2,740 matches
-
Acuma i-a ieșit dreptatea... Bine că n-am pus rămășag, că era cât pe-aci să... Întâlni privirea lui Bologa și nu mai sfârși, cuprinsă de o frică pe care n-o putea birui. Lui Apostol, ascultînd-o, îi trecea întruna prin creieri gândul că a vrut să-i ceară iertare. În cele din urmă, gândul acesta îi țâșni în ochi ca o strălucire de ură și se statornici într-o privire dușmănoasă, care frigea. Cănd tăcu Marta, își dădu și
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
și chiar pe Petre... dar de lucru nu se putea apuca. Ieși pe afară, căutând să fugă de remușcări. " Am năvălit ca o vijelie în viața ei, am răscolit-o și nu m-am gândit decât la mine!" își zicea întruna scârbit, rătăcind de ici-colo. Apoi deodată îi răsări în ochi zâmbetul Ilonei, fericit, supus, strălucitor de iubire și credință. ― Nu-ți pare rău, Ilona? o întrebă dânsul, șovăitor. ― Nu! răspunse fata hotărât. ― Ai încredere în mine, Ilona? urmă el, tremurând
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
atât de amar, că se înfricoșă. Merse spre poartă, ajunse în uliță și porni spre sat. Casele îl priveau cu ochi galbeni, mirați. Drumul mijea ca o chemare stăruitoare. Nici un gând nu-i lumina în minte, inima însă îi poruncea întruna: "Înainte!... Înainte!..." ca un comandant care nu îngăduie nici o șovăire. Îi lipăiau pașii pe uliță, parc-ar fi fost desculț, iar pintenii zăngăneau regulat, subțire și dulce, ca niște clopoței de argint într-o depărtare nehotărâtă. Întâi câteva siluete negre
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
Colonelul i-a luat apărarea și în fața generalului, atunci... Gross nu poate să voteze pentru condamnare. Apoi de partea președintelui trebuie să mai fie cineva... Și uite majoritatea!... Uite și pricina întîrzierii! Hârtia, sub o călimară ruginită și murdară, râdea întruna. Apostol, înviorat, se duse la masă, se așeză pe scaun, luă tocul și încercă penița. Îi tremurau degetele cumplit și nici un gând nu i se arăta limpede. " Mai târziu... mai e vreme!" își zise după un răstimp, liniștit, pornind iar
Pădurea spânzuraților by Liviu Rebreanu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295612_a_296941]
-
mânca precum un căpcăun murdar, cu șervetul înnodat la gât ca un grăjdar, degetele unsuroase și ochii deja tulburi din pricina sticlelor de vin de Brouilly. Procurorul, în schimb, era un om educat. Tăia peștele ca și cum l-ar fi mângâiat. Ploua întruna. Judecătorul Mierck își înghițea desertul, Belle de jour moțăia în apropierea vetrei, legănată de oboseală și de dansul iute al flăcărilor. Procurorul zăbovea în ascunzișurile visului său languros. Undeva se ascuțea deja o lamă și era ridicat un eșafod. Mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
O dovadă pentru nu știu ce. Și am ieșit din casă. Nu m-am mai întors acolo niciodată. Viața nu suportă întoarcerile. M-am gândit din nou la Matziev, la mustața lui subțire, pomădată, la trabucurile lui răsucite, la fonograful care cânta întruna aceeași șansonetă. Și el se pierduse prin vreme până la urmă, cu tot echipamentul lui, odată ce Cazul fusese rezolvat, rezolvat din punctul lor de vedere. Continuase, fără îndoială, să o trambaleze pe Caroline din loc în loc, în căutarea nimicului. Când îi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
să fie acasă, pentru totdeauna. Departe de acel război de încornorați, după cum spunea. O mână pierdută, ani de viață câștigați. Asta îmi tot repeta, fără încetare, arătându-mi mâna lipsă. Îi dăduse și-un nume mâinii absente: Gugusse. Îi vorbea întruna lui Gugusse, luându-l ca martor, apostrofându-l, tachinându-l. Fericirea nu depinde de cine știe ce. Uneori, atârnă de un fir, uneori de un braț. Războiul este lumea întoarsă cu fundul în sus: ajunge să facă dintr-un schilod cel mai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
orice fel de frig. El unul avusese tot timpul să se uite la stele, înainte ca pleoapele să i se lipească de tot din cauza lacrimilor care-i înghețaseră. Colonelul îi plimbă trabucul pe sub nas, de mai multe ori, punându-i întruna aceeași întrebare. Flăcăul nici măcar nu mai răspundea, gemea. La capătul unui scurt moment, gemetele au ajuns să-l enerveze pe colonel. — Ești om sau animal? îi urlă în ureche. Nici o reacție. Matziev aruncă trabucul în zăpadă, îl împinse pe prizonier
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
