2,570 matches
-
ca smaraldul; mănunchiuri de raze calde; mândrețea plaiurilor înverzite proaspăt; se trezește la viață pământul somnoros; dansul fluturilor multicolori; pe o scară de lumină se scoboară mândra primăvară; lumina e mai caldă și-n inimă pătrunde; cocostârcul tainic în lume călător, al primăverii dulci, iubit prevestitor; în aer ciocârlia, pe casă rândunele, pe crengile pădurii un soi de păsărele; pătrundeau ca niște sulițe de aur, prin frunzișul crud, raze palide de soare primăvăratic; plăpând la soare iese ghiocelul cu creștetul de
Cartea mea de lectură by Mariana Bordeianu () [Corola-publishinghouse/Science/559_a_873]
-
plimbă toamna prin grădini cu năframa-i galbenă; vesela verde câmpie acu-i tristă, părăsită; se zburlesc de frig ciulinii și se scutură pe deal; pe firul de telegraf s-au așezat, ca niște mărgele pe ață șirul ultimelor rândunele călătoare; toamna harnică a strâns de pe ogoare grânele aurii; păsările duc pe aripile lor cântecele pădurilor; toamna a stropit în zori cu aur pomii din grădina mea; toamna rumenă cu flori roșcate în păr; aur vișiniu de toamnă; aracii poartă ranițe
Cartea mea de lectură by Mariana Bordeianu () [Corola-publishinghouse/Science/559_a_873]
-
crengile copacilor; un covor albicios acoperă iarba poienilor și covoarele arămii ale copacilor; gâze plăpânde, amorțite de frig caută adăpost sub stratul gros de frunze uscate; pe firul de telegraf a așezat ,ca niște mărgele pe ață ,șirul ultimelor rândunele călătoare; noaptea se lasă molcom peste pădure, ca o pânză întunecată ; noapte neagră și mohorâtă; nopți reci suflate cu argint de lună; norii groși, plumburii mătură crestele dealurilor; plouă cu picuri de cerneală; IARNA - expresii frumoase -steluțe argintii umplu văzduhul; -fulgii
Cartea mea de lectură by Mariana Bordeianu () [Corola-publishinghouse/Science/559_a_873]
-
celălalt. Cuplul reîntregit revine în profan, unde împăratul păsărilor le dăruiește „un căluț de argint”, mijloc de transport solar „de-mi lumina lumea toată”. Eroizarea lui Pătru este completă și primește în final împărăția păsărilor ca răsplată. Rege peste sufletele călătoare și căsătorit cu o zână, Pătru și-a încheiat inițierea. Alte probe ce pun la încercare calitățile eroilor le verifică limitele psiho¬logice, iar depășirea testului dă drept de posesiune asupra celor dobândite în sacru: „- De nu spălai chelea de
Președinți cu nume terminat în ”escu” ai României by Nicolae Mavrodin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91585_a_92806]
-
faptul că, așa cum considera Anteus, sunt mai puternic mai autentic, mai prolific, pe solul nașterii mele, și acesta poate fi, printre altele, și răspunsul la Întrebarea multora, În diverse epoci, Întrebare pe care și-a pus-o și eul meu călător, nesigur și disperat uneori, pe Întinsul unor jumătăți de noapte: de ce mă Întorc mereu „acolo” unde cărțile mele sunt scoase din biblioteci cu fiecare nouă apariție, reușită după ani și sute, mii de eforturi, umilințe și, mai ales, cheltuind enorm
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
filozofa „cu ciocanul”; coborând din munți și Întâlnind un fel de călugăr, un om bătrân care viețuia Împreună cu fiarele, acesta Îl Întreabă unde merge. - Cobor la oameni, Îi răspunde Zarathustra. Eu iubesc oamenii și am să cobor la ei. - Biet călător, Îi răspunde bătrânul pustnic, dar de ce crezi Tu că am fugit și m-am ascuns aici, În păduri, În pustietate? Tocmai pentru că Îi iubesc, pentru că iubesc oamenii!... Într-adevăr, adeseori, În existență, trebuie să-i ferim „pe oameni” de propria
