2,172 matches
-
se regăsește în poveste, în trăirile personajelor. La fel proceda și ea cu cărțile pe care le citea. Dacă nu o captiva nimic, dacă nu se regăsea în niciun personaj, o arunca înapoi în bibliotecă fără nici cea mai mică remușcare. Era de înțeles de ce-i plecase spectatorul înainte de finalul piesei. Nu era de condamnat, dar avusese atâta nevoie de prezența aceea... Își scutură buclele râzând. Un râs ușor forțat, care avea menirea de a alunga fantomele trecutului, care nu făceau
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
pasiunea nebună netulburați de norii pufoși sau vântul indiscret. Nu mai avea lacrimi și nici nu mai voia să plângă pentru iubirea pierdută a soarelui. Nu mai era dispusă să-l împartă cu celelalte anotimpuri cărora se dăruia fără nici o remușcare că ar putea răni sentimentele uneia dintre ele. Va lăsa vara să se bucure de toată dragostea lui. Ea putea chiar să nu mai existe, nu era o pierdere pentru nimeni. Își va lăsa mantia pictată în culorile împrumutate din
Clipe fragile by Mihaela Alexa () [Corola-publishinghouse/Imaginative/100966_a_102258]
-
am avut o relație cu o colegă de la școală, măritată, cu copil. A fost o atracție irezistibilă. O nebunie. Povestea noastră s-a terminat foarte prost. Din cauza mea a divorțat, dar nici Împreună nu am rămas până la urmă. Roasă de remușcări, a hotărât să-și refacă familia destrămată, Însă nu a reușit. S-a retras din Învățământ, din câte am aflat, și s-a refugiat, În cele din urmă, la casa bătrânilor ei, Într-un sătuc de munte, departe de lume
Întâlniri cu Lola Jo - povestiri by Marius Domițian () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1610_a_2999]
-
și-o petrece Ben În lipsa mea. Când fetele astea necunoscute Îi pronunță numele și chipul fiului meu se luminează de plăcere, simt o Înțepătură de... ce anume? Dacă nu m-aș cunoaște mai bine de-atât, aș zice că e remușcare. În camera de zi, o mână de mame casnice poartă o conversație animată despre grădinița din cartier. Par să nici nu-și bage În seamă copiii, pe care-i stăpânesc cu gesturi invizibile de invidiat, precum niște abili mânuitori de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
Strangers in the Night?1 Jack apucă vârful cuțitului cu care mă joc, acum ținem fiecare de câte un capăt. Nimic groaznic. S-ar putea să-ți rămână un gust ciudat În gură. În cel mai rău caz, zic eu, remușcări groaznice dimineața. Ce e ăla un castel săltăreț? —Ce castel săltăreț? — Un castel săltăreț. Scrie pe mâna ta. Nu am mai văzut o fată care să-și scrie pe mână din clasa a opta. Kate, poate ar trebui să te
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
la ușă, Emily se face grămadă la baza scărilor, plângând. Din capătul ăsta al holului, seamănă mai puțin cu o furie Înaripată decât cu o fetiță foarte mică și tristă. Simt cum mă dezumflu și mânia mi se transformă În remușcare. Mă Întorc și o giugiulesc, dându-mi Întâi sacoul jos ca să nu mă aleg cu o dâră ca de melc de muci. —Mami, ai văzut clădirea În Paie Stă? — Ce să văd? —Vreau să merg cu tine la În Paie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2090_a_3415]
-
acele graffiti strălucind lîngă noi sub luminile sistemului de securitate, iar eu m-am trezit spunînd: — Ceva tot lipsește din schema asta a voastră: un sentiment al vinovăției. Te-ai fi așteptat ca oamenii de-aici să fie torturați de remușcări. — Dar În Estrella de Mar nu există remușcări. A trebuit să renunțăm la luxul ăsta, domnule Prentice. Aici comportamentul deviant e pentru binele public. Toate sentimentele de vinovăție, indiferent cît ar fi fost de vechi și adînc Înrădăcinate, s-au
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
de securitate, iar eu m-am trezit spunînd: — Ceva tot lipsește din schema asta a voastră: un sentiment al vinovăției. Te-ai fi așteptat ca oamenii de-aici să fie torturați de remușcări. — Dar În Estrella de Mar nu există remușcări. A trebuit să renunțăm la luxul ăsta, domnule Prentice. Aici comportamentul deviant e pentru binele public. Toate sentimentele de vinovăție, indiferent cît ar fi fost de vechi și adînc Înrădăcinate, s-au atenuat. Frank a descoperit chestia asta. Și dumneavoastră
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
