19,653 matches
-
adevăr, În știința de a nu supralicita sau subsolicita timpul. Μ Unii oameni, sub obsesia vanității de a realiza lucruri cât mai mari pe parcursul vieții, care să-i Înscrie În memoria umanității, ajung să nu mai știe să facă lucrurile obișnuite de fiecare zi, care alcătuiesc, de fapt, substanța vieții. Μ Oamenii simpli nu-și explică viața În termeni filosofici (abstracți), dar asigură o autenticitate existenței lor prin Înțelegerea vieții de zi cu zi ca o datorie față de ei Înșiși. Μ
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
sau exclamativ (descriptiv, În cazul celor care se mulțumesc doar cu simple observații sau enunțuri constatative; interogativ, caracteristic firilor meditative, cărora le place să sesizeze tot felul de aspecte interesante, fără a aștepta neapărat un răspuns; dramatic, propriu celor care obișnuiesc să acorde evenimentelor receptate sau trăite o importanță mai mare decât ar merita-o acestea, de aici rezultând pentru ei vii emoții și tensiuni interioare; exclamativ, specific firilor impresionabile, dar și justițiare, ale căror constatări iau forma unor excesive stări
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
libertate, răzvrătindu-se Împotriva profesorilor respectivi. Μ „Crede și nu cerceta” (principiu biblic). Prin urmare: „ardere” fără „curiozitate”; „contemplație” fără „apreciere”; „respect” fără „Îndoială” etc. Principiul de față este greu de Înțeles pentru simțul comun, deoarece noi, oamenii, ne-am obișnuit să ne Întreținem pasiunile prin convingeri, formate pe bază de cunoaștere. Savantul francez H. Poicaré vedea chiar În acest principiu o limită a credinței ortodoxiste: „Credința savantului nu se aseamănă niciodată cu aceea a ortodoxului, ci mai curând cu a
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
comportamentului susținătorului acelei opinii (de exemplu, de faptul dacă acesta nu face cumva chiar lucrul pe care-l combate prin opinia sa ori, dimpotrivă, dacă nu cumva se dezice de ceea ce recomandă cu tărie să se facă). Μ Celor care obișnuiesc să vorbească la Întâmplare, vrute și nevrute, fără nici un criteriu valoric de selecție, le este ușor să adopte, la un moment dat, bârfa, minciuna, tertipul, meschinăria etc., deoarece pentru ei cuvintele nu au semnificația unor conținuturi de gândire responsabile. Μ Adevărul este
[Corola-publishinghouse/Science/2105_a_3430]
-
bibliotecă Îl aruncă Într-o mare angoasă pe acest om puțin familiarizat cu cărțile, confruntându-l cu un corpus de cunoștințe care nu Îi oferă nici un reper și pe care nu poate să-l stăpânească deplin, deși, În calitate de militar, e obișnuit să domine: Am trecut În revistă comoara asta colosală de cărți, și pot să-ți spun că nu m-a impresionat cine știe ce, șirurile astea de cărți nu sunt mai grozave decât ce vezi la o paradă de garnizoană. Numai că
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
În al doilea caz, răsfoirea e circulară, iar cititorul nu optează pentru o lectură ordonată, ci se plimbă prin carte, Începând uneori cu sfârșitul. La fel ca prima, această metodă nu implică o anumită depreciere. Ea este unul dintre modurile obișnuite de raportare la o carte și nu anticipează opinia cititorului. Însă pregnanța acestui mod de descoperire zdruncină considerabil diferența dintre lectură și nonlectură sau chiar ideea Însăși de lectură. În ce categorie trebuie să-i plasăm pe cei care și-
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
cu noi Înșine și cu ceilalți despre amintiri aproximative, reconfigurate În funcție de circumstanțele prezente. * Nici un cititor, inclusiv dintre cei mai mari, nu se poate considera ferit de acest proces al uitării. Acesta e și cazul lui Montaigne, pe care ne-am obișnuit să Îl asociem culturii antice și bibliotecilor și care ni se prezintă, fără a fi stingherit și cu un fel de sinceritate care o anunță pe cea a lui Valéry, drept un cititor uituc. Slăbiciunea memoriei este Într-adevăr o
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
conferințe publice, un scriitor care nu a citit cărțile despre care se Înțelege că trebuie să vorbească se pomenește, așadar, confruntat cu un public care nu le-a citit pe ale lui. E vorba despre un exemplu perfect pentru ceea obișnuim să numim dialogul surzilor. Chiar dacă În cazul conferinței din Al treilea om este dusă la extrem, această situație este mai comună decât am putea-o crede cînd vorbim despre o carte. Se Întâmplă frecvent ca diferiți interlocutori să vorbească despre
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
