3,756 matches
-
După primele sale revărsări, George nu a mai vorbit mult despre trecut. E greu de spus în ce măsură ținuta lui actuală e instinctivă și în ce măsură e o fațadă deliberată (distincția e adeseori neclară). Pare mult îmbătrânit, părul i-a albit la tâmple, și îi tratează pe ceilalți cu o blândă și demnă condescendență. S-ar spune că joacă rolul cuiva care, după mulți ani de temniță grea, se eliberează, nu chiar pocăit, dar pătruns de o stoică înțelepciune, înfruntând adevărul cu calm
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1938_a_3263]
-
la scundac, ca și când l-ar fi revăzut după o îndelungată și insuportabilă absență. Îndurerat, testându-și incredul propria-i aderență la real, Avocatul își mișcă inerțial privirea năucă, roată, de câteva ori, incoerent, prin colțurile încăperii, după ceva bântuitor, fantomatic. Tâmplele îi vâjie la unison, ca acelea ale unui scafandru de recif, și îl copleșește și un val răscolitor de greață. Petele zemoase, de puroi amestecat cu limfă, colectate de bandajele satinate, moi, ce strangulau picioarele burdușite ale gazdei, se lățiseră
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
e rău...! Mi-e greață...! Vărs...! Vomit...! Borăsc...! Pe voi!... Ha, ha, ha, ha, ha! Rahat pe varză! Ce v-am făcut! Huideo! Labelor! Căcănarilor! Cretinilor...! Du-te-n mă-ta, de javră! Clovnule! îl repede Avocatul, transpirând copios, pe la tâmplele grizonante. Ești un mare nenorocit! Fii om matur! Ți s-a urât cu viața? Cu asemenea lucruri, nu se glumește! Da' ce, măi, eu glumesc? Delirez? Mă demențializez? Mă-ndes la ruleta rusească? Sunt tâmpit? Sunt țăcănit? Ciu-ciu-fan, mai stați
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
să se preumble înfometată, printre firimituri și coji de pâine, printre petele de grăsime, de muștar și printre foițele transparente strivite, de ceapă. O pală de aer rece, mai rece decât Curentul Labradorului, se stârnește din senin și, zvâcnindu-și tâmpla, Avocatul încremenește... Îngheață! În pragul ușii, este Șobolanul! Cumplit la vedere, exact ca un diavol, hăituit și hăituitor. Cu îmbrăcămintea tăvălită, sfâșiată și plină de praf și cu o rană urâtă în creștet, de unde sângele șiroise crâncen către fruntea patibulară
Apocalipsa după Sile by Dinu D. Nica [Corola-publishinghouse/Imaginative/889_a_2397]
-
în tavan, 7 metri mai sus. O ușă de oțel se trânti cu zgomot peste deschizătură și fu blocată cu zăvoare grele. Și apoi se așternu tăcerea. 5 Gosseyn zăcea nemișcat în fotoliul de oțel. Inima îi pulsa din greu, tâmplele îi zvâcneau, se simțea bolnav și total sfârșit de pe urma experienței pe care o trăise. Întregul corp îi era năclăit de sudoare. "Mi-e frică ― gândi el. Mi-e groaznic de frică. Înnebunesc de frică". Frica probabil ia naștere de undeva
[Corola-publishinghouse/Imaginative/85125_a_85912]
-
În geantă. Doamna Fioravanti dorea să răspundă? Maja Întoarse capul, resemnată să nu aibă liniște nici măcar la coafor, În unul dintre momentele cele mai plăcute din viața unei femei - când tânărul frizer, grațios și delicat ca un balerin, Îi masa tâmplele și-i pieptăna părul ud cu o asemenea gingășie, Încât ea simțea cum o descărcare electrică, scandaloasă și fără Îndoială erotică, Îi străbătea trupul de prea mult timp dezobișnuit de un asemenea tratament atât de atent. Dar În ziua petrecerii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Traversă salonul ca o somnambulă și se Întoarse la locul ei, pe scaunul din fața chiuvetei. Își rezemă ceafa deasupra vasului din plastic. Manichiurista nici nu se mișcase. Închise ochii și tânărul Începu să-i șamponeze părul și să-i maseze tâmplele cu mâinile lui delicate. Dar nu reuși să regăsească plăcerea bine-cunoscută. Tunica umedă Îi dădea o senzație de frig. Atât de Îndrăgostiți, atât de Îndrăgostiți - continua să-și repete. Angelicul frizer o conduse spre un alt fotoliu, iar magul Michael
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
catedrei, apoi spuse prostește: — Luați antologia. Dar o luaseră deja, chiar citeau din Camillo Sbarbaro când Începuse „ghiveciul”. Valentina observă că Încerca să se prefacă a nu fi auzit nimic, dar avea fruntea broboane de sudoare. Picăturile se Înmulțeau spre tâmple și se prelingeau pe lângă rădăcina părului. Un pârâiaș Îi curgea Încet pe obraz, ascunzându-se În cele din urmă sub gulerul cămășii. În ianuarie, părinții lui Mataloni conduseseră un fel de revoltă Împotriva suplinitorului de italiană. Întocmiseră o scrisoare către
