3,724 matches
-
a lui Manu (editată la Calcutta, însoțită de traducerea engleză, de Sir W. Jones) formează temelia legislației indiene. Ea este însă foarte neclară și incompletă. În cartea de legi a lui Manu pedepsele cresc pe măsura ce casta este mai umilă. Dacă un bărbat dintr-o castă superioară acuză pe unul dintr-o castă inferioară fără dovadă, primul nu este pedepsit; în cazul invers, pedeapsa este foarte aspră. Și în cazul adulterului există o mare diferență. Dacă a fost comis de
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
000 de indivizi. Fiecare indian nu face decît un anumit lucru, astfel încît este nevoie de nenumărați servitori; un locotenent are la dispoziția sa treizeci, un maior șaizeci. Fiecare castă are deci obligațiile ei proprii; cu cît casta este mai umilă, cu atît sînt mai puține prescripțiile de urmat, iar dacă poziția fiecărui individ este dată prin naștere, în afara acestei determinări fixe nu există decît arbitrar și violență. 6) Dacă un indian, fie el brahman sau membru al unei alte caste
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
acestea coincid în afirmația că nu există nimic mai lipsit de sentimente morale decît națiunea indiană. Viclenia și șiretenia constituie trăsătura fundamentală de caracter a indianului: înșelătoria, furtul, jaful, omorul sînt pentru el obiceiuri; în fața stăpînului și învingătorului se tîrăște umil și slugarnic, iar față de cel învins și față de inferior este crud și lipsit de considerație. Este caracteristic pentru sentimentul de omenie al indianului faptul că, pe de altă parte, el nu omoară nici o vietate, întemeiază spitale destinate animalelor, îndeosebi vacilor
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
omenești, din moment ce renunța la prețuirea istorică a lui Hristos. Evanghelia Iubirii, a Milei, a Sărăciei etc., era eliminată și înlocuită, în măsura în care era considerată o contrafacere semitică a "adevăratei", "primordialei" Evanghelii a puterii, a bogăției, a disprețului și urii față de cei umili, de cei abandonați (pe plan social și pe plan internațional) etc., reafirmîndu-se astfel distincția păgînă dintre evreu și grec, dintre rasa pură și rasa contaminată, dintre aleșii lui Dumnezeu și cei urîți de același Dumnezeu etc. Nu degeaba Rosenberg, profetul
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
vreau să fiu crinul fără pată, care nu se murdărește de mîlul în care crește." Dacă-i bătrînă, privește-o ca pe mama ta; dacă-i de un rang înalt, privește-o ca pe sora ta; dacă-i de condiție umilă, socotește-o ca pe-o soră mai mică; dacă-i o copilă, poartă-te cu ea cu respect și politețe". "Demne de cinste, sfinte, pure, făclii ale casei, femeile sînt numite zeițele destinului familiilor; dar tocmai de aceea trebuie supravegheate
India şi Occidentul : studii de istoria culturii by Demetrio Marin [Corola-publishinghouse/Science/1393_a_2635]
-
că se află înaintea lui Dumnezeu, cu care realizează un dialog profund, intim și personal. El nu „execută” un act psihologic de detensionare, sau o acțiune psihanalitică de „eliberare”, chiar dacă se întâmplă și acest lucru, ci celebrează un act liturgic, umil și sobru, dar solemn, pe care îl trăiește într-un raport unic și personal cu Dumnezeu. Procesul dialogic din timpul mărturisirii se realizează printr-un anume ritual. Este un moment plin de semnificație, pentru că viața sa suferă o transformare profundă
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
este manifestată de aceeași dorință de rugăciune, pe care simte să o facă în semn de recunoștință pentru tot ceea ce Dumnezeu a făcut prin el, ca instrument și martor al harului sacramental. Confesorul trebuie să aibă mereu conștiința unui servitor umil al lui Dumnezeu și a unui administrator căruia i se cere fidelitate față de misterele divine. El este un om care la rândul său se spovedește, fapt care îl ajută să conștientizeze că, la rândul său, este și el limitat. De
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
subiectivă. Prima indică toate păcatele reale săvârșite de penitent, în timp ce cea de-a doua se referă doar la păcatele pe care penitentul și le amintește în acel moment al mărturisirii. După indicațiile unor moraliști, mărturisirea penitentului trebuie să fie simplă, umilă, curată în intenții, secretă, sinceră, orală, cu durere și disponibilă la ascultare. El trebuie să fie gata să accepte judecata lui Dumnezeu, care nu este o judecată de condamnare a persoanei, ci a păcatului; este o judecată care vrea să
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
