2,268 matches
-
câteva zile bune și mă puneați să beau apă fiartă. Toți fugeau unii de alții și dacă-l vedeai pe cineva în doliu, parcă ar fi fost ciumat. Ei bine: la vreo cinci, șase zile după ce-a rămas văduv, bietul don Emeterio a trebuit să iasă din casă, în doliu, desigur, și s-a-ntâlnit nas în nas cu bădăranul ăla de Martín. Ăsta, văzându-l în doliu, a rămas la o distanță prudentă de el, de frică să nu ia boala
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
de Martín. Ăsta, văzându-l în doliu, a rămas la o distanță prudentă de el, de frică să nu ia boala, și i-a spus: „Dar ce s-a-ntâmplat, domnule, vreo nenorocire pe la dumneata acasă?“ „Da - i-a răspuns bietul din Emeterio -, tocmai am pierdut-o pe sărmana mea soție...“ „Condoleanțe! Și cum a fost?“ „Din cauza nașterii“ - i-a spus don Emeterio. „A, mai puțin grav!“ - i-a răspuns bădăranul de Martín, și-abia atunci s-a apropiat ca să dea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
ia zi? — Să accept sacrificiul lui don Augusto. — Să te măriți cu el? — Nu, asta niciodată! Să-mi recuperez proprietatea. — Păi fă-o, scumpeteo, fă-o! Dacă asta-i soluția și nu alta... Și îndrăznești... Păi nu trebuie să-ndrăznesc! Bietul don Augusto ăsta mi se pare că nu prea e în toate mințile, și de vreme ce are toana asta, nu cred că ar trebui să-l necăjim... Vasăzică tu... Păi sigur, scumpeteo, sigur! — Bărbat, ce mai calea-valea. — Nu chiar cum ai
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
însă o soluție ca, fără a trebui să muncim nici eu, nici tu, să se aranjeze toate... — Ia să vedem... — Dar... îmi promiți că n-ai să te superi, fetițo? — Bine, zi! — După ce știu și ce-am auzit de la tine, bietul don Augusto ăsta e un nătărău, un prăpădit, ce mai, un... — Hai, mai departe! — Da’ n-o să te superi? — Ți-am spus să continui! — E deci, cum stăteam să-ți spun, un... încornorat din născare. Și poate cel mai bine
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mai facem copii... în locul bogaților?“ „Ai dreptate - replică Augusto -, și, ca filozof ce ești, fie, ține-aici!“, și-i dădu o pesetă, pe care omul acela de ispravă se duse mintenaș să o cheltuiască în cea mai apropiată cârciumă. XXIII Bietul Augusto era consternat. Nu doar se afla, ca măgarul lui Buridan, între Eugenia și Rosario, ci dragostea pentru aproape toate femeile pe care le vedea, în loc să scadă în intensitate, se intensifica. Și ajunse să descopere situații insuportabile. — Du-te, du
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sale. Și de îndată ce ea plecă, își rezemă coatele pe masă, cu capul între palme, și-și zise: „E de groază, chiar de groază! Mi se pare că, fără să-mi dau seama, încep să mă îndrăgostesc... până și de Liduvina! Bietul Domingo! Fără doar și poate. Ea, în ciuda celor cincizeci de ani ai săi, arată încă bine și mai ales e bine făcută, iar când iese uneori din bucătărie cu mânecile suflecate și brațele atât de rotunde... ce mai, e o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dar... Și atunci se petrecu ceva neobișnuit, ceva ce nu intra în previziunile lui Augusto, în programul său de experiențe psihologice asupra Femeii, și anume că Rosario, pe neașteptate, îl înlănțui cu brațele pe după gât și începu să-l sărute. Bietul de el abia mai avu timp să gândească: „Acum eu sunt subiect de experiență; fetița asta face studii asupra psihologiei masculine.“ Și fără a-și da seama ce anume făcea, se surprinse mângâind cu mâini tremurătoare pulpele lui Rosario. Augusto
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
dau afară. „Hotărât lucru, nu e sănătos“, gândi ea și îi fu milă de el. — Du-te, du-te, și nu mă uita, ce zici? - și-o apucă de bărbie, mângâindu-i-o -. Nu mă uita, nu-l uita pe bietul Augusto. O îmbrățișă și-o sărută lung și apăsat pe gură. Ieșind, fata îi aruncă o privire plină de o spaimă enigmatică. Și de îndată ce ieși ea, Augusto gândi în sinea lui: „Mă disprețuiește, fără doar și poate; am fost ridicol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