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2232_a_3557]
-
în oglindă/ Și-n sinea lui sedus se-nclină.” O imagine definitorie în poezia scrisă de B. ar putea fi cunoscuta ipostază a gândirii eminesciene din Diana: „În cea oglindă mișcătoare/Vrei să zărești un straniu joc./ O apă vecinic călătoare/ Sub ochiul tău rămas pe loc.” Sau, în cuvintele poetei: „Durerea, orgoliul de-a nu mă divide,/și strania poftă de-a fi suverană,/ Provoacă otrava pe care-o înghite/Naiva din suflet, podoaba mea, rană./ Pierzând cu voință dovezile
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285973_a_287302]
-
drum Și deschide-o cărticea , Să cununi o floricea, Și pe cap c-un patrafir, S-o cununi c-un trandafir ! U iu, U iu iu ! La portiță în uliță, Iese mama miresii Și se uită către soare C-are-o fată călătoare. Călătoare peste munți, La părinți necunoscuți, Călătoare peste văi. Or fi buni sau or fi răi ? U iu, U iu iu ! De la biserică, tot în cântece și chiuituri, nuntașii se întorc la casa miresei, unde-n poartă sunt așteptați de
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
o floricea, Și pe cap c-un patrafir, S-o cununi c-un trandafir ! U iu, U iu iu ! La portiță în uliță, Iese mama miresii Și se uită către soare C-are-o fată călătoare. Călătoare peste munți, La părinți necunoscuți, Călătoare peste văi. Or fi buni sau or fi răi ? U iu, U iu iu ! De la biserică, tot în cântece și chiuituri, nuntașii se întorc la casa miresei, unde-n poartă sunt așteptați de un car împodobit pe care se află
Cârțișoara: monografie; vol. II - OAMENII by Traian Cânduleå, Ilie Costache () [Corola-publishinghouse/Memoirs/412_a_1339]
-
pensie. Se făcea astfel o mare nedreptate unui om așa de bun, de cinstit și corect care a pornit de la „copil de trupă” până la colonel”. În legătură cu cele de mai sus desprindem și următoarele clarificări făcute de martorul momentelor în cartea „Călător prin...vâltoarea vremii”, p. 44-45: „La 28 iunie, în urma ultimatumului primit, suntem nevoiți să părăsim Basarabia cu cetățile ei de apărare făcute de Ștefan cel Mare. Cei doi mari tartori ai războiului, Hitler și Stalin, se înțeleseseră deja, iar noi
Alexandru Mănăstireanu : corespondenţă by Ion N. Oprea () [Corola-publishinghouse/Memoirs/629_a_1301]
-
despre viață și moarte - erau ceea ce-ți trebuie ca să trăiești și ca să mori. Tâmplarul era pentru mine un meșter atoatefăcător. În ochii mei, era cel ce făcea lumea. Mi-a devenit limpede că lumea nu-i alcătuită din ceruri călătoare și porumbiști ierboase, ci veșnic din unul și același lemn. Tâmplarul se pricepea să-și așeze lemnul în calea anotimpurilor fugare - atât a anotimpurilor golașe, cât și a celor ierboase ale pământului. Aici, panopticul zilelor de deces ți se-nfățișa
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
erau aceiași, atât doar că stăteau nemișcați, dornici să meargă în ultima lor vizită. Doar o dată mai voiau să-și dea importanță, să treacă prin sat cu muzică și alai, legănându-se în trăsura lor cioplită ca într-o verandă călătoare. Dumnezeu le ceruse îndărăt materia primă din care-i alcătuise, ținutul îi devorase și el o dată cu anotimpul. Abia dacă mă gândeam la ei în timp ce mă-mpodobeam cu literele de aur. Îl admiram pe nenea tâmplarul pentru că avea grijă ca morții
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2149_a_3474]
-
