23,409 matches
-
ca cea care se întorcea fericită de la Buhai, să ne mulțumim cu „pocalul” nostru. Să fiți sănătoși, fraților! Fiecare a băut cât a simțit nevoia. După acest ritual, s-a lăsat o liniște stânjenitoare. Abia se auzea pufăitul locomotivei, fiindcă zgomotul era înghițit de omătul gros din jur... În cele din urmă, cel din fața căciulii țurcane i s-a adresat acestuia cu întrebarea: ― Nu te-i supăra, om bun, că te întreb. Cu ce te ocupi matale acolo de unde vii, că
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
din loc. Noi împingeam cu toată puterea. Un pas, doi și... podețul începe să scârțâie din încheieturi și să se încline milimetru cu milimetru, dacă pot spune așa. Mă aflam în partea din aval a pârâului, care se arăta - după zgomot - destul de vijelios. Odată cu înclinarea podețului, tunul a prins să lunece pe bârnele de lemn udate de ploaie. La un moment dat, am simțit că mă apropii de marginea podului. „Dacă tunul continuă să lunece, ajung cu tot cu el în valurile pârâului
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
de ce s-a nimerit și cu mare greu am reușit să ies din apă... În bezna aceea m-am căznit multă vreme până am ajuns pe mal. Curgea apa de pe mine ca din găleată. Am luat-o în susul pârâului, urmând zgomotul apei. La un moment dat, am auzit glasul „răcanului” strigându-mă. „Dacă el își permite să strige, atunci trebuie să răspund și eu” - mi-am zis... După un timp, am ajuns la ai mei... Și iată-mă-s aici între
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
le spună! - a intervenit Todiriță. ― Ce-i drept și lui Dumnezeu îi place. Să auzim cum curge povestea - l-a susținut țârcovnicul. ― Când lotrul era gata de plecare, s-a auzit un scârțâit ușor. Cu ureche obișnuită să prindă orice zgomot, și-a dat seama că se deschide o ușă. Pe dată s-a rostogolit ca un bulgăre pe povârnișul din spatele fântânii. Ajuns jos, a rămas cu urechea la pândă: ― Irinuță! Da’ ce faci tu acolo? Descânți apa sau... ― Stai, că
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
Nici n-au reușit să-i numere. Or fi fost patru-cinci poate... „Să ne ascuțim auzul, că șeful trebuie să ne dea semnalul” - și-au zis lotrii ieșind în buza șanțului drumului, după ce și-au tras basmalele pe chip. Când zgomotul călăreților în galop s-a stins, a răsunat limpede cântec de cucuvea... „Asta-i, fraților” - au gândit lotrii. Huruitul convoiului a umplut codrul încărcat de rouă... Iată și trăsura cu negustori. Vine în trap întins. La mică distanță, vreo cinci
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
mâna pe nimic din averea negustorilor sau a cărăușilor. El a oprit doar caii trăsurii și i-a ținut până pungile cu galbeni au trecut în mâinile celorlalți lotri - a răspuns un altul. ― Odată treaba făcută, au pornit încet, fără zgomot, spre locul unde au fost lăsate mirodeniile. Le-au luat și au coborât cu ele costișa ce ducea la ascunzătoarea din malul pârâului din vale. După ce le-au ascuns bine, șeful și-a scos desaga pe care o purta în
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
la geamul bucătăriei. Asta însemna că hangița îl așteaptă. Ca semn că a ajuns, a aprins un chibrit doar cât ai clipi... Ușa bucătăriei s-a deschis încet și hangița, îmbrăcată de ducă, a ieșit cu grijă, să nu facă zgomot... Au ajuns repede la bordei. Lotrul a întețit focul. Apoi, la lumina și căldura lui, s-au iubit cu dor și nesaț... Când cocoșii cântau a doua oară, Irinuța „dormea deja dusă”... în patul ei din bucătărie... Dimineață, hangiul s-
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
a strâns pușca la piept. Cu gândul nebun: „până aici v-a fost!!!”, a pornit glonț spre inima codrului... Irinuța, lipită ca un copil de pieptul lotrului, era gata gata să ațipească. La un moment dat, lotrul a auzit un zgomot mărunt. „Poate a căzut vreo crenguță sub greutatea omătului de pe ea” - și-a zis el ascuțindu-și auzul. După câteva clipe, s-a auzit scrâșnet de omăt sub călcătură de om... „Cineva se apropie tiptil de bordei” a gândit lotrul
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
