3,245 matches
-
pentru o credință totală sau un sentiment total. Lucrurile devin călduțe, precare. N-aș fi crezut niciodată acum câteva săptămâni că, ridicându-mă împotriva intoleranței, combăteam propria mea cauză... Dorința de a rupe, de a pune capăt acestei stări de perpetuă umilire nu față de alții, dar față de mine însumi. Giglio îmi tot spunea ieri: ferește-te, bagă de seamă, ai grijă! Nu eu. Alții! Alții ar trebui să se ferească, să bage de seamă și să aibă grijă! Lucrurile evoluează după
Castele în Spania: cronică de familie: 1949–1959 by Petre Sirin () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1370_a_2888]
-
la deszăpezire, iar pe urmă într-un lagăr de muncă. Tata a pierdut totul, mama s-a îm bolnăvit, a vândut mobila și toate lucrurile frumoase din casă. Am fost forțați să ne mutăm la marginea orașului. Am trăit teroarea perpetuă că vom fi trimiși în lagăre de exterminare - se spunea că Romanul era pe lista orașelor de unde evreii aveau să fie trimiși în lagăre. Amintirile sunt de neșters, de neuitat. Trenurile morții, vagoanele de vite ticsite de evrei care plecau
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
are o importanță specială pentru mine din două rațiuni: în primul rând pentru că vine din România, or, între poporul român și poporul evreu există adânci legături istorice; chiar dacă unele amintiri nu au fost întotdeauna fericite, chiar dacă nu a fost o perpetuă lună de miere. Dar există o lungă legătură și eu cred că se poate vorbi de gene culturale iudaice în cultura română și de gene culturale românești în cultura iudaică. Deci, premiul românesc Ovidius conferit unui israelian înseamnă pentru mine
Toamna decanei: convorbiri cu Antoaneta Ralian by Radu Paraschivescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/592_a_1297]
-
aruncă asupra noastră unica responsabilitate a războiului mondial. Punctul de vedere al inamicilor noștri Nu este oare de înțeles faptul că inamicii noștri declară că nu vor să depună armele atâta vreme cât nu va fi anihilat un sistem care constituie o perpetuă amenințare pentru vecinii noștri? Ar trebui să ne mirăm dacă ei se tem, dacă nu cumva este cazul ca de acum în câțiva ani, ei să se găsească în situația de a fi obligați să ia din nou armele și
by KARL MAX, Prinţ LICHNOWSKYKARL MAX [Corola-publishinghouse/Memoirs/1009_a_2517]
-
anula dispoziția unui vagon-salon pentru cancelarul rus*. Aceasta a stat la originea Triplicei**. Apoi s-a hotărât să facă un armistițiu cu Wilhelm***. Însă aici cel puternic a sucombat 91, așa cum și Napoleon a fost învins de Alexandru****. Uniunile politice perpetue, durabile între statele supuse aceleiași legi supreme reușesc uneori, însă arareori dau bune rezultate între state care vor să rămână independente. Uniunea este hotărât precară atunci când una dintre părți este de o fidelitate îndoielnică. Alianța încheiată de Bismarck nu a
by KARL MAX, Prinţ LICHNOWSKYKARL MAX [Corola-publishinghouse/Memoirs/1009_a_2517]
-
poate ajunge vreodată în situația acestui personaj, anonim, până acum. Dar, întrucât cunoștința cu acest iranian am făcut-o în împrejurări speciale, atunci când mi s-a oferit nesperata șansă de a ajunge pe pământul sfânt al Indiei, într-un moment (perpetuu, de altfel) de sărăcie pecuniară ce nu-mi oferea nicio posibilitate logică de proiecte de călătorie spre alte meleaguri, voi deconspira: personajul care a cunoscut nemijlocit iubirea dumnezeiască este Ramin. În povestirile mele indiene o să întâlniți acest personaj, o să cunoașteți
Nevăzutele cărări by FLORIN MEȘCA () [Corola-publishinghouse/Memoirs/91862_a_93220]
-
