23,409 matches
-
Ai să-i transmiți mesajul, da, Pidot? —Unde? —În același loc. Știi tu... la etajul trei. Sper că bătrânei nu i-a căzut părul. Tare mai era mândră de el. Ei, rămas bun, Pidot, și mult noroc! Se auzi puțin zgomot în toaletă, apoi foșnetul ritmic reîncepu, înaintând în direcția opusă. Charlot privi în urma bărbatului: era un tip înalt, voinic, îmbrăcat în negru - purta genul de haine pe care le-ar fi purtat el însuși, cu mulți ani în urmă, în
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
și Edgar Allan Poe. —Uite ce e, să știi că nu sunt chiar atât de nerecunoscător, zise Charlot. Poți să rămâi aici o noapte. Scoate-ți pantofii, iar eu am să trântesc ușa. Apoi, vino după mine. Închise ușa cu zgomot. Nici nu apucă să facă doi pași că din capul scărilor se auzi glasul fetei. —A plecat, Charlot? — Da, a plecat. O să mă duc să văd dacă e închisă ușa din spate, mai adăugă el. Apoi îl conduse pe bărbatul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
decât peste câteva săptămâni. Știa bine că fata fusese într-o stare de spirit generoasă astă-seară. Mâine... Când reveni în camera sa, îl găsi pe Carosse întins în pat și învelit cu haina: avea gura puțin deschisă și sforăia întrerupt. Zgomotul clanței îl trezi; nu se mișcă din pat, doar deschise ochii și îl privi cu un zâmbet superior abia schițat. —Ia zi, m-ați analizat pe toate părțile? întrebă el. — Pentru un actor cu experiența ta, de data asta ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
Apoi căută din nou în buzunarul lui Carosse de unde scoase un mic sul de hârtii prinse cu un elastic. Cum era prea întuneric ca să le vadă, dechise cu grijă ușa și ieși pe culoar. Lăsă ușa întredeschisă ca să nu facă zgomot și aprinse lumina. Apoi începu să examineze prada. Își dădu seama imediat că documentele nu-i aparțineau lui Carosse. Găsi o chitanță emisă pe numele unui anume domn Toupard, în orașul Dijon, pe 30 martie 1939 pentru un set de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
constatase că n-are tăria de a riposta sub ploaia de gloanțe. Charlot se întoarse în cameră și puse totul la loc în buzunarul actorului. Renunță la gândul de a păstra revolverul. În spatele lui ușa se închise brusc cu un zgomot ca o împușcătură, iar Carosse sări în sus. Deschise ochii, îl văzu pe Charlot și strigă neliniștit: „Cine ești?“, dar, fără să aștepte răspunsul, se culcă și adormi imediat, ca un copil. Oare de ce nu poate dormi liniștit cel care
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
că la conacul din vale se găsește Carosse care, pe deasupra, mai e și ucigașul numitului Toupard? Pentru o clipă, Charlot a fost convins că actorul îl va împușca, într-un gest necugetat de disperare, văzându-se astfel dat în vileag. Zgomotul împușcăturii s-ar auzi în toată valea. Dar Carosse zâmbi și zise: Se pare, dragă prietene, că legătura noastră este indestructibilă. Așadar, n-ai nimic împotrivă dacă mă întorc acasă împreună cu tine? întrebă Charlot apropiindu-se încet, cum te apropii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
în față reflectat de unul dintre geamurile conacului. Își plecă ochii, orbit de lumină. Ce să fac? Ce încerc să fac? 17 Madame Mangeot muri în noaptea aceea. Chemaseră din nou preotul și din camera sa de la etaj Charlot urmărise zgomotele care însoțeau scena morții: pași trecând încolo și încoace, clinchetul unui pahar, clipocitul apei curgând la robinet, vorbe rostite în șoaptă. Ușa se deschise și Carosse băgă capul înăuntru. Se instalase în ceea ce numea dormitorul lui, dar se ferea din
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1859_a_3184]
-
o să trec să te iau pe la 10. Ce zici? Zic că e fantastic, așa că iată cum stau acum în sufragerie, răsfoind paginile unei cărți despre recipientele folosite la grădinărit; de fapt, nici nu mă uit la poze, ci aștept doar zgomotul mașinii lui Geraldine. Nu se aude nici un zgomot, aud în schimb cum claxonul sună scurt de două ori, iar când dau perdeaua la o parte, aproape că-i pot vedea cotul lui Geraldine, care stă în ușă și bate darabana
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
