2,052 matches
-
Mà (Astăzi), unde se întîlniră toate talentele tinere. Aerul încărcat roșu al revoluției împleti tinerețea cu ideologia revoluției care ar fi putut realiza cîndva idealul artiștilor de la Ma. Și lumea aștepta noul Christos. Cu reacțiunea albă însă Ma s’a exilat la Viena. Aci apare prima «epopee a mulțimei» de Kassák. Acum se modifică și poezia fiindcă poeții sînt seismografii timpului. O perioadă nouă, o fundare nouă, o limbă nouă se naște cu constructivismul colectiv. Prima antologie a grupării Ma era
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
însă, acut, complexul de inferioritate autohtonă. În pagina de „revista revistelor“ a numărului 57-58, aprilie 1925, o notiță indică apariția primei reviste de avangardă la Budapesta, după exilul din 1919: „365, director Támas Aladár, Budapest. Arta nouă fusese interzisă și exilată de guvernele amiralului Horthy. Salutăm prima revistă de avangardă la Budapesta”. Preocupările pentru arta nouă maghiară se amplifică în numărul 59 al Contimporanului (28 mai 1925), care găzduiește cel mai consistent grupaj dedicat acesteia. Pe prima pagină — un articol sintetic
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
un poem intitulat „Tabala-lied“ de Robert Reiter și un poem fără titlu al lui Josef Nadass. Ca ilustrații — o reproducere după un Linoleum de Moholy-Nagy și o alta după un desen constructivist (Chioșc) de Lajos Kassák. Toate poemele avangardiștilor maghiari exilați la Viena sînt în limba germană. Articolul semnat de directorul revistei Ma ridică problema „promovării artei maghiare” în străinătate, promovarea artistică externă fiind o obsesie mai generală a țărilor periferice, proaspăt intrate în modernitate. Dînd exemplul dramaturgului Alexandru Brodys, linșat
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
comunist sculptoriței Milița Petrașcu și compozitorului Mihai Andricu. Un caz aparte este reprezentat de emigrarea membrilor neevrei (uneori chiar antisemiți) ai „generației tinere”. Eugen Ionescu, Mircea Eliade sau Emil Cioran părăsesc mai întîi țara pe cale oficială, sfîrșind prin a se exila, odată cu instaurarea comunismului. Conștiința acută a marginalității și a minoratului, voința afirmării internaționale și a depășirii „provincialismului cultural” îi unesc însă pe toți. Nu am intenționat, bineînțeles, ca prin discutarea primului „val” avangardist autohton (și) din unghiul „complexului periferiei” să
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2138_a_3463]
-
regatul a reînviat, cerul s-a luminat, natura a reînverzit și florile au înflorit. După 12 ani de întuneric, totul revine la viața liniștită de dinainte. Desigur că ceilalți zmei răi, care făceau parte din alaiul lui Marcus, au fost exilați din țară, mama Izabelei a fost eliberată din pivnița întunecată și poporul a devenit din nou liber, iar oamenii nu mai mureau de foame, de sete și de oboseală. Regina nu a fost de acord ca fiica sa să se
ANTOLOGIE: poezie, proză. Concursul naţional de creaţie literară „Ionel Teodoreanu” Dumeşti – Iaşi ediţia a VII-a by colectiv () [Corola-publishinghouse/Imaginative/245_a_1227]
-
finitudinea Dimensionalului extatic în care se arată acesta, nedezvăluind niciodată decât o fațetă a ființei sale, care face trimitere la o alta potrivit unui joc de înfățișări disjuncte pe care privirea conștiinței caută să le surprindă, călăuzindu-se după ele, exilată de ele către orizonturi care se ridică în mod indefinit în fața sa. Când vidul exteriorității înlocuiește deplinătatea în care viața se esențializează în sine așa cum este ea, iată momentul în care ia naștere proiectul cunoștinței, cu opțiunile și deciziile sale
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
ea, nu este nimic altceva decât o tentativă a acestei vieți de a se nega pe sine, o expresie a nemulțumirii sale. Faptul că această negare a vieții provine din viața însăși constituie contradicția oricărui structuralism și este ceea ce îl exilează în absurditate. Faptul că, în ciuda acesteia, el și-a extins și își extinde încă stăpânirea în toate domeniile "gândirii" dovedește afinitatea sa profundă cu o lume care purcede ea însăși din autonegarea vieții cu lumea tehnicii și a barbariei în
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
mass-media de către jurnaliști și de către oamenii politici. Însă ce se întâmplă atunci cu cultura și, odată cu ea, cu umanitatea omului? UNDERGROUND Izgonită din societate de existența tehnicistă și mediatică, și apoi din Universitatea însăși (invadată de această existență), cultura este exilată în clandestinitatea unui underground în care natura și menirea sa se schimbă în totalitate în același timp cu natura și menirea societății din care tocmai a fost exclusă. Trăsătura decisivă a modernității, care face din ea o barbarie de un