ucisese cu adevărat... Nu-l mai opri nimeni. Despiaux pusese paharul pe masă. Privea pe fundul lui, ca pentru a găsi acolo forța de a-și continua povestea. Colonelul puse să fie adus. Puștiul se smucea în toate direcțiile, repetând întruna același lucru „Eu am fost, da, eu am fost!“. Pielea îi era vineție, pătată din loc în loc de răni roșiatice, vârfurile degetelor de la mâini și de la picioare începuseră deja să i se înnegrească sub efectul înghețului. Despiaux îl înveli cu o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
Gardianul mă lăsă să intru și închise ușa în urma mea. Ochii mi se obișnuiră cu întunericul și l-am putut vedea. Era într-o stare de prostrație, așezat într-un colț al camerei, cu genunchii la gură, și își legăna întruna capul, în timp ce cânta. Era prima dată când îl vedeam. Părea mai tânăr decât era. Avea un păr blond și ochi albaștri ațintiți în pământ. Nu știu dacă m-a auzit venind, dar când i-am vorbit, nu a părut surprins
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
atât de bine față de noi care o întâlneam zilnic și care nu am fi bănuit niciodată nimic. Carnețelul nu conținea și scrisorile de la iubitul ei. De altfel, primise puține: nouă în opt luni. Le număra, desigur. Le păstra, recitindu-le întruna. Unde le păstra? Poate că aproape de inimă, lipite de piept, așa cum îi scrisese odată. Puține scrisori. De ce? Din lipsă de timp? Fiindcă nu avea unde să le scrie? Sau nu avea chef? Știm întotdeauna ce reprezintă ceilalți pentru noi, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
urcat pe deal, am venit aproape de tine. Am mers pe cărare gândindu-mă doar la ochii tăi, respirând numai parfumul tău, care-mi persistă în minte. Acolo sus, un vânt puternic aducea cu el zgomotul tunurilor. Care băteau, băteau, băteau întruna... Am plâns știindu-te sub acel potop de fier și de foc, ale cărui sinistre jerbe de fum și străluciri le puteam zări. Unde ești, dragostea mea? Unde ești? Am rămas acolo multă vreme, ca de obicei, nu puteam să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
scrisă, care probabil îi făcea rău, văzându-se numit Tristețe, văzându-se ironizat, dar cu o ironie dulce, simpatică, tandră - pe el nu-l judecase cu atâta asprime ca pe mine! Da, citind și recitind, fără încetare, cum ai întoarce întruna o clepsidră și ți-ai petrece tot timpul privind cum se scurge nisipul, fără să faci nimic altceva. Am spus mai devreme că mint de două ori: nu mai era doar scrisoarea strecurată în carnet. Mai erau și trei fotografii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2242_a_3567]
-
familia sa cu care urma să se revadă. Analizase mult posibilitatea de a se expune, de a fi recunoscută de cineva, dar îi era dor mai cu seamă de bunici și de„ moșie”. Ea trebuia doar să tacă, să tacă întruna. Bineînțeles că ar fi putut vorbi, dar cine vorbește mult,s crie și în Biblie, nu poate să nu greșească. Transferarea acestui mutism în viața personală, folosirea lui în scop proctector, pentru a ucide toleranță și încrederea semenilor în ea
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
insistă cu întrebări suplimentare. - O să rămâneți la masa la noi! Am pregătit un meniu mai special cu ocazia sosirii dumneavoastră. - Lăură se simțea stânjenita față de părinții Irinei care, i se părea ei, îi acordaseră o prea mare importantă. Se minunau întruna de frumusețea ei, de perfecțiunea trupului ei, de preocupările pe care le avea și mai ales de faptul că era o fată cuminte, cum rar mai găsești în zilele noastre. Lăură le spuse că ea a crescut mai mult la
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
în tragic...La urma urmei, sunt în țară la mine măcar... -Bine că nu m-au trimis în străinătate, ca sigur fugeam înapoi în țară... Încercăm să mă consider eliberată de orice grijă. -De ce oare trebuia să mă mint întruna? De ce era atât de sensibilă? Știa că după inevitabilă despărțire, nu va mai putea nicidecum să-l vadă, decât la televizor. ȘI RESTUL E TĂCERE... Lăură nu se plângea nimănui de nimic. Dar în ea se prăbușise o întreagă lume
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
îi zâmbi și făcu un gest de fetița dornică să-și aleagă singură jucăria...Făcu apoi un pas și stinse lumină, intrând amândoi în așternutul imaculat. A doua zi, Imad nu a avut timp de Lăură. Ziua întreaga a operat întruna, așa că l-a trimis pe prietenul lui Assad s-o însoțească prin oraș. După ce s-au îndepărtat de hotel, Assad a început s-o complimenteze pe Lăură, spunându-i că era încântătoare, dar aceasta l-a pus imediat la punct
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