zici? Zic că e fantastic, așa că iată cum stau acum în sufragerie, răsfoind paginile unei cărți despre recipientele folosite la grădinărit; de fapt, nici nu mă uit la poze, ci aștept doar zgomotul mașinii lui Geraldine. Nu se aude nici un zgomot, aud în schimb cum claxonul sună scurt de două ori, iar când dau perdeaua la o parte, aproape că-i pot vedea cotul lui Geraldine, care stă în ușă și bate darabana pe melodia pe care presupun că o fredonează
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
piele tăbăcită și un șemineu imens, în care încă nu arde nimic - prea devreme pentru asta - dar e aprins, și aruncă o strălucire de aur peste cei care stau mai în spate. Ben împinge ușa, și e imediat asaltat de zgomote, căldură și pălăvărgeală animată. Da, se gândește el, ăsta e locul în care o să beau ceva. Se duce la barman și cere o sticlă de bere de marcă bună, după care se uită în jur, în căutarea celui mai confortabil
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
jur, în căutarea celui mai confortabil loc unde să stea, și se îndreaptă către canapeaua din spate. Arată ușor nepotrivit locului în costumul său bleumarin, dar se cufundă în canapea, își așază jacheta de-a lungul spetezei și răsuflă cu zgomot. Bun loc, se gândește el, uitându-se în jur. Ia o gură de bere, își scoate cartea din buzunar și se lasă pe spate, un cot sprijinit pe brațul canapelei: o mână i se odihnește chiar deasupra frunții, împingându-i
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
picioare, a citit The Guardian, pe care-l păstrase de luni, ultimul exemplar din FHM și s-a uitat la știri. Adică per total, s-a relaxat. S-a lăsat pe spate în canapea, a pornit televizorul ca să aibă și zgomot de fundal - era vreo emisiune-concurs de seară, la care Ben oricum nici nu s-ar fi gândit să se uite și a răsfoit The Guardian. Atenția i-a fost atrasă de un anunț de la pagina 16; poate mai interesant este
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
în partea de sus a imaginii, apoi aproape că pot vedea oceanul. Deodată, văd și partea de sus a unui cap blond. Liniile continuă și sunt surprinsă că-mi țin respirația, dar când întreaga imagine apare pe ecran, răsuflu cu zgomot. La naiba. E unul dintre cei mai arătoși bărbați pe care i-am văzut în viața mea. Stă ghemuit, uitându-se cu ochii întredeschiși în obiectiv, pentru că-i bate soarele în ochi. Ține o mână în jurul câinelui, iar cealaltă e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
în care stau și mă gândesc la asta, mă uit la el și-mi doresc să nu fi venit. Îmi doresc ca totul să fi fost doar un joc. ― Nu, spune el și scutură din cap, iar eu răsuflu cu zgomot și ușurată. Sunt Paul Springer, producător de film. ― A, da? spun eu fără interes, întrebându-mă ce naiba vrea. ― Sper să nu vă supărați că vă abordez, dar sunteți foarte frumoasă și m-am gândit că trebuie să fiți o actriță
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
înțelege pentru prima oară ce înseamnă să fii fericit. Tot mai aruncă priviri furișe viziunii care stă lângă ea, pentru că tot nu-i vine să creadă că își va petrece următoarele două săptămâni cu el. Nicinul nu scoate o vorbă, zgomotul motorului și al mașinilor pe lângă care trec e prea puternic ca să se poată auzi, așa că Brad dă drumul la muzică. Din când în când, acești doi oameni frumoși se uită unul la altul și zâmbesc. Când ceva arată atât de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
tu. Închid telefonul și-mi trag ridic valiza pe pat. E amuzant, dar mă simt mult mai în siguranță, acum că am vorbit cu Geraldine, că am aprobarea ei. Brad închide cu mare grijă telefonul în bucătărie, fără să facă zgomot cu receptorul, să nu cumva să fie auzit. Se dă înapoi și încet, încet i se răspândește pe față un zâmbet perfect. Bate cupa în aer, imaginar. Da, își spune el atunci. Da. Cu ce să mă îmbrac, cu ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
probabil un bax de șase doze de bere, resturi de mâncare indiană luată la pachet și uitată pe-acolo și, dacă sunt chiar foarte leneși, o grămadă de semipreparate de la vreun magazin scump. Așa deci, îmi spun eu, închizând cu zgomot ușa frigiderului. Întâi la sală și după aceea la supermarket, pentru că în seara asta eu voi pregăti eu cina. Îmi pun echipamentul și mă pregătesc să plec, când sună telefonul. ― Bună, scumpo. Brad a început să îmi spună scumpo. ― Mi-
