarecum ușurat. — Da. Putem să lăsăm la o parte scaunele astea? A fost o neînțelegere ridicolă, interveni mama. Apoi, pentru orice eventualitate, se încruntă la contesă și adăugă: Mama ta a transformat totul în scandal. A fost pur și simplu îngrozitor pentru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Charlie era cel care își cerea scuze. Fie vorba strict entre nous, chestia îmi plăcea la nebunie. Da, te-am prins, într-adevăr, i-am zis, incapabilă să-mi maschez zâmbetul de satisfacție. Mi-a zâmbit și el, întru câtva ușurat. —Iartă-mă. N-am vrut să te jignesc. Ce rochie frumoasă. Vedeți? A ținut figura. Cu rochia lui Julie, i-am distras atenția de la furtul pe care urma să-l repar. —Mulțumesc, am spus. Făcu un pas spre mine, uitându
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1879_a_3204]
-
Păi și anarhist, și esperantist... — E totuna, domnule. Anarhism, spiritism, vegetarianism, fonetism..., e totuna! Război autorității, război dezbinării limbilor, război materiei ordinare și morții, război cărnii, război h-ului! Cu bine! După ce-și luă rămas-bun, Augusto ieși pe stradă ușurat parcă de o mare povară și aproape vesel. Nu-și imaginase niciodată ce avea să-i treacă prin minte. Felul cum i se prezentase Eugenia prima dată când se văzuseră în liniște și de aproape și când își vorbiseră, departe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Marea problemă cu care nu ne putem împăca e moartea celor care ne sunt relațional vitali. Moartea mea îi privește pe alții: să mă spele, să mă orândească, să facă pomană, să se împace că am dispărut sau să răsufle ușurați. Un cititor metafizicoid ar zice că textul acesta e o probă în plus pentru inapetitul femeilor pentru metafizică (citez din Cioran, Noica, Paleologu, se pune la notă cultă!): Poate. Cabala ei am învățat-o, dar dacă o separ de experiența
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
perfect adaptată la manelele noastre cele de toate zilele. În timpul acesta de răsfăț, Măriuca, sireaca, îmi șlefuiește versiunea engleză a studiului și zice că e tare. Am stat cu inima strânsă să-i aud părerea. M-am simțit mult mai ușurată, dar și un pic vinovată că ea nu e tot la cocotieri împreună cu noi. 14 ianuarie Nu am mai scris, m-am întrerupt. Adi a plecat deja de pe 8 ianuarie și eu îmi continuu traiul anterior, cu bântuiri de urât
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2152_a_3477]
-
le facem și în somn. Probabil că a fost sigur că i-am urmat instrucțiunile. S-a bazat pe mine. O, Iisuse. Frunzăresc iar paginile, mai rapid, căutând disperată o ieșire din situație. Vreo clauză la care să pot exclama ușurată „O, da, firește !”. Însă nu există. Strâng documentul în mână și simt că mă ia cu amețeală. Cum de s-a putut întâmpla așa ceva ? Oare l-am văzut măcar ? L-am pus deoparte, cu intenția de a mă ocupa de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
De ce ? Urmează un moment de tăcere absolută. Până și Eddie pare interesat. — Am eu o teorie despre... ergonomicitatea... bucătăriei, improvizez. Deci doriți pâine prăjită la micul dejun, da ? adaug repede. Da, amândoi, spune Trish. Și cafea cu lapte. Imediat. Zâmbesc ușurată. Pot să fac pâine prăjită. În clipa în care îmi dau seama care dintre chestiile astea o fi toasterul. — Vi le aduc într-un minut, adaug încercând să-i trimit la plimbare. Doriți să luați masa în sufragerie ? În hol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
progresezi, va trebui să zbârnâi. Va trebui să dai tot ce poți. — Am înțeles. Închid ochii și mintea începe să-mi proceseze. Am un interviu de angajare. Un nou început. Este soluția la coșmarul meu. De ce nu mă simt mai ușurată ? Mai fericită ? — Va trebui să muncești mai mult decât ai muncit la Carter Spink, continuă în urechea mea. Fără să te lași nici o clipă pe tânjeală. Fără nici un pic de răsfăț. Va trebui să faci un efort de două ori
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
din două mișcări o aranjează la înălțimea care trebuie. Bănuiesc că ești învățată cu un alt model, adaugă înțeleaptă în timp ce clema se închide cu un țac. Fiecare dintre ele are propria lui șmecherie. — Categoric ! spun, prinzând din zbor această scuză, ușurată. Evident ! Sunt mult mai obișnuită să lucrez cu o... o... o Nimbus 2000. Trish mă scrutează ușor uimită. — Asta nu e mătura din Harry Potter ? Fuck. Știam eu c-o știu de undeva. — Ba da... așa e, spun într-un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
rău. Deschid telefonul și găsesc textul. E de la un număr pe care nu-l cunosc. Cine ? Cine naiba îmi dă SMS ? Cu un sentiment neplăcut, apăs OK pentru a-l citi. bună samantha, sunt nathaniel. Nathaniel ? Nathaniel ? Sunt atât de ușurată, că izbucnesc în râs. Sigur că da ! I-am dat ieri numărul de mobil, pentru mama lui. Apăs pe buton pentru a citi și restul mesajului. dacă te interesează, mama poate începe lecțiile de gătit cu tine azi. nat Lecțiile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