și colegii săi de la Clubul Nautico, trăsese cortina peste caz, asumîndu-și vina pentru moartea familiei Hollinger ca un ministru care demisionează după un act reprobabil comis de un subordonat al său. În același timp, mă proteja de orice amintire a remușcării pe care o Împărtășiserăm după moartea mamei. Prea din răsputeri Încercaserăm s-o ținem În viață, sprijinind-o pe scări și măturînd cioburile paharelor de whisky de pe podeaua băii. Am simțit un val brusc de afecțiune pentru Frank cînd mi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
zdrobită și singură probabil că nici nu observa prezența băieților săi și abia dacă era conștientă de sine, după cum se holba În oglinzile din casă de parcă Încerca să-și amintească propria ei imagine. Ciudat, dar pînă și ultimele reziduuri de remușcare erau pe ducă În Estrella de Mar, se evaporau În soarele milostiv precum pîcla dimineții de deasupra piscinelor. Am sunat-o pe Paula la clinică și i-am lăsat mesaj pe robotul telefonic să luăm masa Împreună la Clubul Nautico
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1875_a_3200]
-
mă autodenunț. Pe drum, însă, mă paraliza frica . Îmi ziceam că n-o puteau reține la nesfârșit, văzând că n-o interesau porcăriile alea. Nu-mi imaginam că... Dar, firește, asta nu mă dezvinovățește... Odată m-am dus, ros de remușcări, chiar seara. Închipuindu-și că venisem pentru treburile mele, portarul mi-a comunicat că biblioteca era încuiată, nu mai era nimeni acolo. Am zis, ca un laș, "bine" și m-am întors acasă... Dimineața, am auzit că Julia se aruncase
Apărarea lui Galilei by Octavian Paler [Corola-publishinghouse/Imaginative/295601_a_296930]
-
Monografia virtuții Și nu uitați, doamnă, că există perfecțiuni revoltătoare. Lucrare inedită a autorului CAPITOLUL IVtc "CAPITOLUL IV" Dogme Biserica recunoaște șapte păcate capitale, dar nu admite decât trei virtuți teologale. Prin urmare, avem șapte principii care dau naștere la remușcări, față de trei surse de consolare! Ce tristă constatare: 3/7: omul/X... Așa se face că nici o ființă omenească, deci nici Sfânta Tereza și nici Sfântul Francisc de Asisi, nu a putut evita consecințele acestei reguli fatale. În ciuda rigorii sale
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
este faptul că el e un adevărat poet, și anume unul din tagma demonilor, fără s-o știe”. Poetul, geniul, omul Însuși, În atitudinea sa cea mai mândră, strigă atunci, o dată cu Satan: „Adio, speranță, dar Împreună cu speranța, adio teamă, adio remușcări... Rău, fii binele meu”. Acesta e strigătul inocenței ultragiate. Așadar, eroul romantic se crede constrâns să comită răul, din nostalgia unui bine imposibil. Satan se ridică Împotriva creatorului său, pentru că acesta a folosit forța ca să-l doboare. „Egalat În inteligență
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1926_a_3251]
-
bene), care-i promisese un rol principal în serialul la care lucra în acel moment. Rolul n-a mai venit, și Helen s-a întors la Janey, nici mai tristă, nici mai înțeleptă, în aparență, dar cu siguranță chinuită de remușcări, promițând că va fi fidelă de atunci încolo. Bănuiam că ce înțelegea Helen prin fidelitate avea un sens mai larg decât elasticul chiloților lui Mick Jagger, dar nu i-am mărturisit acest lucru lui Janey pentru că nu voiam să stric
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
poate de calmă și prietenoasă. Mă îndoiam că putea s-o ducă de nas Violet, care făcu ochii mari, fixându-și privirea pe fața lui MM așa cum țintești cu pușca. Știu că ești supărată pe mine, spuse ea, chinuită de remușcări. Cum să nu fi supărată? Ar fi trebuit să sun. Știu asta. Numai că mi se părea că se prăvălește lumea peste mine - făcu un gest larg, măturând aerul cu brațele, în clinchetul brățărilor - și a trebuit să fug. Și
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
un semn cu capul către scenă. — A fost un accident, îi zisei eu, cu reproș în glas. Nu eram eu admiratoarea secretă a lui Violet, dar îmi era milă de ea în această situație, în ciuda faptului că nu avea nici o remușcare. Pe aici se ducea vorba ca focul în pădure în luna lui august; în curând, se va spune că a trebuit să fie oprită cu forța ca să nu joace o versiune surpriză a scenei cu scosul ochiului din Regele Lear1
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2065_a_3390]
-
trecătoare, de unde încă mai putea vedea Granada, a rămas nemișcat o clipă, cu privirea tulbure și mintea amorțită; castilienii au numit acel loc „Ultimul suspin al maurului“, căci sultanul detronat vărsase acolo, zice-se, câteva lacrimi, de rușine și de remușcare. „Plângi ca o muiere un regat pe care n-ai știut să-l aperi ca un bărbat!“ i-ar fi spus, se pare, Fatima, mama sa. — În ochii acestei femei, avea să-mi spună mai târziu tata, ceea ce se petrecuse