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
copiilor lui, avea dreptul ăsta. — Nu există nimeni, repetă Emma forțându-se să rămână calmă pentru a nu-l enerva. Nu vreau să mai fiu cu nimeni. Dar cum Antonio știa că nu e adevărat, și Îi zvâcneau venele la tâmple și curând avea să izbucnească, iar ea era obosită de toate astea și Își jurase că nu avea să-i mai permită s-o atingă, căci se schimbase și se eliberase de sentimentele de vinovăție și nu se mai privea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
o hepatită Îngrozitoare, Încă nu și-a revenit. — Eu nu Înțeleg de ce trebuie să mergi În vacanță În India, scârțâi o femeie care până acum fusese tăcută, privind-o pe Maja cu ochii fardați cu verde. Avea părul Încărunțit pe la tâmple - poate că era o bunică. Sau poate că nu, poate era o femeie cinică și răutăcioasă care avusese primul ei copil la patruzeci de ani, nu ca ea, care la douăzeci și cinci o avea deja pe Camilla. Femeia aceasta se bucurase
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
dar Îi plictisește enorm pe ceilalți. Își doreau să epuizeze problema aceasta până la soluționare: voiau, trebuiau să o ajute, sau măcar să se prefacă, și fiecare voia să-și câștige meritul de a-i găsi femeia de serviciu. Maja Își apăsă tâmplele. Doamne, Dumnezeule - ar fi vrut să urle. Nu mai vreau să rămân aici. Vreau să plec. Trebuie să vorbesc cu Aris. Trebuie să lămuresc lucrurile. Am nevoie de adevăr ca de aerul pe care-l respir. Unde ești, băiatul meu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
Acum se vedeau din nou palatele și cupolele, antenele și colinele - și rândurile de case care Închideau din toate părțile linia orizontului. Soarele apunea. Se lăsa seara. Ceva fluid Îl atinse pe Sasha În cap și apoi Îi alunecă pe tâmple. La atingere era lipicios ca un mucus. Un porumbel cu diaree Îl onorase cu atenția lui. Pentru o clipă Îi păru că el este ținta disprețului universal - iar Emma și mulțimea care Îi Înconjura, lampioanele, vitrinele, trăsurile care așteptau turiștii
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
capătul acelei scări verticale. Să urce. Să urc spre ieșire În ziua funeraliilor iluziilor mele. Nu te invit la cină, Îi spuse Emma Întorcându-se și aplecându-se asupra lui pe neașteptate, simțea impulsul de necontrolat de a-i curăța tâmpla cu penele șalului. Copiii mei au fost Întotdeauna agresivi cu bărbații care au făcut greșeala de a se apropia de mine. — Mulți? spuse Sasha. Se trezi că fața lui ajunsese la Înălțimea buricului ei. Descoperit - căci de la o vreme femeile
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
omulețul melancolic cu telecomanda În mână. FĂ BUM! Nici aici nu reuși să găsească ieșirea. Începea să amețească. Pereții coșcoviți ai clădirii păreau să pulseze, se Înclinau asupra ei, se roteau. Muzica Îi bubuia În urechi și-i răsuna În tâmple - Îi sfâșia inima. Îi era din nou greață. Se clătină spre o dâră de lumină din cealaltă parte a zidului, se Înfipse printre tinerii care săltau și se izbeau dansând unii de alții, atingându-se, Îmbrățișându-se, respingându-se. Fu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
inexorabilă. Valentina se Întoarse În salon și apoi dispăru pe hol. — Tati! Îl chemă din nou Kevin cu vocea răgușită - când vii? — Iată-mă, Îi răspunse. Avea cămașa udă de transpirație și mici picături de sudoare i se prelingeau pe tâmple. Dar mâna nu-i mai tremura. Protagonist, pentru totdeauna. Copiii stinseseră lumina. Mobilele din salon Își pierduseră unghiurile, planurile, structura - păreau corpuri monstruoase, adormite. Fiecare lucru luase Înfățișări amenințătoare, neliniștitoare. Antonio se chinui să descopere conturul lui Kevin pe divan
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2343_a_3668]
-
am încercat să mă ridic într-o poziție mai puțin ridicolă, mâinile mele au apucat o șosetă de copil care fusese prinsă într-o margine a pernei fotoliului. — Doamne, ce nătângi suntem, a zis Sheba, lovindu-se cu mâna de tâmplă. Doar se prefăcea rușinată, însă. Când i-am dat șoseta, a aruncat-o într-un bol de lemn care era pe măsuța de cafea. — Stai o secundă, a zis ea, să pun florile în apă. Richard și copiii o să coboare
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2321_a_3646]
-
transformă la Început În iritare, apoi Într-o stare de Încordare, moderată pentru o vreme, dar după Încă vreo 5 minute În care nu tace nici măcar o clipă simt cum Începe să mă mănînce pielea, la propriu. Mi se umezesc tîmplele, un fir de transpirație Își face loc de la subțioară și se oprește undeva spre cot, mi s-a uscat complet gura. Nu Înțeleg ce vrea de la mine, Încă nu reușesc să Înțeleg ce caut aici și pentru o clipă mi