by MICHEL HENRY [Corola-publishinghouse/Imaginative/1006_a_2514]
-
cu pumnii strânși pe brațele jilțului. — Care, prin purtarea lor iresponsabilă, alimentează planurile lui Bonifaciu asupra libertății noastre? La acel nume, un sentiment de stânjeneală Îi lovi pe toți cei de față. — Nu... firește, zise celălalt prior, Încurcat. Dar să exilăm și familia Donati... Nu sunt Înrudiți cu domnia ta? — Soția mea e o Donati. Și ce-i cu asta? Celălalt nu știa ce să zică. Dar Încă nu părea resemnat să tacă. — Dar sunt patruzeci și nouă... — Ai văzut greșit. Sunt
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1916_a_3241]
-
pe care le pune profesorul. Fata supercompetitivă, care, pe dinafară, e fără cusur, iar pe dinăuntru își urmărește interesul. Fata în care nu e bine să te încrezi. Faptul că Lulu redevenise preferata lui Vivian - și faptul că eu fusesem exilată în Castelul La Dracu’-n Praznic - nu mă ajuta să-mi regăsesc sentimentele calde și pline de tandrețe față de ea. De fapt, asta era puțin spus: Lulu se afla pe scurta listă cu persoane în legătură cu care n-aș fi avut
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2113_a_3438]
-
nu poate fi percepută decât de o altă ființare prezentă, de simțurile treze și conștiința vie. Orice experimentare a ei prin surogate și copii, prin imagini selectate, prin cuvinte grădinărite, prin alți ochi și alte minți, Îi trădează sau Îi exilează realitatea, Însă aceasta este consolarea naturii, mesajul ei, și cu mult dincolo de Codrul lui Wistman, de limitele lui stricte. El poate fi cunoscut și vizitat doar de fiecare În parte și numai În prezentul lui propriu; nu de tine prin
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1911_a_3236]
-
plece. În spatele meu auzeam șuierături: „Trădător!“ „Bolșevic!“ Aproape că ieșisem din încăpere, când am auzit aplauze, iar când m-am întors, i-am văzut pe Russ Millard și Thad Green aplaudându-mă în semn de rămas-bun. CAPITOLUL DOUĂZECI ȘI PATRU Eram exilat în iad și mă mândream cu asta. Aveam la dispoziție două săptămâni de frecat menta până să-mi încep executarea pedepsei într-o secție de tot rahatul a Departamentului de Poliție din Los Angeles. Arestarea și sinuciderea din familia Vogel
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1945_a_3270]
-
îmi văzuse singurătatea și pentru că eu îi văzusem dorul. Am umplut cutia cu darurile de la mame, dar i-am acoperit apoi strălucitoarea frumusețe cu un papirus vechi și mat ca să nu-mi mai aducă aminte de Benia, pe care îl exilasem într-un colț al inimii, laolaltă cu alte visuri pierdute. Săptămâinile se prefăceau liniștite în luni, iar trecerea timpului era marcată doar de nașteri, majoritatea fericite. Am aflat că o licoare făcută din roiba roșie care creștea în grădina mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2312_a_3637]
-
față de Franța și de tot ceea ce era francez constituia o legătură Între cei doi. Du Maurier făcea mereu apel la amintiri dragi din copilăria petrecută În Passy sau din zilele studenției din Cartierul Latin, În timp ce Henry era, Într-un fel, exilat din Franța În aceeași măsură În care era exilat din America: petrecuse timp Îndelungat În această țară, În copilărie, tinerețe și la maturitate, și, Într-o anume perioadă, se gândise serios să se stabilească la Paris. Mai avea și acum
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
o legătură Între cei doi. Du Maurier făcea mereu apel la amintiri dragi din copilăria petrecută În Passy sau din zilele studenției din Cartierul Latin, În timp ce Henry era, Într-un fel, exilat din Franța În aceeași măsură În care era exilat din America: petrecuse timp Îndelungat În această țară, În copilărie, tinerețe și la maturitate, și, Într-o anume perioadă, se gândise serios să se stabilească la Paris. Mai avea și acum clipe de nostalgie după viața pariziană - după eleganța și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1871_a_3196]
-
spre nemurire, Au fost ei - și dacă mor ei - suntem noi nemuritori?... Strănepoții?... Rupți din trunchiul ce ni dă viață fertilă, Pe noi singuri ne uitarăm printre secoli făr-de milă. Ei purtau coroane de-aur, noi ducem juguri de lemn... Exilați în stânci bătrâne au umplut ei cu noi lumea, Am uitat mărirea veche, cu rușine chiar de nume, Multe semne de peire și de viață nici un semn. Au fost vremi când pe pământul lor, n-aveau loc să-nmormînte Morții lor
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