reacție chimică dintr-o eprubetă. — Să mergem la masă, spune Eddie în cele din urmă. Are dreptate Samantha. Ar trebui să mâncăm ceva bun. Să stăm jos la masă și să discutăm. Îmi aruncă o privire și eu zâmbesc larg, ușurată. Slavă Domnului. Cred că plătica încă mai e OK... Trebuie doar să torn sosul în sosieră... — Bine, hai. Trish își trage nasul. Samantha, în seara asta o să luăm masa în oraș. Simt că îmi îngheață surâsul pe față. Poftim ? — Nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
închipui că nu poate fi chiar atât de idioată... — Nu știu ce i-ai făcut. Suflă un nor de fum și deschide ușa dormitorului. Dar arată minunat. Iar mica pată de cerneală de pe tiv a dispărut complet ! E ca nou ! — Da. Răsuflu ușurată. Păi... asta-i treaba mea, nu ? O urmez în dormitor, unde o femeie subțire cu păr blond înfoiat, jeanși albi și centură cu lanț de aur în talie îmi trage un scaun în mijlocul camerei. — Bună ! Ridică privirea, cu țigara în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
privește drept în ochi și trage aer în piept adânc. — Ai copii ? Sunt atât de uluită că preț de o clipă nu sunt în stare să zic nimic. Crede că am copii ? Nu mă pot abține și pufnesc în râs ușurată. — Nu, n-am copii ! Ce, credeai că am lăsat cinci guri flămânde în urma mea ? — Nu știu. Se încruntă, rușinat dar defensiv. De ce nu ? — Fiindcă... adică... vrei să zici că arăt ca și cum aș avea cinci copii ? Nu-mi pot reprima o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
Lara zici că mai are puțin și face apoplexie. Dumnezeule ! Ce faci ? Cum îți merge ? Sunt bine, mersi. Foarte bine. Îmi înăbuș cu greu tremurul nervos. Am sunat fiindcă am aflat că Arnold pleacă. E adevărat ? — Da, este, spune Lara ușurată. Am rămas tablou când am auzit ! După cât se pare, Ketterman l-a invitat la masă și a încercat să-l facă să rămână, dar se hotărâse deja. Și fii atentă, se mută în Bahamas. — În Bahamas ? spun siderată. — Și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
întreabă cineva : mă aflu la etajul ăsta pentru a-i pune domnului Saville această sticlă de șampanie în birou, ca o surpriză. Haide. Nu mai e timp de pierdut. Deschid încet ușa, pășesc pe holul cu mochetă albastră și răsuflu ușurată. E pustiu. Tot etajul pare destul de mort. Probabil că s-au dus cu toții la petrecere. Undeva la câțiva metri de mine aud pe cineva vorbind la telefon - dar, în timp ce pornesc stresată către biroul lui Arnold, toate birourile pe lângă care trec
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
mă plimb întruna prin cameră. Peste tot văd chipuri familiare. Aud frânturi de conversație, care mă fac să ciulesc urechile. — Ketterman unde e ? întreabă cineva când trec pe lângă el. — E plecat la Dublin, vine diseară, răspunde Oliver Swan și răsuflu ușurată. Dacă ar fi aici, sunt sigură că ochii de laser ai lui Ketterman m-ar gini pe loc. — Eclere ! Mega ! Vreo opt mâini se avântă asupra tăvii mele simultan și mă opresc. E un grup de stagiari. Care bagă în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
întoarce către ea. Un tip de la televiziune face scandal. — Of, la naiba. Hilary se uită la mine. Pot să lipsesc o clipă, Samantha ? — Nici o problemă ! Încerc să nu par prea nerăbdătoare. O să mă descurc ! În clipa în care pleacă, oftez ușurată. — Deci, Guy ridică din sprânceană. Cum te simți ? Emoționată ? — Da ! zâmbesc. De fapt, mă simt cam suprarealist, așa îmbrăcată ca odinioară în costum negru și înconjurată de cei de la Carter Spink. Nu i-am mai văzut de nu știu câte ore pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
a rămas fără grai. Tocmai l-ai ratat. A plecat deja. — A plecat ? Mă opresc gâfâind. Unde ? — Să vadă ferma aia pe care vrea s-o cumpere. A plecat acum puțin timp cu mașina. Ferma din Bingley ? Înghit în sec ușurată, încă respirând greu. Crezi că ai putea să mă repezi până acolo ? Trebuie să vorbesc cu el. — Păi nu acolo... Eamonn se freacă pe fața roșie, stânjenit. Mă uit la el și simt că mă cuprinde o presimțire rea. Samantha
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2362_a_3687]
-
că nu știm pe ce lume suntem, visul trage într-o parte, realitatea în cealaltă, linia dreaptă nu există decât în geometrie, și chiar și acolo nu e decât o abstracțiune. Cipriano Algor deschise ochii. Sunt în pat, se gândi ușurat, și, în aceeași clipă, își dădu seama că amintirea visului pierea, că va reuși să rețină doar câteva fragmente, și nu știa dacă trebuie să se bucure pentru că era puțin sau să se întristeze pentru că era excesiv, și asta se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]
-
urmări până când întâlni un coleg, căruia, pentru a nu fi recunoscut, îi pasă misiunea, Ce-a făcut, întrebă gardianul Marçal Gacho, ascunzându-și neliniștea, Bătea la ușa secretă, Nu e grav, se întâmplă de câteva ori pe zi, spuse Marçal, ușurat, Da, dar oamenii trebuie să învețe să nu fie curioși, să treacă mai departe, să nu-și bage nasul unde nu le fierbe oala, e o problemă de timp și de pricepere, Sau de forță, spuse Marçal, Forța, cu excepția unor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2116_a_3441]