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Diana se întoarse spre el cu un zâmbet poznaș pe buze. ― Și acum ce zici de un pahar înainte de culcare? spuse ea. Ben se rugă în gând. Dacă mă ajuți acum, Doamne, promit să merg la biserică. Auzi imediat un zgomot de motor, iar când se întoarse văzu lumina portocalie a unui taxi negru, care era liber. ― Taxi, strigă el, făcându-i semn cu mâna. Diana îl privea descurajată. Șoferul taxiului lucrase însă toată ziua, și se întorcea acasă la soție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
de la serviciu, am venit aici și el m-a luat de la aeroport. A fost exact așa cum mi-l aminteam eu și ne-am petrecut toată după-amiaza sărutându-ne și dezmierdându-ne, și a fost fantastic. Și apoi, răsuflă ea cu zgomot, și apoi am ajuns în pat. ― Vreau să aud asta? ― Nu, nu vrei. A fost un coșmar nenorocit. ― Nu vă potriveați sau a fost el groaznic? ― Ei bine, asta e ciudat. Până atunci, aveam teoria că nu exista așa ceva, adică
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Rămân. ― Jemima Jones, îmi spune el, aplecându-se în față, luându-mi chipul în mâini și dându-mi cel mai mare sărut pe buze, ți-am spus cât de mult te iubesc? Câteva minute mai târziu suntem întrerupți de un zgomot de aplauze. Roșesc cu furie, pentru că la masa alăturată cei șase bărbați strigă și se bucură, și li se alătură până și afurisitul de ospătar. ― Vreți să vă uitați pe meniu, întreabă el, ridicându-și o sprânceană, sau ați rezolvat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
nici măcar cum se cheamă spitalele, și oricum probabil că sunt ridicolă, poate c-a intervenit ceva. Mă bag în pat și mă uit la televizor, încercând să-mi iau gândurile de la tot, dar de fiecare dată când aud ceva, orice zgomot cât de mic, îmi ciulesc urechile și mă aștept să-i aud cheia în broască. Numai că nu se întâmplă așa. Iar eu continui să navighez pe canale. Deodată, ajung să privesc un program de călătorii, destinația prezentată azi fiind
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
azi-noapte, și după cum se pare, n-a mai venit deloc. Inima începe să-mi bată cu putere, mă cuprinde un val de greață când scutur din cap, încercând să mă lămuresc, să-mi dau seama ce se întâmplă. Apoi aud zgomote în bucătărie, farfurii care se lovesc una de alta, tacâmuri care scârțâie. Trag pe mine un halat și, cu mâna la cap, ca să-mi apăr mahmureala de vreun alt sunet brutal ce-ar putea veni din cealaltă parte a apartamentului
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
Ben & Jerry și niște casete video vechi de la Blockbuster și ne petrecem restul după-amiezii și seara privind poveștile de dragoste preferate, eu încerc să mă concentrez, chiar încerc. Încerc să nu sar în sus de fiecare dată când aud vreun zgomot, pentru că mă gândesc că ar putea fi telefonul, doar că nu este, și pe la 10 seara mă uit la ceas și mi se face un pic rău, pentru că acasă e șase dimineața și știu, pur și simplu știu că având
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2027_a_3352]
-
mai ferit, ca să se obișnuiască cu tot ce vedeau și ce auzeau... Ființa lor era încărcată doar cu mlaștini, putregai, gâlgâit de ape mâloase - acum înghețate bocnă - orăcăit de broaște și cu mugetul buhaiului de baltă... Și acum... Acum atâta zgomot! Fluier de locomotivă, scârțâit de frâne, pocnet de tampoane și nenumărate glasuri omenești!!! ― Stafidă frate, să sperăm că trenul pe care îl așteptăm ne va duce acasă, fiindcă atâtea trenuri ne-au dus în și ne-au adus din Infern
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
și mergeți la domn locotenent. ― Unde îl găsim? - a întrebat Todiriță. ― În primul vagon de lângă turn. Au urmat drumul indicat de soldat... Locotenentul, un bărbat tânăr, ședea lungit pe o banchetă. Era învelit cu mantaua. Probabil că ațipise, fiindcă, la zgomotul pașilor celor doi, s-a ridicat, cu ochii cârpiți de somn. ― Să trăiți, domn’ locotenent - a salutat Dumitru. ― Dați hârtiile și voi mergeți în vagonul patru. Aveți grijă să nu faceți murdărie. Să nu vă îmbătați sau să plecați cine
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]