mare, 1155Aruncînd ultima-i rază peste domul d-invalizi. La apus privește lumea în duioasa ei uimire. N-a fost om acel ce cade, ci a veacului gândire A trăit în el... Cu dânsul cartea lumii iar s-a-nchis. Exilat în stînce sure și-n titanica-i gândire, 1160Ca Prometeu ce-a-adus lumei a luminei fericire, De pe-o piatră el privește lingușirea mării-adînci; Acolo, gonit de soarte și de gânduri el adoarme, Cu durere-adîncă marea vrea pământul să-l răstoarne
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
boiul ți-l îndoi ș-ai vrea să-mi scapi din mână Precum se-ndoaie, vrând s-o rupi, în degete-o zambilă, Dar sângele tău dulce-acum ca mierea cea de struguri În vine-ți fierbe nebunit, și mintea o exilă. {EminescuOpIV 187} Atunci căzuși pe pieptul meu o sarcină în friguri, Un fruct răscopt de-amorului căldură fără milă, Ai mai gemut odată clar ca omul care moare, Apoi te lăsași patimei ce te ardea, Sibyllă, Și-n lupta noastră
Opere 04 by Mihai Eminescu [Corola-publishinghouse/Imaginative/295583_a_296912]
-
-i barca lui Frank? N-o să găsiți pe ea nimic care să vă fie de folos. Frank l-a rugat pe domnul Hennessy s-o vîndă În numele lui. Andersson privi lung la ambarcațiune, pieptănîndu-și barba cu degetele - un scandinav mohorît, exilat printre carene de plastic și antene de radar. Apoi ridică privirea și cercetă cerul de deasupra orașului; am observat atunci că se uita oriunde, numai În direcția casei Hollinger nu. Răceala sa nativă alunecă parțial sub o mîhnire indefinită pe
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
un truc dintr-o veșnică poveste reluată, care nu se încheia nicăieri. Luase epopeea de la început, se simțea ca un Ulise al câmpiei, care își uitase drumul de întors. De aceea nu-și amintea dacă e un hoinar sau e exilat. Se uitase din nou spre Eleonor și-o văzuse mișcându-se prin frunziș. Înțelese deodată ce îl nedumerea: Eleonor nu îmbătrânise deloc, avea același amestec de drăgălășenie jucăușă și de viclenie drăcească. De femeie și de pisică, de jucărie și
Omar cel orb by Daniela Zeca () [Corola-publishinghouse/Imaginative/607_a_1328]
-
dat seama că mă aștepta aceeași soartă ca pe Giordano Bruno. Nu, nu eram pregătit pentru asta nici la șaptezeci de ani. ― N-ai fost sfătuit de nimeni, înainte, să fugi? ― Ba da. ― Și? ― Am refuzat. Nu vroiam să mă exilez. Și speram să treacă primejdia. Nu mă așteptam să îndrăznească o înfruntare publică. ― Aveau nevoie de ea. Lucrurile merseseră prea departe. Circulau șoapte că Inchiziția se temea să se atingă de tine. Asta amenința mitul atotputerniciei ei. XLVII ― Ana m-
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
ușor, îi trăda nerăbdarea. În acest timp, cineva îmi explica: "Știi ce se povestește, Galilei, despre sângerosul Tiberiu? Că figura în fruntea listei celor proscriși, listă pe care o întocmea singur. Și totuși, nu s-a condamnat niciodată." "S-a exilat pe insula Capri, am replicat eu, și a pus astfel marea între Roma și el"."Dar a făcut-o pentru că avea pasiunea exilului, a sunat răspunsul. Cei care pot să condamne la moarte nu vor să dea exemple decât prin
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
nu Îl simpatizează, tragicul destin al lui Wilde Îl va marca puternic. Asta dacă ar fi să dăm crezare zvonului scandalos care circulă În epocă: Între cei doi s-ar fi desfășurat, nu cu multă vreme Înaintea morții lui Wilde (exilat la Paris sub nume străin - Sebastian Melmoth), o adevărată poveste de dragoste 1. La doi ani după prima Întâlnire cu Wilde, Proust Îl descoperă fascinat pe regele dandy-lor francezi, Robert de Montesquiou. Să revenim Însă alături de el În cele patru
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
înțelepciunea oamenilor, dar și de nebunia lor, ceea ce m-a scutit de participarea la credulitatea generală. Mult mai târziu, la vârsta bărbăției și purtând cu mândrie porecla de Granadinul pentru a le aduce aminte tuturor minunata cetate din care fusesem exilat, nu mă puteam împiedica să nu mă gândesc ades la acea orbire a oamenilor din ținutul meu, începând cu propriii mei părinți, care se lăsaseră convinși de sosirea iminentă a unei armate salvatoare, când doar moartea, înfrângerea și rușinea stăteau
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
devenită dintr-odată inospitalieră în lipsa acestui naș atent, a acestui generos protector, Cerul să-i dăruiască bogățiile sale nenumărate, precum a făcut-o el însuși mereu! Nu am fost singurul care m-am gândit la plecare: cardinalul Giulio s-a exilat la Florența, Guicciardini s-a refugiat la Modena, iar împrejurul meu, sute de scriitori, pictori, sculptori, neguțători, dintre cei mai renumiți, au început să părăsească orașul de parcă ar fi fost lovit de ciumă. În realitate, a fost o scurtă epidemie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]