o nevoie de ordin psihologic sau ca o caracteristică antropologică, ea este totuși ceva mult mai profund: îi cere penitentului o schimbare radicală, o convertire și o întoarcere la Dumnezeu. Iar el împlinește acest lucru printr-o deschidere totală și umilă înaintea lui Dumnezeu, prin recunoașterea păcatelor, convins fiind că, astfel, primește o viață nouă. Fiind un act de „autodezvăluire”, mărturisirea nu este mereu un lucru ușor. Penitentul se deschide confesorului cu ceea ce este mai intim în sufletul său; îi prezintă
Procesul dialogic în sacramentul reconcilierii by Bogdan Emilian Balașcă () [Corola-publishinghouse/Science/101002_a_102294]
-
Dar atitudinile pe care le afișează nu sunt agresiv trufașe, provocator orgolioase, ofensive. „Îngerul vagabond” nu sfidează „soarta nendurată”, nu se proclamă, cu aroganță, „puternic împărat”, nu se visează mergând spre „cetățile albe” ca emir, ci își asumă condiția singurătății umile: „Am rămas în orașul meu singur/ ca o pasăre ucisă de săgeți”, se simte „atât de singur în lume/ Ca un Dumnezeu fără cer,/ Fără oameni și fără dragoste”, își „aude rădăcinile/ Cum se întorc în pământ,/ În pământ și
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289917_a_291246]
-
un Dumnezeu fără cer,/ Fără oameni și fără dragoste”, își „aude rădăcinile/ Cum se întorc în pământ,/ În pământ și-n moarte”. Departe de a-și dori, ca autorul Rondelurilor, „castele în Spania”, boemul stelelor își alină suferința cu speranța umilă de a avea cândva „pâine, pâine/ Și-un kilogram de ismă pe masă”. Neezitând să își etaleze, ca Macedonski, mizeria materială, și-a creat însă un stil al sincerității diferit de cel macedonskian, ca și de cel, mult mai rafinat
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/289917_a_291246]
-
Nr. 7-9, p. 444. footnote>. Prin tot ce a făcut, prin tot ce a gândit și a scris, Sfântul Vasile cel Mare, supranumit și ocrotitorul săracilor, impune și astăzi tuturor creștinilor una și aceeași purtare, anume dragostea milostivă față de cei umili. Marele arhipăstor, organizator al faptelor de binefacere la Cezareea Capadociei, este acela care ne-a convins pe toți, prin exemplul viu și prin îndemnuri la milostenie, lansate în cele mai multe dintre predicile sale, că, fiind oameni, să nu disprețuim pe frații
Studia Basiliana III by Liviu Petcu () [Corola-publishinghouse/Science/173_a_142]
-
pentru serviciile secrete franceze și britanice (ceea ce nu este exclus), reușește în 1949 să treacă în Occident contractând o căsătorie de conveniență cu un cetățean italian. Divorțează și, după câteva luni petrecute în Palestina, unde își câștigă existența ca funcționară umilă („corectând texte pentru tipar”), se refugiază la Paris. Aici intră în legătură cu exilul românesc anticomunist, colaborează la unele reviste și publicații, precum la „Buletin de informații al românilor din exil”, dar și la presa franceză de dreapta, denunțând regimul de teroare
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/287388_a_288717]
-
1987, p. 154). După cum observăm, studierea numelui de autor este un izvor de întrebări fără răspuns: de la perspectiva literară la cea lingvistică, de la analiza juridică la cea instituțională, de la studiul biografic la cel istoric, cuvintele nu lipsesc pentru a cerne "umilul nume de autor", după formula lui Tristan Corbière din Les Amours jaunes: Este... dar mi-am pus aici umilul meu nume de autor Și copilul meu nu are nici măcar un titlu de trișor. E un noroc neașteptat, adevărat sau fals
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
la cea lingvistică, de la analiza juridică la cea instituțională, de la studiul biografic la cel istoric, cuvintele nu lipsesc pentru a cerne "umilul nume de autor", după formula lui Tristan Corbière din Les Amours jaunes: Este... dar mi-am pus aici umilul meu nume de autor Și copilul meu nu are nici măcar un titlu de trișor. E un noroc neașteptat, adevărat sau fals, fără rost... Arta nu mă cunoaște. Eu Arta n-o cunosc. 2. O componentă strategică: epigraful Primul ansamblu coerent
by Philippe Lane [Corola-publishinghouse/Science/1119_a_2627]
-
atâtea prilejuri de nostalgică mirare, dar și trepte către Țara Himerei, căci mirajul însuși devine mai prietenos în măsura în care suferă, omenește, de temporalitate: „Se face târziu în iluzii.” Apoi marile spații neptunice și uranice sunt aduse la dialog cu măruntul, insignifiantul, umilul, într-un spirit conciliator, oarecum arghezian. Erosul însuși este asumat arhetipal, ca principiu unificator, capabil să șteargă hotarul dintre moarte și zămislire, dintre zori și amurg, dintre mișcare și încremenire. D. este un poet al stărilor contrare, dar nu extreme
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/286901_a_288230]
-