armatei, amiralul Jose Toribio Merino, marină, general Gustavo Leigh, aviație, și generalul Cezar Mendoza, carabinieri-jandarmerie. Inițial, Junta trebuia să fie condusă prin rotație de fiecare din cei patru, dar la 17 decembrie 1974 Augusto Pinochet s-a impus ca președinte perpetuu. Augusto Jose Ramon Pinochet Ugarte, s-a născut, ca și adversarul său Allende, la Valparaiso, în 1906, ca descendent al unei familii de bretoni, stabilită în Chile în secolul XVIII. A îmbrățișat cariera militară, ajungând, în 1981, la gradul de
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
ca ostili, nedrepți, trufași, cruzi, omnipotenți, nepăsători, sfidători. De aici "Patologia...", gândul de a-i prezenta în adevărata lor lumină, pe acești zei barbari, mărunți, suficienți, superficiali, brutali, deficitari în a recepta și interpreta fapte, fenomene, destine, aflați într-o perpetuă și malignă involuție. Involuție malignă, patologică, nu numai a "ochiului albastru", ci a unui întreg organism, edificat pe minciună, dictat, suspiciune, teroare, liber arbitru..., determinând în final, pentru milioanele de romani, iluminarea crudă și dureroasă că "Regele e gol!" De ce
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1570_a_2868]
-
de bun augur, ca o implicită urare) că formează o pereche conjugală ieșită din comun, o pereche ideală. Îmi amintesc vag de cei doi soți excepționali, de aura de blândețe pe care o emanau fețele lor și de zâmbetul lor perpetuu, pe jumătate parcă rușinat de atenția ce li se acorda, pe jumătate confirmând parcă tot ceea ce se afirma despre ei: ce să facem, nu ne place nici nouă rolul de reclame, dar suntem, într-adevăr, așa cum am fost prezentați, ne
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1874_a_3199]
-
existența lui Dumnezeu ca persoană absolută, exterioară naturii, dar și imanentă ei, prin prezența și acțiunea Sa creatoare, susținătoare și conducătoare a lumii. Socotindu-l pe Dumnezeu transcendent, se deosebește de panteism; atribuindu-i lui Dumnezeu, ca providență, o acțiune perpetuă, se deosebește de deism (orientare filozofică-religioasă, sec. XVII-XVIII) 44. teozofia = nume dat diferitelor doctrine filozofice-religioase de origine orientală care susțin posibilitatea cunoașterii nemijlocite a „esenței lui Dumnezeu” ori a esenței divinității cu ajutorul unei „iluminări” și al unei intuiții mistice aparte
Apostolica vivendi forma. Meditaţii pentru preoţi şi persoane consacrate by Giovanni Calabria () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100984_a_102276]
-
o presimțire funebră. Se simte în aer o încordare continuă; romanul e împotriva grecului, getul împotriva romanului, grecul împotriva getului. Violența izbucnește cu furie la orice intersecție a străzilor pe care calci. Toți se comportă ca și cum ar fi într-un perpetuu război preventiv și nedeclarat. Eu nu știu nimic despre războiul iminent și despre grozăvia lui. Aș vrea să pot înțelege gândurile barbarilor ce ne amenință pe noi, romanii, care i-am ocupat ca să-i civilizăm. Dar cine sunt „barbarii”? După cum
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
ore întregi cântecul senzual al greierilor; gușile lor albe li se măresc și li se micșorează ritmic, iar zumzetul monoton pe care-l emit e incredibil de excitant. Vitalitatea lor e una hotărât sexuală, poate chiar la limita toleranței. Contiguitate perpetuă Lucrurile concrete... îmi place enorm să le ating. Numai un asemenea contact mă face să fiu încrezător în mine. Îmi dau seama că n-are rost să mă mai încred în imaginile literare. Totdeauna e necesar să le verifici consistența
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