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
peste cap. Marea era îngăduitoare totuși, iar vântul era potolit; însă furtuna creștea în inima alor mei. Hamed dezrobitorul aranjase bine lucrurile, Dumnezeu să-l ierte. Când coasta Andaluziei n-a rămas în urma noastră decât ca o dâră subțire de remușcare, o femeie a dat fuga spre colțul nostru de pe tartană, trecând cu ușurință peste bagaje și călători. Mersul ei vesel nu se potrivea cu îmbrăcămintea făcută din văluri atât de întunecate, atât de groase, încât ne-ar fi fost tuturor
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
la care tocmai ai asistat, bătrânii tribului n-au făcut altceva decât să-și plătească datoria, să repare lașitatea lor și a fiilor lor. Își puse capul pe umărul meu: — Banii ăștia îi poți lua fără nici o rușine și fără remușcări. Nici un alt bărbat nu-i merită mai mult decât stăpânul meu adorat. Rostind acete cuvinte, își apropiase buzele de ale mele. Dacă inima-mi bătea puternic, ochii mei cătau cu îngrijorare spre perdeaua fină care ne despărțea de încăperea vecină
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
șoaptă. Întâlnirea a rămas fixată: vineri, la amiază, în piața Ezbekieh, în fața saltimbancului care făcea ghidușii cu măgari. De când sosisem în Egipt, nu lipsisem niciodată de la rugăciunea solemnă de vineri. În ziua aceea, însă, am făcut-o fără prea multe remușcări; la urma urmei, Ziditorul o făcuse pe femeia aceea așa de frumoasă și tot El mi-o scosese în cale. Piața Ezbekieh se umplea încet, pe măsură ce se goleau moscheile, căci era obiceiul tuturor cairoților să se adune acolo după ceremonie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
sânge. Mai păstrase încă ceva urme, care nu-i răpeau totuși nimic din frumusețe, nici din blânda perfecțiune a trupului. — După două săptămâni, când m-au lăsat să ies, mă hotărâsem să-mi schimb atitudinea. Am făcut parada unei profunde remușcări și m-am arătat cucernică, supusă, insensibilă la umilințe. Îmi așteptam clipa. Ea a sosit o dată cu vizita cardinalului Giulio. Stareța era silită să-l întâmpine cu onoruri, deși mai curând l-ar fi trimis pe rug, dacă i-ar fi
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
înăbușim. Iar acum, distrugerea Romei. Rostise primele cuvinte în arabă, apoi continuase în ebraică, limbă pe care o știa mai bine. Un lucru era sigur: nu voia ca soldații care-l însoțeau să-și dea seama de îndoielile și de remușcările lui. Mi se părea chiar atât de stingherit în rolul lui de predicator lutheran, încât, atunci când am ajuns la Neapole, m-am simțit obligat să-i propun să mă însoțească la Tunis. A zâmbit amar. — Războiul ăsta este războiul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2041_a_3366]
-
trebuie.): Vezi? MACABEUS (Molfăind.): Ce? PARASCHIV: Vezi cât țin eu la tine? MACABEUS: Văd. PARASCHIV: Nu te miri și tu că-ți mai dau de mâncare, după toate câte... mi-ai făcut? MACABEUS: Ba da. PARASCHIV: Și n-ai nici o remușcare? MACABEUS: Nu. PARASCHIV: Nu? MACABEUS: Nu. PARASCHIV: Nimic, nimic? MACABEUS: Gol total. PARASCHIV: Hm! MACABEUS: Ce hm? PARASCHIV: Nu ești om. MACABEUS: Nu știu. PARASCHIV: Nu, nu ești om. (Îl hrănește.) MACABEUS: Nici tu... (Molfăie.) n-ai să mai fii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2068_a_3393]
-
abate Saunière Începe să se comporte ca un veritabil nabab, permițându-și cheltuieli de-a dreptul exorbitante pentru un biet preot de țară. Concluzia imediată: biserica din Rennes-le-Château adăpostea o comoară pe care norocosul abate și-a Însușit-o fără remușcări. Odată declanșată, se produce și o escaladare de proporții, conjugată cu ramificarea deconcertantă a Întregii nebunii. Modesta biserică rurală este asimilată unui enigmatic templu francmasonic, cele câteva monede de aur găsite de zidari se transformă În tezaurul Îngropat aici de
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]
-
s-o cred din clipa În care aflasem că domnul doctor Wagner, de a cărui asasinare fusesem acuzat, trăia bine mersi. Doctorul Wagner... Da, da, putea fi o soluție. Sau poate că nu - rămânea de văzut. L-am lăsat, fără remușcări, de izbeliște pe Zoran și biografia lui lipsă la apel și am plecat decis către biroul cu numărul trei, cel În care pătrunsesem În noaptea aceea nefericită. Ce așteptam de la Întâlnirea cu fostul decedat? Nimic special, poate doar o explicație
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1884_a_3209]