ei încă fiind în postul Crăciunului. Curiozitatea lui Săndel asupra faptului de-a i se pune separat (de și știa despre ce-i vorba) a fost lămurită imediat de mătușa Marița : - Tu, Săndele, de data aceasta ești ca și « baba călătoare care n-are sărbătoare » replică ea sigură pe ce spune, și e convinsă că așa este și că nu greșește cu nimic. După datina creștină, moș Neculai, se ridică în picioare și face o sfântă cruce de mulțumire lui Dumnezeu
Amprentele unor timpuri by ?tefan Boboc ? Punge?teanu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/84040_a_85365]
-
va fi mâine. Memoria noastră nu poate fi așa de scurtă, infirmă, încât să și uite ce a însemnat totalitarismul (roșu sau brun). Ar fi un memoricid, cum spunea, expresiv, Jurica Pavicič, croatul tânăr dintr-un Split al tinereții mele călătoare, un act deliberat sau inconștient de-a ne uita suferințele trecutului. Scriitorii au memoria fabuloasă, ei nu uită, nu condamnă, avertizează. Și apropie cititorii de înțelegerea acestei Europe a diferențelor, dar și a memoriei experiențelor nefericite, care unesc și ele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1968_a_3293]
-
Stele-mi scâteie pe lacuri,/ Că de-i vremea rea sau bună,/ Vântu-mi bate, frunza-mi sună168. În Diana, toate acestea sunt retopite în meditația poetului însuși: În cea oglindă mișcătoare/ Vrei să privești un straniu joc,/ O apă vecinic călătoare/ Sub ochiul tău rămas pe loc?169 Lacul este în ultimă instanță un creuzet de imagini și de culori, care își schimbă înfățișarea în funcție de cer, de lună, stele și codru, de lumină sau de întuneric: Lâng-un lac pe cari norii
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
p. 203 329 C. Botez, op. Cit., ed. cit., p. 193-194 330 M. Eminescu, Opere VII, ed. cit., p. 311 3. Niveluri de sublimare poetică Dară ochiu-nchis afară înlăuntru se deșteaptă. (Scrisoarea III) A sufletului spațiu e însuși el. (Povestea magului călător în stele) În Dicționarul explicativ al limbii române, pentru termenul (a) sublima aflăm următoarea glosare: (despre corpuri chimice) a trece (prin încălzire) din starea solidă direct în stare gazoasă, fără a mai trece prin starea lichidă 1 cum se întâmplă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
dorului, indestructibil legat de cântec: Ele m-umpleau de cântec, cum mă umpleam de dor137. Eminescu este un poet înzestrat cu o viziune simfonică a lumii [...]. Cântecul e pentru el o metaforă primordială 138. Când poetul spune, în Povestea magului călător în stele, că lumea se-nfioară de-o muzică de vis139, aceasta nu este o abstracțiune, ci un adevăr resimțit ca parte a sinelui, un adevăr pe care, în același amplu poem, ține să-l explice: Ah! tot ce-a fost
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
Ca amintirea din trecut/ Încet încet se suie280. Cântarea însăși sboar-amorțită ca un glas de vânt281, stelele curg încet la vale282, norii trec lunecând pe ceruri 283. Zborul păsărilor generează un impuls imitativ: Între nouri și-ntre mare/ Zboară păsări călătoare,/ Cum nu pot și eu să zbor,/ Să mă iau pe urma lor? [...] Că m-aș duce l Tot m-aș duce,/ [...] Peste undele în spume,/ Peste mare, peste lume./ Și-aș vedea cum trec cu toate,/ Rânduri-rânduri arătate:/ Înnegrirea
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1568_a_2866]
-
-i primăvara La români din toată Țara! Mandica 13.06.2006 Te privesc cu duioșie Să-ți văd chipul luminat Prin cuvinte și prin fapte, Inimă de Mamă ai. Cum poți fi, atât de bună Cu-n drumeț ce-i călător. Tu, cu milă și iubire Îl apropii tot mereu Te iubesc și-mi pare bine M-ai găsit În drumul meu Ne unim În gând și-n vorbă În credință și prin fapte Făcând voie Lui Hristos, Căutând a Sa