privire plină de o spaimă enigmatică. Și de îndată ce ieși ea, Augusto gândi în sinea lui: „Mă disprețuiește, fără doar și poate; am fost ridicol, ridicol, ridicol... Dar ce știe ea, sărăcuța, despre lucrurile astea? Ce știe ea despre psihologie?“ Dacă bietul Augusto ar fi putut citi atunci în cugetul lui Rosario, ar fi fost și mai disperat. Pentru că naiva fetișcană gândea: „Într-una din zile am să mă-ntorc ca să petrec în locul celeilalte...“ Augusto era din nou cuprins de exaltare. Simțea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
care venise cu aere de experimentator, se simțea acum broască. Când fură singuri în salon, Eugenia, fără a-și scoate pălăria, cu hainele de oraș, așa cum intrase, îi spuse: — Bine, să vedem ce ai să-mi spui. Păi..., păi... - și bietul Augusto bâiguia -, păi..., păi... — Bine; ce? — Că nu-mi mai găsesc odihna, Eugenia; că am răsucit de mii de ori în minte lucrurile pe care ni le-am spus ultima dată când am stat de vorbă și, orice aș face
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Tot! — Ah, pun eu mâna pe el! — Nu, nu-i vorba de asta. Se ține de mine, dar nu cu intențiile pe care ți le-nchipui, ci cu altele. — Să vedem, să vedem! Nu te alarma, Augusto, nu te alarma. Bietul Mauricio nu mușcă, latră. — Aa! Fă atunci cum spune proverbul arab: „Dacă ai să te oprești la fiecare câine care te va lătra pe drum, nu vei ajunge niciodată la capătul lui.“ N-are rost să dai cu pietre-n
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
pe sofa, nedându-și seama ce face, parcă ar fi vrut să-l sugrume. Și-atunci, Mauricio, văzându-se pe sofa, zise cu supremă răceală: — Priviți-vă acum, don Augusto, în pupilele mele și veți observa ce micuț vă vedeți... Bietul Augusto se simți parcă topindu-se. I se topi cel puțin forța brațelor, camera începu să i se preschimbe în ceață văzând cu ochii; gândi: „Oare visez?“ Și se pomeni că Mauricio, în picioare și în fața lui, îl privea cu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
paginile cărții în care ar fi depozitată relatarea vieții mele fictive, sau mai curând din mințile acelora care o citesc - din ale voastre, cei care o citiți acum -, de ce să nu exist ca un suflet veșnic și veșnic îndurerat? De ce?“ Bietul de el nu se putea odihni. Sub ochi îi defilau întinderile pustii ale Castiliei, ba stejărișuri, ba păduri de pini, contempla crestele ninse ale munților și, privind îndărăt, în spate, învăluite în neguri, figurile însoțitorilor și însoțitoarelor vieții sale, se
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
aduse hârtia și călimara, și Augusto scrise: Salamanca. Unamuno. Ați avut câștig de cauză. Am murit. Augusto Pérez — De îndată ce voi muri o trimiți, da? Cum vreți dumneavoastră - răspunse valetul ca să nu mai discute cu stăpânul. Se duseră amândoi în dormitor. Bietul Augusto tremura în așa hal pe când încerca să se dezbrace, încât nu izbutea nici să-și apuce hainele ca să și le scoată. — Dezbracă-mă tu! - îi spuse lui Domingo. Da’ ce-i cu dumneavoastră, domnișorule? Parcă l-ați fi văzut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
-l. Și dezbracă-mă detot, detot; lasă-mă așa cum m-a făcut mama, cum m-am născut... Dacă m-oi fi născut! Nu mai vorbiți așa, domnișorule! — Acum întinde-mă, întinde-mă tu în pat, că nu mă pot mișca. Bietul Domingo, îngrozit și el, îl culcă pe sărmanul său stăpân. — Și acum, Domingo, spune-mi la ureche, încetișor, Tatăl nostru, Ave Maria și Salve. Așa..., așa..., încet, încet..., încet, încet... - și după ce le repetă și el în gând -: Acum, uite, apucă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
altceva decât sinucidere. Și-a făcut damblaua! — Neplăceri pesemne. Și încă mari, foarte mari! Femei! — Înțeleg, înțeleg! Dar, ce mai, situația n-are altă rezolvare decât să-i pregătiți înmormântarea. Domingo plângea. XXXIII Când am primit telegrama cu anunțul morții bietului Augusto și-am aflat apoi și toate împrejurările în care avusese loc, am stat să mă gândesc dacă am făcut bine sau nu că i-am spus tot ce i-am spus în după-amiaza aceea când a venit să mă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
merge către stăpânul său țopăind și dând din coadă -. Stăpâne drag! Stăpâne drag! Biet om!“ Domingo și Liduvina îl luară apoi pe bietul câine mort la picioarele stăpânului său, purificat asemeni lui și asemeni lui învăluit în norul întunecat. Și bietul Domingo, văzând acestea, se înduioșă și plânse, nu se știe bine dacă moartea stăpânului său sau cea a câinelui, deși cel mai probabil este că a plâns la vederea acelui miraculos exemplu de lealitate și credință. Și zise: — Și după
