3,994 matches
-
un alt moment de plăcere. Păr lung, negru (sclipiri albastre-verzui), ondulat, revărsat peste umerii (rotunzi, catifelați la atingere, evident) ascunși de materialul rochiei care acoperea picioarele până deasupra pulpelor, puse una peste cealaltă, fără nicio conotație ostentativă. Pantofi asortați, un toc cui de lungime medie, vârfuri ascuțite care țineau captive degetele delicate (și le închipuia așa, ținând cont de ceea ce i se desfășura sub ochii curioși). O privea dintr-o parte, admirându-i profilul, încercând să-și imagineze gândurile care îi
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
cu fermitate, pentru a-și înfrâna pornirea inițială, dorise să se ridice din nou, să o conducă până la ușă, apoi până la un taxi, apoi...) sau poate doar de melodiile acelui saxofonist cu o cămașă înflorată care își punea saxofonul în toc, cu gesturi molatece, fără să dea atenție cuiva. Nici măcar ei. Când trecu pe lângă el, legănându-și șoldurile (fierbinți, dar nu reuși să își dea seama cât de fierbinți puteau să fie, iar această necunoscută avea să îl chinuie multă vreme
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
razele soarelui, cu o indiferență condamnabilă, iar lângă rigola din dreapta, în prim plan, mărit corespunzător, în așa fel încât să aibă un impact cât mai mare asupra privitorului (și avea, credeți-mă), se afla un elegant pantof de damă, cu tocul cui, numai că în el exista și laba piciorului acelei nefericite, cu tot cu gleznă și jumătate (imaginea era infernal de bine prezentată) din pulpă. Pantoful era alb, iar dârele de sânge prelinse ajunseseră la piele și contrastul izbea privirile... O adevărată
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
a fost cam scump. Dar și-a meritat banii. Vis-a-vis, la etajul al treilea, o femeie se dezbracă în fiecare seară, exact la ora 21, fără să tragă draperiile. Apoi umblă prin apartament, de colo, colo, încălțată în pantofi cu toc. Roșii. Are pulpe foarte frumoase și sânii un pic lăsați. Îmi plac șoldurile ei pline și mă întreb de ce nu aduce niciun bărbat acasă. Nu o vizitează nimeni, știu asta sigur, pentru că o urmăresc în fiecare seară, de luni de
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
Nu. Mi-a venit să vomit, am dus mâna la gură, iar curva m-a întrebat dacă nu vreau un pahar cu apă. Am dat din cap, adică DA, CURVO, VREAU, iar ea s-a dus în spate, poc-poc-poc, pe tocurile înalte, și a venit cu un pahar din plastic alb, plin cu apă. Rece. Poate că are acolo, în spate, un aparat din acela cu bidon înfipt în vârf care îți dă apă rece sau caldă, după ce apeși pe o
Frig by Cristian Lisandru () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1176_a_1898]
-
intru în bucătărie, din neatenție, stârnind mai știu eu ce altă dandana, să nu mai ating vasele, să nu le dărâm, să nu se mai zvârcolească monstrul din pardoseală... Era beznă în apartament. Am dat să intru în camera mea (toc mai îmi scosesem ochelarii de pe nas) și m-am lovit cu capul de ușă. O lovitură groaznică, năucitoare. Uitasem că aveam ușa închisă la camera mea, de obicei o țin deschisă când sunt singură acasă. Doar când sunt cu ai
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
destul de incomod) și decolteul potrivit. Ciorapii de mătase mă jenează, cred că i-am răsucit aiurea în sus, pe pulpe - mult mai bine e cu ciorapii albi trei sferturi, din bumbac, pe care îi port de obicei! Pantofii negri, cu toc lat potrivit, mă cam bat, îi port foarte rar. Ce bine-ar fi să mă eliberez și de ei, și de ciorapi și să stau desculță! Oftez și urc cu privirea, studiindu-mi părul lung și brun, cu bucle învârtejite
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
o rochie neagră, mulată pe corp, o fată care râde întruna, sonor, dezvelindu-și dinții albi, irezistibil de albi în con trast cu rujul de un roșu magnetic de pe buzele cărnoase, și care dansează natural în pantofii de lac, cu tocuri înalte, unduindu-se și învolburându-și părul negru, lung și bogat. Are un colan de aur la gât, o brățară de aur încolăcită pe mâna dreaptă, care-ți atrage privirile mai departe, înspre un inel cu o formă ciudată, șerpuind
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