Îmi dau seama că n-are rost să mă mai încred în imaginile literare. Totdeauna e necesar să le verifici consistența prin propria-ți experiență, să vrei să pipăi și să descrii materialitatea realului ce se manifestă într-o contiguitate perpetuă. Virginitate Erosul e considerat aici ca un soi de contaminare malefică. Un tânăr care cade-n plasa lui e îngrijit atent de parcă ar fi foarte bolnav, deoarece e incapabil să gândească sau să acționeze normal. Se crede că Erosul provoacă
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
și-n dreapta ca să povestească întâmplările verosimile. Aici, din păcate, nu găsesc pe nimeni care să-mi istorisească fapte demne de a fi puse în poezie. Îmi dau seama că scrisul meu comunică numai un început de plictiseală, de repetare perpetuă. Vâna poetică a secat și descrie întruna același peisaj, în care nu se petrece niciodată nimic nou: soarele care răsare, valurile mării, arborii, păsările ce zboară împrejur, mulsul oilor, balega pe care calc. Și ce să mai spun de câinele
[Corola-publishinghouse/Memoirs/2342_a_3667]
-
zice George Popa, se încearcă soluția unor antinomii efemeritate/veșnicie, pământesc/ceresc prin "sintetizarea celor două forme ontologice de tip: ieșirea dintr-o veșnicie imuabilă și trecerea către o eternitate în mișcare, adică spre o veșnicie care se poate autoneînnoi perpetuu prin infuzarea cu viață". Dar concluzia este că "cele două temporalități, cele două formule existențiale sunt ireductibile una la cealaltă". George Popa pune o întrebare cel puțin incitantă, căutând a desluși opțiunea poetului însuși, a lui Eminescu, în acest caz
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1482_a_2780]
-
gănditorul francez care a tradus cel mai direct sentimentul dramatic al existenței umane. Filosoful francez consideră că tot ce evocă ideea de sistem este de netolerat, el preferănd denumirea de „socratism creștin”, care desemnează mai bine metoda sa de reluare perpetuă. Lucrările lui Marcel sunt meditații succesive pe teme variate și care se întălnesc numai în efortul lor pentru a dezvălui condiția umană. Încarnarea a devenit reperul central al reflecției filosofice marceliene. Ea este la originea acestei concepții a „corpului meu
Ieşirea în etern. Exerciţiu împotriva căderii by Alin Negomireanu () [Corola-publishinghouse/Science/1134_a_2276]
-
de acasă? — Cum? — Iosef Netzler, evreu de-al nostru din Pitești, care sem nează cronicile literare cu pseudonimul Ion Trivale, după numele parcului din orașul lui natal. I. Bianu, profesor la Universitate de literatură veche româ nească, membru și secretar perpetuu al Academiei Române, a murit În credința că sub semnătura Ion Trivale se ascunde Însuși directorul Noii Reviste Române, nevrând să-l creadă În ruptul capului pe acesta că e vorba de un evreu, ba Încă acu zân du-l de
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
pri măvară și mângâiam amândoi, cu un cuvânt de amintire și câteva fire blonde de mimoză, mormântul lui Emanoil Bu cuța de la Sfânta Vineri. Stă numai În firile asemănătoare lucruri lor cerești a se afla mereu pe drum, Într-o perpetuă mișcare. Seneca PLECAT DE PE LUME ÎN OCTOMBRIE 1946, EMANOIL BUCUȚA va fi având poate de furcă cu datul socotelilor către vameșii Îm pă răției necunoscute, la porțile căreia toți vom bate fără să-i cu noaștem cântarele de judecată. Căci
Caleidoscopul unei jumătăţi de veac în Bucureşti (1900-1950) şi alte pagini memorialistice by Constantin Beldie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1330_a_2733]
-
a găsit împlinire în anul 1951, când la Alba-Iulia s-a deschis singurul Seminar catolic din România, aici pr. Eugen avea să-și completeze ultimul an al studiilor teologice. La Alba-Iulia, la 3 iulie 1952, în secret, a depus profesiunea perpetuă intrând definitiv în Ordinul franciscan, fără însă să-și poată manifesta în mod deschis această apartenență. Tot la Alba-Iulia, pe 6 iulie 1952 a fost hirotonit diacon, iar pe 26 octombrie 1952 a fost hirotonit preot. Misiunea preoțească și-a