din Tiv sunt la rândul lor surprinși că a putut aștepta atât de multă vreme: «Fiul ei, Hamlet, era trist că mama sa s-a recăsătorit așa de repede. Nu avea nici o obligație să o facă și la noi se obișnuiește ca o văduvă să nu se căsătorească cu altcineva Înainte de a purta doliu cel puțin doi ani. Ă « Doi ani e prea multă, obiectă soția care tocmai apăruse cu sacul din piele de capră, snopită În bătaie de bătrânul stăpân
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
cel mai neînsemnat scriitor, și mai ales, În cazul excepțional, cu cel mai neînsemnat autor al unei cărți pe care pretinde că a citit-o. Totul depinde de fapt din plin de contextul profesional În care trăiești. Criticii literari sunt obișnuiți să Îi frecventeze des pe scriitori, și, de aceea, aceste două activități se Îmbină cu atât mai mult. Iar mediul strâmt În care se desfășoară și unele și altele, adesea aceleași, ne face să credem că, atunci când comentează o carte
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
asta. Surâsul care se schița pe buzele mele trebuia să exprime un scepticism ofensat: - O singură mică Întrebare: ați citit Într-adevăr manuscrisul care-mi aparține?” Ceea ce e descris aici până la caricaturizare este o experiență cu care toți scriitorii sunt obișnuiți, și În timpul căreia ei realizează că ceea ce se spune despre cărțile lor nu corespunde deloc cu ce și-au imaginat că au scris. Orice scriitor care a discutat un pic mai mult cu un cititor atent sau a citit un
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
cei care nu o știu. Ignorare care, o dată, Îi privește pe așa-zișii cititori, și neglijează uitarea care Însoțește orice lectură, dar și pe așa-zișii necititori, ignorând direcția creativă pe care o suscită orice Întâlnire cu cartea. Să te obișnuiești cu ideea că Celălalt știe - Celălalt fiind În aceeași măsură și tu Însuți - este, iată, una dintre condițiile de bază pentru a reuși să vorbești despre cărți În bune condiții, fie că le-am citit sau nu. Cunoașterea din discursurile
[Corola-publishinghouse/Science/2314_a_3639]
-
multe și mai complicate)"32. Sau, să nu fie, atunci, canonul nimic altceva, decît rezultatul unei convenții (explicite sau tacite) a cititorilor, convenție care îngăduie în cadrul ei și opiniile separate, nuanțate, individuale?, ne întrebăm și noi, parafrazând cuvintele autorului. Adesea, obișnuim să includem, spontan, în canon, "opere în care ne regăsim și cu care ne delectăm, dar și alte opere care, deși nu sunt pe gustul nostru, considerăm că merită aprecierea noastră"33. Canonul devine atunci un spațiu de convergență între
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
blagian și oboseala existențială îmbracă o formă originală la Ana Blandiana, simbol al deconstrucției canonului paradigmatic. Fluiditatea construiește un spațiu nesigur, într-un mers invers dinspre moarte spre viață, timpul confundându-se cu spațiul, realizând aceeași dedublare cu care autoarea obișnuiește. Privit în oglindă, cu totul inversată forța explozivă a poemelor blagiene, încărcată de un optimism puternic, se atenuează aici, căpătând o notă rezervată, aproape pesimistă. Dar cum iubirea, ca "zenit al subiectivității"72 "luminează poate cea mai semnificativă situare a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
ce urmează la câteva astfel de poezii din următorul volum al autoarei, Ochiul de greier, 1981. Este poate volumul marcat cel mai puternic de aversiunea contra ideologiei, aducând, în construcția lui, o absență a metaforei, diferită de absența cu care obișnuise poezia lozincardă. Deși el însuși conține o metaforă una cu tentă subversivă, ochiul de greier fiind ochiul veșnic treaz al artistului persecutat acest volum va marca începutul unui lung șir de alte volume încadrate în ceea ce am numit absență a
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
lumii delirează la fel". (Mandala) Din nou jocul antitezelor, între aparență și esență stabilindu-se de fiecare dată o punte stabilă, în poeziile Anei Blandiana, care trimite, însă, spre nicăieri. Subliniem însă prezența acelorași versuri lapidare, scurte, așa cum ne-a obișnuit în ultima parte a creației sale, reconstrucția fiind atât interioară cât și exterioară. Interioară la nivelul mesajului care nu mai are claritatea primelor volume, ci devine vag, confuz, abstract, poeta însăși împiedicându-se de numeroasele cămăruțe din labirintul noii sale
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