s-ar întâmpla dac-aș scăpa platoul pe jos! Dar în mintea mea văd totul foarte clar: perechi dezechilibrându se și alunecând neputincios cu picioarele pe tartine unse cu unt și ornate cu murături, țipete, toalete distruse, pătate de mâncare, tocuri rupte, privirea înlăcrimată a Georgianei, căreia i am distrus petrecerea... Strâng platoul cu îndârjire, ca pe un obiect de preț, foarte ușor casabil, și reușesc să-l depun pe masă fără să fac vreo dandana. Mă uit în trecere la
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
fără nici un haz. Oricum, nu găsesc nimic de râs. Nimic demn de interes. Iar tu, Edo, ai dispărut de când am ajuns la Georgiana. M-ai lăsat singură, în paltonul meu în carouri peste rochia galbenă și în cizmele negre cu toc jos, mult mai comode decât pantofii ăștia nenorociți care mă bat insuportabil! încerc în mod discret să-mi scot picioarele din pantofi, care mă strâng din ce în ce mai tare la vârfuri. Uf, ce ușurare! Nu m-a văzut nimeni. Sunt mereu însoțită
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
începând să cotrobăi prin lucrurile mamei. în cele din urmă, gă sesc ceva care să mi placă: o rochie neagră midi, fără mâneci. Fug la mine în cameră, strâng din dinți și-mi pun direct pe piele pantofii negri cu toc lat, care mă bat, apoi mă dezbrac, dârdâind - nu știu de ce, nu e chiar atât de frig în cameră -, și-mi trag rochia pe mine. îmi prind părul cu un elastic la spate și-mi dau bretonul într-o parte
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
pun înapoi pe ume raș, cu inima bătând să-mi spargă pieptul, pun umerașul între aceleași umerașe dintre care îl luasem, închid ușa la șifonier, sting lumina din dormitorul alor mei, alerg într-un suflet, bocănind în pantofii negri cu toc lat, mă trântesc în pat, sub pla pumă, cu pantofii în picioare, exact când aud o cheie răsucindu-se în broasca vecinilor noștri de palier. Stau sub plapumă, dârdâind goală și cu pantofii în picioare, așteptând să-mi revină pulsul
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
curățenie, iar ea va pleca la cumpărături. Se privi gânditoare, neștiind cum să se îmbrace. Sportiv sau elegant? Alese până la urmă să-și pună o haină de blană trei sferturi peste pantalonii negri de stofă și niște cizme îmblănite, cu toc jos - e ianuarie, totuși. Precis că e și ger. Asta i-ar mai lipsi, să răcească, să facă iar una dintre răcelile ei de pomină toc mai acum, la început de an! Se uită pe geam. Afară era un aer
Emoţia by Mirela Stănciulescu () [Corola-publishinghouse/Imaginative/1358_a_2734]
-
contele pe-o voce artificial de ușoară și colocvială. Înainte ca Brunetti să poată răspunde, auziră un zgomot În spatele lor și se Întoarseră amândoi ca s-o vadă pe contesă cum intra În cameră. Aceasta se grăbi până la Brunetti, cu tocurile Înalte păcănind un mesaj vesel pe parchet. Ambii bărbați se ridicară În picioare. — Guido, cât mă bucur să te văd, spuse ea, Întinzându-se ca să-l sărute pe amândoi obrajii. A, draga mea, zise contele, aplecându-se spre mâna ei
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
-l sărute pe amândoi obrajii. A, draga mea, zise contele, aplecându-se spre mâna ei. Căsătoriți de patruzeci de ani, Își spuse Brunetti, și Încă-i mai sărută mâna când ea intră În cameră. Cel puțin el nu pocnește din tocuri. Tocmai vorbeam despre Chiara, spuse contele, zâmbindu-i blând soției sale. — Da, admise Brunetti, tocmai spuneam cât de fericiți suntem eu și Paola că amândoi copiii noștri sunt așa sănătoși. Contele Îi aruncă o privire peste capul soției sale, dar
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
ochii, se afundă și mai mult În bancă, bucuros de soare. Când Îi deschise, le văzu pe cele două surori Mariani cum traversau campo-ul. Trebuiau să aibă acum șaptezeci și ceva de ani, amândouă, cu părul lor lung până la umeri, tocuri Înalte și buze de-un roșu aprins. Nimeni nu-și mai amintea acum amănuntele, dar toți Își aminteau povestea. În timpul războiului, soțul creștin al uneia dintre ele o denunțase poliției și amândouă fuseseră duse În unul dintre lagăre. Nimeni nu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2078_a_3403]
-
Se uitase spre Mărineci, iar acesta părea împietrit pe lada lui. Pe fereastră alunecau lumina albă de lună și umbrele depărtate ale unei tufe de liliac. Ceilalți băieți nici nu respirau. În cele din urmă, îl rezemase pe Mașcatu de tocul ușii, iar pe Iscru îl așezase cu grijă pe lada pusă acum lângă fereastră. Apoi adormise buștean. În zorii zilei, când deja curtea forfotea de glasuri și mișcare, odaia grajdului era pustie. Pampu se trezise ca omul care-a dormit