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
blând mă cheamă! În Cer Dulcele Iisus În Cer ești Tu iubită Mamă Și locul meu e-n Ceruri sus În Cer mă așteptă Sfinții Îngeri Mă-așteaptă ceata drepților Iar eu În valea cea de plângeri Petrec străin și călător. Primejdii multe mă-mpresoară Ispitele mă strâmtoresc Tu ești nădejdea mea Fecioară Spre tine ochii mei privesc Din zori de zi și până-n seară Trăind mereu Te voi striga Tu ești nădejdea mea Fecioară Nădejdea mea, nu mă lăsa! Aceste
Pelerinaj la Sfintele Locuri Și un buchet de poezii Duhovnicești by Maria Moşneagu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1640_a_2956]
-
asemenea unei cugetări printre tablourile mărețe desfășurate de o parte și de alta a râului... orașe vechi ce-și construiesc zidirile lor sure și colonadele lor infinite în lumina nopților, piramidele - morminte de regi -, crânguri de palmieri și numai pasări călătoare străbat cu aripele-ntinse, într-un lung triunghi, adâncimile fără de margine... unde merg? unde? În luntrea neagră e culcat, și capul lui mare în perini de matasă, bolnavul rege Tla; în jurul naltei sale frunți - o cunună de flori de mac... de
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
sure care se ridică pe-un minut, se schimbă dintr-o formă-ntr-alta și se risipesc într-un moment. Jucăriile vântului personificat - (în floarea Romanticei o jucărie *** a vîntului). 2258 O, vântule, vânt cu sufletul de sfânt, 223r Sufletul călător a unui om ce nu poate pauza neci mort; Zefirul - sufletul unei copile murind înamorată, Uraganul - sufletul unui Marte, unui tiran și vice - versa vântul vis de Dumnezeu 2287 De-aș avea sufletul meu de-atunci, visele mele limpezi de
Opere 07 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295585_a_296914]
-
cu cartea deschisă în mână. Citesc de fiecare dată o strofă pe care am învățat-o pe de rost... A fost un vis trăit pe-un țărm de mare Un cântec trist adus din alte țări De niște păsări albe călătoare Pe albastrul răzvrătit al altor mări Un cântec trist adus de marinarii Sosiți din Boston Norfolk Sau New York Un cântec trist ce-l cântă ades pescarii Când pleacă-n larg și nu se mai întorc. Deodată se ridică brusc în
Parasca by Mititelu Ioan () [Corola-publishinghouse/Imaginative/91853_a_92383]
-
spunea adesea fiului său: „Privește la Mitsuhide și mai studiază și tu puțin.“ Mitsuhide era un cărturar serios. Încă și Înainte de a fi venit la Inabayama, călătorise deja mult, cutreierând țara din capitală până În provinciile apusene. Se Însoțise cu spadasini călători și căutase să acumuleze cunoștințe, studiase evenimentele actuale și acceptase, de bunăvoie, greutățile vieții. CÎnd ajunsese, În sfîrșit, să studieze armele de foc, făcuse un drum special În orașul liber Sakai și, În cele din urmă, Își adusese o contribuție
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]
-
seară? — Nu, nu, Îmi voi aștepta și cina, până văd că s-a Întors. Îmi pare rău, totuși, pentru oaspetele pe care l-am reținut atât de mult. Ce-ar fi să-l conduci până la baie? — Să fie oare artistul călător care a stat aici toată după-amiaza? — Întocmai. Omul care stă acolo, ghemuit de unul singur, privind petuniile din grădină. Pare cam plictisit. De ce nu-l chemi Încoace? Tânărul se retrase, apoi privi În spatele clădirii. În fața petuniilor Închise la culoare, Înflorite
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2247_a_3572]