simple ale lumii, percepute în concretețea lor nudă, cu spaimă, dar și cu plăcerea detaliului crud. Fie că e vorba de evenimente banale din lumea satului, precum tăierea unui miel sau a unei găini, de potcovirea cailor sau de întâmplări obișnuite din viața unui copil sau a unui adolescent (căutarea unor ouă de pasăre etc.), toate acestea se transformă în mistere ale sângelui și ale cărnii, în ritualuri ale jertfei"170. Retorica acestui volum, precum și a celorlalte care îi vor urma
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
se apropia de zona tabu-urilor. 3. A treia dintre ele, literatura disidentă. Istoria literaturii române de după cel de-Al Doilea Război Mondial nu poate fi concepută, decât în măsura în care recuperează,, deopotrivă, exilul, interior și exterior, dar și ceea ce ne-am obișnuit să numim, înainte de 1990, fenomenul literar underground, adică literatura generațiilor formate în cadrul cenaclurilor literare, care și-au găsit, rareori, drum către editurile epocii. Radical contestatară, acest tip de literatură are o atitudine deschis opoziționistă față de puterea comunistă. Experiențele interne ale
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
în engleză, spaniolă, italiană, iar la toamnă va apărea în poloneză și catalană. A.-I. P.: Personal, dintre propriile scrieri, aveți vreuna care vă este cea mai dragă sufletului? A.B.: Volumul de nuvele Proiecte de trecut. A.-I. P.: Obișnuiți să recitiți, peste ani, ceea ce scrieți? A.B.: Foarte rar, dar, când se întâmplă, o fac întotdeauna cu o imensă uimire. A.-I. P.: Aveți regrete? A.B.: Da.Regretul de a nu fi debutat cu cel de-al doilea
[Corola-publishinghouse/Science/1454_a_2752]
-
normală, a trăit normal, a ajuns, grație unor întîmplări oarecum banale (fiecare pe cont propriu, el cufundîndu-se într-un fel de automatism, de birocratism al existenței din care nu mai poate ieși, ea închisă în perimetrul casnic, cu care se obișnuiește), într-o clipă de criză. O clipă de criză, în care amîndoi, fiecare în felul lui, resimt nevoia de a ieși din starea în care se află, de a reveni la viață, de a trăi. Își propun o schimbare. Se
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
să facă, auzi? Cînd ți-oi spune eu că... în colțul ăla e un cal verde, apoi cal verde să fie!". Tentația rîsului îi este, însă, repede tăiată spectatorului prin și nu numai prin violența afirmației, care o scoate din obișnuit, ci mai ales datorită seriozității cu care soția lui Ilie Popescu, pe nume Mina, primește "ideea" acestui cal verde, ca un element compensatoriu al unei stări de frustrație. Dintr-o dată ne situăm într-un alt plan al realului, și piesa
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
dar vreau să scăpăm de el. Mi-e frică de el! Mina: Și mie mi-e frică! Ilie: E o halucinație. Mina: Ai știut de la început, ca și la mine, că e o halucinație. Ilie: Și-atunci?! Mina: M-am obișnuit cu ea... De ce să căutăm alta? Ilie: Mina, trebuie să scăpăm de ea. Trebuie să aducem în casa asta un copil! Mina: Un copil pentru... acolo? O idee de copil? Ilie: Nu, un copil adevărat! Mina: Și de unde-ai să
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
Taci! Ilie: Bine, tac, dar nu înțeleg de ce te porți astfel. Și să știi că n-am de gînd să ratez ziua asta cu nici un preț. Hai, Mina, nu te mai speria din nimica toată. Eu credeam că te-ai obișnuit. Mina: (cu un soi de spaimă) Dar vreau să mă dezobișnuiesc. De asta nu vreau să te mai văd făcînd ceea ce faci. Ilie: Bine, uite, îți promit că nu mai... Mina: Mi-ai m-ai promis... și... Ilie: Acum mă
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
nu în cele din urmă, și meritul regizorului. Se vede grija pentru rostire și apăsarea pe cute ce pot scăpa atenției la lectură și în maniera de joc a celorlalți trei interpreți. Surpriza ne-o aduce Doina Deleanu, care ne obișnuise cu diafane apariții în ingenue de dramă ori comedie. De astă dată, rolul sună mai mult decît convingerea ce ne-o lăsase la lectură. Doina Deleanu este mai plină de farmec, mai sensibilă și mai credibilă decît soția-agronom, mărginită și
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]
-
a fi altfel... Și eu sînt tolerant... mai ales cu mine... Și mi-e rușine..." (Octav scos din "dialog" de venirea lui Costache care intră cu anevoie prin spărtura din gard) Marieta:...Credeam c-o să intre vreo fantomă... Costache: (e obișnuit cu înțepăturile nevestei și n-o ia în serios) Sărut mîna, Mona. Mona: Bună ziua, domnu' Costache. Costache: Și tu ce stai așa de pleoștit! Marieta: E și el obosit..., tocmai a stat de vorbă cu o fantomă... Costache: Marieta! Marieta
[Corola-publishinghouse/Science/1484_a_2782]