a fost pe capul Irinuței. Să nu fi fost în locul ei - s-a auzit același glas. ― Uite căăă... nu a fost așa. ― Nu te cred și pace. ― Păi cum să se întâmple ce crezi dumneata, dacă abia s-a stins zgomotul ușii trântite, că hangița a ieșit cu mătură și cârpă, ca să facă curat în încăpere. De fapt, mai mult se prefăcea, fiindcă privirea îi fugea mereu spre lotru. ― Halal bărbat! Să n-o altoiască pe șperlă deloc? ― Ar fi făcut
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
de unul singur... Cine-i? Să văd, însă, mai întâi de rana mea”. Cu acest gând în minte s-a dezlipit de copac și tiptil a ajuns la bordei. Din spatele tufarilor a mai cercetat locul din jurul bârlogului. Nici o urmă. Nici un zgomot... Cu măturoiul de lângă ușă a acoperit urmele de sânge din omăt și a intrat... A tras țolul peste ferestruica din ușă și a aprins felinarul. S-a dezbrăcat și cu ajutorul unui ciob de oglindă a cercetat umărul. O bucată de
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
feri de poteră! Trebuie s-o fac. N-am încotro”. Cu mare greu, ca și cum și-ar fi rupt ceva din suflet, a apucat de poala sumanului lotrului și l-a rostogolit în hăul crăpăturii din mal... A ascultat, ca să audă zgomotul căderii. După ce l-a auzit, și-a făcut o cruce adâncă și a murmurat: „Doamne! Să nu mă oropsești pentru nelegiuirea asta. N-am vrut-o eu. N-am vrut-o!”... Înainte de revărsatul zorilor, cu umerii lăsați ca ai unui
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
atunci nu mai avea han și crâșmă la vremurile aiestea - a răspuns hangiul, iscodindu-i din dosul ochelarilor. Da’ uite cum mă întind eu la vorbă și clienții mei fac zâmbri - s-a dojenit hangiul, luând-o din loc cu zgomotul încălțărilor scorojite târâte după el... După ce a adus cele cerute, s-a așezat în spatele tejghelei. Se vedea limpede că aștepta ca mușteriii lui să-și arate dorința de a-l asculta. Asta doar după ce or mai gusta câte ceva... Și n-
Caietul crâsmarului by Vasile Iluca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/482_a_731]
-
în care Luke încerca să-l pocnească pe Christy, iar Christy îl prindea de mână și spunea cu milă: „Pricepe, omule, că nu te vrea!“ când, din senin, vreo doi oameni s-au apucat să trântească pe masă, cu un zgomot asurzitor, o grămadă de cuțite și de furculițe. Christy era unul dintre ei. Ceea ce m-a surprins. Fiindcă în capul meu continua să-l umilească pe Luke. —E vremea ceaiului, a urlat fericit Eamonn cel gras. Ce naiba? Ce Dumnezeu? Ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Și așa nu arătam extraordinar. în timp ce încercam să mă conving că o masă mustind de grăsime n-o să facă ravagii prea mari și că de a doua zi aveam să mănânc numai ce trebuia, mi-a ajuns la urechi un zgomot neplăcut care venea din stânga mea. John Joe mânca! Se auzea foarte tare. De fapt, se auzea din ce în ce mai tare. Cum de nimeni altcineva nu părea să-l audă? M-am străduit să-l ignor, dar n-am reușit. Urechile mi se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
un bărbat care clefăia în felul ăla absolut dezgustător de trei ori pe zi? Chiar atunci mi-a ajuns la urechi un clefăit asurzitor ce însoțea o îmbucătură mestecată cu și mai mult entuziasm. Era de nesuportat! Am trântit cu zgomot cuțitul și furculița pe farfurie. Nu aveam de gând să mai mănânc nimic în condițiile alea. Ca să mă enerveze și mai tare, nimeni n-a observat c-am încetat să mănânc. Mă așteptasem să aud voci îngrijorate întrebând „Rachel, de ce
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
13tc "13" M-am învârtit prin sala de mese tot timpul cât au fost strânse resturile rămase de la ceai. De fiecare dată când nu făceam ceva anume gândul la Luke mă copleșea. Durerea respingerii creștea în intensitate de la un simplu zgomot de fond la o profundă deznădejde. Aveam nevoie de ceva care să-mi distragă atenția și asta foarte rapid. Trebuia să fi sosit ora masajului și a gimnasticii. Era imposibil să nu fie așa. Nu mai puteam sta liniștită, bând
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
în intensitate pe măsură ce conversația se anima sau stătea să se stingă. Asta îmi amintea de perioada copilăriei, când locuiam în căsuța bunicii Walsh din Clare. în liniștea serilor, își făceau apariția oaspeții obișnuiți care veneau și plecau fără prea mult zgomot, care se așezau în jurul focului de paie, beau ceai și stăteau de vorbă până la ore târzii din noapte. Dormitorul nostru era chiar lângă sufragerie, așa că eu și surorile mele adormeam legănate de murmurul vocilor bărbaților de prin împrejurimi care veneau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