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
de pâine de secară, iar Savetina îi adusese un șervet cusut cu flori roșii. Pampu se strecurase afară cu grijă, dar când trăsese ușa, aceasta ieșise din țâțâni. O femeie țipase, iar el, intimidat, pusese ușa cu grijă mare lângă toc și dispăruse repede și fără țintă. Și tot atunci dăduse ochi în ochi cu Iscru, care îl privea senin și intimidat, încât pe Zogru îl lovise un val de vinovăție. Băiatul nu spunea nimic, doar îl privea ca un discipol
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
caute pe Ioniță și să-l strângă ușurel de beregată, apoi să-i smulgă limba și să i-o fâlfâie prin dreptul ochilor bulbucați. Dar n-a făcut așa. A ieșit omenește pe ușa pivniței, punând-o cu grijă alături de toc, apoi a urcat treptele spre grădină. Era noapte luminată de lună. Răsura albă răspândea un miros care îl făcea să plângă și să se înmoaie. A luat-o pe aleea pietruită, iar când a ajuns în capătul ei, o trăsură
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
dezastre, dar, cum se întâmplă adeseori, nimeni nu observase în mod clar de unde vin acestea. La câteva luni după sosirea lui în mănăstire, călugărimea s-a trezit în miez de noapte din cauza zgomotelor pe care le făcea poarta izbită de toc. Dionisie uitase s-o închidă, iar un vânt răsărit din inima lacului voia s-o smulgă din țâțâni, cu Zogru cu tot. Nimeni nu s-a gândit însă la Dionisie, ci la Vlad Dracul, pe care un călugăr chiar pretindea
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
anul 1509, cineva l-a trimis pe Dionisie până la lac, să mai dea câteva ciocane în parii de care era priponită cânepa. De data aceasta, călugărul și-a făcut bine treaba, dar la întoarcere a lăsat puțin făclia înfiptă lângă tocul porții, cât să-și potrivească coșul, cânepa pe care-o scosese și ciocanul pe care nu mai știa unde să-l pună. Peste noapte, când Dionisie dormea de mult, torța uitată s-a înclinat puțin și încă puțin și-a
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2299_a_3624]
-
să mă joci în picioare, în morții mamii, și nu știu. Acilea era, dă-le la dracu' să le mănâncă dă sticle! Parcă a intrat în pământ". Trase plin de nervi un picior uneia dintre uși și aceasta ricoșă de toc, izbindu-l direct în față, iar cu urechea aceea metalică chiar la rădăcina nasului, taman când se apleca iute, părându-i-se că a văzut tocmai în acea clipă fatală unul din obiectele căutate cu atâta sârg. Icni scurt și-
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
noi cu nițel amoniac dat pe la nas. Tuși gros și-și aprinse o țigară cu ochii încă tulburi. Dădu să se ridice, dar parcă nu-i reușea chiar așa cum ar fi vrut. Se clătină și se sprijini cu mâna de tocul ferestrei. Își mișcă hotărât capul în dreapta și în stânga, începând după aceea să-și maseze ușurel grumazul. Constată: "Mamă, ce-am amorțit". Frisonă ușor: "Și s-a lăsat și frigu', al dracu'. Trebuia să mă bag înăuntru, la căldurică". Strănută vârtos
Eu, gândacul by Anton Marin [Corola-publishinghouse/Imaginative/1431_a_2673]
-
în ușă, o încuie. Apoi o scoase de pe inelul cu chei și o puse înapoi în broască, întorcând cheia în ușă astfel încât aceasta să nu poată fi împinsă de dinăutru. Auzi pașii grăbindu-se înspre el. Ușa se zgudui în toc. ă Ce-i asta? veni strigătul injurios al lui Govorov. ă Criminalule! strigă Tolkachenko înapoi. ă Ce spui acolo, bătrân prost? Habar nu ai despre ce vorbești. Nu eu sunt criminalul. și-apoi, nu mă poți încuia înăuntru. Tolkachenko îl
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]
-
Cred că ar trebui să le dăm șansa să se predea, spuse Porfiri Petrovici. E foarte posibil că putem termina afacerea asta fără să tragem un glonț - sau fără să vărsăm vreo picătură de sânge. Salitov bătu în ușă cu tocul pistolului. ă Voi de acolo! Aici este poliția. Sunteți arestați. Înțelegeți? Nu se auzi niciun răspuns. ă Trebuie să vă spun că am auzit ceva, sâsâi Tolkachenko. Înainte. Suna ca o luptă. O căzătură. Cineva căzând la pământ. Tolkachenko tăcu
[Corola-publishinghouse/Imaginative/2228_a_3553]