va urma (percheziții, rețineri la domiciliu și la organele de anchetă, arestări, condamnare și detenție) fără ca să i se poată imputa ceva real, decât că este soția profesorului. Are totdeauna o atitudine fermă și de o demnitate dezarmantă, pentru servii umili ai stăpânirii. Toate acestea se vor evidenția în ocaziile, care se vor consemna în cursul desfășurării întâmplărilor relatate în cele ce urmează. Procesul are loc la sfârșitul lunii Octombrie la Tribunalul militar al Corpului 6 Armată Cluj și se termină
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Cred că națiunile care s-au înălțat, s-au înălțat că au ținut în vedere acest lucru, că fără morală în viața particulară și fără morală și corectitudine în viața socială și de stat nu se poate merge înainte. Această umilă părere a mea s-a găsit oarecum în tovărășie cu principiile pe care le-a profesat D-nul Codreanu și astfel am crezut că este cazul să afirmăm în viața publică acest mare principiu al onoarei și al moralei creștine
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
Cred că națiunile care s-au înălțat, s-au înălțat că au ținut în vedere acest lucru, că fără morală în viața particulară și fără morală și corectitudine în viața socială și de stat nu se poate merge înainte. Această umilă părere a mea s-a găsit oarecum în tovărășie cu principiile pe care le-a profesat D-nul Codreanu și astfel am crezut că este cazul să afirmăm în viața publică acest mare principiu al onoarei și al moralei creștine
Un dac cult : Gheorghe Petraşcu by Gheorghe Jijie () [Corola-publishinghouse/Memoirs/832_a_1714]
-
mulțime de personaje generice monologhează în jurul unui iminent cataclism. Spaime atavice, reminiscențe ale pogromurilor și viziuni sumbre, premonitorii compun o atmosferă fantomatică, terorizantă, irizată intermitent de licăririle nădejdii. Drama În cimitir exploatează un alt motiv expresionist, epifania sacrului în realități umile, derizorii. Expresionismul pieselor este uneori prea acuzat și insuficient încorporat limbajului dramatic. Nuvelele, înscrise în aceeași paradigmă estetică, se situează într-o continuitate directă cu teatrul. Scriitor de tip obsesiv, cu o invenție săracă, B. a revenit asupra câtorva teme
Dicționarul General al Literaturii Române () [Corola-publishinghouse/Science/285695_a_287024]
-
ceva, să fim măcar fuga binecuvântată în plasa umbrei noastre mânate uneori atât de puternic de marea flacără din spate, încât amenință să se desprindă de noi, să-și autonomizeze precursoratul, să ne scape de sub control, ridicându-se din praful umil prin care se târa și ne prevestea, împinsă de vântul solar ce ne arde umerii, ne umflă părul și ne împinge într-un înainte de noi și într-un înainte al nostru întru care oricum ne va preceda, ea, partea neștiută
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
care se târa și ne prevestea, împinsă de vântul solar ce ne arde umerii, ne umflă părul și ne împinge într-un înainte de noi și într-un înainte al nostru întru care oricum ne va preceda, ea, partea neștiută și umilă din noi, tăcerea noastră, umbra noastră, imponderabilă ca o suflare, neînsemnată ca o zdreanță de muselină lesne purtată de vântul luminii și după care, da, abia după care, suntem provizoratul definirii noastre prin precursorat. Și-atunci să ne fie destul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
celui aflat încă pe drum, buna vestire a întoarcerii: "cu bucurie mare,/ Vestim întoarcerea", "extaz în nevăzut"68. Orbită, ființa nu este, căci expropriată din câmpul vizibilului suferă bucuria de nespus a golirii, evacuarea care o lasă pustiită, smerită în "umila neființă". Ce se poate vedea, ce se arată pe pragul cel mai de jos al drumului care apleacă vederea, al unui peisaj care pleacă din vedere? Nimic decât bucuria aspră care inundă ochiul smerit 69, nimicul ascezei care golește umplând
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
înaltă din insondabila sa profunzime răspunde coborârii supreme în profunzimea umilinței" (Predica 10, în Meister Eckhart, Benedictus Deus, Editura Herald, București, 2004, p. 183). Abia acum sufletul intră în imagine, dar într-o imagine care e una cu Dumnezeu, "omul umil" fiind cel al cărui "suflet pătrunde în Imagine, unde nimic nu-i este străin, unde există numai Imaginea cu care el face o singură Imagine", rămânând "în lumina pură în care Imaginea sa este totuna cu Imaginea lui Dumnezeu" (Predica
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]
-
unei imagini în care fuziunea între simțul intelectiv și sensibil (...) a asumat în sfârșit mimêsis-ul doar ca "urmă" și ca "parusie" epifanică" (Anca Vasiliu, Despre diafan, ed. cit., p. 318). 86 Amurg de toamnă, p. 161. Aceasta e pustiirea, smerirea, "umila neființă" care coborându-se izbutește să se înalțe la vedere. "A te coborî înseamnă, în raport cu greutatea morală, a urca. Greutatea morală ne face să cădem spre înalt" (Simone Weil, Greutatea și harul, Editura Humanitas, București, 2003, p. 40). 87 Graiul
[Corola-publishinghouse/Science/84974_a_85759]