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
și un mare iubitor al Sf. Euharistii: pe timpul lui, la prima vineri și sâmbătă a lunii, erau până la 500 de împărtășanii în biserica noastră. Dorința lui era de a înființa în sat o mănăstire, în care surorile să facă adorație perpetuă. Pr. Mihai avea ca o forță magnetică prin care-i atrăgea pe oameni la Dumnezeu. El îi iubea pe oameni și era mereu preocupat cum să le vină în ajutor, nu numai în cele sufletești, ci și în nevoile lor
Franciscani în zeghe : autobiografii şi alte texte by Iosif Diac () [Corola-publishinghouse/Memoirs/100985_a_102277]
-
muri înainte de a-mi termina Autobiografia.“ Imediat după Anul Nou 1993, se internează în clinică, perfect conștient că urmează să asiste la procesul morții sale medicalizate. Spirit veșnic rebel, intens copilăros, excesiv până la demonie, cu timidități adolescentine și străfulgerări geniale, perpetuu PREFAȚĂ 14 anxios și naiv, de o exuberantă spiritualitate, dar și impudic și spectacular, el își întâmpină însă moartea sobru, înconjurând-o cu pudoare și discreție. De aceea, prietenii săi vor afla doar în ultimul moment ce se întâmplă. Încetează
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
sortit să oficieze, ele nu vor mai putea fi scoase la iveală de un altul, și astfel textul va rămâne, pentru totdeauna, mai sărac, mai neroditor și mai opac. Vor veni, în valuri, alte și alte interpretări, ca niște avansări perpetue înspre alte și alte orizonturi ale textului, dar vor lipsi de-acum, de neînlocuit, și acea interpretare, și acel orizont pe care numai acel critic ar fi putut să le reveleze. Când moare un critic, nu moare doar el, ci
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
susținea că eu n-aș fi progenitura alor mei, ci am fost cumpărat de la țigani. Lacrimile ca lacrimile, dar sufletul mi se umplea de o tristețe sfâșietoare, ce persista mult timp după restabilirea adevărului.“ Având o structură psihică de „fiu“ perpetuu, copilul I. Negoițescu seamănă, într-un sens, cu un alt „fiu“ ilustru, Kafka, așa cum se descrie acesta în faimoasa Scrisoare către tata. Adevărate răni narcisice sunt provocate copilului de o instanță parentală care - „fără răbdarea unei pedagogii adecvate“ - apelează, iritată
Memorii jurnale by Ion Negoitescu () [Corola-publishinghouse/Memoirs/1349_a_2742]
-
prin intensitate și adâncime, prin substanțialități pure. Culorile inefabile ale florilor se întind de la Bucium la Copou și Breazu, de la Galata la Ciric, de la Cetățuia la Grădina botanică, eflorescențele în imaginare ghirlande suspendate dând credit parcă fenomenelor alchimice într-o perpetuă explozie a imaculatului. Dar visătorul este cel care fructifică mai ales culoarea albă, un trandafir, un crin sau o orhidee înduioșează iubirea, pe când piatra albă sfârșește prin a fi de un alb mai alb în ochii arheologului. Culorile materiale, de la
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]
-
că poetul nu trebuie să fie un simplu cronicar sau moralist, el trebuie să reflecte în lirica sa și să treacă prin acel catharsis, cu propriile mijloace, toată "înlănțuirea faptelor" din jur. În numele poeziei, al spiritului ei, se desfășoară o perpetuă căutare de sine, care vizează, în primul rând, armonia dintre frumos, bine și adevăr. În ce constă secretul că exprimarea dv. deși " în forță, cu nerușinare" ține seama de acești parametri? Poate că ar fi mai util să mă refer
[Corola-publishinghouse/Memoirs/1462_a_2760]