dragoste. După o nouă experiență a gemetelor de plăcere ale Laurei, Imad se hotărî să rămână întreaga săptămâna cu ea la hotel, luându-și un scurt concediu de odihnă neprevăzut. Pacienții îl căutau disperați la telefon, de la spital îl sunau întruna, și în cele din urma, exasperat, închise definitiv telefonul. Voia să fie doar ei amândoi, să se bucure de clipele acelea fermecate, să se plimbe amândoi pe sub cedrii seculari, pentru că în curând urma o nouă despărțire... Lăură învățase foarte multe
AGENT SECRET, LAURA by LUMINI?A S?NDULACHE () [Corola-publishinghouse/Journalistic/83482_a_84807]
-
acuza el, cu rucsacul rânjindu-i în spinare, ca un copil fericit, îți place, pur și simplu, să rămâi singură acasă fără mine, iar eu stau în fața lui rușinată, uitându-mă cu tristețe la picioarele mele neputincioase, care mă dor întruna și pun atâta distanță între noi. Unde anume nu le simți, am întrebat eu atingându-l, degetele mele tremură deasupra coapselor sale, ciupind carnea țeapănă, simți când fac asta? Iar Noga, întrecând măsura, ca de obicei, se apucă să-l
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
eu n-aveam ochi decât pentru ea, pentru saliva care îi alunecă pe gât, nu observam privirile acelea care mă țintuiau, care îmi urmăreau cu mare atenție fiecare mișcare, nici brațul acela agil care mă acompania în fiecare clipă, mâzgălind întruna, un document de o infinită importanță. Încerc să ignor totul, mă concentrez numai asupra ei, însă el s-a apropiat de mine cu un caiet deschis, te-am desenat, îmi spune el și îmi arată chipul meu schițat în cărbune
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
undeva adânc înăuntru, este posibilă. Am avut impresia că bolborosește ceva, copilul, m-am aplecat peste capul lui auriu și chel, ce ai spus? Și el se întoarce, nu sunt băiat, sunt fată, însă îmi suna de parcă ar fi repetat întruna o mantră și în clipa aceea s-a îndreptat de spate, iar pe pieptul bolnav i se vedeau sfârcurile unor sâni mititei, cine știe ce bătălie crâncenă se dădea înăuntrul său, între zvâcnirile vieții și forțele morții, aproape că puteai vedea două
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2360_a_3685]
-
mari, se ivesc micile bisnisuri ale unor femei sau bărbați cu inițiativă. Compania nu considera astfel de activități deosebit de lucrative, dar vindea degrabă concesiuni celor îndrăzneți. Dincolo de colonie se înălța primul epurator de atmosferă. Alimentat de către o centrală termonucleară, vărsa întruna aer purificat spre cerul întunecat. Materiile pulverulente și gazele periculoase erau eliminate prin combustie sau disociere chimică fiind înlocuite cu oxigen și azot. Intra aerul nociv, ieșea aerul curat. Principiul era simplu, dar procesul era și lent și costisitor. Totuși
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
de blindaj, cășunând pe parbriz, vrând cu tot dinadinsul să-i orbească, vehicolul și pe cei dinăuntru. Hotărârea celor care conduceau aparatul se adăuga la fiabilitatea motorului pentru a-l face să urce pe deal: fredona liniștitor în timp ce filtrele reciclau întruna aerul pentru a nu lăsa praful să intre. Mașina avea tot atâta nevoie de aer ca și ocupanții ei. Nefiind la fel de degradat de urgie ca și vehicolul său, Russ Jorden avea în primul rând aspectul caracteristic al persoanelor care trăiau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
își manifestară aprobarea prin strigăte și râsete: ― Așa-i! Dă-i la cur, Vasquez! Ca întotdeauna, Drake era încântat de setea de sânge a omologului. Ea dădu din cap. ― Unde și când vrei tu. Hudson se lăsă pe spetează, manipulând întruna, visător, o armă cu țeavă subțire și alungită. ― A zis cineva extraterestru? făcu el. Ea a crezut că aude extraperversu' și s-a aprins. ― ' Te-n cur, îi răspunse Vasquez, cu arătătorul ridicat. Comtehnicianul răspunse îngânând-o: ― Unde și când
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]
-
receptoare. Nu-i oferise nimeni nici o armă. Hudson nu avea stare. Adrenalina se revărsa în vene, iar ochii i se bulbucară. Mergea pe culoarul central cu suplețea unui prădător, precum o pisică oricând gata să se arunce asupra prăzii. Mergând întruna, debita un monolog pe care toți îl puteau auzi în acest spațiu îngust: ― Sunt gata, băieți. Chiar gata. Verificați. Sunt regele gagiilor. Al mai cel. N-ai chef de regulat cu mine, Ripley? (Ea ridică spre el o față inexpresivă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85118_a_85905]