tare încât am și uitat cât de mult o uram. Și îi eram teribil de recunoscătoare pentru că aveam ceva de făcut. N-am încetat să mă gândesc la Luke, dar agonia s-a transformat într-o durere surdă ca un zgomot de fond. Nu era rău, dar era o senzație omniprezentă. Chaquie își împrăștiase prin dormitorul minuscul întreaga și foarte generoasa ei garderobă. Ceea ce m-a făcut să-mi aduc aminte că trebuia neapărat s-o rog să-mi facă loc
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
mine mama și tata, urma să stăm la masă și să discutăm cu voce scăzută. Atmosfera era atât de încărcată de murmurul monoton al vocilor scăzute încât m-a apucat somnul. Singurul lucru care mă ținea să nu ațipesc era zgomotul pe care-l făceau oamenii care se împiedicau pe coridor și Mike, care din când în când urla „Willy, ticălos mic ce ești, încetează! Nu mai încerca să omori pe toată lumea cu căluțul lui Michelle!“ M-am simțit mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
de Chris, care a trântit ușa în urmă ca să împiedice vântul și ploaia să dea buzna. Ne aflam într-o cameră minusculă, însă caldă și îmbietoare. înăuntru erau o mașină de spălat și un uscător. Amândouă huruiau făcându-și treaba. Zgomotul, amplificat de pereții și pardoseala de piatră, era infernal. L-am privit pe Chris în expectativă, așteptând să o pornească mai departe. Sunt gata când ești și tu! Am zâmbit, dar era un zâmbet destul de încordat, căci, în afara ușii pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
altul zăcea pe podea. Nimeni nu s-a mișcat când am intrat înăuntru. Când am deschis frigiderul ca să bag bucata de brânză, o avalanșă de cutii de bere a căzut și s-a împrăștiat pe pardoseala din bucătărie cu un zgomot îngrozitor. Unul din trupurile adormite a tresărit, a bolborosit ceva care semăna a „Păstârnac pe internet“, după care a tăcut din nou. Valiumul n-avusese nici un efect asupra paranoiei mele, așa că mi-am mai turnat câteva tablete în palmă și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
îngrozitoare: mi s-a luat un strat de piele - păcat că tocmai prăpădisem cincizeci de dolari epilându-mă pe picioare. Chestia s-ar fi realizat în seara aia dintr-un foc. Brigit a reușit să mă decojească de pe canapea cu un zgomot mare și care-a părut să dureze o veșnicie. Plus că a făcut toate capetele dimprejur să se ridice uimite din paharele cu băuturi. Și, chiar în clipa în care am izbutit să mă extrag din canapea, cu un efort
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
mi-a fost foarte greu. Mare greșeală. Cuvintele alea au fost o greșeală mare, uriașă, enormă, o greșeală cu bărbie dublă, coapse furtunoase și cătușe. Ochii lui Josephine au scăpărat. Arăta ca un tigru în urmărirea prăzii. Era prea mult zgomot în sala de mese, am strigat eu. La genul ăsta de dificultate m-am referit, nu la celălalt fel. O s-o scriu diseară. Dar Josephine nu voia s-audă nimic. — Ne ocupăm de asta acum, a zis ea. Nu e
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
Cu buzele strânse, am ridicat din umeri. întreaga mea înfățișare spunea „Aici? Ai înnebunit de tot?“ — Atunci hai să intrăm, a zis el nerăbdător, deschizându-mi ușa. Cretinule, mi-am spus furioasă, dar fără să deschid gura. Când am intrat, zgomotul dinăuntru aproape că m-a doborât la podea. Atunci mi-am dat seama că începusem să îmbătrânesc și că Rachel, cea care nu mai lua droguri, vedea lumea cu alți ochii decât acea Rachel căreia un gram de cocaină îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]
-
de la masa de alături. După asta mă întorc. Eu și Chris am rămas față în față. El a zâmbit. Eu nu. — Știai că Helen lucrează aici? l-am întrebat cu o voce tremurătoare. Poftim? a urlat el încercând să acopere zgomotele. — ȘTIAI CĂ HELEN LUCREAZĂ AICI? am zbierat și eu ca să mă descarc. Nu, a zis el făcând ochii mari. Habar n-am avut. Nu l-am crezut. îl uram. Nu voia să fie cu mine. El o voia, de fapt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2281_a_3606]