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
ne apropiem de pistă. Probabil, cine dracu’ poate să spună ceva prin ceața asta? Starea de neliniște e urmată de o stare de iritare, apoi de o blegeală aproape de leșin. Frica ia proporții, nu-mi pot liniști inima, Îmi zvîcnesc tîmplele și viscerele, mi s-a uscat gura, limba pare străbătută de curent electric. Ce facem? Ce dracu’ facem? Ce se Întîmplă? Poate că era mai bine să-l fi ascultat pe locotenentul Stanca și să ne fi Întors În baterie
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
spus că pot s-o aprind de la baterie. Dar Între timp trenul Începe să se clatine din ce În ce mai tare și noaptea rece și umedă de aprilie intră peste noi prin ferestrele deschise, așa că le Închidem. În sfîrșit ne mișcăm. Urmăresc, cu tîmpla lipită de fereastră, stelele care aici, În bezna acestei cîmpii nesfîrșite, sînt fără număr. SÎnt aceeași spuzeală hipnotică din creierii munților din Hațeg și din cîmpia Bărăganului. Și apoi cred că am intrat Într-un tunel, pentru că stelele au dispărut
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
care ar trebui să-i vindece sinuzita cronică. Eu, la rîndul meu, am pe față o mască de tablă (care-mi ține nasul să nu cadă), e fixată cu o rețea de benzi subțiri de leucoplast, care se Întînd spre tîmple. Iar interiorul nărilor e plin cu un fitil de tifon lung de vreo 2 metri (sau 5? sau 10?), Îndesat cu răbdare, centimetru cu centimetru. Parcă sîntem figuranții din Mad Max, Într-o pauză de filmări. Nu-i de mirare
1989, roman by Adrian Buz () [Corola-publishinghouse/Imaginative/805_a_1571]
-
de a intra în vorbă cu ea: un efort de care nu mă mai simțeam capabil. Ea continua să mă privească simulând absențe și întoarceri de cap întâmplătoare, trecându-și tot ca din întâmplare - în nădușeala din compartiment - mâinile spre tâmple, făcându-și vânt cu palmele, inabile eforturi de disimulare, trădând o inteligență insuficient exersată. Este foarte greu de precizat de ce anume mă studia, pentru că ea însăși nu-și dădea seama. Poate simțise că o privisem mai înainte și intuise chiar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
-mi rostită profesia dădu din cap pentru a doua oară (întâietăți de provincie), fără să știe că intrasem pentru prima dată într-un restaurant de clasa I. Tatăl Anei. Era încă tânăr, cu toate firele albe ce-i sticleau la tâmple. Îmi transmisese, când venise, „salutări de la toți ai casei, în special de la Ana”. De ce “în special”? După amiază făcu cumpărături în oraș, noaptea dormi la mine, și a doua zi dimineața la orele 8, îl condusei la gară. Când trenul
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
pe zi în fața oglinzii ovale, apoi în fața unei oglinzi mici, rotunde, cu două fețe, pe una din acestea imaginea îi apare mărită până la deslușirea porilor; își îngrijește obrajii, fruntea, micile, din ce în ce mai stăruitoarele striațiuni din prelungirea ochilor, ca un evantai spre tâmple, se apără cum poate de valurile acestui timp care bate pentru ea (și pentru femeile, și ele în vârstă, cu care se compară, ale acelor sindrofii), din ce în ce mai vizibil secetos. Domnului Pavel nu-i pasă, el e asemeni stâlpului de telegraf
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
învățătorului i-ar fi putut spune câte ceva, fusese la fiică de câteva ori, și stătuse de fiecare dată câte o lună-două, dar ea nu era aici. Vorbi însă despre soțul Anei, conștiincios în îndatoririle lui de serviciu, ușor albit la tâmple, apoi de devoțiunea lui Lung și a soției acestuia față de toți ai casei, o comunicare inegală la prima vedere, dar întemeiată pe natura umană ce trece peste fictivele granițe sociale sau alte granițe inventate de oameni, și care se bizuie
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]
-
meu, și vecinii și Lung și soția lui, fiica se va mărita, va avea copii, foarte repede voi deveni bunică, tu vei rămâne nemișcat în anii tăi din tinerețe, de altfel nici acum - așa te văd, câteva fire albe la tâmple; - nu te-ai schimbat, iar eu nemaivăzându-te nu-mi voi mai putea închipui cum vei arăta, și atunci singurătatea va fi îngrozitoare. Cu tine vorbeam, gândeam despre toate ale lumii, tu erai tânăr, eu la vârsta adolescenței, sora mea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/1887_a_3212]