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
cei mai mulți dintre cei ce folosesc această frază la fel de încărcată de înțelesuri ca aproape toate cele ajunse la situația privilegiată de locuri comune, povestea cu cartea vieții, ca și cea cu cartea naturii, nu vrea să spună nimic. Adevărul e că bieții de ei n-au înțeles, dacă le este cunoscut, pasajul din Apocalipsă, din Cartea Revelației, în care Duhul îi poruncește Apostolului să mănânce o carte. Dacă o carte este un lucru viu, trebuie să-l mănânci, iar cel ce-o
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
Și toți oamenii, în raporturile noastre mutuale, în comerțul nostru spiritual omenesc, căutăm să nu murim; eu să nu mor în tine, cititorule care mă citești, și tu să nu mori în mine, cel care scriu acestea pentru tine. Și bietul Cervantes, care e ceva mai mult decât un biet cadavru, când, sub dictarea lui Don Quijote, a scris povestirea vieții acestuia, căuta și el să nu moară. Și pentru că a venit vorba de Cervantes, nu vreau să scap prilejul de a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
și, mai mult ca oricare altul, Emma Bovary. Până și M. Homais, care este Flaubert, și dacă Flaubert își bate joc de dl Homais, o face ca să-și bată joc de sine însuși, din compasiune, adică din iubire de sine. Bietul Bouvard! Bietul Pécuchet! Toate creaturile sunt creatorul lor. Și niciodată Dumnezeu nu s-a simțit mai creator, mai tată, decât când a murit în Cristos, când în El, în Fiul său, a gustat moartea. Am spus că noi, autorii, poeții
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
mult ca oricare altul, Emma Bovary. Până și M. Homais, care este Flaubert, și dacă Flaubert își bate joc de dl Homais, o face ca să-și bată joc de sine însuși, din compasiune, adică din iubire de sine. Bietul Bouvard! Bietul Pécuchet! Toate creaturile sunt creatorul lor. Și niciodată Dumnezeu nu s-a simțit mai creator, mai tată, decât când a murit în Cristos, când în El, în Fiul său, a gustat moartea. Am spus că noi, autorii, poeții, ne introducem
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
sinucide și luându-și viața în gând zi de zi. Asta e viață? Nu; n-o să mai citesc cartea asta... și nici alta, indiferent a cui o fi; n-o să mă mai plimb pe malurile Senei, unde se vând cărți.“ Bietul Jugo de la Raza nu putea însă trăi fără acea carte; viața, existența intimă, realitatea, adevărata sa realitate îi erau definitiv și irevocabil legate de cele ale personajului din roman. Dacă totuși ar continua să-l citească, trăindu-l, risca să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
despre asta și mă-ntorc la vechea povestire.] Să ne întoarcem, așadar, la romanul lui Jugo de la Raza, la romanul despre lectura de către el a unui roman. Ce-ar fi trebuit să urmeze a fost că într-o bună zi bietul Jugo de la Raza n-a mai putut rezista, a fost învins de istorie, adică de viață sau mai bine zis de moarte. Trecând pe lângă taraba cu cărți de pe cheiurile Senei, a cumpărat cartea, și-a vârât-o în buzunar și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
imaginația sa, în acea sacră imaginație a noastră care contopește veacurile și vastitățile pământului, care face din vremuri veșnicie și din câmpuri infinitate, i-ar uni pe Carlos al VII-lea și pe Carol cel Mare. Și cu ei pe bietul Alfonso al XIII-lea și pe primul Habsburg al Spaniei, pe Carlos I Împăratul, al V-lea al Germaniei, amintindu-și de vizita lui, a lui Jugo, la Yuste, când a contemplat iazul unde se zice că împăratul, de la un
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]
-
făurit. L-aș vrea plecat din Spania, dar îl iubesc. Și poate că-l iubesc și pe bezmeticul acela de Primo de Rivera, care regretă ce-a făcut cu mine, după cum regretă ce-a făcut cu Spania. Și simt pentru bietul epileptic Martínez Anido, care, într-o criză, cu spume la gură și tremurând tot, îmi cerea capul, simt pentru el o milă care e duioșie, căci presupun că nu-și dorește nimic mai mult decât iertarea mea, mai ales dacă
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1900_a_3225]